Iran |
18 november 2022
Bron: Gavin O'Reilly  
southfront 18 november 2022 ~~~

De aanval van woensdagmiddag op de Pacific Zircon, een tanker in de Golf van Oman, eigendom van de Israëlische miljardair Idan Ofer, komt in een tijd van verhoogde spanningen in de regio, waarbij zowel Israël als de Verenigde Staten onmiddellijk de schuld bij Iran leggen.

De afgelopen twee maanden werd de Islamitische Republiek opgeschrikt door rellen, naar verluidt als reactie op de dood van Mahsa Amini, een 22-jarige Iraanse vrouw die plotseling overleed na een interactie met een vrouwelijke politieagent in Teheran. De betrokkenheid van Masih Alinejad, agent voor de regimeverandering, en de recente bekentenis van de voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur John Bolton dat wapens worden geleverd aan de “Iraanse oppositie”, vormen echter een effectieve bevestiging dat wat aanvankelijk begon als legitieme protesten, nu zijn gekaapt door westerse inlichtingendiensten in een poging om een regimeverandering in Iran door te voeren, waarbij een soortgelijke strategie eerder is uitgevoerd in Libië en Syrië.

Met de ogen van de wereld gericht op de huidige onrust in Iran, en met een wedstrijd van de Islamitische Republiek tegen Engeland op het wereldkampioenschap voetbal 2022 in Qatar op maandag, moet de vraag worden gesteld wat het strategische belang voor Teheran zou zijn om op dit moment een drone-aanval te lanceren op een tanker van Israël, met een reële kans op een westerse militaire reactie?

Een soortgelijk scenario speelde zich trouwens af in juni 2019, toen op dezelfde dag dat toenmalig premier van Japan Shinzo Abe een ontmoeting had met Ayatollah Khameini in Teheran, met de bedoeling de spanningen tussen Iran en de Verenigde Staten te verminderen, een aanval met mijnen werd gelanceerd op tankers in Japans en Noors eigendom in de Golf van Oman.

Opnieuw werd Iran door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Saoedi-Arabië onmiddellijk verantwoordelijk gesteld voor de aanvallen, hoewel er voor Teheran geen duidelijk strategisch belang was om deze uit te voeren.

In feite had Iran er geen moeite mee de verantwoordelijkheid op te eisen voor het neerschieten van een Amerikaanse militaire drone die in 2019 een week na het mijnenincident over de kustprovincie Hormozgan vloog, een objectief gezien meer provocerende daad dan het aanvallen van twee tankers, en een die bijna een Amerikaanse militaire reactie uitlokte, waarbij de toenmalige president Donald Trump in een interview verklaarde dat hij de geplande aanval afgelastte tien minuten voordat deze zou beginnen, om zo het begin van een onmiddellijk en verwoestend regionaal conflict te voorkomen.

Net als de gelijkenis tussen wat nu in Iran speelt en de operatie voor de verandering van het Syrische regime, waarbij ook wapens, financiering en training werden verstrekt aan zogenaamde ‘oppositie’-groepen, vonden ook tegen Damascus valse vlag-aanvallen plaats die bedoeld waren om een westerse militaire reactie uit te lokken.

In 2017 was Syrië in de greep van een zes jaar durende proxyoorlog, begonnen als reactie op de weigering van Bashar al-Assad in 2009 om de VS-ally Qatar toe te staan een pijpleiding door zijn land aan te leggen.

Na een gevraagde Iraanse militaire interventie in juni 2013, en een verdere Russische luchtcampagne die in september 2015 begon, had Damascus grote vooruitgang geboekt bij de herovering van de grote delen van zijn grondgebied die sinds het begin van de regimeverandering in maart 2011 onder controle waren gekomen van door het Westen gesteunde terroristische groeperingen.

Om dat tegen te gaan zou Washington’s regime change lobby uiteindelijk zijn toevlucht nemen tot roekeloze maatregelen.

Op 4 april 2017 vond onder valse vlag een chemische aanval plaats in de Syrische stad Khan Shaykhun, in de door terroristen gecontroleerde provincie Idlib. Omdat Damascus onmiddellijk de schuld kreeg, lanceerde de toenmalige Amerikaanse regering-Trump drie dagen later 59 kruisraketten tegen de door de Syrische regering gecontroleerde luchtmachtbasis Shayrat, de eerste directe confrontatie tussen Amerikaanse en Syrische troepen, die echter niet leidde tot zoiets als de Libische interventie waarop de neocons van Washington hadden aangedrongen.

Desondanks zou er bijna een jaar later opnieuw onder valse vlag een chemische aanval plaatsvinden, ditmaal in de stad Douma, wat ook aanleiding zou geven tot luchtaanvallen van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk op Syrische regeringsdoelen.

Maar nogmaals, dit mocht uiteindelijk niet escaleren tot een grootschalige militaire interventie, en deze koers zal hopelijk niet worden herhaald tegen Iran te midden van de huidige onlusten, aangezien de militaire capaciteiten van Teheran – die duidelijk tot uiting kwamen in de vergeldingsraketaanval van januari 2020 op de Amerikaanse luchtmachtbasis Ain Al-Assad in buurland Irak – ervoor zouden zorgen dat zelfs een “beperkte” Syrië-achtige aanval op de Iraanse militaire infrastructuur onmiddellijk zou leiden tot de uitbarsting van een grootschalig regionaal conflict.

Een conflict, waarbij de kans groot is dat Irans Russische en Chinese bondgenoten besluiten deel te nemen, zou zich tot ver buiten de Perzische Golf kunnen uitstrekken.