NAVO |
17 juni 2022
Bron: Uriel Araujo 
southfront 15 juni 2022 ~~~

Als de financiële oorlog mislukt, zouden Washington’s haviken Colombiaanse proxies kunnen gebruiken om Caracas opnieuw aan te vallen.

De Bolivariaanse regering van Venezuela van Nicolas Maduro kondigde aan dat het een anti-NAVO “counter-summit” zal houden in San Cristóbal (staat Tachira) aan de grens met Colombia op 28-29 juni. Colombia, Washingtons belangrijkste bondgenoot in Zuid-Amerika, en tevens een enorme schender van de mensenrechten, is sinds mei 2022 een belangrijke niet-NAVO bondgenoot (MNNA). Deze ontwikkeling doet zich voor in een zeer gespannen Latijns-Amerikaanse context, na het nieuws dat Nicaragua zich bij Rusland aansluit bij militaire oefeningen.

In zijn toespraak over de top wees het Venezolaanse parlementslid Julio Chávez op het symbolische belang van deze locatie. De deelstaat Tachira is de plaats waar veel door Colombia gesteunde anti-Bolivariaanse activiteiten hebben plaatsgevonden. Zo probeerden op 23 februari 2019 gewelddadige gewapende groepen demonstraties te organiseren bij een van de bruggen die de Venezolaanse staat Tachira en de Colombiaanse staat Santander met elkaar verbinden. De Venezolaanse autoriteiten in Caracas hebben de Colombiaanse autoriteiten in Bogota ervan beschuldigd een oogje dicht te knijpen voor huurlingen- en paramilitaire activiteiten in de regio die gericht zijn tegen haar regering.

De twee landen delen een grens van 2200 kilometer en de spanningen zijn er toegenomen. Op 3 juni verklaarde Maduro dat het “enige” dat in Venezuela vanuit Colombia binnenkomt “terrorisme, geweld, drugshandel, ontvoering, smokkel en misdaad” is. Caracas heeft ook geklaagd over Colombiaanse illegale migratie, mensenhandel en COVID-19 die over de grens zouden komen. Op 2021 augustus escaleerde het geweld aan de grens, waarbij twee Venezolaanse soldaten omkwamen bij een vermeende terroristische aanslag en andere incidenten.

Maduro heeft Colombia een “narcostaat” genoemd, en ook een aantal deskundigen heeft het als zodanig omschreven. Het is de thuisbasis van een beruchte huurlingenindustrie, die vaak banden heeft met drugskartels en extreem-rechtse paramilitaire activiteiten. Zo zaten Colombiaanse huurlingen achter de door de VS gesteunde moord op de Haïtiaanse president Jovenel Moïse vorig jaar.

In mei 2020 probeerden Amerikaanse huurlingen met speedboten vanuit Colombia Venezuela binnen te komen in het kader van de zogeheten Operatie Gideon om een staatsgreep te plegen. Caracas beschuldigt Washington en Bogota ervan daar een rol in te hebben gespeeld. Het is algemeen bekend dat de VS op zijn minst een aantal keren hebben overwogen een invasie van het land te steunen.

Bovendien zorgen de olievondsten van 2020 in Suriname en Guyana voor nog meer spanningen op het continent, aangezien er territoriale geschillen zijn geweest tussen laatstgenoemd land en Venezuela.

Onlangs, te midden van een wereldwijde olie- en energiecrisis in de nasleep van de Russisch-Oekraïense oorlog, waren er gesprekken over een “resetting” van de betrekkingen tussen Washington en Caracas. Op 7 maart 2022 bracht een Amerikaanse delegatie op hoog niveau een bezoek aan Venezuela om de olievoorziening te bespreken, en dit werd gezien als een aanwijzing dat de spanningen tussen de twee landen gedeeltelijk werden afgebouwd. Het land bevindt zich namelijk op de grootste bewezen oliereserves ter wereld. Vóór de sancties in 2019 leverde het ongeveer 580.000 vaten zware olie per dag aan Amerikaanse raffinaderijen. De VS hebben dat gecompenseerd door zich tot andere leveranciers te wenden, waaronder ironisch genoeg Rusland.

De Amerikaanse journalist Mac Margolis schreef op 9 maart voor de Washington Post dat Venezuela en de Verenigde Staten moeten afstappen van sancties, ultimatums en “giftige” polarisatie. Vorige week heeft Washington de Spaanse oliemaatschappij Repsol en het Italiaanse Eni “toestemming gegeven” om in juli te beginnen met de verscheping van Venezolaanse olie naar Europa, om Europa te helpen zijn afhankelijkheid van Russische olie te verminderen. Maduro bevestigde ook dat de VS vergunningen heeft verleend, en dat Chevron, Eni en Repsol hun olie- en gasvoorraden in het land zullen exploiteren. Chevron zal zijn activiteiten hervatten, maar heeft nog geen vergunning gekregen om olie naar de Verenigde Staten te exporteren.

Ondanks deze recente ontwikkelingen is het feit dat Venezuela (evenals Cuba en Nicaragua) niet werd uitgenodigd voor de topconferentie van de Amerika’s een aanwijzing dat de betrekkingen momenteel verre van “gereset” zijn. En er zijn geen aanwijzingen dat de Amerikaanse sancties tegen Venezuela volledig zullen worden opgeheven, zoals Caracas eist. Het is in deze context dat Iran en Venezuela (twee door sancties getroffen olieproducerende landen) onlangs een samenwerkingsovereenkomst voor 20 jaar hebben ondertekend, zoals aangekondigd op 11 juni. De overeenkomst omvat samenwerking in de financiële en de energiesector, alsook in defensieprojecten. Nadat hij niet was uitgenodigd voor de topontmoeting, maakte Maduro een rondreis door Eurazië, waarbij hij Algerije en Turkije bezocht, alvorens in Iran aan te komen. De Turkse president Recep Tayyip Erdogan heeft verklaard dat “alle aspecten” van de Turks-Venezolaanse betrekkingen zullen worden herzien en dat “stappen zullen worden ondernomen” om hun betrekkingen verder te verbeteren.

De Verenigde Staten blijven aantoonbaar de enige sanctionerende grootmacht in de wereld, aldus de hoogleraren internationale zaken Henry J. Farrel en Abraham L. Newman. Hoewel het sanctiebeleid van Washington nog steeds een last is voor zijn doelwitten, wordt het steeds minder doeltreffend en werkt het in feite zelfs averechts wat betreft het stimuleren van nieuwe partnerschappen – en zelfs initiatieven die gericht zijn op de-dollarisering. Het laat ook zien dat de VS niet in staat zijn om de nieuwe polycentrische en multipolaire mondiale dynamiek te aanvaarden.

als de Verenigde Staten weigeren pragmatisme en goede diplomatie met Venezuela toe te passen en als hun financiële en economische oorlogsvoering tegen het land mislukt, zouden de haviken in Washington zich in de verleiding kunnen voelen hun Colombiaanse proxies in te zetten om Caracas militair aan te vallen in een zoveelste poging tot staatsgreep of invasie. Dit zou catastrofale gevolgen hebben voor het continent en zelfs voor de wereldvrede, gezien de mogelijke confrontaties en escalaties die hieruit zouden kunnen voortvloeien.