Oekraïne |
20 juni 2023

Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk Paris, 20 juni 2023 ~~~

Het is een dwaas spel. Het communiqué van Kiev zegt dat zijn leger al veertien dagen een tegenoffensief lanceert. Maar dit komt niet overeen met wat er op het slagveld te zien is. Kiev beweert ook dat het de twee vredesbemiddelingsmissies van China en de Afrikaanse Unie hoopvol ontvangt. Maar Volodymyr Zelensky heeft de onderhandelingen die hij met Moskou voerde opgeschort en een wet aangenomen die de hervatting ervan verbiedt.

 ook in de talen: عربي Deutsch ελληνικά English 
Español français italiano Português русский

Volgens de autoriteiten in Kiev zou het Oekraïense leger sinds 8 juni “een uitgebreid tegenoffensief tegen de Russische agressor” zijn begonnen.

Er is geen tegenoffensief

In de militaire literatuur wordt liever gesproken van een tegenaanval dan van een tegenoffensief. De tegenaanval bestaat uit het uitbuiten van de kortstondige zwaktes van de vijand om tot de aanval over te gaan. Denk aan Napoleon bij Austerlitz, die een deel van zijn troepen dwong zich terug te trekken om zijn tegenstanders in een val te lokken waaruit hij zegevierend tevoorschijn kwam.

Het kiezen van de term “tegenoffensief” is niet neutraal. Het is een communicatiemiddel dat suggereert dat de Russen een “offensief” hebben ingezet om Oekraïne over te nemen. In feite hebben ze een slag geleverd op het vliegveld in het noorden van de hoofdstad voordat ze zich terugtrokken.

In werkelijkheid hebben de Russen nooit geprobeerd Kiev in te nemen en willen ze Oekraïne niet binnenvallen. Dat is wat hun president, Vladimir Poetin, zei in de eerste week van zijn “speciale operatie”. Het innemen van een militaire luchthaven, ook al is die ten noorden van Kiev, is slechts een slag om de Russen superioriteit in de lucht te geven. Het geeft niet aan dat ze van plan zijn de hoofdstad in te nemen.

De uitdrukking “speciale operatie” is evenmin neutraal. Moskou benadrukt hiermee dat het geen invasieoorlog voert, maar zijn “verantwoordelijkheid vervult om de bevolking van de oblaten van Donetsk en Lugansk te beschermen”, die sinds 2014 officieel het doelwit zijn van een strafoperatie van Kiev. Het in twijfel trekken van de geldigheid van de Russische speciale operatie zou hetzelfde zijn als het in twijfel trekken van de operatie van het Franse leger om een einde te maken aan de slachtingen in Rwanda. Beide speciale operaties werden toegestaan door resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (resoluties 929 van 22 juni 1994 en 2202 van 17 februari 2015). Alleen is de resolutie waarop Moskou zich beroept niet inderhaast tot stand gekomen. Het is de resolutie dat de akkoorden van Minsk bekrachtigt en Duitsland, Frankrijk en Rusland de mogelijkheid geeft om in te grijpen om ze af te dwingen.

Communicatief gezien is de term “tegenoffensief” handig om te verhullen dat Kiev al acht jaar oorlog voert tegen zijn eigen burgers en daarbij, afhankelijk van de telling, tussen de 14.000 en 22.000 mensen heeft gedood.

Maandenlang smeekte Kiev om een grote hoeveelheid westerse wapens en kreeg die ook. Het trainde ook zijn soldaten om ze te gebruiken. Ondertussen trok Moskou zich terug op de lijnen die het had aanvaard tijdens de vredesonderhandelingen in Wit-Rusland en daarna in Turkije, voordat deze werden afgewezen door de Verkhovna Rada (het parlement in Kiev waar Washington een kantoor van permanente adviseurs van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en USAID vestigde). Moskou ging zelfs nog verder door de rechteroever van Kherson (maar niet de linkeroever) op te geven, waardoor de rivier de Dnjepr de natuurlijke grens werd tussen Oekraïne en Novorossia. Toen de inwoners van deze regio zich in een referendum aansloten bij de Russische Federatie, bouwde Moskou twee verdedigingslinies die zich uitstrekken van de monding van de Dnjepr tot aan de Donbass (Lugansk en Donetsk). Dit zijn twee linies met drakentanden (versterkingen die de doorgang van pantservoertuigen verhinderen) en loopgraven.

Het Atlantisch Bondgenootschap, dat de wapens en strategieën levert, heeft het bevel gegeven voor een tegenoffensief, ook al heeft Kiev geen controle meer in de lucht en heeft het weinig munitie meer. Vorig jaar kon het Oekraïense leger drones gebruiken om de bewegingen van de vijand in de gaten te houden. Vandaag kan het dat niet meer omdat de laatste alle vijandelijke elektronische verbindingslijnen op “zijn” grondgebied en iets daarbuiten platlegt. In theorie heeft Kiev een indrukwekkend arsenaal aan landwapens, zoals geen enkel land ooit heeft gehad. Maar in de praktijk zijn veel van de geleverde wapens verdwenen en naar elders verscheept, al dan niet met toestemming van de gulle gevers. De munitie kan niet worden opgeslagen in Oekraïne zonder vernietigd te worden door Russische hypersonische raketten. Ze worden daarom opgeslagen in Polen en Moldavië en gaan pas de grens over als ze in de frontlinie worden ingezet.

De afgelopen twee weken hebben Oekraïense troepen zonder succes geprobeerd door de Russische verdedigingslinies te breken. De troepen concentreren zich voor deze linies en worden beschoten door Russische artillerie. Als ze dan besluiten om zich terug te trekken, sturen de Russen drones om mijnen te droppen op de terugweg.

Het enige wat de troepen van Kiev kunnen doen is de dorpen innemen die een paar kilometer voor de verdedigingslinies liggen. Ondertussen bombardeert de Russische luchtmacht hun arsenalen, soms diep in Oekraïne. De meest effectieve luchtafweersystemen, de Patriots, werden vernietigd zodra ze geïnstalleerd waren. Er is niet veel van over, net genoeg om enkele oude raketten te raken. De Oekraïense generale staf beweert zes Kinzhal raketten vernietigd te hebben, wat onmogelijk is gezien hun hoge snelheid (10 mach). De burgemeester van Kiev, Vitali Klitschko, heeft een foto verspreid waarop hij poseert voor een Kinzhal wrak. Helaas komt het wrak helemaal niet overeen met dit wapen.

Het moreel van de Oekraïense troepen is op een historisch dieptepunt. Het ministerie van Defensie verzekert ons dat er nog veel mannen in de achterhoede zijn. De regio Ivano-Frankivsk heeft echter de mobilisatie bevolen van alle mannen tussen 18 en 60 jaar. Vrijstellingen zijn zeldzaam. De realiteit lijkt dus te zijn dat er geen gevechtsklare soldaten meer zijn.

Het Atlantisch Bondgenootschap heeft al zijn AWACS ingezet om het slagveld op afstand in de gaten te houden. Het kan de omvang van de nederlaag niet negeren. Vreemd genoeg blijft het de Oekraïners de strijd, of liever de dood, in drijven.

De missie van de Afrikaanse Unie en de Brazzaville Foundation werd met hoffelijkheid ontvangen, maar de Oekraïners wilden hun vredesbemiddeling niet. Ze probeerden alleen de missieleden voor hun zaak te winnen.

Kiev wil geen vredesbemiddelingsmissies

Washington hoopt nog steeds dat Kiev zal winnen, waardoor president Joe Biden een klinkende herverkiezing krijgt. Hij zou echter kunnen terugkrabbelen en vertrouwen op de twee vredesmissies van China en de Afrikaanse Unie. Op aandringen van Washington heeft de Verkhovna Rada echter iedereen verboden om met de “indringer” te onderhandelen.

China heeft 12 principes gepubliceerd die volgens het land ten grondslag moeten liggen aan een vredesakkoord. De speciale afgezant van Beijing, Li Hui, weigerde de implementatie ervan te bespreken totdat ze door beide partijen waren goedgekeurd. Dit is nu gebeurd. Maar het Westen laat zich niet ompraten. We kunnen alleen doen alsof we deze principes delen door door te gaan met de leugens die we al drie decennia aan het ontwikkelen zijn. Anders zullen ze ertoe leiden dat we de geldigheid van het Russische standpunt erkennen en derhalve de nederlaag van Kiev willen wensen.

De Afrikaanse Unie en de Fondation Brazaville stuurden vier staatshoofden: Azali Assoumani (Comoren en huidig voorzitter van de Afrikaanse Unie), Macky Sall (Senegal), Cyril Ramaphosa (Zuid-Afrika) en Hakainde Hichilema (Zambia). Alle anderen kwamen niet opdagen. De Egyptische president stuurde zijn premier, Mostafa Madbouly. Oeganda’s Yoweri Museveni, die aan covid lijdt, stuurde zijn voormalige minister van Buitenlandse Zaken, Ruhakana Rugunda. Denis Sassou-Nguesso uit Congo werd vertegenwoordigd door Florent Ntsiba, minister van staat bij het presidentschap.

Na aankomst werd de hele delegatie uitgenodigd voor een bezoek aan Boutcha, waar hun gastheren hen uitlegden dat de Russische bezetters wreedheden hadden begaan. De Afrikanen ontmoetten geen internationale onderzoekers die integendeel vaststelden dat de slachtingen waren aangericht met fléchettes (spijkerbom – munitie die veel werd gebruikt tijdens de Eerste Wereldoorlog). Bovenal verlieten de Russen Boutcha op 30 maart 2022. De plaatselijke burgemeester zag niets ongewoons. De volgende dag trokken de nationalisten van het Azov-bataljon de stad binnen, waar de lichamen pas op 4 april werden gevonden. Dit was dus duidelijk een scène van een burgeroorlog waarin de integraal-nationalisten medeburgers executeerden van wie ze vermoedden dat ze met de Russen hadden samengewerkt. Afrikanen zijn in elk geval vertrouwd met dit soort situaties en laten zich niet gemakkelijk voor de gek houden.

Toen ze in Kiev aankwamen, klonken de sirenes. Maar deze staatslieden waren niet onder de indruk. Ze merkten op dat de hoofdstad niet werd gebombardeerd, maar alleen een paar militaire doelen.

Op de laatste persconferentie verklaarde de Comorese president Azali Assoumani: “De weg naar vrede moet gepaard gaan met respect voor het Handvest van de Verenigde Naties, en Afrika is bereid om met u te blijven samenwerken in de zoektocht naar een duurzame vrede (…) Hoewel de weg naar vrede lang kan zijn, is er hoop omdat gesprekken mogelijk zijn”. Waarop de Oekraïense president Volodymyr Zelensky antwoordde: “Vandaag heb ik tijdens onze ontmoeting duidelijk gemaakt dat het toestaan van onderhandelingen met Rusland nu de bezetter op ons land is, betekent dat we de oorlog bevriezen en de pijn en het lijden bevriezen.”

Le 17 juin 2023, Vladimir Poutine présente à la délégation africaine le projet de traité de paix signé, en mars 2022, par le président de la délégation ukrainienne lors des négociations de paix en Turquie.

Op 17 juni 2023 overhandigde Vladimir Poetin de Afrikaanse delegatie het ontwerp-vredesverdrag dat in maart 2022 door de voorzitter van de Oekraïense delegatie was ondertekend tijdens de vredesonderhandelingen in Turkije.

Na deze afwijzing reisden de Afrikanen naar Sint-Petersburg voor een ontmoeting met de Russische president Vladimir Poetin. Poetin was natuurlijk veel toeschietelijker. Niet alleen had hij niets te verliezen, hij had ook een enorm argument in zijn voordeel. Hij overhandigde de delegatie (zie video) de tekst van het vredesverdrag en addendum waarover de Oekraïners in maart 2022 hadden onderhandeld en dat was ondertekend door het hoofd van hun delegatie. Hij legde zelfs uit dat in toepassing van dit project de Russische troepen de oblasten Kiev en Tsjernihiv hadden verlaten, en dat de Oekraïners niet alleen hadden geweigerd om deze teksten te ratificeren, maar ook een wet hadden aangenomen die de voortzetting of hervatting van vredesonderhandelingen verbood.

Op de top Afrika-Rusland, die gepland staat voor 26-29 juli, valt nog te bezien welk van de twee staatshoofden oprechter zal zijn overgekomen in de ogen van de delegatie van de Afrikaanse Unie. Kievs interesse in vredesbemiddelingsmissies is net zo vals als zijn tegenoffensief.

Topfoto: Terwijl de westerse pers de militaire realiteit negeert, staat het Kremlin op transparantie. Gespecialiseerde columnisten mogen naar het front reizen en schrijven wat ze denken, zelfs als ze kritiek hebben op het functioneren van de legers en hun resultaten. President Poetin heeft hen ontvangen en hun lastigste vragen live op televisie beantwoord.

Gerelateerd(berichten in dit archief):