Venezuela |
2021-07-06
Bron:  Misión Verdad 5 juli 2021 (SP), 
internationalist-360 6 juli 2021 (EN) ~~~

Niet-Gouvernementele Organisaties (NGO’s) begonnen zich uit te breiden in de context van de Koude Oorlog en de globalisering van het neoliberalisme, gewend om te opereren als politieke partijen maar beschermd onder de wettelijke en zogenaamd onpartijdige dekmantel die zij dragen. Het zijn geen onschuldige actoren en in Venezuela vervullen zij specifieke functies, bepaald door belangen en taken in overeenstemming met de imperiale agenda van het westen.

NGO’s vervullen functies binnen de asymmetrische middelen (economische oorlog, financiële agressies, mediavergiftiging, perceptuele #belegeringen) van de oorlog tegen Venezuela. Degenen die zich richten op mensenrechten, vrijheid van meningsuiting of politieke toegang tot goederen en diensten die promotie, zichtbaarheid in de media en deelname aan elk multilateraal forum of convocatie krijgen, hier of in het buitenland, kunnen van alles prediken, maar ze zijn slechts operatoren binnen de agenda van de hybride oorlog tegen het Bolivariaanse Venezuela.

Hoewel de NGO’s zich hier uitgeven als de vertegenwoordigers van de “burgermaatschappij”, ter “verdediging van de rechten van de burgers”, zijn deze organisaties niets meer dan “instrumenten van het buitenlands beleid van de VS”, volgens het onderzoek van de Canadese econoom Michel Chossudovsky.

Sinds de Bolivariaanse Revolutie aan de macht is, zijn NGOs frontorganisaties voor het ontvangen van buitenlandse financiering; ze zijn opgezet als “burger” elementen die de nationale soevereiniteit uitdagen; aangezien velen van hen niets meer zijn dan kanalen om logistieke en financiële middelen te verdelen, met andere doeleinden die ver verwijderd zijn van de humanitaire, ecologische, politieke of arbeids #catechismus die ze prediken.

De rol van de NED

De NED, die “enorme wereldwijde operatie” zoals de schrijver William Engdahl het formuleerde, opgericht in 1983 onder de regering van Ronald Reagan, begon zijn operaties en liep parallel met de neoliberale expansie van die Amerikaanse president en de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher, in het kader van een reeks privatiseringen van overheidsactiva en -ondernemingen binnen de CIA.

De oprichter van de NED, de academicus Allen Weinstein, verklaarde in 1991 dat “veel van wat we nu doen – met de NED – de CIA 25 jaar geleden al heimelijk deed”.

Het budget van de NED komt voornamelijk van het Amerikaanse Congres, maar de NED ontvangt ook financiering van andere bevriende “entiteiten”, zoals de Open Society Foundations van financieel speculant George Soros.

Wat zijn de bedoelingen, vermomd als filantropie, van de Open Society? Het is goed om haar geschiedenis te kennen https://t.co/5Ac8H7mEkA

MV (@Mission_Verdad) 22 april 2021

Zoals Engdahl ons eraan herinnert, is hun praktijk die van gringo-versie “democratiebevordering” (mensenrechtengeschut), waarbij hij opmerkt dat “de NED in het centrum heeft gestaan van elke Amerikaanse ‘kleurenrevolutie’ sinds de omverwerping van Slobodan Milosevic in 2000” tot op heden.

Van de NGO’s die met succes hebben bereikt dat het proces van aanklachten en “protesten” leidde tot staatsgrepen en de installatie van harde neoliberale regeringen, tot haar deelname aan de staatsgreep tegen de Bolivariaanse regering in 2002, via de “Arabische Lente” tot in Hong Kong, de bindende activiteit van de NED is niet alleen verifieerbaar, maar doorslaggevend. De NGO’s die het financiert zijn telkens een nieuwe instrumentele arm van het Amerikaanse buitenlandse beleid.

Andere financieringscentra, naast de CIA heimelijk en de NED expliciet, zijn de eerder genoemde Open Society van Soros, evenals USAID (het United States Agency for International Development), het IRI (het International Republican Institute, erfenis van wijlen John McCain) en het NDI (het National Democratic Institute for International Affairs, met als president Madeleine Albright), CIPE (het Center for International Private Enterprise, de internationale vleugel van de U.S. Chamber of Commerce) en het Solidarity Center (de internationale beleidstak van de NED en de American Federation of Labor en Congress of Industrial Organizations, AFL-CIO).

De waaier van VS-instellingen voor de financiële ondersteuning van destabiliserende organisaties, of eenvoudigweg het verdedigen van de belangen van grote bedrijven in de verschillende regio’s van de wereld, is gevarieerd in naam, maar in essentie overheerst het imperiale belang en onderscheidt de een zich niet van de ander.

Als de NED functioneert als een coördinerend centrum, functioneert Freedom House (dat ook financiering ontvangt van de NED) als een opleidingscentrum voor deze NGO’s, observatories (“waarnemers-organisaties”) of stichtingen. Er zijn veel organisaties in Venezuela die gebruik hebben gemaakt van de diensten van het ene of het andere centrum.

Het valt niet te ontkennen dat in Venezuela een uitgebreide lijst van anti-Chavista NGO’s hebben gefungeerd als niet-zo-stille partners van de regering van de VS en andere Westerse landen https://t.co/TR5EBX6L61

MV (@Mision_Verdad) 18 juni 2021

Evenzo heeft USAID gediend als een bevoorrecht kanaal: laten we herinneren aan haar sleutelrol tijdens de “humanitaire hulp” operatie (de zogenaamde “Slag om de Bruggen”) waartegen de civiel-militaire unie zich verzette op 23 februari 2019. Via USAID werd geprobeerd het land binnen te vallen onder “humanitaire” voorwendselen.

Dollars voor een beleid van dubbele standaarden.

De reeks NGO’s die financiering en steun ontvangen van de NED en andere Amerikaanse en Europese instellingen in Venezuela is breed en buitenlands, zoals ook blijkt uit de hoeveelheid “financieringsgebieden” die volgens eigen verklaring zijn geïnvesteerd in 2020 in Venezuela (zonder de organisaties te specificeren die die duizenden dollars ontvangen).

En in dit geval is het openbaar en formeel, want volgens een onderzoek van de Britse krant The Guardian, gepubliceerd in mei 2020, heeft de NED in 2011 fondsen geleverd aan Venezolaanse rockfestivals, via NGO’s, stichtingen en burgerverenigingen, met het doel om de Bolivariaanse regering cultureel te ondermijnen en potentiële politieke operatoren onder de oppositiejeugd aan te trekken. De informatie werd openbaar gemaakt via gedeclassificeerde documenten.

NGO’s verschillen in veel gevallen niet veel van de politieke actoren van welk land dan ook: zij zetten hun aanval in als politieke partijen en verdedigen zichzelf met een vermeende neutraliteit die hun wettelijke status verleent.

Organisaties zoals het in 2002 opgerichte Súmate, tot voor kort voorgezeten door María Corina Machado, dat zich richtte op het in diskrediet brengen van de Nationale Kiesraad (CNE) en financiering ontving van de NED; en zoals het in mei 2002 opgerichte Humano y Libre, waarvan Gustavo Arroyo Tovar directeur was, dat in 2007 diende als financieel kanaal voor groepen van de Guarimberos, zijn organisaties die vandaag de dag in de Verenigde Staten geregistreerd staan als corporaties. Deze zijn niet alleen erkend voor hun schaamteloze streven naar een staatsgreep, maar hebben ook de destabiliserende rol van NGO’s in Venezuela neergezet.

De meest beruchte van de lokale media in de laatste paar jaar zijn Foro Penal, Control Ciudadano en Provea. Elk van hen heeft een specifiek mediadoel en beschikt over ruime middelen om destabiliserend werk te verrichten, waaronder “civiele” vermommingen, die een goed voorbeeld geven van het optreden van NGO’s in Venezuela.

  • Foro Penal Venezolano wordt gefinancierd door verschillende instellingen en persoonlijkheden, en is opgericht door Freedom House. Het heeft een uitgebreide staat van dienst in het ondersteunen van de agenten van de guarimbas in 2014 en de terroristen van de nasleep na de mislukking (2017, 2018). Deze NGO, die een grote pool van advocaten inzetten, telt Alfredo Romero en Gonzalo Himiob onder haar bestuurders. Hun bevoorrechte relatie met de Verenigde Staten zegt alles over hun daden.
  • De Asociación Civil Control Ciudadano lijkt niet over een erg duidelijk financieringskanaal te beschikken, aangezien zij op haar webpagina niet vermeldt van wie zij geld ontvangt om te kunnen functioneren. Rocío San Miguel is het hoofd van deze NGO, die als hoofddoel heeft de Bolivariaanse Nationale Strijdkrachten (FANB) en de verschillende inlichtingendiensten en defensie-instellingen van het land te ondermijnen. Rocío San Miguel heeft in naam van “burgercontrole” en “mensenrechten” vaak zgn. “geheime informatie” en vooral geruchten gecreerd en verspreid. Haar relatie met de Verenigde Staten blijkt uit de (door WikiLeaks uitgelekte) kabel die de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Venezuela, William Brownfield, in 2007 aan het Southern Command en het Secretariat of Western Hemisphere Affairs (o.a.) stuurde, waarin San Miguel word vermeld als een “actieve partner van USAID”. Zij had zelfs de gelegenheid Barack Obama te ontmoeten tijdens de VIIe Topconferentie van de Amerika’s.
  • Provea, gefinancierd door Open Society en andere instellingen zoals de Ford Foundation en de Britse Ambassade, is een van de meest actieve in de Bolivariaanse Revolutie tot nu toe. Het is van doorslaggevend belang geweest voor de lokale en internationale media met zijn rapporten over de mensenrechten in Venezuela, vooral tijdens het Guarimbera-tijdperk (2014-2017). De aanklachten die Provea behandelt, gaan nooit over het transnationale geweld dat door het paramilitarisme in het land wordt ontwikkeld of over de terroristische aanslagen die ultragroepen financieren en bevorderen, zoals de afdelingen van Leopoldo López. Net als het Forum van Strafrecht verdedigen zij noodzakelijkerwijs de opruiing van extreem-rechts om toe te slaan met het verhaal van de ultra-politiestaat, een verhaal dat overdimensioneerd wordt door de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS, oftewel het Ministerie van Koloniën van Washington), waarmee zij ook nauwe banden onderhouden.

Als zogenaamd “niet-staatverbonden agenten” hebben NGO’s een dubbele rol die ze in de loop der tijd hebben leren spelen, met Chavismo als hun vijand: het verhaal van de mislukte staat in Venezuela opbouwen en promoten, zelfs onder de retoriek van smerige propaganda en perceptuele oorlogsvoering, en dienen als financieringskanaal voor andere actoren van de ultra criolla.

De publieke en private banden van de beheerders van deze “niet-staatsagentschappen” met politieke partijen en anti-politieke sectoren van de Venezolaanse oppositie tonen hun rol in deze oorlog. Het is aan ons om deze bronnen van de asymmetrische oorlog aan het licht te brengen, die niet langer een politieke plek hebben om zich in te verschuilen.

Topfoto: Het is belangrijk vast te stellen dat NGO’s, hier en overal, beheerders zijn van het mondiale systeem, niet-overheidsactoren die fungeren als broedplaatsen van opleiding, verspreiding en zelfs betrokkenheid bij juridische zaken (Foto: Juan Díaz / Misión Verdad)