cuba |
2025-06-07

Bron: Isaac Saney
orinocotribune 7 juni 2025 ~~~

De recente studentenmanifestaties en uitingen van onvrede in Cuba over de door ETECSA (Cuba’s telecommunicatiebedrijf) aangekondigde tariefsverhogingen moeten worden gezien in de bredere context van de voortdurende en escalerende economische oorlog en destabilisatiecampagne van de Verenigde Staten tegen de eilandnatie.

Deze protesten zijn geen willekeurige of geïsoleerde incidenten, maar weerspiegelen oprechte frustraties en grieven die voortkomen uit de uitdagingen die worden veroorzaakt door de langdurige financiële, commerciële en handelsoorlog tegen Cuba, die wordt beschouwd als de zwaarste en meest uitgebreide reeks sancties die ooit in de moderne geschiedenis aan een land zijn opgelegd. Deze economische belegering, die begon in 1960 en werd geïntensiveerd door latere maatregelen zoals de Torricelli Act (1992), de Helms-Burton Act (1996), meer dan 240 wraakzuchtige maatregelen van het eerste Trump-regime en verder geëscaleerd door het tweede, is niet alleen bedoeld om de Cubaanse economie te wurgen, maar ook om interne onvrede aan te wakkeren, de legitimiteit van de Cubaanse regering te ondermijnen en uiteindelijk de Cubaanse revolutie te ontmantelen.

In deze omgeving wordt elke misstap van de Cubaanse autoriteiten – fouten en vergissingen die in elk land voorkomen, zelfs in zogenaamd hoogontwikkelde landen – versterkt en uitgebuit. De economische blokkade is ontworpen om het bestuur in Cuba extreem lastig te maken, door ervoor te zorgen dat de staat opereert onder omstandigheden van constante schaarste, beperkte flexibiliteit en grote kwetsbaarheid. Gebreken en tekortkomingen in deze omgeving zijn geen indicatie van het falen van het socialisme, maar tonen eerder de impact van de imperialistische strategie van de VS: het uitlokken van frustratie onder de Cubaanse bevolking en het creëren van een perceptie van ontoereikendheid van de overheid. Deze perceptie wordt vervolgens uitvergroot door de door de VS gesteunde media en platforms met als doel het verspreiden van verwarring, cynisme en wantrouwen binnen de Cubaanse samenleving.

Zoals in veel kringen is opgemerkt, was het op 6 april 2025 65 jaar geleden dat deze strategie expliciet werd verwoord door Lester D. Mallory, Deputy Assistant Secretary of State, in een nu geclassificeerd memorandum van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken van 6 april 1960: “De enige voorzienbare manier om interne steun te verliezen is door ontgoocheling en ontevredenheid gebaseerd op economische ontevredenheid en ontbering… alle mogelijke middelen moeten onmiddellijk worden ingezet om het economische leven van Cuba te verzwakken… het ontzeggen van geld en voorraden aan Cuba, het verlagen van de monetaire en reële lonen, het veroorzaken van honger, wanhoop en de omverwerping van de regering.”

Het sinistere doel is om het Cubaanse volk tot onderwerping te dwingen door de economie te wurgen, tekorten en ontberingen te creëren en de sociale ongelijkheid te vergroten – precies die zaken die de Cubaanse Revolutie onvermoeibaar heeft proberen uit te bannen. Deze strategie is erop gericht om massale sociale onrust te veroorzaken die vervolgens als voorwendsel kan dienen voor een Amerikaanse interventie.

Het is daarom cruciaal om de ontevredenheid onder studenten te plaatsen tegen de achtergrond van een van buitenaf veroorzaakte crisis. De jongeren in Cuba worstelen, net als jongeren wereldwijd, met een verslechterende infrastructuur, sporadische toegang tot digitale technologieën, bureaucratische inefficiëntie en de mentale druk van langdurige economische bezuinigingen. Hun zorgen vragen om doordachte en weloverwogen antwoorden. In tegenstelling tot kapitalistische samenlevingen, waar protesten vaak worden beantwoord met apathie, onderdrukking of politieke manipulatie, probeert de Cubaanse regering van oudsher te luisteren, zich in te zetten en problemen aan te pakken. De regering heeft inderdaad toegegeven dat er fouten zijn gemaakt in de communicatie, het ontwerp en de implementatie van de nieuwe telecommunicatietarieven en -maatregelen, en er zijn verschillende discussies en gesprekken geweest met studenten. Voortgekomen uit een revolutie en verankerd in de heerschappij van het volk, heeft de Cubaanse staat mechanismen voor feedback en aanpassing die, hoewel niet feilloos, toegewijd blijven aan het principe van collectieve betrokkenheid, discussie en participatie bij het oplossen en implementeren van oplossingen voor problemen.

Als reactie op recente uitingen van onvrede hebben de Cubaanse autoriteiten een reeks dialogen en consultaties geïnitieerd, met als doel specifieke grieven aan te pakken terwijl de nationale stabiliteit en het project van sociale rechtvaardigheid in stand worden gehouden. Dit reactievermogen wordt echter voortdurend beperkt door de steeds verdergaande economische oorlogsvoering van Washington. Tekorten aan essentiële goederen zoals voedsel, brandstof, medicijnen en basisproducten zijn niet in de eerste plaats te wijten aan economisch wanbeheer – de constante mantra in de westerse monopolistische media – maar zijn in de eerste plaats het gevolg van een opzettelijk beleid van ontbering dat van buitenaf wordt opgelegd. Door de Amerikaanse economische blokkade heeft Cuba geen toegang tot internationale kredietmarkten, wordt technologische vooruitgang belemmerd en worden cruciale toeleveringsketens verstoord. Het criminaliseert Cuba’s pogingen om handel te drijven met andere landen en straft elke entiteit die het waagt om zaken te doen met het eiland.

Een van de grootste uitdagingen voor Cuba is het verbeteren van de communicatie-infrastructuur en technologische mogelijkheden. De Cubaanse regering heeft voortdurend haar ambitie uitgesproken om te zorgen voor een brede en rechtvaardige toegang tot technologie voor al haar burgers. Het uitbreiden van de digitale connectiviteit is niet alleen een economische noodzaak, maar ook een democratische, cruciaal voor sociale inclusiviteit, vooruitgang in het onderwijs en betrokkenheid van de jeugd. Dit streven wordt echter belemmerd door de blokkade. Amerikaanse sancties beperken de toegang van Cuba tot technologie, software, hardware, clouddiensten en online platforms. Ze belemmeren investeringen in infrastructuur en vertragen de uitbreiding van hogesnelheidsinternet en telecommunicatiediensten.

Deze technologische achterstand kan bijdragen aan gevoelens van vervreemding, vooral bij jongere Cubanen die zien hoe hun leeftijdsgenoten over de hele wereld opgaan in digitaal verbonden samenlevingen. Toch moet worden onderstreept dat ondanks de economische belegering meer dan 80 procent van de gemeenschappen in Cuba nu mobiele dekking heeft, met een gemiddeld maandelijks datagebruik van 10 gigabyte. De infrastructuur moet echter aanzienlijk worden verbeterd omdat bijvoorbeeld slechts 50 procent van het grondgebied van het land en 50 procent van de bevolking gedekt wordt door en toegang heeft tot 4G. De regering staat dus voor de taak om ervoor te zorgen dat het land over een telecommunicatiesysteem blijft beschikken.

Cuba staat niet op zichzelf. Het is een natie in het zuiden van de wereld die te maken heeft met meedogenloze agressie van het meest dominante rijk in de geschiedenis van de mensheid. Elke actie die Cuba onderneemt wordt onder de loep genomen, verdraaid en gepolitiseerd. Toch blijft het een van de weinige landen die een visie van socialistische transformatie hooghouden die gebaseerd is op internationalisme, publiek eigendom, participatie van het volk en menselijke waardigheid. De veerkracht, vindingrijkheid en het kritische denkvermogen van het Cubaanse volk – zichtbaar in de protesten en uitingen van onvrede – zijn geen bewijs van het falen van de revolutie, maar van haar blijvende vitaliteit.

Cuba probeert verder te gaan op de ingeslagen weg van bescheidenheid, openheid en aanpassingsvermogen, terwijl het inspeelt op de zorgen van studenten en jongeren die, net als vorige generaties, hun samenleving willen verbeteren. Om Cuba vandaag de dag te steunen, moet je het land in al zijn complexiteit begrijpen. Het betekent benadrukken dat het socialisme, net als alle menselijke inspanningen, moet evolueren en ontwikkelen. Deze evolutie en ontwikkeling moeten echter plaatsvinden zonder dat externe krachten bij elke stap economische oorlog voeren. Dit vereist hernieuwde wereldwijde solidariteit om de last van het Amerikaanse imperialisme van Cuba weg te nemen, zodat het Cubaanse volk zijn recht kan uitoefenen om zijn gewenste samenleving vorm te geven zonder de beperkingen van belegering, sabotage en ondermijning.

Bron: Mensen lopen voor het gebouw van de Cubaanse Telecommunicatiemaatschappij (ETECSA) in Havana. Foto: Reuters.

Gerelateerd (berichten in dit archief:)