Washington zet economische oorlog tegen Cuba voort ondanks politiek isolement – Openbaar Archief

cuba |

2022-07-11

Bron: Ike Nahem 
us-cubanormalization 11 juli 2022 ~~~

Op 11 juli 2021 ging het in Cuba snel van legitieme, geldige, vreedzame straatprotesten naar gewelddadige provocaties en destructieve daden onder leiding van Amerikaanse contacten in Cuba. Duizenden mensen in vele steden, dorpen en arbeiderswijken gingen de straat op als reactie op de barre, verslechterende omstandigheden – de ergste tijdens de Covid Delta-infecties, ziekenhuisopnames en sterfgevallen op het eiland vóór de toepassing van de Cubaanse vaccins; de elektriciteitsstoringen in de verzengende Cubaanse zomer; bovenop de bestaande tekorten aan voedsel, benzine en medicijnen – en waargenomen tekortkomingen in overheidsmaatregelen en -acties. Dit ging gepaard met een sterk georkestreerde, parallelle activering van reeds lang bestaande contrarevolutionaire netwerken, die werden aangezet en gecoördineerd door Amerikaanse “sociale media”-platforms met duidelijke, gedocumenteerde lijnen die naar Washington en zijn volgelingen leidden. Natuurlijk worden deze contrarevolutionaire netwerken financieel gesteund en politiek geleid door Amerikaanse regeringsinstanties.

Hoewel de meeste protesten vreedzaam verliepen, was er in veel buurten sprake van aanzienlijk geweld, waaronder aanvallen op de politie en andere burgers; vernieling en plundering van openbare en particuliere woningen, eigendommen en bedrijven; en het omverrijden van auto’s en dumpen van vuilnis op straat. Ongeveer 1300 Cubaanse burgers werden aanvankelijk gearresteerd en in hechtenis genomen, maar de meesten werden vervolgens vrijgelaten. Honderden zijn de afgelopen maanden aangeklaagd en berecht in lopende gerechtelijke procedures, ongeveer 70 op grond van relatief lichte aanklachten. Zware straffen zijn uitgesproken voor degenen die tot dusver zijn veroordeeld – op basis van gedocumenteerd bewijs met het recht op verdediging en een eerlijk proces – voor de hierboven genoemde geweldsmisdrijven.

Mislukt en ingestort

Terwijl de 11de verjaardag komt en gaat, werd het kortstondige karakter ervan duidelijk binnen enkele dagen – zo niet enkele uren – toen de “ongekende opstand tegen de communistische tirannie” en voor “vrijheid” uitdoofde en ineenstortte.

De eerste verdedigingslinie voor de Cubaanse revolutionaire socialistische regering, onder leiding van president Miguel Diaz-Canel, was niet “repressie” (natuurlijk moesten de gewelddadige rellen die direct en indirect door Amerikaanse cliënten werden gepleegd, snel met geweld worden bedwongen en gestopt) maar was politiek, op twee onderling verweven niveaus, in de historische tradities van de Cubaanse Revolutie en de onverslagen nalatenschap van Fidel Castro en zijn buitengewone leiderschapsteam ter verdediging van de Cubaanse soevereiniteit en het socialisme.

Binnen enkele uren en dagen na de protesten van 11 juli en het daaropvolgende contrarevolutionaire geweld, gingen de Cubaanse revolutionairen en de voorhoede van de arbeidersklasse de straat op in massale tegenmobilisaties die glashelder maakten wat de werkelijke politieke en sociale verhoudingen van de krachten op het eiland zijn.

Onderdeel van deze revolutionaire mobilisatie waren de initiatieven van de regering Diaz-Canel om rechtstreeks naar buurten en gemeenschappen en steden te gaan waar de protesten uitbraken. President Diaz-Canel was voortdurend ter plaatse aanwezig, niet achter legioenen zwaarbewapende politieagenten en militairen, niet voor een geënsceneerd, met de hand uitgekozen publiek, maar veeleer om te luisteren naar grieven en om vorderingen en oplossingen voor te stellen binnen de beperkingen van de verstikkende blokkade.

De politieke toon die de Cubaanse president en regering aansloegen was niet om degenen die op 11 juli de straat op gingen als deelnemers te bestraffen en te demoniseren, maar om onderscheid te maken tussen legitieme en geldige grieven en eisen en de door de VS gestuurde contrarevolutionaire ondermijning en gewelddadigheid. Dit werd aangevuld en verweven met de acties van de massa organisaties – de Comités voor de Verdediging van de Revolutie (CDR); Confederatie van Cubaanse Arbeiders (CTC), Federatie van Cubaanse Vrouwen (FMC), en de massa-organisaties van kleine boeren, studenten, kunstenaars en intellectuelen, en meer – die de volksmassa-uitingen representeren van Cuba’s participatieve, socialistische “democratie,” die natuurlijk te onderscheiden is van de vormen en praktijk van de kapitalistische parlementaire “democratie,” een kwestie van groot theoretisch en praktisch-politiek belang (en voor een ander essay dat ik in de toekomst zou willen behandelen. )

Een stuk van NBC News van 10 juli 2022 stelt met tegenzin: “Sinds de protesten een jaar geleden heeft Cuba stappen ondernomen om te proberen de ontevredenheid over de omstandigheden op het eiland aan te pakken, waaronder het renoveren van ongeveer 1000 verarmde buurten. President Miguel Díaz-Canel heeft ook de nadruk gelegd op de “dringende inspanning” om “kansen” – in plaats van “bijstand” – voor de jeugd van het land aan te pakken, met inbegrip van het aanpakken van kwesties op het gebied van werkgelegenheid, opleiding en huisvesting.”

(zie bijgevoegde toespraak van Miguel Diaz-Canel )

Van Trump naar Biden

Na 11 juli 2021 ontketenden het bipartisane Washington en de kapitalistische media oligopolies een propaganda blitzkrieg tegen de Cubaanse regering. Deze campagne wekte op onrealistische wijze (wilde) verwachtingen en illusies over de hele linie in Washington; dit was vooral het geval bij rechtse Cubaans-Amerikanen die onder de regering-Donald Trump in beweging kwamen. (President Joseph Biden’s beleid en gebroken campagne beloften om Trump’s verdieping van de blokkade te verlichten of terug te draaien, versnelde ook de groei van Puentes de Amor-Bridges of Love en de inspirerende Caravan beweging van Cubaans-Amerikanen tegen de blokkade, die zich verspreid hebben over de VS, Canada, en wereldwijd).

In plaats daarvan gebruikte de regering-Biden de gebeurtenissen van 11 juli 2021 schaamteloos als dekmantel om precies dezelfde maatregelen van Trump voort te zetten en uit te breiden. Van Trump naar Biden was er een naadloze overgang in deze geïntensiveerde “regime change” programma’s en economische verstikking.

Misschien wel het meest kritisch in deze verdere imperialistische draaikonterij onder Biden en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken was hun besluit om Cuba op de lijst van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken van “staatsponsors van terrorisme” te houden, die ingevoerd was in de laatste dagen van de Trump-regering. Deze obsceniteit is een verbluffend nep en dubbel-standaard verzinsel dat de verwijdering van Cuba van de beruchte lijst door de regering Barack Obama-Biden in mei 2015 ongedaan maakte. Revolutionair Cuba is een historische en hedendaagse doelwit van terrorisme, meestal vanuit de VS, ook direct en indirect van de Amerikaanse regering. Opname op deze lijsten maakt staats- en particuliere economische entiteiten huiverig voor economische uitwisselingen met Cuba uit angst voor extraterritoriale VS-sancties.

Solidariteitsactivisten Cuba

“Repressie

Geconfronteerd met de politieke puinhopen van het mislukken van wat na 7-11 de meest gecoördineerde poging tot “regime change” in decennia was, nemen politici in Washington en de kapitalistische media genoegen met een gemeenschappelijke “verklaring” voor het feitelijke verloop van de gebeurtenissen. De “verklaring” komt neer op de “uitzonderlijke” doeltreffendheid van de Cubaanse regering en de “repressie” van de staat. Zo beschrijven ze het vermogen van de Cubaanse regering en gemobiliseerde meerderheid om zichzelf en hun soevereine arbeidersstaat te verdedigen tegen de Amerikaanse blokkade en Amerikaanse subversieve projecten, beleid en programma’s, die al lang bestaan en dik gefinancierd worden. Het is de redenatie van Washington’s tweepartijdige politieke lijn voor de ineenstorting en wegrotten van hun cliëntèle en agentschappen…en ze blijven ermee doorgaan!

Een typisch verslag in het hierboven geciteerde NBC News online stuk citeert Juan Pappier, een “senior Amerika onderzoeker” bij “Human Rights Watch”: “In de loop van tientallen jaren is de Cubaanse regering in staat geweest een onderdrukkingsapparaat te ontwikkelen dat uniek is in zijn verfijning op het westelijk halfrond,” aldus Pappier. Wat Human Rights Watch bedoelt met “uniek in zijn geraffineerdheid” is dat de Cubaanse Revolutie en haar revolutionair marxistisch leiderschap zich gedurende vele decennia bijzonder effectief heeft weten te verdedigen tegen de aanhoudende Amerikaanse oorlogszucht. Dat is tamelijk uniek in de hedendaagse geschiedenis van Latijns-Amerikaanse, Midden-Amerikaanse en Caribische revolutionaire processen die noodzakelijkerwijs stuiten op Amerikaanse subversie en interventie.

(zie mijn stuk voor een beschrijving van deze beruchte anti-Cubaanse, Washington-echoënde Human Rights Watch organisatie)

Het is een illusie en een afleidingsmanoeuvre om het falen van Washington en zijn cliënten in Cuba om serieuze politieke tractie en politiek momentum te krijgen, af te schilderen als het resultaat van “onderdrukking”. Het is natuurlijk de plicht van de revolutionaire socialistische Cubaanse regering om Washington’s permanente, subversieve, “regime change” plannen tegen te gaan en te verslaan. En de Cubaanse revolutionairen zijn daar uit ervaring verdomd goed in! Noodzaak is immers de moeder inventiviteit

Wat de contrarevolutionaire krachten onder leiding van Washington in Cuba ontbreekt, is een massabasis met een verenigde organisatie en een verenigd programma. Hun basis bevindt zich in Washington en een deel van de gepolariseerde Cubaans-Amerikaanse gemeenschap in Miami en elders. Voor het overige hebben deze krachten binnen Cuba alleen nog maar verschillende netwerken en witwasoperaties met lijnen die allemaal naar Washington leiden. Deze groepen bestaan niet om een massale contrarevolutionaire beweging te leiden waarvoor zij geen significante massabasis hebben, maar om steunpunten te zijn voor een mogelijke directe militaire interventie en invasie van de VS onder de “juiste” omstandigheden van economische en sociale ineenstorting door de economische en politieke oorlog van de VS.

Iedereen die ook maar een beetje bekend is met Cuba’s politieke vormen en verkiezingsprocessen van participatie en besluitvorming – die zeker verschillen van de parlementaire democratische vormen van veel kapitalistische staten – weet dat vrijgevochten debatten en onenigheid binnen de revolutie een norm is die bestaat naast noodzakelijke en vrijwillige revolutionaire eenheid onder de omstandigheden van permanente economische, financiële en politieke belegering door de imperialistische supermacht van de VS. Binnen die smeltkroes – helemaal niet wat een revolutionaire marxist als ideaal zou beschouwen – ontwikkelt en bloeit de “socialistische democratie”. Een verbluffend voorbeeld hiervan zijn de rijke en soms controversiële debatten in het hele land, binnen een massaal overlegproces, over de modernisering en bijwerking van Cuba’s hernoemde wet op het familierecht, die kwesties omvat als het homohuwelijk, de rechten van kinderen en nog veel meer.

De karikatuur van een gekoeioneerde en getiranniseerde Cubaanse bevolking die staat te popelen om “bevrijd” te worden door een welwillende Uncle Sam is onzin die weinig politieke tractie heeft gekregen buiten de beleidsmakersbubbel van Washington en Miami. Geloven de meesten van hen het zelf wel?

Scheuren in het harnas van de blokkade?

Het is nooit gemakkelijk voor een bullebak om zich terug te trekken. Onder druk van een groot aantal landen – waaronder misschien wel het hele blok Caribische staten dat de CARICOM vormt – en om een gezamenlijke boycot van de in juni 2022 in Los Angeles door de VS georganiseerde topconferentie van de Amerika’s te voorkomen, heeft de regering-Biden een aantal beperkte concessies gedaan: versoepeling van het overmaken van familiegeld (hoewel de mechanismen nog moeten worden vastgesteld; versoepeling van de reisbeperkingen en het toestaan van nieuwe luchtvaartroutes; en liberalisering van “people-to-people”-uitwisselingen (hoewel normale toeristische reizen verboden blijven en de toegang tot hotels voor Amerikaanse burgers en legale ingezetenen ernstig beperkt is). Dit zou de top voor een vernederend debacle moetten behoedden. De CARICOM, met de eervolle uitzondering van premier Ralph Gonsalves van St. Vincent en de Grenadines – nam er uiteindelijk aan deel – hoewel, eenmaal daar, de opmerkingen van de CARICOM-leden de uitsluiting van Cuba, Venezuela en Nicaragua en het anti-Cuba-beleid van de VS van de vloer veegden.

Tegelijkertijd staat de regering-Biden onder toenemende druk van de groeiende aantallen Cubanen die emigreren onder de zich opstapelende harde economische omstandigheden die door de blokkade van Biden in stand zijn gehouden in continuïteit met het beleid van Donald Trump. Dit is een onvermijdelijk gevolg van de economische oorlog van de VS tegen Cuba. Deze aantallen lopen op tot meer dan 140.000 die Cuba verlaten met als doel de VS binnen te komen, de grootste aantallen sinds de zogenaamde Mariel boat lift van 1980 die 125.000 bereikte.

De voornaamste tegenstrijdigheid

De overwinning van het gemobiliseerde Cubaanse volk en de revolutionaire socialistische regering op de door Washington geleide “zachte staatsgreep” was al duidelijk in de onmiddellijke nasleep van de gebeurtenissen van 11 juli 2021. Deze politieke triomf was verweven met de succesvolle ontwikkeling en productie van Cubaanse vaccins tegen COVID-19 en de zeer succesvolle massale vaccinatie-inspanningen, ook voor kinderen van twee jaar en ouder. De 15e november 2021 – de aangekondigde dag dat Cubaanse scholen, toerisme en veel andere zaken officieel heropend werden – werd door Washington en zijn contrarevolutionaire netwerken aangeprezen als een dag van hernieuwde protesten, met het slaan op pannen in de straten en vanuit huisramen, met alle hyperbool die ze konden opbrengen. Maar de “heroïek van de normaliteit” zegevierde op die dag en de aftocht en het isolement van het door de VS geleide contrarevolutionaire netwerk liepen opnieuw op niets uit.

Hieraan moeten we de ongelooflijke mobilisaties toevoegen – 6,5 miljoen in de straten van het hele land, ongeveer een miljoen in Havana – voor de viering van de Dag van de Arbeid, die de georganiseerde Cubaanse arbeidersklasse en het strijdende volk in eenheid naar buiten brachten. Dit was de eerste meidag die sinds twee jaar werd gehouden vanwege de COVID en het enthousiasme en de vastberadenheid van de betogers was duidelijk voor iedereen die daar was (zoals ik het voorrecht had).

Dit alles heeft ook geleid tot negatieve politieke gevolgen voor het tweepartijdige VS anti-Cuba agressieve beleid dat door Biden en Blinken in hun eerste 18 maanden in het Witte Huis en “Foggy Bottom” werd uitgevoerd. Hun beleid heeft geen weerklank gevonden en blijft geïsoleerd in Amerika, zoals is gebleken tijdens de Top van Los Angeles. Dit zal wereldwijd verder worden geregistreerd in de jaarlijkse najaarsstemming in de Algemene Vergadering van de VN – dit zal de 30ste stemming zijn sinds 1992! – om zich met een overweldigende meerderheid te verzetten tegen het extraterritoriale commerciële, financiële en economische embargo van de VS, de blokkade. (Washington heeft er natuurlijk op aangedrongen dat de Algemene Vergadering van de VN de invasie van Oekraïne door de regering van Vladimir Poetin van de Russische Federatie zou veroordelen, maar heeft zelf bij al meer dan 30 achtereenvolgende VN-veroordelingen de kop in het zand proberen te steken)! Maar vooralsnog gaat het tweepartijdige Washington door met de groeiende politieke ellende.

Tegelijkertijd blijft de economische (en daarmee sociale) crisis in Cuba zich verdiepen met gruwelijke, verwoestende gevolgen. De Amerikaanse blokkade is een sadistisch beleid, voor zover de opstellers ervan zich bewust zijn van de menselijke gevolgen van de verscherping van het Amerikaanse verstikkingsbeleid onder Trump en Biden.

Samenvattend kunnen we zeggen dat de primaire tegenstelling op dit conjunctuur in de strijd voor de normalisering van de betrekkingen tussen de VS en Cuba is tussen het politieke isolement van het tweepartijdige Washington en de politieke nederlaag – na zulke gewekte verwachtingen en de anti-Cuba, anti-communistische propaganda blitzkrieg – van 11 juli tot 15 november 2021 aan de ene kant en de voortdurende en verdiepende materiële beukende werking van de blokkade op de Cubaanse economie en bevolking aan de andere kant.

Uit ooggetuigenverslagen van recente bezoekers aan Cuba van de Amerikaanse solidariteitsbeweging blijkt duidelijk dat we een realiteit naderen waarin Cubanen zullen sterven door tekorten aan medicijnen zoals insuline en vele andere levensreddende medicijnen en medische apparatuur die Cuba door de blokkade niet kan kopen. (En laten we nooit vergeten – of vergeven – dat de blokkade werd verdiept door de Trump en Biden administraties tijdens de wereldwijde COVID-19 pandemie).

Alles in de volgende periode vloeit voort uit deze primaire tegenstrijdigheid die ook de primaire politieke dynamiek is. Het lijdt geen twijfel dat het verzet van de Cubaanse arbeidersstaat, de gekozen regering en het strijdende volk op alle fronten zal doorgaan. Biden en Blinken gaan een periode in waarin hun anti-Cuba beleid meer, niet minder geïsoleerd is. De parlementsverkiezingen van oktober 2022 in Brazilië lijken uit te lopenop de oneervolle omverwerping van het regime van Jair Bolsonaro en de verkiezing van Luis Ignacio Lula da Silva. Lula da Silva is, net als president Andres Manuel Lopez Obrador van Mexico, een historische vriend van Cuba en een fel tegenstander van de anti-Cuba-blokkade van de VS.

Als Lula wordt verkozen, zal hij, net als andere pas verkozen linkse regeringen in Honduras, Chili en Colombia, al dan niet in staat zijn effectief weerstand te bieden aan het verzet van de kapitalisten en grootgrondbezitters, gesteund door de kapitalistische instituties (leger, politie, rechtbanken, gevangenissen) die zij zullen besturen, tegen progressieve hervormingen in het belang van de arbeidersklasse, landloze boeren, onderdrukte nationaliteiten, vrouwen en jongeren, en de anti-imperialistische beleidsmaatregelen die zij willen uitvoeren om de neoliberale kapitalistische orde in de huidige, zich uitbreidende kapitalistische economische wereldcrisis met zijn permanente politieke grilligheid en instabiliteit, aanzienlijk te verzwakken.

Desalniettemin zal geen van deze regeringen, zelfs niet de Chileense president Gabriel Boric, die wat anti-Cuba-slogans heeft geuit terwijl hij zich ook tegen de blokkade heeft uitgesproken, een bondgenoot zijn van Biden en het tweepartijdige Washington, bij de voortzetting van de criminele blokkade.

In de resterende maanden van 2022 zullen de VN-verkiezingen, de Braziliaanse presidents- en parlementsverkiezingen en de tussentijdse Congresverkiezingen in de Verenigde Staten plaatsvinden.

De Cuba-solidariteits- en anti-blokkadebeweging moet voortbouwen op onze belangrijke vorderingen in de komende periode om onze solidariteitshulp en ons politieke werk tegen de blokkade op te voeren. Laten we vanuit vele fronten van strijd één vuist maken tegen de blokkade. Laten we de vele solidariteitskaravanen en -brigades steunen die in de komende dagen, weken en maanden naar Cuba reizen. Steun en doneer aan de Saving Lives Campaign for US-Cuba-Canada Collaboration en de Global Health Partners Campaign om dringend noodzakelijke anesthesiemachines en hechtmateriaal te sturen naar het Calixto Garcia Ziekenhuis, het belangrijkste chirurgische traumacentrum in Havana. Laten we ons verenigen in massale acties in New York City, in de VS, Canada en wereldwijd in de herfst bij de VN-verkiezingen.

De wereld is aan ons!

Cuba Si, Bloqueo No!