Colombia |
2021-05-24
Bron: Diana Carolina Bernal Ibáñez 
colombia2020 4 mei2021 (SP)
Amerika21 24 mei 2021 (DE)

De kwestie van glyfosaat zou een grote humanitaire zorg moeten zijn voor het hele land.

De kwestie van de toepassing van het onkruidverdelgingsmiddel glyfosaat is al lang een aandachtspunt in mijn leven. Mijn belangstelling werd gewekt toen ik me realiseerde, op basis van het onderzoek van collega’s en mijn eigen ervaring, dat er veel factoren zijn die plattelandsbewoners ertoe brengen hun land te ontvluchten, maar dat geen enkele factor zo doeltreffend is om hen met geweld te verdrijven als glyfosaat.

Colombia is historisch verdeeld in twee sociale sectoren: zij die burgers zijn en relevant zijn voor de regeringen die aan de macht zijn; en zij die dit niet zijn en niet belangrijk zijn voor de regering, de media, of de andere helft van het land. Het deel van de bevolking dat historisch gezien politiek, sociaal en economisch gemarginaliseerd is, is altijd bekend geweest als de “periferie”; dit zijn regio’s waar de staat nooit is gekomen om sociale zekerheid te bieden, maar wel om hele gebieden te besproeien met glyfosaat.

In de periferie bestaan nog traditionele gemeenschappen – inheemse, zwarte en boeren – voor wie het collectieve welzijn, de cultuur en het land nog steeds van belang zijn. Deze gemeenschappen hebben te maken gehad met de gesel van de oorlog, de drugshandel en het structurele geweld tegen hen. Maar wat het ook betekent om te leven te midden van armoede, kogels en bedreigingen, niets is erger dan te leven te midden van het besproeien met pesticiden, want zodra dat gebeurt, dreigt een massale verplaatsing van deze gemeenschappen.

Samen met het Mensenrechtennetwerk van de Pacific van Nariño (Red de Derechos Humanos del Pacífico Nariñense, REDHPNA) en het collectief Orlando Fals Borda voeren wij een juridische strijd om de hervatting van de besproeiing tegen te houden. Wij hebben aangetoond dat de nationale regering, met haar ongebreidelde ijver om het besproeien van de grondgebieden op te leggen als het enige middel om de illegale teelt te bestrijden, de individuele en collectieve grondrechten heeft geschonden. Maar afgezien van wat in de rechtbank kan worden gedaan, moet de kwestie van glyfosaat een belangrijke humanitaire zorg worden voor het hele land. Het is met name van belang dat het segment van de samenleving dat het voorrecht heeft als burger te worden beschouwd, ook deelneemt aan de verdediging van het leven.

De vraag of het sproeien met glyfosaat al dan niet moet worden hervat is geen technische, noch een wetenschappelijke, noch een politieke, noch een juridische vraag, het is een humanitaire vraag. En ik denk dat de beste manier om het te begrijpen is om je voor een moment te verplaatsen in de schoenen van hen die in de periferie leven: Wat zou er gebeuren als op een dag een klein vliegtuigje over onze huizen vloog en alles met vergif besproeide? Wat als we na een tijdje ontdekken dat ons drinkwater ook besmet is met glyfosaat? En wat als onze kinderen ziek worden en huiduitslag krijgen nadat ze aan de herbicide zijn blootgesteld? … Als dat met jou en mij zou gebeuren, zouden we al onze krachten gebruiken om het te voorkomen. Waarom is het dan niet net zo zorgwekkend als het onze inheemse, Afro-Colombiaanse of kleine boerengemeenschappen overkomt?

Zodra glyfosaat op het grondgebied komt, komt op de eettafel, op de kleren, in elke hoek van het huis, en brengt het schade toe aan de bodem, het lichaam en het leven. Daarom moeten gemeenschappen vluchten, want er is niets meer op het grondgebied.

Wij hebben 40 jaar lang zonder succes geprobeerd de illegale drugsteelt met herbiciden te beteugelen. Als wij nu eens van de nationale regering zouden eisen dat zij de mensen economische kansen en mechanismen biedt om een waardig leven te leiden, in plaats van hen in het nauw te drijven door hun grondgebied te vergiftigen?

Laten we eisen dat de regering zich aan de vredesakkoorden houdt en investeert in vervangingsprogramma’s voordat ze onmenselijke maatregelen als het sproeien met glyfosaat oplegt. Omdat u, ik en alle mensen die hier wonen, een kans verdienen om in vrede te leven.

Diana Carolina Bernal Ibáñez – Vrouw, dochter van boeren en inheemse volkeren. Advocaat en socioloog. Master in de rechten aan de Nationale Universiteit van Colombia. Lid van het Colectivo Sociojurídico Orlando Fals Borda.

Topfoto: campagneposter in Colombia, “En als het gif op je huis valt? #NoMoreGlyphosate. Het vergiftigt de bodem, het water en veroorzaakt kanker bij mens en dier” Bron: @ElEnjambree