Bron: Beatriz Coneicop 14 november 2023 ~~~
Op 3 december aanstaande wordt in Venezuela een referendum gehouden om luid en duidelijk te zeggen dat Guyana Essequiba Venezolaans is. Dat het dat altijd geweest is. Toen de Spanjaarden in 1777 de Captaincy General stichtten, maakte dat land vol water, Guayana, wat vol water betekent, al deel uit van de Kapiteinsschap. Bolivar gaf het ons in vrijheid, samen met de rest van Venezuela.
In 1819 erkende het Britse Rijk de Essequibo rivier als grens tussen haar kolonie en ons. Jaren later zou het beginnen met het beetje bij beetje in bezit nemen van het land van Guyana, toen in dat gebied goud werd ontdekt. In 1877 werd ons geleidelijk 167.830 vierkante kilometer afgenomen. Venezuela had de toe-eigening van zijn land aangevochten totdat het, omdat het er genoeg van had dat er niet naar hen geluisterd werd, in 1887 de betrekkingen met Groot-Brittannië verbrak.
Om de diplomatieke crisis op te lossen die werd veroorzaakt door de systematische inbezitneming door het Britse Rijk en de daaruit voortvloeiende afwijzing door Venezuela, kwamen de twee landen overeen om zich te onderwerpen aan arbitrage die werd voorgestled door de nieuwe republiek van de Verenigde Staten. Groot-Brittannië ging akkoord op voorwaarde dat Venezuela niet aanwezig zou zijn bij de onderhandelingen. We werden toen gedwongen om onze verdediging over te laten aan Amerikaanse advocaten. Het hele arbitrageplan bleek een grote farce te zijn en de Parijse uitspraak van 1899 heeft Venezuela toen onteigend van Guyana Essequiba. Pas in 1949, toen een memorandum van één van de Amerikaanse advocaten, die Venezuela in de arbitrage had vertegenwoordigd, openbaar werd gemaakt, kon Venezuela de claim weer oppakken. Het memorandum van advocaat Severo Mallet-Prevost was een bekentenis van de afspraken die in de arbitrage waren gemaakt, tegen Venezuela.
In 1962, onder het presidentschap van Raúl Leoni, werd het geschil voorgelegd aan de Verenigde Naties. De organisatie adviseerde de betrokken partijen om tot een onderhandelingsovereenkomst te komen en zo werd in 1966 het Verdrag van Genève opgesteld. Het verdrag biedt verschillende alternatieven, allemaal gericht op een overeenkomst die beide landen, Venezuela en Guyana, tevreden zou stellen. Na vele jaren van ups en downs en pauzes in deze onderhandelingen is er nog geen definitief punt bereikt en zijn ook niet alle mogelijkheden voor een overeenkomst uitgeput. De recente ontdekking van olie en gas op de zeebodem in de territoriale wateren van Guyana Esequiba heeft de interesse van multinationals, met name Exxon Mobil, in het verwerven van deze gronden nieuw leven ingeblazen door Guyana onvoorwaardelijk te steunen in haar claim. Dit keer was het Guyana dat de zaak aanhangig maakte bij de Verenigde Naties en aandrong op een snelle oplossing van het geschil. Secretaris-generaal Guterrez verwees de beslechting van het geschil naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Venezuela houdt vast aan de overeenkomst van Genève als onderhandelingskader. Internationale Gerechtshoven hebben de neiging om de gevestigde orde te bevoordelen. Deze tribunalen zijn onbetrouwbaar voor landen die zich verzetten tegen het systeem. Venezolaanse politieke analisten voorspellen echter dat Venezuela een goede kans maakt om te winnen bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Het heeft een goed team van advocaten en zeer overtuigende documenten om zijn positie te verdedigen.
Europa en later de Verenigde Staten hebben eeuwenlang hun manipulatieve heerschappij over natuurlijke hulpbronnen uitgeoefend. Ze verdeelden onze landen; voor jou Afrika, zeiden ze, voor mij Amerika. Om zichzelf te verrijken maakten ze slaven, roofden en buitten ze uit. Uiteindelijk hebben ze de slavernij afgeschaft, maar de exploitatie van onze natuurlijke hulpbronnen is niet gestopt. Ze nemen hun toevlucht tot staatsgrepen, economische blokkades, valse beschuldigingen voor internationale organisaties, manipulatie van de media, enz. Achter de steun van de oliemultinationals aan Guyana in haar claim op Guiana Essequiba schuilt een nieuwe fase in de strategie om Venezuela te destabiliseren en voordeel te halen uit deze situatie.
Op 3 december moet Venezuela een krachtige stem laten horen. “Vergis je niet, hier is een volk”, zei Chávez. Er is een volk en er is een historische waarheid die ons verbindt.
We moeten vasthouden aan onze soevereiniteit en de vrijheid van Patria Grande en het Zuiden. We moeten pogingen om een militair conflict in onze vredeszone te planten afwijzen. De intimidatie is immens en eeuwenoud, maar samen zullen we winnen.