EU,NAVO,Oekraïne,Rusland,VS |
6 december 2022
Bron: Scott Ritter 
Consortium News 5 december 2022 ~~~

Oorlog, zo lijkt het, was de enige optie die de tegenstanders van Rusland ooit hadden overwogen.

Recente opmerkingen van de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel werpen licht op het dubbelzinnige spel dat Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en de Verenigde Staten hebben gespeeld in de aanloop naar de Russische invasie van Oekraïne in februari.

Terwijl het zogenaamde “collectieve westen” (de VS, de NAVO, de E.U. en de G7) blijft beweren dat de inval van Rusland in Oekraïne een daad van “niet-uitgelokte agressie” was, is de werkelijkheid heel anders: Rusland was misleid om te geloven dat er een diplomatieke oplossing was voor het geweld dat was uitgebroken in de Donbass regio in het oosten van Oekraïne in de nasleep van de door de VS gesteunde Maidan coup in Kiev in 2014.

In plaats daarvan probeerden Oekraïne en zijn westerse partners gewoon tijd te winnen totdat de NAVO een Oekraïens leger kon opbouwen dat in staat zou zijn de Donbass in zijn geheel te veroveren en Rusland uit de Krim te verdrijven.

In een interview vorige week met Der Spiegel verwees Merkel naar het compromis van München van 1938. Zij vergeleek de keuzes die de voormalige Britse premier Neville Chamberlain moest maken ten aanzien van nazi-Duitsland met haar eigen besluit om zich te verzetten tegen het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO, toen de kwestie ter sprake kwam tijdens de NAVO-top van 2008 in Boekarest.

Door het NAVO-lidmaatschap uit te stellen, en vervolgens aan te dringen op de Minsk-akkoorden, dacht Merkel dat zij Oekraïne de tijd gaf om een Russische aanval beter te weerstaan, net zoals Chamberlain dacht dat hij het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de tijd gaf om hun krachten te bundelen tegen Hitlers Duitsland.

Het is verbijsterend wat deze terugblik ons leert. Vergeet even dat Merkel de dreiging van Hitlers nazi-regime vergeleek met die van het Rusland van Vladimir Poetin, en concentreer je in plaats daarvan op het feit dat Merkel wist dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO een Russische militaire reactie zou uitlokken.

In plaats van deze mogelijkheid volledig af te wijzen, voerde Merkel een beleid dat erop gericht was Oekraïne in staat te stellen een dergelijke aanval te weerstaan.

Oorlog, zo lijkt het, was de enige optie die Ruslands tegenstanders ooit hadden overwogen.

[Zie: Biden bevestigt waarom de VS deze oorlog nodig had, Consortium News].

Merkel en Joe Biden kussend op de Veiligheidsconferentie van München in 2015 met toenmalig minister van Buitenlandse Zaken John Kerry. (Mueller/MSC/Flickr)

Poetin: Minsk was een vergissing

De opmerkingen van Merkel lopen parallel met de opmerkingen die de voormalige Oekraïense president Petro Porosjenko in juni maakte tegenover verschillende westerse media. “Ons doel,” verklaarde Porosjenko, “was om eerst de dreiging te stoppen, of op zijn minst de oorlog uit te stellen – om acht jaar veilig te stellen om de economische groei te herstellen en krachtige strijdkrachten te creëren.” Porosjenko maakte duidelijk dat Oekraïne niet in goed vertrouwen naar de onderhandelingstafel was gekomen over de akkoorden van Minsk.

Ook Poetin is tot dit besef gekomen. In een recente ontmoeting met Russische vrouwen en moeders van Russische troepen die in Oekraïne vechten, waaronder enkele weduwen van gesneuvelde soldaten, erkende Poetin dat het een vergissing was om in te stemmen met de akkoorden van Minsk, en dat het Donbass-probleem destijds met wapengeweld had moeten worden opgelost, vooral gezien het mandaat dat hij van de Russische Doema had gekregen met betrekking tot toestemming om Russische strijdkrachten in “Oekraïne” te gebruiken, niet alleen op de Krim.

Het verlate besef van Poetin zou de rillingen over de rug moeten doen lopen van al diegenen in het Westen die uitgaan van de misvatting dat het Russisch-Oekraïense conflict op de een of andere manier via onderhandelingen zou kunnen worden opgelost.

Geen van Ruslands diplomatieke gesprekspartners heeft ook maar een greintje integriteit getoond als het gaat om oprechte inzet voor een vreedzame oplossing voor het etnische geweld dat voortkwam uit de bloedige gebeurtenissen van de Maidan in februari 2014, waarbij een OVSE-gecertificeerde, democratisch gekozen Oekraïense president ten val werd gebracht.

Reactie op verzet

Tankvuur van de Oekraïense regering tegen Donbass. (MOD Oekraïne)

Toen Russisch sprekenden in Donbass zich tegen de coup verzetten en die democratische verkiezing verdedigden, verklaarden zij zich onafhankelijk van Oekraïne. De reactie van het coupregime in Kiev was een acht jaar durende wrede militaire aanval tegen hen, waarbij duizenden burgers werden gedood. Poetin wachtte acht jaar om hun onafhankelijkheid te erkennen en lanceerde vervolgens in februari een grootschalige invasie van Donbass.

Voordien had hij gewacht in de hoop dat de akkoorden van Minsk, die door Duitsland en Frankrijk waren gegarandeerd en unaniem waren goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad (ook door de VS), de crisis zouden oplossen door Donbass autonomie te geven terwijl het deel zou blijven uitmaken van Oekraïne. Maar Kiev heeft de akkoorden nooit uitgevoerd en werd daartoe niet voldoende onder druk gezet door het Westen.

De afstandelijkheid van het Westen, toen elke pijler van vermeende legitimiteit afbrokkelde – van de OVSE-waarnemers (waarvan sommigen, volgens Rusland, doelgerichte inlichtingen over Russische separatistische troepen verstrekten aan het Oekraïense leger); tot het Normandische compromis van Duitsland en Frankrijk, dat ervoor moest zorgen dat de akkoorden van Minsk zouden worden uitgevoerd; tot de Verenigde Staten, wier zelfverklaarde “defensieve” militaire bijstand aan Oekraïne van 2015 tot 2022 weinig meer was dan een wolf in schaapskleren – dit alles onderstreepte de harde realiteit dat er nooit een vreedzame oplossing zou komen voor de kwesties die ten grondslag liggen aan het conflict tussen Rusland en Oekraïne.

En die zal er ook nooit komen.

Oorlog, zo lijkt het, was de oplossing die het “collectieve Westen” zocht, en oorlog is de oplossing die Rusland thans zoekt.

Zaai de wind, oogst de wervelwind.

Bij nader inzien had Merkel geen ongelijk met haar verwijzing naar Munch 1938 als antecedent voor de huidige situatie in Oekraïne. Het enige verschil is dat het hier niet ging om nobele Duitsers die de wrede Russen wilden tegenhouden, maar om bedrieglijke Duitsers (en andere westerlingen) die goedgelovige Russen wilden misleiden.

Dit zal niet goed aflopen voor Duitsland, Oekraïne of al diegenen die zich met de mantel der diplomatie hebben bedekt, terwijl ze het zwaard dat ze achter hun rug hielden buiten beeld hielden.

Topfoto: De Russische president Vladimir Poetin met de toenmalige Duitse bondskanselier Angela Merkel op 10 mei 2015 in het Kremlin. (Russische regering)

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het U.S. Marine Corps die diende in de voormalige Sovjet-Unie om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd