Eurazie,Oekraïne,Rusland |
9 oktober 2022
bRON: Andrew Korybko 
oneworld.press 5 oktober 2022

Andrew Korybko is een Amerikaanse politieke analist gespecialiseerd in geopolitieke verhoudingen, met name in Eurazie, en geinteresseerd in het grotere plaatje

Rusland zal nog steeds strategisch winnen, zelfs in het scenario van een militaire patstelling in Oekraïne.
Het enige wat Rusland hoeft te doen is gewoon te blijven bestaan in weerwil van de politiek onrealistische “Balkanisering” plannen van de VS om de uiteindelijke evolutie van de wereldwijde systemische transitie naar multiplexiteit te verzekeren.

Het Oekraïense conflict, dat in feite een door de VS geleide NAVO-proxyoorlog tegen Rusland is die wordt gevoerd in en via die voormalige Sovjetrepubliek, neigt naar een militaire patstelling. Deze observatie is gebaseerd op de waarschijnlijkheid dat Ruslands gedeeltelijke mobilisatie van ervaren reservisten uiteindelijk de bestandslijn (LOC) zal stabiliseren tussen Moskou’s onlangs herenigde regio’s in Novorossiya en zijn door de NAVO gesteunde maar door oekraïnse fronten aangevoerde tegenstanders.

Er wordt geen grote doorbraak door beide partijen verwacht. De NAVO is meer dan in staat dit ten aanzien van Rusland te voorkomen door oneindig veel middelen te blijven investeren in haar proxies, terwijl Moskou zijn toevlucht kan nemen tot tactische kernwapens ter zelfverdediging als absoluut laatste redmiddel om zijn territoriale integriteit te handhaven. Om deze redenen zal de LOC waarschijnlijk min of meer hetzelfde blijven, met slechts kleine herzieningen die er hoogstens toe kunnen leiden dat Rusland zijn gezag uitbreidt tot de administratieve grenzen van zijn vier nieuwste regio’s.

Aangezien dit resultaat niet zou voldoen aan de doelstellingen die Rusland bij het begin van zijn speciale operatie heeft verklaard met betrekking tot de demilitarisering, denazificatie en militaire neutraliteit van Oekraïne, om nog maar te zwijgen van de volledige bevrijding van de Donbass, is het begrijpelijk dat de meeste waarnemers tot de conclusie komen dat een militaire patstelling gelijk staat aan een strategisch verlies voor Rusland. Er is nog een andere reden voor deze mening, namelijk het feit dat de VS het conflict hebben aangegrepen om hun hegemonie over Europa met succes te herbevestigen.

De EU kan niet langer worden beschouwd als een strategisch autonome speler in de mondiale systemische overgang naar multipolariteit, maar is in plaats daarvan de grootste vazalstaat van de VS geworden en daarmee een continentaal platform om de nationale veiligheidsbelangen van Rusland voortdurend te bedreigen, ook met hybride middelen. Anders gezegd: precies dezelfde veiligheidsdreigingen die Rusland beschouwde als afkomstig van Oekraïne zijn uitgebreid tot heel Europa, wat de bovenstaande conclusie versterkt.

Toch is diezelfde conclusie nog steeds onjuist, om redenen die nu zullen worden toegelicht. Ten eerste blijft Rusland meer dan in staat om zijn fundamentele nationale veiligheidsbelangen te beschermen, met name door zijn wereldwijde leiderschap op het gebied van hypersonische technologieën die de integriteit van zijn nucleaire tweede aanvalscapaciteit waarborgen en aldus voorkomen dat het land vatbaar wordt voor de nucleaire chantage van de VS. Dit betekent dat haar strategische autonomie in de loop van de mondiale systeemovergang gewaarborgd is.

Ten tweede is die genoemde overgang op ongekende wijze versneld als gevolg van de paradigmaveranderende gevolgen over het gehele spectrum die door de speciale operatie zijn gekatalyseerd, met name in het hele Zuiden. De drie relevante resultaten zijn dat de ontwikkelingslanden hun strategische autonomie opnieuw hebben bevestigd door te weigeren Rusland te sanctioneren; India heeft resoluut ingegrepen om preventief de onevenredige afhankelijkheid van Rusland van China af te wenden; en het pad van China’s supermacht is dus ontspoord.

Ten derde evolueert de huidige bi-multipolaire tussenfase van de mondiale systeemovergang dus veel sneller dan verwacht naar tripolariteit in afwachting van de uiteindelijke vorm van complexe multipolariteit (“multiplexiteit”). Zowel de Amerikaanse als de (aspirant-)Chinese grootmachten die met het bi-multipolaire concept worden geassocieerd, verliezen daardoor hun buitensporige invloed bij de vormgeving van de internationale betrekkingen doordat multipolaire grootmachten als India, Iran, Turkije en andere hun opkomst versnellen.

Ten vierde schept de snelle evolutie naar tripolariteit en multipolariteit talloze kansen voor relatief middelgrote en kleinere staten in het Zuiden, die natuurlijk complexe evenwichtsoefeningen zullen uitvoeren tussen henzelf, de opkomende multipolaire grootmachten en de twee grootmachten. Dit samenspel zal de multipolaire processen verder versnellen, waardoor de voorheen buitensporige invloed van de twee grootmachten zal afnemen, de invloed van opkomende grootmachten zal toenemen en uiteindelijk ook kleinere spelers hun eigen invloed zullen krijgen.

En tot slot zal het revolutionaire manifest van president Poetin, dat hij op 30 september bekendmaakte voordat hij de documenten in verband met de hereniging van Novorossiya met Rusland ondertekende, multipolaire processen in het hele Zuiden blijven inspireren, waardoor de voorgaande trends op koers blijven. Het cumulatieve effect van deze systemische veranderingen zal derhalve de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit versnellen, die integraal deel uitmaakt van de grote strategische belangen van Rusland.

Zonder de verweven driepolare-multipolaire doorbraken die zijn ontstaan als gevolg van de systemische gevolgen die door de speciale operatie op gang zijn gebracht, zou de huidige bi-multipolaire tussenfase van de wereldwijde systemische overgang voor onbepaalde tijd de status quo zijn gebleven. Onder die omstandigheden zou Rusland onvermijdelijk gedwongen zijn geweest om uit wanhoop scheve overeenkomsten met China te sluiten ten koste van zijn strategische autonomie, waardoor het de “junior partner” van Peking zou zijn geworden.

Op zijn beurt zou India gedwongen zijn geweest om de “junior partner” van de VS te worden uit zijn eigen wanhoop om een gevoel van evenwicht met China te herstellen nadat het de gevolgen had gevreesd van het feit dat Rusland onbedoeld het traject van de supermacht van zijn buurland zou versnellen. De andere grootmachten van die Zuid-Aziatische staat zouden ook in een vergelijkbare situatie terecht zijn gekomen door de situatie dat zij de ” ondergeschikte partner ” van een van die grootmachten moeten worden als gevolg van de kettingreactie die door de keuzes van Rusland en India is veroorzaakt.

Binnen dat bi-multipolaire systeem zouden de enige echt soevereine staten de twee grootmachten zijn, aangezien de soevereiniteit van de grootmachten zou worden beperkt doordat zij gedwongen zouden worden zich te onderwerpen aan de status van “junior partner”, die op zijn beurt relatief middelgrote en kleinere staten zou onderdrukken. Dat onderste niveau van de internationale hiërarchie zou beroofd zijn van elke schijn van soevereiniteit buiten hetgeen hun door de grootmachten zou kunnen worden toegekend om te voorkomen dat zij naar de andere “overlopen”.

In plaats van die duistere toekomst, die in wezen bipolair is en veel rigider dan het systeem dat tijdens de Koude Oorlog bestond, omdat het multipolaire aspect slechts oppervlakkig zou zijn, aangezien het in wezen door de twee supermachten zou worden gecontroleerd, ontstaat er nu echte multipolariteit. Dit betekent een grote strategische overwinning, niet alleen voor Rusland, maar voor de hele internationale gemeenschap, en dus een grote strategische nederlaag voor de VS.

Door de opkomende militaire impasse in Oekraïne te handhaven, hetzij met conventionele middelen gekoppeld aan zijn gedeeltelijke mobilisatie van ervaren reservisten zoals het van plan is, hetzij door zijn toevlucht te nemen tot tactische kernwapens ter zelfverdediging als absoluut laatste redmiddel, is Rusland op lange termijn nog steeds verzekerd van strategisch succes. Het hoeft alleen maar te blijven bestaan in weerwil van de politiek onrealistische “Balkanisering“-plannen van de VS, om de uiteindelijke evolutie van de wereldwijde systemische overgang naar multiplexiteit te verzekeren.