Oekraïne,Rusland,VS |
18 augustus 2023
Bron: Medea Benjamin - Nicolas J.S. Davies, 
Salon 18 augustus 2023 ~~~

Zelenskyy en het Westen hebben gegokt op een voorjaarsoffensief – en nu is Oekraïne er slechter aan toe dan vorig jaar.

President Biden+ schreef in juni 2022 in de New York Times dat de Verenigde Staten Oekraïne bewapende om “te vechten op het slagveld en in de sterkst mogelijke positie te zitten aan de onderhandelingstafel.”

Het tegenoffensief van Oekraïne in de herfst van 2022 bracht het land in een sterkere positie, maar toch verkozen Biden en zijn NAVO-bondgenoten het slagveld boven de onderhandelingstafel. Nu heeft de mislukking van het lang uitgestelde “lente tegenoffensief” Oekraïne in een zwakkere positie gebracht, zowel op het slagveld als aan de nog steeds lege onderhandelingstafel.

Dus, op basis van Biden’s eigen definitie van de Amerikaanse oorlogsdoelen, faalt zijn beleid, en het zijn honderdduizenden Oekraïense soldaten, niet Amerikanen, die de prijs betalen, met hun ledematen en hun leven.

Maar dit resultaat was niet onverwacht. Het was voorspeld in uitgelekte documenten van het Pentagon die in april op grote schaal werden gepubliceerd en in het feit dat president Zelenskyy het offensief in mei uitstelde om wat hij “onaanvaardbare” verliezen noemde te vermijden.

Het uitstel stelde meer Oekraïense troepen in staat om de NAVO-training met westerse tanks en pantservoertuigen af te ronden, maar het gaf Rusland ook meer tijd om zijn antitankverdediging te versterken en dodelijke kill-zones voor te bereiden langs de 700 mijl lange frontlinie.

Nu, na twee maanden, zijn de nieuwe pantserdivisies van Oekraïne slechts 12 mijl of minder opgeschoten in twee kleine gebieden, ten koste van tienduizenden slachtoffers. Twintig procent van de nieuw ingezette westerse pantservoertuigen en uitrusting werd naar verluidt vernietigd in de eerste weken van het nieuwe offensief, toen Brits getrainde pantserdivisies probeerden door Russische mijnenvelden en kill-zones op te rukken zonder ontmijningsoperaties of luchtdekking.

Ondertussen heeft Rusland vergelijkbare kleine opmars gemaakt in de richting van Kupyansk in de oostelijke provincie Kharkiv, waar land rond de stad Dvorichna voor de derde keer sinds de invasie van eigenaar is veranderd. Deze tit-for-tat uitwisselingen van kleine stukjes grondgebied, met massaal gebruik van zware artillerie en ontstellende verliezen, typeren een brute uitputtingsslag die veel weg heeft van de Eerste Wereldoorlog.

De meer succesvolle tegenoffensieven van Oekraïne afgelopen herfst lokten een serieus debat binnen de NAVO uit over de vraag of dat het moment was voor Oekraïne om terug te keren naar de onderhandelingstafel die het op Brits en Amerikaans aandringen in april 2022 had verlaten. Toen Oekraïense troepen begin november oprukten naar Kherson, meldde het Italiaanse dagblad La Repubblica dat NAVO-leiders het erover eens waren dat de val van Kherson Oekraïne in de positie zou brengen waar ze op hadden gewacht om de vredesbesprekingen te hervatten.

Op 9 november 2022, de dag dat Rusland opdracht gaf zich terug te trekken uit Kherson, sprak generaal Mark Milley, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, in de Economic Club van New York, waar de interviewer hem vroeg of de tijd nu rijp was voor onderhandelingen.

Milley vergeleek de situatie met de Eerste Wereldoorlog en legde uit dat leiders aan alle kanten tegen Kerstmis 1914 begrepen dat die oorlog niet te winnen was, maar toch vochten ze nog vier jaar door, waarbij de miljoen levens die in 1914 verloren gingen, zich vermenigvuldigden tot 20 miljoen in 1918, vijf wereldrijken vernietigden en de weg vrijmaakten voor de opkomst van het fascisme en de Tweede Wereldoorlog.

Milley besloot zijn waarschuwende verhaal met de opmerking dat, net als in 1914, “er een wederzijdse erkenning moet zijn dat een militaire overwinning waarschijnlijk, in de ware zin van het woord … niet haalbaar is met militaire middelen. En daarom moet je je tot andere middelen wenden. … Dus de dingen kunnen erger worden. Dus als er een kans is om te onderhandelen, als er vrede kan worden bereikt, grijp die dan, grijp het moment.”

Maar Milley en andere ervaringsdeskundigen werden genegeerd. Tijdens Biden’s State of the Union toespraak in februari in het Congres was Milley’s gelaatsuitdrukking een toonbeeld van zwaarwichtigheid, een rots in een zee van misplaatste zelfvoldoening en onwetendheid over de echte wereld achter de circustent, waar de onsamenhangende oorlogsstrategie van het Westen niet alleen elke dag Oekraïense levens kostte, maar ook flirtte met een kernoorlog. Milley glimlachte de hele avond niet, zelfs niet toen Biden na zijn toespraak kwam om hem een hand te schudden.

Geen enkele Amerikaanse, NAVO- of Oekraïense leider is verantwoordelijk gesteld voor het niet aangrijpen van dat moment afgelopen winter, noch voor de vorige gemiste kans op vrede in april 2022, toen de VS en het Verenigd Koninkrijk de Turkse en Israëlische bemiddeling blokkeerden die zo dicht bij vrede kwam, gebaseerd op het simpele principe van een Russische terugtrekking in ruil voor Oekraïense neutraliteit. Niemand heeft een serieuze verklaring geëist waarom de Westerse leiders deze kansen op vrede door hun vingers hebben laten glippen.

Wat hun reden ook is, het resultaat is dat Oekraïne gevangen zit in een oorlog zonder uitweg. Toen Oekraïne de overhand leek te hebben in de oorlog, waren de NAVO-leiders vastbesloten om hun voordeel door te zetten en een nieuw offensief te lanceren, ongeacht de menselijke kosten. Maar nu het nieuwe offensief en de wapentransporten er alleen maar in geslaagd zijn om de zwakte van de Westerse strategie bloot te leggen en het initiatief terug te geven aan Rusland, weigeren de architecten van de mislukking te onderhandelen vanuit een positie van zwakte.

In een hardnekkig patroon dat veel oorlogen gemeen hebben, zijn alle partijen in de strijd – Rusland, Oekraïne en vooraanstaande NAVO-leden – door beperkt succes misleid om de oorlog te verlengen en diplomatie af te wijzen.

Het conflict is dus terechtgekomen in een hardnekkig patroon dat veel oorlogen gemeen hebben, waarbij alle strijdende partijen – Rusland, Oekraïne en de leidende leden van de militaire NAVO-alliantie – door beperkte successen op verschillende momenten zijn aangemoedigd of, zouden we kunnen zeggen, misleid door beperkte successen op verschillende momenten om de oorlog te verlengen en diplomatie af te wijzen, ondanks ontstellende menselijke kosten, het toenemende gevaar van een grotere oorlog en het existentiële gevaar van een nucleaire confrontatie.

Maar de realiteit van de oorlog legt de tegenstrijdigheden van het westerse beleid bloot. Als Oekraïne niet vanuit een sterke of zwakke positie met Rusland mag onderhandelen, wat staat dan de totale vernietiging van het land in de weg?

En hoe kunnen Oekraïne en zijn bondgenoten Rusland verslaan, een land waarvan het kernwapenbeleid expliciet stelt dat het kernwapens zal gebruiken voordat het een existentiële nederlaag zal accepteren?

Als, zoals Biden heeft gewaarschuwd, elke oorlog tussen de VS en Rusland, of elk gebruik van “tactische” kernwapens, hoogstwaarschijnlijk zou escaleren in een volledige kernoorlog, waar moet het huidige beleid van incrementele escalatie en steeds grotere betrokkenheid van de VS en de NAVO dan toe leiden?

Bidden ze gewoon dat Rusland implodeert of opgeeft? Of zijn ze vastbesloten om Rusland te overbluffen en het land te dwingen tot een onontkoombare keuze tussen een totale nederlaag en een kernoorlog? Hopen, of doen alsof, dat Oekraïne en zijn bondgenoten Rusland kunnen verslaan zonder een kernoorlog te ontketenen is geen strategie.

In plaats van een strategie om het conflict op te lossen, voerden de VS en hun bondgenoten de natuurlijke impuls om weerstand te bieden aan de Russische agressie op in een Amerikaans en Brits plan om de oorlog voor onbepaalde tijd te verlengen. Het resultaat van die beslissing zijn honderdduizenden Oekraïense slachtoffers en de geleidelijke vernietiging van Oekraïne door miljoenen artilleriegranaten die door beide partijen worden afgevuurd.

Sinds het einde van de Eerste Koude Oorlog hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen, Democratisch en Republikeins, catastrofale misrekeningen gemaakt over het vermogen van de Verenigde Staten om hun wil op te leggen aan andere landen en volkeren. Hun onjuiste aannames over de Amerikaanse macht en militaire superioriteit hebben ons naar deze noodlottige, historische crisis in het Amerikaanse buitenlands beleid geleid.

Nu wordt het Congres om nog eens 24 miljard dollar gevraagd om deze oorlog te blijven voeden. In plaats daarvan zouden ze moeten luisteren naar de meerderheid van de Amerikanen, die volgens de laatste CNN opiniepeiling tegen meer geld zijn voor een oorlog die niet te winnen valt. Ze zouden moeten luisteren naar de woorden in de verklaring van maatschappelijke organisaties in 32 landen die oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en vredesonderhandelingen om de oorlog te beëindigen voordat deze Oekraïne vernietigt en de hele mensheid in gevaar brengt.

Topfoto: Oekraïense militairen dragen de kist van Andrii Veremiienko, die werd gedood tijdens gevechten met Russische troepen in de regio Donetsk, tijdens een begrafenisceremonie in Kiev op 17 aug. 2023. ( Roman Pilipey/AFP via Getty Images)

Medea Benjamin is medeoprichter van CODEPINK for Peace en auteur van verschillende boeken, waaronder “Inside Iran: De echte geschiedenis en politiek van de Islamitische Republiek Iran”. Zij en Nicolas J.S. Davies zijn de auteurs van “Oorlog in Oekraïne: Making Sense of a Senseless Conflict”.

Nicolas J.S. Davies is onafhankelijk journalist, onderzoeker voor CODEPINK en auteur van “Blood on Our Hands: De Amerikaanse invasie en vernietiging van Irak“.