EU,Globaal,Rusland,VK,VS |
7 november 2023
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk Maagdenburg 7 november 2023 ~~~

We publiceren de tekst van de toespraak van Thierry Meyssan in Maagdenburg (Duitsland) op de conferentie “Vriendschap met Rusland”, georganiseerd door het tijdschrift Compact, op 4 november 2023. Daarin legt hij uit wat volgens hem het fundamentele verschil is tussen de twee opvattingen over de wereldorde die vandaag de dag tegenover elkaar staan, van de Donbass tot Gaza: die van het Westerse blok en die welke door de rest van de wereld wordt gehanteerd. De kwestie is niet of deze orde moet worden gedomineerd door één mogendheid (unipolair) of door een groep mogendheden (multipolair), maar of ze de soevereiniteit van elk van hen moet respecteren. Het is gebaseerd op de geschiedenis van het internationale recht, zoals bedacht door tsaar Nicolaas II en Nobelprijswinnaar Léon Bourgeois.

 Ook in de talen: čeština Deutsch ελληνικά 
English Español français italiano norsk 
polski Português русский

We hebben de misdaden van de NAVO gezien, maar waarom zouden we onze vriendschap met Rusland bevestigen? Bestaat niet het risico dat Rusland zich morgen gedraagt zoals de NAVO vandaag doet? Vervangen we niet de ene vorm van slavernij door de andere?

Om deze vraag te beantwoorden, wil ik putten uit mijn opeenvolgende ervaringen als adviseur van vijf staatshoofden. Overal hebben Russische diplomaten tegen me gezegd: jullie zitten op het verkeerde spoor: jullie willen hier een brand blussen, terwijl elders een andere brand is ontstaan. Het probleem is dieper en breder.
Ik wil u daarom het verschil schetsen tussen een wereldorde gebaseerd op regels en een wereldorde gebaseerd op internationaal recht. Dit is geen rechtlijnig verhaal, maar een strijd tussen twee opvattingen van de wereld; een strijd die wij moeten voortzetten.

In de 17e eeuw werd in de Verdragen van Westfalen het principe van staatssoevereiniteit vastgelegd. Elke staat is gelijk aan de andere en niemand mag zich mengen in de interne aangelegenheden van de andere. Eeuwenlang bepaalden deze verdragen de relaties tussen de huidige federale deelstaten en tussen Europese staten. Ze werden herbevestigd door het Congres van Wenen in 1815, toen Napoleon I werd verslagen.

Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog riep tsaar Nicolaas II twee Internationale Vredesconferenties bijeen (1899 en 1907) in Den Haag om “de meest doeltreffende middelen te zoeken om voor alle volkeren de voordelen van een echte en duurzame vrede veilig te stellen”. Samen met paus Benedictus XV bereidde hij ze voor op basis van het canonieke recht, niet op basis van het recht van de sterkste. Na twee maanden beraadslagingen ondertekenden 27 staten de uiteindelijke handelingen. De voorzitter van de Franse Radicale [Republikeinse] Partij, Léon Bourgeois, presenteerde zijn gedachten [1] over de onderlinge afhankelijkheid van Staten en het belang dat ze hadden om zich ondanks hun rivaliteiten te verenigen.
Op aandringen van Léon Bourgeois richtte de Conferentie een Internationaal Hof van Arbitrage op om gschillen op te lossen met juridische middelen in plaats van met oorlog. Volgens Bourgeois zouden staten alleen instemmen met ontwapening als ze andere veiligheidsgaranties hadden.
De uiteindelijke tekst introduceerde het begrip “de plicht van staten om oorlog te vermijden”… door hun toevlucht te nemen tot arbitrage.
Op initiatief van een van de ministers van de tsaar, Frédéric Fromhold de Martens, kwam de Conferentie overeen dat de bevolking en de oorlogvoerende partijen tijdens een gewapend conflict beschermd moesten blijven door de principes die voortvloeiden uit “de gebruiken tussen beschaafde naties, de wetten van de menselijkheid en de richtlijnen van het publieke geweten”. Kortom, de ondertekenaars verplichtten zich om zich niet langer als barbaren te gedragen.
Dit systeem werkt alleen tussen beschaafde staten die hun handtekeningen nakomen en verantwoording afleggen aan de publieke opinie. In 1914 faalde het omdat staten hun soevereiniteit hadden verloren door defensieverdragen te sluiten die hen verplichtten automatisch ten strijde te trekken in bepaalde omstandigheden die ze zelf niet konden beoordelen.

De ideeën van Léon Bourgeois wonnen terrein, maar stuitten op tegenstand, onder andere van zijn rivaal in de Radicale Partij, Georges Clemenceau. Clemenceau geloofde niet dat de publieke opinie oorlogen kon voorkomen. De Angelsaksen, de president van de Verenigde Staten Woodrow Wilson en de Britse premier Lloyd George, geloofden er ook niet in. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog vervingen de drie mannen het prille internationale recht door de macht van de overwinnaars. Ze verdeelden de wereld en de overblijfselen van het Oostenrijks-Hongaarse, Duitse en Ottomaanse rijk. Ze gaven alleen Duitsland de schuld van de bloedbaden en ontkenden hun eigen bloedbaden. Ze dwongen Duitsland te ontwapenen zonder garanties. Om de opkomst van een rivaal voor het Britse Rijk in Europa te voorkomen, begonnen de Angelsaksen Duitsland tegen de USSR op te zetten en verkregen ze het stilzwijgen van Frankrijk door het te verzekeren dat het het verslagen Tweede Rijk kon plunderen. In zekere zin, zoals de eerste president van de Federale Republiek, Theodor Heuss, het uitdrukte, organiseerden ze de voorwaarden voor de ontwikkeling van het nazisme.
Zoals ze onderling hadden afgesproken, hervormden de drie mannen de wereld naar hun eigen beeld (Wilsons 14 punten, de Sykes-Picot akkoorden, de Balfour Verklaring). Ze creëerden het Joodse thuisland Palestina, ontleedden Afrika en Azië en probeerden Turkije tot zijn uiterste minimum terug te brengen. Zij hebben alle huidige onrust in het Midden-Oosten veroorzaakt.

Toch was het op basis van de ideeën van wijlen Nicolaas II en Léon Bourgeois dat de Volkenbond (SDN) werd opgericht na de Eerste Wereldoorlog, zonder de deelname van de Verenigde Staten, die daarmee officieel elk idee van internationaal recht verwierpen. Maar ook de Volkenbond mislukte. Niet omdat de Verenigde Staten weigerden er deel van uit te maken, zoals ze zeggen. Dat was hun goed recht. Maar in de eerste plaats omdat de Volkenbond niet in staat was om de strikte gelijkheid tussen staten te herstellen, aangezien het Verenigd Koninkrijk gekoloniseerde volkeren niet als gelijken wilde beschouwen. Ten tweede omdat het geen gemeenschappelijk leger had. En ten slotte omdat de nazi’s hun tegenstanders afslachtten, de Duitse publieke opinie vernietigden, de Berlijnse handtekening schonden en niet aarzelden om zich als barbaren te gedragen.

Al bij het Atlantisch Handvest in 1942 stelden de nieuwe Amerikaanse president Franklin Roosevelt en de nieuwe Britse premier Winston Churchill zich het gemeenschappelijke doel om aan het einde van het conflict een wereldregering op te richten. De Angelsaksen, die dachten dat ze de wereld konden regeren, waren het onderling echter niet eens over hoe ze dit moesten aanpakken. Washington wilde niet dat Londen zich met zijn zaken in Latijns-Amerika bemoeide, terwijl Londen niet van plan was om de hegemonie van het Rijk waarover “de zon nooit onderging” te delen. De Angelsaksen ondertekenden tijdens de oorlog een groot aantal verdragen met de geallieerde regeringen, vooral met de regeringen in ballingschap die ze in Londen huisvestten.

Overigens slaagden de Angelsaksen er niet in om het Derde Rijk te verslaan; Het waren de Sovjets die het ten val brachten en Berlijn innamen. Jozef Stalin, de eerste secretaris van de CPSU, was tegen het idee van een wereldregering, en dan nog wel een Angelsaksische. Hij wilde alleen een organisatie die toekomstige conflicten kon voorkomen. Hoe het ook zij, het was de Russische opvatting die de geboorte gaf aan het systeem: dat van het Handvest van de Verenigde Naties op de Conferentie van San Francisco.

In de geest van de Haagse conferenties hebben alle VN-lidstaten gelijke rechten. De organisatie omvat een intern tribunaal, het Internationaal Gerechtshof, dat verantwoordelijk is voor het beslechten van geschillen tussen de leden. In het licht van eerdere ervaringen hebben de vijf zegevierende mogendheden echter een permanente zetel met vetorecht in de Veiligheidsraad. Aangezien er geen vertrouwen tussen hen was (de Angelsaksen hadden overwogen om de oorlog met de overgebleven Duitse troepen voort te zetten tegen de USSR) en het onbekend was hoe de Algemene Vergadering zich zou gedragen, wilden de verschillende overwinnaars ervoor zorgen dat de VN zich niet tegen hen zou keren (de Verenigde Staten hadden gruwelijke oorlogsmisdaden begaan door twee atoombommen op burgers te gooien, toen Japan…. zich voorbereidde om zich over te geven aan de Sovjets). Maar de grootmachten begrepen het veto niet op dezelfde manier. Voor sommigen was het een recht om beslissingen van anderen af te keuren, voor anderen was het een een verplichting om beslissingen unaniem te nemen.

Maar vanaf het begin speelden de Angelsaksen het spel niet mee: een Israëlische staat riep zichzelf uit (14 mei 1948) voordat er overeenstemming was bereikt over de grenzen, en vervolgens werd de speciale gezant van de secretaris-generaal van de VN die moest toezien op de oprichting van een Palestijnse staat, graaf Folke Bernadotte, vermoord door joodse supremacisten onder leiding van Yitzhak Shamir. Bovendien werd de zetel in de Veiligheidsraad die was toegewezen aan China, in de context van het einde van de Chinese burgeroorlog, gegeven aan Chiang Kai-shek’s Kuomintang en niet aan Beijing. De Angelsaksen riepen de onafhankelijkheid van hun Koreaanse bezettingszone uit onder de naam “Republiek Korea” (15 augustus 1948), richtten de NAVO op (4 april 1949) en riepen vervolgens de onafhankelijkheid van hun Duitse bezettingszone uit onder de naam “Bondsrepubliek Duitsland” (23 mei 1949).

De USSR vond dat ze voor de gek was gehouden en gooide de deur dicht (“lege stoel”-beleid). De Georgiër Jozef Stalin had ten onrechte geloofd dat het vetorecht geen recht van afkeuring was, maar een voorwaarde van unanimiteit van de overwinnaars. Hij dacht dat hij de organisatie kon blokkeren door haar te boycotten. De Angelsaksen interpreteerden de tekst van het Handvest dat ze hadden opgesteld en maakten gebruik van de afwezigheid van de Sovjets om “blauwhelmen” op de hoofden van hun soldaten te plaatsen en oorlog te voeren tegen de Noord-Koreanen (25 juni 1950) in “naam van de internationale gemeenschap” (sic). Uiteindelijk keerden de Sovjets op 1 augustus 1950 terug naar de VN na een afwezigheid van zes en een halve maand.

Het Noord-Atlantisch Verdrag mag dan legaal zijn, maar de NAVO-procedureregels zijn in strijd met het Handvest van de Verenigde Naties. Het plaatst de geallieerde legers onder Angelsaksisch commando. De opperbevelhebber, de SACEUR, moet een Amerikaanse officier zijn. Volgens de eerste Secretaris-Generaal, Lord Ismay, was het echte doel van de Alliantie niet om de vrede te bewaren of om de Sovjets te bestrijden, maar om “de Amerikanen binnen te houden, de Russen buiten en de Duitsers onder de duim” [2]. Kortom, het was de gewapende vleugel van de wereldregering die Roosevelt en Churchill wilden creëren. Het was om dit doel na te streven dat President Joe Biden de opdracht gaf om de Nord Stream gaspijpleiding, die Rusland met Duitsland verbindt, te saboteren.

Na de Tweede Wereldoorlog zetten MI6 en de OPC (de toekomstige CIA) in het geheim een stay-behind netwerk op in Duitsland. Ze rekruteerden daar duizenden Nazi functionarissen die ze hielpen om aan berechting te ontsnappen. Klaus Barbie, die de Franse verzetscoördinator Jean Moulin gemarteld had, werd de eerste commandant van dit schaduwleger. Dit netwerk werd vervolgens opgenomen in de NAVO, waar het sterk werd ingekrompen. Het werd vervolgens gebruikt door de Angelsaksen om zich te mengen in het politieke leven van hun zogenaamde bondgenoten, die in feite hun vazallen waren.

De voormalige medewerkers van Joseph Goebbels richtten de Volksbund für Frieden und Freiheit op. Ze vervolgden Duitse communisten met de hulp van de Verenigde Staten. Later waren de stay-behind agenten van de NAVO in staat om extreem links zo te manipuleren dat het verwerpelijk werd. Dit is bijvoorbeeld het geval met de Bader-Meinhof bende. Maar toen deze personen gearresteerd werden, kwamen de stay-behind agenten en vermoordden hen in de gevangenis, voordat ze aangeklaagd en berecht konden worden. In 1992 bespioneerde Denemarken kanselier Angela Merkel in opdracht van de NAVO, net zoals in 2022 Noorwegen, een ander NAVO-lid, de Verenigde Staten hielp bij het saboteren van Nord Stream…

Laten we terugkeren naar het internationaal recht: de zaken kwamen geleidelijk weer op orde totdat de Oekraïner Leonid Brezjnev in 1968 tijdens de Praagse Lente in Midden-Europa deed wat de Angelsaksen overal elders deden: Hij verbood de met de USSR geallieerde staten een ander economisch model te kiezen dan het zijne.

Toen de USSR uiteenviel, begon het allemaal nog erger te worden. De Amerikaanse ondersecretaris van Defensie, Paul Wolfowitz, ontwikkelde een doctrine volgens welke de Verenigde Staten, om heer en meester in de wereld te blijven, er alles aan moesten doen om de opkomst van een nieuwe rivaal te voorkomen, te beginnen met de Europese Unie. Het was in toepassing van dit idee dat Secretary of State James Baker de uitbreiding van de Europese Unie oplegde met alle voormalige staten van het Warschaupact en USSR. Door op deze manier uit te breiden, ontnam de Unie zichzelf de mogelijkheid om een politieke eenheid te worden. Het was eveneens in toepassing van deze doctrine dat het Verdrag van Maastricht de EU onder de bescherming van de NAVO plaatste. En het is nog steeds op basis van deze doctrine dat Duitsland en Frankrijk Oekraïne betalen en bewapenen.

Vervolgens kwam de Tsjechisch-Amerikaanse professor Josef Korbel. Hij stelde voor dat de Angelsaksen de wereld zouden domineren door internationale verdragen te herschrijven. Het enige wat ze volgens hem hoefden te doen, was de rationaliteit van het Romeinse recht vervangen door het Angelsaksische recht, dat gebaseerd is op gewoonten. Op deze manier zouden alle verdragen op de lange termijn in het voordeel zijn van de dominante machten: de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, die verbonden zijn door een “speciale relatie”, in de woorden van Winston Churchill. De dochter van professor Korbel, de Democraat Madeleine Albright, werd ambassadeur bij de VN en vervolgens minister van Buitenlandse Zaken. Toen het Witte Huis in Republikeinse handen overging, volgde de geadopteerde dochter van professor Korbel, Condoleeza Rice, haar op als Nationaal Veiligheidsadviseur en vervolgens als Minister van Buitenlandse Zaken. Twee decennia lang herschreven de twee “zusters” [3] geduldig de belangrijkste internationale teksten, ogenschijnlijk om ze te moderniseren, maar in feite om de geest ervan te veranderen.

Vandaag de dag werken internationale instellingen volgens regels die zijn opgesteld door de Angelsaksen, gebaseerd op eerdere schendingen van het internationaal recht. Dit recht is niet in een wetboek vastgelegd, maar is een interpretatie van gewoontes door de heersende macht. Elke dag vervangen we het internationaal recht door onrechtvaardige regels en schenden we onze eigen handtekening.

Bijvoorbeeld:
• Toen de Baltische staten in 1990 werden opgericht, hebben ze zich er schriftelijk toe verplicht om de monumenten ter ere van de offers van het Rode Leger te behouden. De vernietiging van deze monumenten is daarom een schending van hun eigen handtekening.
• Finland heeft zich in 1947 schriftelijk verplicht om neutraal te blijven. Zijn toetreding tot de NAVO is daarom een schending van de eigen handtekening.
• Op 25 oktober 1971 namen de Verenigde Naties resolutie 2758 aan waarin werd erkend dat Peking, en niet Taiwan, de enige legitieme vertegenwoordiger van China is. Als gevolg hiervan werd de regering van Chiang Kai-shek uit de Veiligheidsraad gezet en vervangen door die van Mao Zedong. De recente marinemanoeuvres van China in de Straat van Taiwan vormen dan ook geen agressie tegen een soevereine staat, maar de vrije inzet van zijn strijdkrachten in zijn eigen territoriale wateren.
• De Minsk akkoorden waren bedoeld om Russischtalige Oekraïners te beschermen tegen aanvallen van “integrale nationalisten”. Frankrijk en Duitsland stonden ervoor in bij de Veiligheidsraad. Maar, zoals Angela Merkel en François Hollande hebben gezegd, waren ze geen van beiden van plan om ze uit te voeren. Hun handtekeningen zijn waardeloos. Als het anders was geweest, zou er nooit een oorlog in Oekraïne zijn geweest.

De perversie van het internationaal recht bereikte een hoogtepunt in 2012 met de aanstelling van de Amerikaan Jeffrey Feltman als directeur politieke zaken. Vanuit zijn kantoor in New York leidde hij de Westerse oorlog tegen Syrië. Met behulp van de instellingen van de vrede om oorlog te voeren [4].

Tot de Verenigde Staten haar bedreigden met het aanleggen van wapenvoorraden aan haar grens, respecteerde de Russische Federatie alle verbintenissen die ze had ondertekend of die de Sovjet-Unie had ondertekend. Het Non-Proliferatieverdrag (NPV) verplicht de kernmachten om hun kernwapenarsenaal niet over de wereld te verspreiden. De Verenigde Staten hebben, in strijd met hun handtekening, decennialang atoombommen opgeslagen in vijf vazalstaten. Ze trainen geallieerde soldaten om deze wapens te gebruiken op de Kleine Brogel basis in België, de Büchel basis hier in Duitsland (Rijnland-Palts), de Aviano en Ghedi bases in Italië, de Volkel basis in Nederland en de Incirlik basis in Turkije.

Vervolgens zeggen ze, op grond van hun machtsgreep, dat het inmiddels gebruikelijk is. Nu heeft de Russische Federatie, die zichzelf belegerd acht nadat een Amerikaanse atoombommenwerper over de Finse Golf vloog, ook de hand gelicht met het Non-Proliferatieverdrag en atoombommen geïnstalleerd op Wit-Russisch grondgebied. Wit-Rusland is natuurlijk Cuba niet. Het plaatsen van Russische kernbommen daar verandert niets. Het is gewoon een boodschap aan Washington: als jullie het recht van de sterkste willen instellen, kunnen we dat ook accepteren, alleen zijn wij vanaf nu de sterkste. Merk op dat Rusland de letter van het verdrag niet heeft geschonden, omdat het het Wit-Russische leger niet traint in deze wapens, maar het heeft vrijheden genomen ten aanzien van de geest van het verdrag.

Zoals Léon Bourgeois in de vorige eeuw uitlegde, moeten ontwapeningsverdragen gebaseerd zijn op wettelijke garanties om effectief en blijvend te zijn. We moeten dringend terugkeren naar het internationaal recht, anders storten we ons halsoverkop in een verwoestende oorlog.

Onze eer en ons belang liggen in het herstellen van het internationaal recht. Het is een fragiele constructie. Als we oorlog willen vermijden, moeten we het herstellen, en we kunnen er zeker van zijn dat Rusland er net zo over denkt als wij, en het niet zal schenden.

Of we kunnen de NAVO steunen, die haar 31 ministers van Defensie op 11 oktober in Brussel bijeenbracht om te luisteren naar hun Israëlische tegenhanger die per videoconferentie aankondigde dat hij Gaza met de grond gelijk ging maken. En niet één van onze ministers, waaronder de Duitse Boris Pistorius, durfde zich uit te spreken tegen de planning van deze massamisdaad tegen burgers. De eer van het Duitse volk is al eerder verraden door de nazi’s, die jullie uiteindelijk hebben opgeofferd. Laat jullie niet opnieuw verraden, deze keer door de Sociaaldemocratische Partij en de Groenen.

Het is niet onze taak om tussen twee opperheren te kiezen, maar om de vrede te beschermen, van de Donbass tot Gaza, en uiteindelijk om het internationaal recht te verdedigen.

Voetnoten:

[1] ]”Solidarisme” werd de dominante ideologie van de Derde Franse Republiek.

[2] Let op, “de Russen buiten”, niet de Sovjets.

[3] Condoleeezza Rice is nooit wettelijk geadopteerd, maar ze woonde samen met professor Korbel. Madeleine Albright beschouwde haar als haar jongere zus.

[4] “Duitsland en de Uno tegen Syrië”, door Thierry Meyssan, Vertaling Bart Ero, Al-Watan (Syrië) , Voltaire Netwerk, 29 januari 2016.

Gerelateerd (berichten in dit en andere subarchieven):