Middenoosten |
17 juni 2025

Israël – Iran: de confrontatie

Bron:  Thierry Meyssan Voltaire Netwerk,  Paris 17 juni 2025

De confrontatie tussen Israël en Iran beantwoordt helemaal niet aan het beeld dat door de media wordt geschetst. De wortels ervan gaan terug tot de tijd voor de Islamitische Republiek en hebben niets te maken met de productie van een kernbom. Het huidige begin van de oorlog is bedoeld om de wandaden van de Argentijn Rafael Grossi, directeur van het Internationaal Atoomagentschap, in de doofpot te stoppen.

Ook in de talen: Deutsch ελληνικά Español 
français italiano Português русский

Het is zover: de confrontatie tussen Israël en Perzië is begonnen. De oorsprong ervan ligt niet in de Islamitische Republiek, maar in alles wat eraan voorafging. Deze oorlog zal doorgaan tot een van de tegenstanders uitgeput is.

Om te begrijpen wat er gebeurt en te voorkomen dat we vervallen in een van de twee officiële verhalen die de realiteit van het probleem verdoezelen, moeten we een aantal stappen teruggaan.

Irans vijanden in de 20e eeuw

Alle demonstraties in Iran tegen externe vijanden eindigen met het onvermijdelijke “Dood aan het Verenigd Koninkrijk, Dood aan de Verenigde Staten, Dood aan Israël!”. Het is een kreet die voortkomt uit de diepten van het Perzische lijden sinds de Eerste Wereldoorlog.

• Hoewel we ons er in het Westen niet van bewust zijn, was Iran in 1917-1919 het slachtoffer van de grootste genocide van de Eerste Wereldoorlog [1]. 6 tot 8 miljoen mensen stierven van de honger op een bevolking van 18 tot 20 miljoen, d.w.z. tussen een kwart en een derde van de Iraniërs. Iran, hoewel neutraal, werd verpletterd door de Britse legers, tegen een achtergrond van rivaliteit met de bolsjewieken en de Ottomanen. Deze verschrikking heeft een traumatische herinnering achtergelaten die nog steeds erg aanwezig is in Iran [2] Voor een Iraniër lijdt het geen twijfel dat het Verenigd Koninkrijk de eerste vijand van zijn land is.

• De Britten, die Iran hadden gekoloniseerd met de hulp van een van diens officieren, Reza Shah (1925-1941), hebben hem ten val gebracht om zijn zoon, Mohammad Reza Pahlavi (1941-1979), aan de macht te brengen. Achter deze dekmantels plunderden ze de olie van het land. In 1951 benoemde de Sjah Mohammad Mossadegh tot premier. Mossadegh nationaliseerde olie ten nadele van Londen. Wat volgde was een conflict waarbij de Britten venijnig aanvielen en een kleurenrevolutie organiseerden met de hulp van de Amerikanen. Dit was “Operatie Ajax” [3]. Het nieuwe [Perzische] regime werd niet langer geleid door Londen, maar door Washington. De Amerikaanse ambassade, die de telefonie installeerde, tapte alle lijnen van de ministers af zodat ze live konden meeluisteren, zonder dat ze het wisten. Dit systeem werd ontdekt tijdens de revolutie van 1978. De Iraniërs twijfelen er dus niet aan dat de Verenigde Staten hun tweede vijand zijn.

• Toen Mossadegh werd verdreven, stelden de Britten generaal Fazlollah Zahedi aan in zijn plaats. Zahedi was een Nazi die ze in Caïro gevangen hadden gezet, maar Londen rekende op hem om de “orde” te herstellen. Dus richtte hij een geheime politiemacht op naar het voorbeeld van de Gestapo. Hij rekruteerde voormalige nazi’s om hen te trainen en enkele honderden “revisionistische Zionisten” werden door Yitzhak Shamir (die toen voor de Mossad werkte) gestuurd om toezicht op hen te houden [4]. De verschrikkingen van de Savak, de meest verschrikkelijke geheime politie ter wereld in die tijd, zijn nog steeds te zien in het museum dat eraan is gewijd in Teheran [5]. Er bestaat dus geen twijfel in de Iraanse gedachtegang dat Israël hun derde vijand is.

Israëls enige vijand in de 20e eeuw

In tegenstelling tot wat de Israëlische bevolking denkt na 25 jaar “revisionistische zionistische” propaganda, heeft Iran – noch dat van de Sjah, noch dat van de Islamitische Republiek – nooit het doel gehad om de Joodse bevolking van bezet Palestina te vernietigen. Zoals president Mahmoud Ahmadinejad duidelijk maakte, was het doel om de Staat Israël te vernietigen op dezelfde manier als Rusland de USSR had vernietigd [6].

Nee, de enige vijand van de Staat Israël is degene die al 80 jaar elke poging tot vrede tussen Joden en Arabieren saboteert: het Verenigd Koninkrijk. Zoals ik al vaak heb uitgelegd, specificeerde het Ministerie van Buitenlandse Zaken, toen het zijn plan,The Future of Palestine (De toekomst van Palestina), in 1915 opstelde, dat er een Joodse staat moest worden opgericht in het Mandatoriale Palestina, maar dat deze in geen geval in staat mocht zijn om zijn eigen veiligheid te garanderen. Pas twee jaar later stelde de regering van David Lloyd George de Balfour Verklaring op, waarin de oprichting van een Joods Nationaal Tehuis werd aangekondigd, en de regering van Woodrow Wilson zich verbond tot de oprichting van een onafhankelijke staat voor de Joden van het Ottomaanse Rijk.

De auteur van deze tekst, Lord Herbert Samuel, werd de Britse Hoge Commissaris in Palestina. Trouw aan zichzelf gaf hij de voorkeur aan de “revisionistische zionisten” van Jabotinsky aan de ene kant en de antisemiet Mohammed Amin al-Husseini als Grootmoefti van Jeruzalem aan de andere kant. Vervolgens werd hij benoemd tot staatssecretaris van Binnenlandse Zaken in de regering van Archibald Sinclair.

Dit beleid gaat tot op de dag van vandaag onverminderd door, met het Verenigd Koninkrijk dat nog steeds de “revisionistische zionist” Benyamin Netanyahu aan de ene kant en de Moslim Broederschap, waarvan Hamas de Palestijnse tak is, aan de andere kant steunt.

De voortzetting van het conflict tussen de “revisionistische zionisten” en Iran

Onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog was de president van de Verenigde Staten, Dwight Eisenhower, bezorgd dat zijn Israëlische tegenhanger, Chaim Weizmann, het “Groot-Israël” zou creëren, met andere woorden, niet de heroprichting van het Koninkrijk Jeruzalem (dat al grotendeels deel uitmaakte van de staat Israël), maar van het oude Assyrische Rijk (d.w.z. van de Nijl tot de Eufraat). Hij vroeg zijn minister van Buitenlandse Zaken, John Foster Dulles, om een alliantie tussen Syrië en Iran te organiseren als tegenwicht tegen de Israëlische invloed.

Het was op verzoek van Washington dat de Syrische president Adib Shishakli (SSNP) (1953-1954) op 24 mei 1953 een militaire samenwerkingsovereenkomst tekende met de Iraanse monarch Mohammad Reza Pahlavi [7]. Het is daarom dom om deze zelfde alliantie (die nu de “Verzetsas” wordt genoemd) nu te veroordelen, alleen maar omdat de twee regimes gedekoloniseerd zijn.

Toch is dat wat we doen. In 1979 verdreef president Jimmy Carter de Sjah van Iran en zijn pretentie om het Midden-Oosten te domineren door een atoombom te bemachtigen die werd geleverd door de Franse president, Valéry Giscard d’Estaing, en zijn premier, Jacques Chirac [8]. Om hem te kunnen vervangen bracht hij, op advies van zijn veiligheidsadviseur Zbigniew Brzeziński, Imam Rouhollah Khomeiny over van Frankrijk naar Teheran. Israël steunde Iran aanvankelijk tegen Irak en voorzag het van zoveel wapens als nodig was. Tel Aviv organiseerde zelfs het Iraanse deel van het Iran-Contra schandaal. Daarna veranderde het geleidelijk zijn strategie [9], terwijl het bepaalde overblijfselen uit de periode van de Sjah behield. Zo exploiteert het consortium EAPC-B, dat in gelijke mate eigendom is van de twee staten, nog steeds de pijpleiding Eilat-Ashkelon, die belangrijk is voor de Israëlische economie. In 2018 nam de Knesset een wet aan die elke publicatie over de eigenaars van dit bedrijf bestraft met 15 jaar gevangenisstraf [10].

Na de Angelsaksische invasie van Irak in 2003, zogenaamd vanwege zijn rol in de aanslagen van 11 september 2001, begonnen Londen en Washington geruchten te verspreiden over een vermeend Iraans kernwapen, net zoals ze hadden gedaan over de vermeende massavernietigingswapens van Irak [11]. Op dat moment hoopten Londen en Washington Iran te dwingen hen te helpen tegen Irak.

Deze bedwelming leidde tot de stemming over de resoluties 1737 (23 december 2006) en 1747 (24 maart 2007) van de VN-Veiligheidsraad [12]. De Israëlische oppositieleider Benyamin Netanyahu nam vervolgens deze propaganda over. Vijfentwintig jaar lang stelde hij voortdurend de “dreigende” productie van een Iraanse atoombom aan de kaak, zelfs toen Teheran een ontwerpresolutie indiende bij de Verenigde Naties om “een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten” te creëren [13].

Hoe het ook zij, in 2013 onderhandelde William Burns (de CIA-directeur van Joe Biden) namens president Barack Obama in Oman over het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) met Iran. Dit werd in scène gezet tijdens de 5+1 bijeenkomsten (d.w.z. de vijf kernmachten in de Veiligheidsraad plus Duitsland) in Genève. Maar het werd pas twee jaar later ondertekend in Wenen, waarbij de Verenigde Staten en Iran zich een lange onderbreking voorbehielden om een geheime aanvullende bijlage op te stellen.

In een zeer lang interview [14], vlak voor het einde van zijn tweede termijn, legde Barack Obama uit dat hij weigerde, als preventieve maatregel, te voorkomen dat Iran een race om de atoombom zou beginnen, maar dat hij wel bereid was om in te grijpen als Teheran een militair nucleair programma zou uitvoeren. Zijn veiligheidsadviseur, Susan Rice, zei: “De Iran-deal was nooit in de eerste plaats bedoeld om een nieuw tijdperk van betrekkingen tussen de Verenigde Staten en Iran in te luiden. Het was veel pragmatischer en minimalistischer. Het doel was simpelweg om een gevaarlijk land aanzienlijk minder gevaarlijk te maken. Niemand verwachtte dat Iran een welwillende speler zou worden”.

Het standpunt van de Verenigde Staten [15] is niet veranderd. Hoewel president Donald Trump zich eenzijdig terugtrok uit de JCPoA en de geheime bijlage waarover Barack Obama tijdens zijn eerste termijn onderhandelde, verbood hij Iran alleen mondeling om uranium te verrijken, maar niet tijdens de onderhandelingen.

In deze periode begon Iran de sjiitische gemeenschappen in het Midden-Oosten te mobiliseren om zijn veiligheid te garanderen. Daarna, met generaal Qassem Soleimani, keerde Teheran terug naar de Khomeini-doctrine van hulp in plaats van orkestratie. Iran had dus al geen “proxies” meer voordat Israël Hamas, Hezbollah en vele anderen vernietigde. Elk van hen was onafhankelijk geworden.

De gebeurtenissen die de confrontatie uitlokten

Op 7 juni maakte Esmaïl Khatib, de Iraanse minister van Inlichtingen, een operatie bekend die werd uitgevoerd door zijn geheime diensten. Ze waren erin geslaagd om vertrouwelijke documenten over het nucleaire programma van Israël te stelen, net zoals de Mossad erin was geslaagd om in april 2018 Iraanse documenten over hun nucleaire onderzoek te stelen [16].

Op 12 juni nam de raad van beheer van het IAEA – onder voorzitterschap van Rafael Grossi- een resolutie aan [17] waarin staat dat “de directeur-generaal, zoals aangegeven in document GOV/2025/25, geen zekerheid kan geven dat het nucleaire programma van Iran uitsluitend vreedzaam is”. Hij was daarom van mening dat “het feit dat Iran sinds 2019 herhaaldelijk heeft nagelaten volledig en tijdig samen te werken met de Organisatie met betrekking tot niet-aangegeven nucleair materiaal en activiteiten op meerdere niet-aangegeven locaties in Iran, zoals uiteengezet in document GOV/2025/25, een schending vormt van zijn verplichtingen uit hoofde van zijn veiligheidscontroleovereenkomst met de Organisatie in de zin van artikel XII, onder C, van het statuut van de Organisatie;”. Hij zou deze zaak dan voorleggen aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.

Maar terwijl de Iraanse documenten die in beslag werden genomen door de Mossad geen militair nucleair programma onthulden [18], ondanks de verklaringen van Benyamin Netanyahu, is op basis van de eerste Israëlische documenten die in beslag werden genomen door het Iraanse ministerie van Inlichtingen de neutraliteit van de Argentijn Rafael Grossi, directeur van het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie (IAEA), in twijfel getrokken. Ze tonen dat hij waarnemingen van zijn organisatie doorgaf aan Israël, ook al is Israël geen lid. Onder de IAEA-gouverneurs waren Rusland, China en Burkina Faso tegen deze resolutie.

Laurence Norman, de speciale gezant van de Wall Street Journal voor het Davos forum over het nucleaire programma van Iran, meldde de verklaring van Rafael Grossi over het nucleaire programma van Oekraïne op Twitter, maar publiceerde geen artikel over het onderwerp. De informatie werd bevestigd door een andere journalist, dit keer van de New York Times, ook op Twitter.

Toevallig is Rafael Grossi al eerder aan de tand gevoeld vanwege zijn vreemde stilzwijgen tijdens de Russische speciale operatie in Oekraïne: tijdens een toespraak op het Davos Forum in 2022 onthulde hij dat het Oekraïense regime 30.000 kilo plutonium en 40.000 kilo verrijkt uranium had opgeslagen in de Zaporijjia centrale. Daarna niets meer, ondanks Russische tegenwerpingen.

De dag na de publicatie van de documenten die door Iran in beslag waren genomen, viel Tel Aviv Iran aan. Dit is precies hetzelfde gedrag als tijdens de oorlog tegen Libanon in 2006. Israël beweerde te handelen nadat verschillende van zijn soldaten gevangen waren genomen door Hezbollah. In werkelijkheid viel het aan om onderzoeken van de Libanese politie en justitie naar een uitgebreid netwerk van Israëlische spionage en terrorisme in Libanon tegen te houden; onderzoeken die hadden kunnen leiden tot een nieuwe interpretatie van de moord op voormalig premier Rafik Hariri, zoals ik heb aangetoond in mijn boek L’Effroyable imposture 2 [19].

[1] The Great Famine & Genocide in Iran, 1917-1919, Mohammad Gholi Majd, University Press of America (2013).

[2] «8-10 million Iranians died over Great Famine caused by the British in late 1910s, documents reveal», Sadegh Abbasi, Khamenei.Ir, November 4, 2015.

[3] Countercoup, the Struggle for the Control of Iran, Kermit Roosevelt, McGraw-Hill (1979). The British Role in Iranian Domestic Politics (1951-1953), Mansoureh Ebrahimi, Springer (2016). Mohammad Mosaddeq and the 1953 Coup in Iran, Mark J. Gasiorowski & Malcolm Byrne, Syracuse University Press (2004). The CIA in Iran: The 1953 Coup and the Origins of the US-Iran Trade, Christopher J. Petherick, American Free Press (2006). Iran and the CIA: The Fall of Mosaddeq Revisited, Darioush Bayandor, Palgrave Macmillan (2010).

[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. SAVAK oder der Folterfreund des Westens. Aus den Akten des iranischen Geheimdienstes, Harald Irnberger (1978).

[5] Foto’s van Iraanse leiders die de site bezoeken worden door de People’s Mujahedin gebruikt om het te laten lijken alsof de gereconstrueerde martelingen door hen zijn uitgevoerd.

[6] “Reuters participates in a propaganda campaign against Iran”, Voltaire Network, 23 November 2005.

[7] Syria and the United States, David W. Lesch, Westview (1992).

[8] The Carter Administration and the Fall of Iran’s Pahlavi Dynasty: US-Iran Relations on the Brink of the 1979 Revolution, Javier Gil Guerrero, Palgrave Macmillan

[9] The Secret War With Iran: The 30-Year Clandestine Struggle Against the World’s Most Dangerous Terrorist Power, Ronen Bergman, Simon and Schuster (2008).

[10] “Israel and Iran collaborate to exploit the Eilat-Ashkelon pipeline”, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 9 January 2018.

[11] “Who’s afraid of Iran’s civilian nuclear programme?”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 27 July 2010.

[12] Checking Iran’s Nuclear Ambitions, Henry Sokolski & Patrick Clawson, University Press of the Pacific (2004). Iran and the Bomb: The Abdication of International Responsibility, Thérèse Delpech, Columbia University Press (2009). The Rise of Nuclear Iran: How Tehran Defies the West, Dore Gold, Regnery Publishing (2009). Nuclear Politics in Iran, Judith S. Yaphe, Institute for Nartional Strategic Studies, National Defense University (2010). Nuclear Iran, David Patrikarakos, Bloomsbury (2012).

[13] “Establishment of a nuclear-weapon-free zone in the Middle East”, Voltaire Network, 4 May 2010.

[14] “The Obama Doctrine”, by Jeffrey Goldberg, The Atlantic (USA) , Voltaire Network, 10 March 2016.

[15] Crescent of Crisis: U.S.-European Strategy for the Greater Middle East, Ivo H. Daalder & Nicole Gnesotto & Philip H. Gordon, Brookings Institution (2006). The United States and Iran: Sanctions, Wars and the Policy of Dual Containment, Sasan Fayazmanesh Routledge (2008). US Foreign Policy and Iran: American-Iranian Relations Since the Islamic Revolution, Donette Murray, Routledge (2009). Losing an Enemy: Obama, Iran, and the Triumph of Diplomacy, Trita Parsi, Yale University Press (2017). President Obama and Iran: Engagement, Isolation, Regime Change, Raymond Tanter, Iran Policy Committee (2010).

[16] “Benjamin Netanyahu reveals the “Iranian secret nuclear program””, by Benjamin Netanyahu, Voltaire Network, 30 April 2018.

[17] «Accord de garanties TNP avec la République islamique d’Iran», Résolution adoptée le 12 juin 2025, à la 1 769 e session, AIEA.

[18] Shock Wave Generator for Iran’s Nuclear Weapons Program: More than a Feasibility Study, David Albright & Olli Heinonen, Foundation for defense of democracies, May 7, 2019.

[19] L’Effroyable imposture 2 : Manipulations & Fake News, Thierry Meyssan, Alphée et Demi-Lune (2007).

Gerelateerd (eerdere artikelen in dit archief):