Oekraïne,Rusland,VS |
22 juli 2022
door Thomas Röper
anti-spiegel 21 juli 2022 ~~~

Als men de berichten uit Kiev, Brussel, Washington en Moskou in hun context ziet, valt binnenkort een massale escalatie van de gevechten in Oekraïne te verwachten, die het Westen met alle mogelijke middelen aanwakkert.

Dat Rusland militair zou ingrijpen in Oekraïne was eind vorig jaar al te voorzien. Sinds begin 2021 heeft Rusland herhaaldelijk gewezen op zijn rode lijnen met betrekking tot de stationering van NAVO-troepen in Oekraïne en de toetreding van Oekraïne tot de NAVO. Als laatste poging om het probleem diplomatiek op te lossen heeft Rusland in december vorig jaar onderhandelingen over wederzijdse veiligheidsgaranties met de VS en de NAVO voorgesteld. En Rusland heeft verklaard dat het gedwongen zal zijn “militair te regeren” indien het Westen deze onderhandelingen afwijst.

Genegeerde rode lijnen

Het resultaat is bekend: Het Westen verwierp begin februari 2022 onderhandelingen hierover, terwijl Kiev de beschietingen van de Donbass opvoerde en Zelensky dreigde Oekraïne nucleair te bewapenen. Rusland reageerde op 24 februari met militaire middelen.

Dit was voorspelbaar. Een lezer herinnerde mij er onlangs aan dat ik eind december bijna precies deze ontwikkeling had voorspeld in de laatste Tacheles-uitzending van 2021, die ik alweer vergeten ben. De lezer stuitte op een artikel van een andere portaalsite van 23 december 2021 waarin melding werd gemaakt van de Tacheles-uitzending.

Op dit moment zijn we getuige van een herhaling van deze situatie, omdat Rusland opnieuw duidelijk zijn rode lijnen aangeeft, terwijl Kiev aankondigt dat het die juist wil overschrijden en het Westen Kiev de nodige ruggensteun geeft om dat te doen, ditmaal in de vorm van de nodige wapens.

Concreet gaat het erom dat Rusland aanvallen van Oekraïne op Russisch grondgebied, met name op burgerdoelen, als een rode lijn beschouwt, waarvan de overschrijding zou leiden tot een zeer harde militaire reactie van Rusland.

Oekraïne beschiet sinds april herhaaldelijk plaatsen, d.w.z. burgerdoelwitten, in Rusland. Bovendien omschrijven Oekraïense generaals de nieuwe Krimbrug over de Straat van Kertsj als “doelwit nummer één” voor aanvallen tegen Rusland, en wordt er in Kiev ook openlijk gesproken over beschietingen van de Krim.

Het Westen van zijn kant doet niets om Kiev van deze escalatieretoriek af te brengen, integendeel. De VS leveren aan Oekraïne HIMARS-lanceerinrichtingen en -raketten, en er is sprake van de levering van de versie met een bereik van 300 kilometer. Deze wapens zouden aanvallen tot diep in het Russische achterland – en op de Krim en de Krimbrug – mogelijk maken.

Officieel belooft Kiev de VS en de NAVO-landen de geleverde wapens niet tegen Russisch grondgebied te gebruiken, maar wie kan dat garanderen, als je bedenkt hoe vaak Kiev de afgelopen jaren zijn woord heeft gebroken? In ieder geval is deze toezegging waarschijnlijk slechts een formaliteit, bedoeld om de critici van de levering van dergelijke raketten in de VS, die een rechtstreekse confrontatie met Rusland vrezen, tot bedaren te brengen. Washington kan zich nu beroepen op de belofte van Kiev en, indien nodig, zijn handen in onschuld wassen als Kiev opnieuw zijn woord niet houdt.

De waarschuwingen van Rusland

Hoe groot het gevaar is dat de situatie verder escaleert, zal ik illustreren aan de hand van enkele recente uitspraken van Rusland, die moeten worden opgevat als een duidelijke waarschuwing. Begin juli hield president Poetin een toespraak waarin hij aan het eind zei:

“Vandaag horen we dat ze ons op het slagveld willen verslaan. Wat kunnen we daarop zeggen? Laat ze het proberen. We hebben vaak gehoord dat het Westen ons wil bevechten “tot de laatste Oekraïner”. Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar het lijkt erop dat het deze kant op gaat. Maar iedereen moet weten dat we nog niet aan iets serieus zijn begonnen.”

Iedereen die Poetin zo goed heeft bestudeerd als ik, weet dat je heel goed naar Poetin moet luisteren, want hij zegt altijd heel openlijk wat hij bedoelt. Er zij aan herinnerd dat Rusland tot dusver heeft getracht burgerslachtoffers zoveel mogelijk te vermijden. Dit is niet in de laatste plaats omdat Rusland de mensen in de steden waar momenteel om gevochten wordt als zijn eigen landgenoten beschouwt.

Als Poetin nu voor het eerst heeft gezegd dat de poging om Rusland op het slagveld te verslaan “een tragedie voor het Oekraïense volk” wordt en dat het “die kant op lijkt te gaan”, dan is dat zeer alarmerend. En als Poetin eraan toevoegt dat Rusland “nog niets ernstigs is begonnen”, dan hoef je maar één en één samen te voegen om te begrijpen wat hij bedoelt: Mochten de gevechten verder escaleren als gevolg van de westerse wapenleveranties, en mocht Kiev massale aanvallen uitvoeren op Russisch grondgebied, dan zal de Russische reactie waarschijnlijk zijn dat het zijn afweging in Oekraïne laat varen en voor een snelle overwinning gaat, wat onvermijdelijk zal resulteren in meer burgerslachtoffers en verwoesting dan voorheen. Aanvallen op legerstaven, ministeries, Selenski’s presidentiële paleis en andere doelwitten waar hooggeplaatste Oekraïense functionarissen zich bevinden, zullen dan waarschijnlijk ook snel plaatsvinden.

Dit werd ook bevestigd door de voormalige Russische president Medvedev, die enkele dagen geleden waarschuwde voor een Oekraïense aanval op de Krim met de volgende woorden:

“Als zoiets zou gebeuren, zou de dag des oordeels komen voor hen allemaal daar – heel snel en hard. Dekking zoeken zal erg moeilijk zijn. Niettemin blijven zij met dergelijke verklaringen de algemene situatie provoceren.”

De VS weten trouwens heel goed waar ze mee bezig zijn. Kort voor de Russische interventie trokken zij hun diplomaten uit Kiev terug en sloten de Amerikaanse ambassade aldaar. Nadat Rusland zich terugtrok uit Kiev, werd deze weer geopend. Op 14 juli verzocht de Amerikaanse ambassade in Kiev alle Amerikaanse burgers Oekraïne te verlaten en op 16 juli meldden de media dat de Amerikaanse ambassade in Kiev gesloten was en dat daar geen activiteit was.

Russische doelen zijn veranderd

Ik heb gemeld dat het hoofd van de Volksrepubliek Lugansk tegen journalisten heeft gezegd dat nadat de regio Lugansk is bevrijd, het volgende doel is om ook de hele Donetsk-regio te bevrijden. Daarna zullen zij het Oekraïense leger nog eens 300 kilometer terugdringen, zodat de Donbass niet langer binnen het bereik van de Oekraïense wapens ligt. Het enige wapen waarover Oekraïne beschikt dat een bereik van 300 kilometer heeft, zijn de HIMARS-raketwerpers.

Dit was kennelijk ernstig, want op 20 juli zei de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov dat de doelstellingen van de Russische militaire operatie inmiddels waren gewijzigd als gevolg van de situatie:

“Nu is de geografie anders. Het gaat niet alleen om de DNR en de LNR, maar ook om de regio’s Kherson en Zaporozhye en een aantal andere gebieden. En dit proces gaat door, en het gaat consequent en aanhoudend door. (…) Omdat wij niet kunnen toestaan dat het door Zelensky of zijn opvolger gecontroleerde deel van Oekraïne over wapens beschikt die een directe bedreiging vormen voor ons grondgebied en het grondgebied van de republieken die zich onafhankelijk hebben verklaard en hun eigen toekomst willen bepalen.”

Conclusie

Wanneer dit alles in zijn context wordt bezien, heeft de levering van HIMARS-raketten met een bereik van 300 kilometer slechts één doel: de oorlog verlengen door Rusland te dwingen dieper in Oekraïne door te dringen, omdat Rusland er voor wil zorgen dat Kiev zijn raketten niet op de Donbass, de Krim of het Russische binnenland kan afvuren. Militair gezien zijn deze raketten niet doorslaggevend; vanuit militair oogpunt zou het volstaan om Kiev raketten met een bereik van 80 kilometer te sturen.

Rusland heeft in niet mis te verstane bewoordingen aangegeven waar zijn rode lijnen liggen, en Kiev en het Westen doen er prompt alles aan om die te overschrijden. Poetins verklaringen over de “tragedie voor het Oekraïense volk” en dat Rusland “nog niets ernstigs” in Oekraïne is begonnen, en Medvedevs verklaring over de “dag des oordeels” maken duidelijk dat als de rode lijnen worden overschreden, Rusland bereid is echt krachtige wapens te gebruiken en zijn eerdere overweging te laten varen.

Het feit dat de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov nu ook openlijk heeft gezegd dat “de geografie” van de operatie nu anders is, doet vermoeden dat Rusland nu ten minste alle door Russen bewoonde gebieden van Oekraïne onder zijn controle wil krijgen, wat in ieder geval ook een opmars naar Odessa zou betekenen en daarmee een corridor over land naar Trans-Dnjestrië.

Als men bedenkt dat dit alles voorkomen had kunnen worden als het Westen ermee had ingestemd om Oekraïne zijn neutrale status te laten behouden, in plaats van het met geweld de NAVO binnen te slepen, en dat Kiev zelf dit voorstel eind maart heeft gedaan, maar vervolgens door de VS is teruggefloten en het twee dagen later heeft laten intrekken, dan wordt duidelijk dat het Westen van de VS geen belang heeft bij vrede. De toetreding van Oekraïne tot de NAVO, die waarschijnlijk toch nooit zal plaatsvinden, was voor het Westen zo belangrijk dat het bereid is er tienduizenden mensen voor te laten sterven.

Oekraïne wordt door het Westen uitgebrand om Rusland te verzwakken in een proxy-oorlog. Alleen de tijd zal echter leren of het Rusland is dat uiteindelijk verzwakt zal worden, dan wel of het de EU is die daarbij economisch ineen zal storten.