Nicaragua |
2020-07-06
Bron: telesurenglish 6 Juli 2020 ~~~

Er bestaat geen categorisch bewijs voor de beschuldigingen van systematische mensenrechtenschendingen door de Nicaraguaanse regering.

Sinds januari 2007 valt de westerse mensenrechtenindustrie de Sandinistische regering van Nicaragua aan met het verwijt dat ze ondemocratisch en repressief is. Meer dan tien jaar lang hebben de sociale en economische ontwikkeling van Nicaragua en de opeenvolgende democratische verkiezingen dat bedrieglijke verhaal herhaaldelijk tegengesproken. Gefrustreerd door Nicaragua’s onthutsende voorbeeld van onmiskenbare, soevereine, socialistisch geïnspireerde sociale en economische vooruitgang, hebben de Amerikaanse autoriteiten gedurende meerdere jaren de gewelddadige couppoging van april 2018 voorbereid, georganiseerd en uiteindelijk openlijk gesteund.

Tijdens die couppoging en sinds de mislukking ervan heeft de Noord-Amerikaanse en Europese mensenrechtenindustrie de Nicaraguaanse autoriteiten er ten onrechte van beschuldigd de vreedzame oppositieprotesten op brute wijze en met onevenredig dodelijk geweld te hebben onderdrukt. Daarbij hebben de rapporten van mensenrechtenorganisaties systematisch talrijke zeer ernstige misdaden en zelfs bloedbaden door de door Amerika gesteunde rechtse oppositie en haar bondgenoten genegeerd. Tussen 18 april en 17 juli 2018 werden 23 politieagenten door activisten van de oppositie gedood en kregen 400 agenten schotwonden toegebracht door gewapende oppositieleden. Verslagen van westerse mensenrechtenorganisaties hebben dat opzettelijk dodelijk geweld van de oppositie verborgen gehouden door het systematisch weglaten van conventionele getuigenverklaringen, documentair bewijs en audiovisueel materiaal.

Omgekeerd bestaat er geen categorisch bewijs voor beschuldigingen van systematische mensenrechtenschendingen door de Nicaraguaanse regering. Maar zgn mensenrechtenorganisaties hebben de laatste tijd geprobeerd om die afwezigheid van bewijs te overwinnen door gebruik te maken van innovatieve virtual reality reconstructie. Het Argentijnse Forensisch Antropologisch Team (EAAF) publiceerde op 30 mei van dit jaar een video die het resultaat is van een samenwerking tussen een organisatie van Amerikaanse staten, de ‘Interdisciplinaire Groep van Onafhankelijke Deskundigen’ (GIEI), het EAAF zelf en een in New York gevestigd bedrijf genaamd SITU Research, dat eerder virtual reality beeldvorming heeft gemaakt voor Amnesty International, Human Rights Watch, en Oekraïense aanklagers-advocaten.

De GIEI, het EAAF en SITU Research hebben allemaal ten onrechte beweerd dat hun videodocumentaire bewijst dat de politie van Nicaragua onuitgelokt, willekeurig geweervuur heeft gebruikt om ongewapende demonstranten te doden. Hun video toont echter geen beelden van politie- of Sandinista-aanhangers die op demonstranten schieten en laat welbekende videobeelden van oppositionele demonstranten die dodelijke vuurwapens dragen en gebruiken achterwege. Ook wordt de essentiële context van gewapend oppositiegeweld in verband met de gebeurtenissen die in de video aan bod komen, weggelaten. Evenmin wordt de sterke mogelijkheid onderzocht van valsevlag schietpartijen, zoals bij Puente Llaguno in Caracas tijdens de mislukte staatsgreep van april 2002 in Venezuela. De video werd gefinancierd met steun van bedrijven, waaronder de Open Society Foundation, die berucht is om zijn steun aan de staatsgreep in Oekraïne en andere regimechange-bewegingen elders.

De EAAF-SITU Research-video maakt quasi-wetenschappelijke beweringen over het toeschrijven van dodelijke schoten aan politie- of sandinista-aanhangers die twijfelachting gebruik maken van professionele analyses van Knox Associates van het geluid van de afgevuurde schoten. Zoals John Perry in zijn analyse van de video opmerkt, maakt het Knox-rapport duidelijk dat oppositieactivisten met vuurwapens tot de demonstranten behoorden. Zelfs het GIEI-rapport erkent dit. Andere alom beschikbare videobeelden tonen oppositieactivisten met automatische geweren en met automatische pistolen, op dezelfde plaatsen en rond dezelfde tijden als in de video wordt beweerd dat de Nicaraguaanse politie hun wapens heeft afgevuurd. De EAAF-SITU Research video laat deze lastige informatie achterwege. Ook het beeldmateriaal van de video, samengesteld door SITU Research, verwart de afstanden van waaruit, volgens de door Knox Associates geleverde ballistische analyse, de schoten kwamen die in de video gehoord werden

Deze verwarring en onnauwkeurigheid van SITU Research was er ook in hun video over de schietpartijen in Kiev’s Maidan in Oekraïne in 2014. Die SITU Research-video, die enkele van de Maidan-schietpartijen weergeeft, is zorgvuldig geanalyseerd door Ivan Katchanovski van de Universiteit van Ottawa. Katchanovksi concludeert dat “er geen deskundige kennis of bekendheid met het bloedbad van Maidan of Oekraïne nodig is om de flagrant onjuiste voorstelling van elementaire gegevens in dat 3D-model te zien”. Hij vond onder andere dat het 3D-model van SITU Research de wondlocaties had verplaatst om aan de conclusies van de video te voldoen. Katchanovksi’s analyse betreft ook het door SITU Research weggelaten bewijsmateriaal dat in tegenspraak is met hun beweringen, net zoals SITU en EAFF bewust bewijs hebben weggelaten, dat in tegenspraak is met de beweringen in hun video over Nicaragua.

Met verrassende openhartigheid heeft Brad Samuels, de partnerstichting van SITU Research, publiekelijk verklaard: “XXX” (RED. sorry, deze vaagheid is niet te vertalen) in een poging om dit te vertalen: “…het gaat erom dat niet toegestaan wordt dat deze verhalen de reden worden dat er geen verantwoording wordt afgelegd… zodat je je kunt richten op wat je wel weet en ik denk alleen dat dat op allerlei manieren meer dan ooit het geval is geweest,… deze kwestie van concurrerende verhalen, waarheidsclaims en feiten en dat is echt waar we mee bezig zijn, waar dit werk over gaat “.

Samuels erkent hier zonder meer dat SITU Research hinderlijk strijdig bewijs onderdrukt, dat in tegenspraak is met het verhaal waarop zij zich willen richten. Zoals ze dat in de Oekraïne video deden, hebben ze nu ook gedaan in de EAAF-SITU Research video over de gebeurtenissen in Managua op 30 mei 2018. De videodocumentaire over Nicaragua van het EAAF en SITU Research versterkt op oneerlijke wijze de valse rapporten van het GIEI (van de OAS) die worden gebruikt om aanvallen vanuit de OAS tegen de regering van Nicaragua te rechtvaardigen.

Zowel de videodocumentaire als de GIEI-rapporten onderdrukken en ontkennen stelselmatig het hier en hier beschikbaar audiovisueel materiaal, en het hier, hier, hier en hier beschikbare documentaire bewijs, getuigenverklaringen en persberichten, en een verslag ter plaatse van een veteraan, een onafhankelijke journalist, die allemaal deze versie van de gebeurtenissen aanvechten. Het is een schoolvoorbeeld van hoe echt mensenrechtenonderzoek wordt ondermijnd en hoe uiterst bevooroordeelde rapporten worden produceerd door organisaties als het EAAF en SITU Research, die de politieke agenda van neokoloniale instellingen als de Organisatie van Amerikaanse Staten ondersteunen.

Westerse bevolkingsgroepen zijn praktisch weerloos tegen dit soort antidemocratische desinformatietirannie. Als handlangers van de elites werken Noord-Amerikaanse en Europese niet-gouvernementele mensenrechtenorganisaties nauw samen met hun tegenhangers in de gevestigde- en alternatieve media-industrie. Zij steunen het brede buitenlandse beleid van de NAVO-landen en corrumperen doelbewust het functioneren van internationale mensenrechteninstellingen, waar nodig, om dat buitenlandse beleid te ondersteunen.

In de praktijk betekent dit dat zij regelmatig geplande aanvallen uitvoeren op westerse overheidsdoelen zoals Syrië en Venezuela, en navenant minder vaak en minder kritische aanvallen uitvoeren op bijvoorbeeld Colombia of Israël. Berichten van de mensenrechtenindustrie zijn essentiële referentiepunten voor de berichtgeving in de pers en de media over buitenlandse zaken en vaak ook voor de vaak extreem agressieve berichtgeving op de sociale media. Ze worden ook als ook input gebruikt in de internationale juridische processen op het gebied van de mensenrechten, zoals in het geval van Libië in 2011 het geval was.

Op deze manier breiden westerse mensenrechtenorganisaties hun doelgroep en reikwijdte enorm uit en stellen ze zich bedrieglijk voor als onbevooroordeelde gesprekspartners in wereldwijde mensenrechteninstellingen. De uitstraling van hun berichtgeving beïnvloedt een enorm aantal mensen die zelfs nooit hun rapporten hebben gelezen. Deze aura van hun berichtgeving is een product van de mensenrechtenindustrie dat net zo belangrijk is als hun feitelijke onderzoek. Het verstevigt hun institutionele geloofwaardigheid en vergroot hun vermogen om nieuws en sociale media te manipuleren.

Deze marketing aura is meer dan alleen maar onwerkelijke consumentenreclame. Het bewerkstelligt het vormen van de internationale opinie, ten gunste van de bedrijven- en overheidsagenda voor de industrie, waardoor de macht en invloed van de westerse elites wordt versterkt. Het ontneemt de oppositie haar wetmatigheid, door impliciet grenzen te stellen aan meningen en argumenten die worden getolereerd of niet. Mensenrechtenorganisaties en leiders bereiken deze controle niet door intellectuele correctheid en terechte prestaties, maar door het opbouwen van een mainstream waardering, via de instemming van bedrijven en overheden, uitgedrukt in subsidies en prijzen.

Die bedrijfs- en overheidsinvesteringen geven mensenrechtenorganisaties geld, status en goodwill, wat twee uiterst cynische fundamentele strategieën mogelijk maakt. Ten eerste brengt de mensenrechtenindustrie zichzelf op oneerlijke, maar zeer krachtige wijze op de markt, alsof ze wordt gedreven door humanitaire bezorgdheid in plaats van ideologische vooringenomenheid, waardoor legitieme kritiek in diskrediet wordt gebracht en wordt gemarginaliseerd. Ten tweede sluit de mensenrechtenindustrie systematisch en op oneerlijke wijze bewijzen uit of verhult ze de valse voorwendselen voor sadistische Noord-Amerikaanse en Europese economische en militaire agressie tegen landen over de hele wereld, van Iran en Syrië tot Cuba en Venezuela, in diskrediet.

De valse EAAF en SITU Research videodocumentaire over Nicaragua, geproduceerd voor de GIEI-groep die aan de OAS rapporteert, is het meest recente voorbeeld van deze realiteit. Het is een pseudo-innovatieve, neokoloniale reprise van de conventionele imperialistische overheersing die de historische waarheid ontkent, ten gunste van een verhaal ten dienste van de westerse elites. Het zet in praktijk, wat in de beroemde opmerking van Rodolfo Walsh beschreven werd als: “De geschiedenis ziet er uiteindelijk uit als privé-eigendom waarvan de eigenaars dezelfde mensen zijn die al het andere bezitten.” Hoe bitter ironisch dat een mensenrechtengroepering uit Argentinië meewerkt aan een project dat erop gericht is om de door de Amerikaanse overheid gesteunde criminelen vrij te pleiten terwijl ze hun slachtoffers demoniseren.

Topfoto: Gewapende oppositieactivisten buiten Managua’s nationale honkbalstadion in Managua, 30 mei 2020