geopolitiek,Globaal,NAVO,Rusland,VK,VS |
30 augustus 2023
Bron: Matthew Ehret 
canadianpatriot.org 29 augustus 2023 ~~~

Het wordt steeds gebruikelijker onder alternatieve media-analisten om de pogingen tot een nieuwe definitie van het conflict tussen multipolaire en unipolaire systemen te zien als weinig meer dan een hersenschim die geen enkele betekenis heeft voor degenen die “wijs” zijn in het Grote Spel.

Dit verhaal, dat weliswaar enkele variaties kent binnen het intellectuele landschap, stelt niet alleen dat alle naties van de wereld meedoen aan de grote strategie om de mensheid te onderwerpen aan een nieuwe feodale wereldorde, maar neigt zelfs nog verder te gaan in de veronderstelling dat elke pion in het Grote Spel al wordt gecontroleerd sinds ten minste de geboorte van het natiestaatsysteem zelf[1].

Omdat er een overvloed aan bewijsmateriaal moet worden genegeerd om deze stelling te handhaven, wil ik een paar principiële denkfouten aan de orde stellen in de loop van een aantal beschouwingen.

In de loop van deze uiteenzetting zullen we de stelling onderzoeken dat de multipolaire alliantie van natiestaten onder leiding van China, India, Rusland en Iran in feite volledig achter de agenda van Davos en de bredere agenda van de wereldregering staan door hun steun voor 1) het Handvest van de Verenigde Naties, 2) de Duurzame Ontwikkelingsdoelen van de VN, 3) digitale munteenheden, 4) internationale orde en 5) hun gebruik van nationale macht om dingen te doen.

Ja, er worden soortgelijke woorden gebruikt

Degenen die verklaren dat Xi en Poetin de VN en zijn Handvest steunen, hebben helemaal gelijk.

Kijk maar naar hun gezamenlijke verklaring van 4 februari 2022 waarin niet minder dan 12 positieve vermeldingen van de Verenigde Naties en het Handvest staan! In die tekst staat duidelijk vermeld:

“De partijen benadrukken de in het VN-Handvest verankerde beginselen van niet-gebruik van geweld, eerbiediging van de nationale soevereiniteit en fundamentele mensenrechten en vrijheden, en niet-inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten.”

In diezelfde tekst vinden we opmerkingen als:

“De partijen doen een beroep op alle staten om welzijn voor allen na te streven en met dit doel voor ogen dialoog en wederzijds vertrouwen op te bouwen, wederzijds begrip te versterken, op te komen voor universele menselijke waarden als vrede, ontwikkeling, gelijkheid, rechtvaardigheid, democratie en vrijheid, het recht van volkeren te eerbiedigen om zelfstandig de ontwikkelingsweg van hun landen te bepalen en de soevereiniteit en de veiligheids- en ontwikkelingsbelangen van staten te respecteren, de door de Verenigde Naties gestuurde internationale architectuur en de op het internationaal recht gebaseerde wereldorde te beschermen, streven naar echte multipolariteit met een centrale en coördinerende rol voor de Verenigde Naties en hun Veiligheidsraad, democratischer internationale betrekkingen te bevorderen en vrede, stabiliteit en duurzame ontwikkeling in de hele wereld te waarborgen. “

Dus zijn dit de opmerkingen van crypto-globalisten die erop uit zijn om de planeet tot slaaf te maken of wordt er iets over het hoofd gezien in deze verhaalframing?

De VN is NIET de Volkerenbond

Het is een wijdverbreid geloof geworden dat de Verenigde Naties slechts een nieuwe naam was voor de Volkenbond, die zelf werd opgericht in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog door vooraanstaande strategen van het Britse Rijk om één wereldregering in te voeren.

Dit is een leugen.

Niet alleen is de soevereiniteit van natiestaten in het Handvest van de Verenigde Naties vastgelegd als een heilige pijler, maar ook is het principe van zelfbeschikking van alle volkeren vastgelegd en is elke militaire interventie van een natie in een andere soevereine natie verboden. Als je 25 minuten de tijd hebt, raad ik je aan om te investeren in een korte inleiding op het internationaal recht dat in 1945 tot dit handvest leidde.

Als het Convenant van de Volkerenbond niet was geblokkeerd door patriotten uit de hele wereld tijdens het interbellum, dan was het nooit nodig geweest om in 1949 een NAVO op te richten, omdat artikel 10 van het Convenant dezelfde verplichte deelname aan een oorlog voorschreef met zijn collectieve veiligheidspact als we later zagen met artikel 5 van de NAVO[2]. Iedereen die verward is over het verschil tussen “internationaal recht” en een ” rules based international order” zou er goed aan doen deze reeks historische ironieën te evalueren.

Het falen van de Volkenbond

Gelukkig bracht een terugkeer naar het gezonde verstand onder het kortstondige presidentschap van Warren Harding (1921-23) de Verenigde Staten in een vijandige relatie met de Liga en zijn aan de rondetafelconferentie gelieerde organisaties binnen de CFR en Wall Street. Harding zorgde voor een gezonde weerzin tegen het antinationale mandaat van de Liga en deed er alles aan om bilaterale akkoorden te sluiten met Oostenrijk, Duitsland, Hongarije, Rusland en China buiten het gezag van de Liga om. De pas opgerichte British Roundtable Movement in Amerika (opgericht als de Council on Foreign Relations in 1921) was hier niet blij mee.

Een typische cartoon tegen de Volkenbond in de VS

In de jaren 1920 hadden nationalisten in de VS een diep wantrouwen tegen de nieuwe supranationale organisatie en zagen het duidelijk als dekmantel voor een nieuw Brits Rijk. Met dit besef mocht de Volkenbond nooit de tanden krijgen die de fanatici van één wereldregering zo graag wilden. Van 1921 tot 1932 raakte het steeds machtelozer wordende orgaan in verval en in juni 1933 sneuvelde zijn laatste serieuze strijd tegen het nationalisme toen de Amerikaanse president Franklin Roosevelt de Londense conferentie van de Liga over financiën en handel ten val bracht.

Deze weinig bekende conferentie bracht 62 landen samen en werd mede gecontroleerd door de Bank of England, de Bank of International Settlements (ook wel: de Centrale Bank der Centrale Banken) en had als doel een dictatuur van centrale bankiers op te leggen aan de wereld. Dit was een proces dat niet veel verschilde van de COP27-top en de Grote Reset Agenda die vandaag in gang is gezet.[3]

Wat was het oorspronkelijke ontwerp voor de VN?

Terwijl de Volkenbond slechts een dekmantel was voor een agenda voor wereldbestuur met een neo-Darwinistische eugenetica-cultus in de hoogste echelons van de bevelstructuur, werden de Verenigde Naties, opgericht in 1945, door een heel andere bedoeling bezield.

Natuurlijk kunnen alle algemene principes worden geïnterpreteerd door zowel eerlijke als oneerlijke spelers om totaal verschillende resultaten te bereiken en we weten dat oligarchische sociopaten niets liever doen dan kwade resultaten verpakken in een smakelijk snoeplaagje van bloemrijke woorden zoals “groter goed” of “samenwerking” zoals die overal in het Handvest van de VN te vinden zijn.

Maar alleen omdat vuur je huis kan laten afbranden in plaats van eten koken, zou alleen een reactionaire dwaas het probleem van het misbruik van vuur proberen op te lossen door vuur te verbieden. Op dezelfde manier zou het onverantwoord reactionair zijn om te beweren “omdat het kwaad vaak is gedaan in de naam van het grotere goed, dat het grotere goed zelf de schuldige is”.

Toen het concept voor de Verenigde Naties tussen 1940-1945 werd ontwikkeld, was het onlosmakelijk verbonden met twee doelstellingen – een negatieve en een positieve: 1) de ontmanteling van de imperialistische systemen in hun Franse, Britse, Nederlandse en Belgische vorm en 2) de oprichting van een entiteit die de diplomatie en de economische dialoog zou kunnen versterken om de doelstellingen van de Vier Vrijheden te verwezenlijken, zoals uiteengezet door Henry Wallace, vice-president van FDR, in de volgende toespraak in 1942: [VIDEO VAN DE SPEECH]

Als een van beide doelen (het ontmantelen van imperiumsystemen of het opzetten van systemen van win-win samenwerking) enige hoop op succes zou hebben, dan moesten er samen met de VN nieuwe instellingen worden gecreëerd. Hier botste de strijd tussen de krachten van het Britse Rijk en nationalistische krachten, waarbij de toonaangevende anti-imperialistische econoom Harry Dexter White het opnam tegen John Maynard Keynes over de structuur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbank en de Algemene Overeenkomst over Tarieven en Handel (GATT).

De lelijke waarheid van John Maynard Keynes en de slag om Bretton Woods.
Lord Keynes in gesprek met de vertegenwoordigers van de USSR en Joegoslavië in Bretton Woods in 1944. Vijfenzeventig jaar lang hebben revisionistische historici, grotendeels gefinancierd door de British Roundtable/Chatham House en zijn Amerikaanse tak (The Council on Foreign Relations – CFR), de ware anti-imperiale aard van de oprichtingsintentie van Bretton Woods en de naoorlogse…Lees volledig verhaal

De Slag om Bretton Woods

Het wezen van deze poging om Keynes’ programma voor een door centrale bankiers geleide wereldorde onder een nieuwe koloniale herovering te voorkomen werd gevonden in het concept van het internationaliseren van de New Deal”.

Harry Dexter White (tegenwoordig door historici gelieerd aan de CFR als een Sovjetagent afgeschilderd) vocht met hand en tand om ervoor te zorgen dat Groot-Brittannië niet aan het roer zou staan van het nieuwe opkomende economische systeem of de belangrijke mechanismen van het IMF dat hij zou gaan leiden.

White zorgde ervoor dat het koloniale economische ” voorkeurs ” systeem dat Groot-Brittannië gebruikte om vrijhandel in stand te houden werd vernietigd en dat het Britse pond geen primaire rol speelde in de wereldhandel. In plaats daarvan werd er onder de GATT een systeem van vaste wisselkoersen opgezet om te garanderen dat speculatie niet de nationale groeistrategieën kon overwoekeren en dat de dollar (toen ondersteund door een krachtig FYSIEK economisch platform) een ruggengraat voor de wereldhandel werd.

Het vastleggen van wisselkoersen binnen de context van een pro-industrieel groeibeleid dat tussen 1945-1971 alles wat goed was bezielde, zorgde ervoor dat er een klimaat van langetermijnstabiliteit ontstond dat bevorderlijk was voor het op grote schaal creëren van kapitaal/infrastructuur en in dat stabiele klimaat werden markten ondergeschikt gemaakt aan de bredere fysieke economische ontwikkelingsbehoeften van de reële economie. Dit werd natuurlijk volledig tenietgedaan in de nasleep van het opdrijven van de Amerikaanse dollar op speculatieve markten in 1971 en de creatie van de petro-dollar in 1973.

In Bretton Woods sloot Dexter White overeenkomsten om enorme hoeveelheden technologie over te dragen om Zuid-Amerika te helpen industrialiseren. Tegelijkertijd werden grootschalige programma’s naar het voorbeeld van de New Deal voorgelegd door delegaties uit India, Oost-Europa en China. Het is opmerkelijk dat de Chinese delegatie de infrastructuurplannen introduceerde die Sun Yat-sen voor het eerst had opgesteld in zijn “International Development of China” uit 1920 en die zowel Mao als Zhou Enlai steunden naast Chiang Kai-Shek van de Kuomintang! Als deze plannen niet waren gesaboteerd, is het verbazingwekkend om te bedenken wat voor soort vooruitgang er voor de Chinezen mogelijk zou zijn geweest 70 jaar voordat iemand van de term “Belt and Road Initiative” had gehoord. In dit vroege stadium was Rusland nog steeds blij om een van de oprichtende leden van het IMF en de Wereldbank te zijn, die waren ontworpen om te fungeren als goedkope leenmechanismen voor de lange termijn, lage rente, high-tech wereldwijde ontwikkeling. In zijn commentaar op de steun voor het naoorlogse systeem van wederzijds belang van FDR, verklaarde Stalin: “Kunnen we erop rekenen dat de activiteiten van deze internationale organisatie voldoende effectief zijn? Ze zullen effectief zijn als de Grootmachten, die het grootste deel van de last van de oorlog tegen Hitler’s Duitsland hebben gedragen, blijven handelen in een geest van eensgezindheid en harmonie. Ze zullen niet effectief zijn als deze essentiële voorwaarde wordt geschonden”.

Net zoals de Reconstruction Finance Corporation (RFC) tijdens de New Deal als een nationale bank werd gebruikt om duizenden grote infrastructuur-, transport-, energie- en waterprojecten te financieren en net zoals Glass-Steagall het monopolie van particuliere speculatieve financiering op de productieve economie doorbrak, wilden deze New Dealers de Wereldbank en het IMF gebruiken om langlopende, laagrentende productieve kredieten uit te geven voor langetermijn mega-infrastructuurprojecten over de hele wereld. De gedachte om alleen Europa te herbouwen of een wereldwijde Pax Americana op te richten was nooit het plan in de hoofden van Dexter White of FDR.

Een deel van de strijd die de internationale New Dealers voerden tegen de Deep States onder leiding van de Roundtable-Rhodes Scholar werd beschreven in deel 2 van The Clash of the Two Americas, en ook in deze lezing die de auteur in Vancouver gaf.

Vooraanstaande figuren in deze groep patriotten waren onder andere staatssecretaris Sumner Welles, FDR’s vertrouweling Harry Hopkins en leider van de republikeinse partij Wendell Willkie die nauw samenwerkte met zijn democratische rivaal door een internationale ‘New Deal ambassadeur’ te worden. In 1942, nadat hij door FDR op een wereldtournee was gestuurd om internationale New Deal-projecten te organiseren in een wedloop om een einde te maken aan het kolonialisme, schreef Willkie:

“In Afrika, in het Midden-Oosten, in de hele Arabische wereld, evenals in China en het hele Verre Oosten, betekent vrijheid de ordelijke maar geplande afschaffing van het koloniale systeem… Als ik zeg dat deze wereld vrij moet zijn om vrede te hebben, meld ik alleen dat er een groot proces is begonnen dat geen mens – zeker Hitler niet – kan stoppen… Na eeuwen van onwetende en stompzinnige meegaandheid hebben honderden miljoenen mensen in Oost-Europa en Azië de boeken geopend. Oude angsten maken hen niet langer bang… Ze zijn vastbesloten, zoals ze moeten zijn, dat er voor imperialisme geen plaats meer is in hun eigen samenleving of in de samenleving van naties.”

FDR’s strijd met Churchill over deze kwestie werd goed gedocumenteerd in het boek As He Saw It (1946) van zijn zoon/assistent Elliot Roosevelt: “Ik heb geprobeerd duidelijk te maken … dat hoewel we [Groot-Brittannië’s] bondgenoten zijn en aan hun zijde staan om te winnen, ze nooit het idee moeten krijgen dat we er alleen maar in zitten om hen te helpen vast te houden aan hun archaïsche, middeleeuwse imperiumideeën … Ik hoop dat ze zich realiseren dat ze geen senior partner zijn; dat we niet gaan zitten toekijken hoe hun systeem de groei van elk land in Azië en de helft van de landen in Europa verstikt. “

Deze visie werd voortdurend uitgedrukt door FDR in zijn honderden toespraken, evenals door zijn vice-president Henry Wallace, in de oprichting van het Atlantisch Handvest en de Vier Vrijheden. Het was verankerd in de bescherming van de nationale soevereiniteit in de Grondwet van de VN. Het was bedoeld als de leidende geest die de wereld bezielde toen de mensheid een volwassen tijdperk van creatieve rede binnentrad.

De Grote Droom Sterft: Een zuivering van patriotten

Zolang FDR aan de macht was, werd deze Britse bende op afstand gehouden, maar zodra hij stierf, nam de plaag Amerika over en begon onmiddellijk al het goede dat FDR en zijn bondgenoten hadden gecreëerd te ondermijnen. President Roosevelt beschreef zijn eigen bewustzijn over de groei van deze buitenlandse deep state binnen zijn eigen regering en deelde zijn zorgen met zijn zoon Elliot door te zeggen:

“Weet je, de mensen van Buitenlandse Zaken hebben een aantal keren geprobeerd om berichten voor mij te verbergen, ze te vertragen, ze op de een of andere manier tegen te houden, alleen maar omdat sommige van die carrière-diplomaten daar niet overeenstemmen met wat ze weten dat ik denk. Ze zouden voor Winston moeten werken. In feite doen ze dat ook vaak. Sta er eens bij stil: een aantal van hen is ervan overtuigd dat de manier waarop Amerika zijn buitenlands beleid moet voeren is om te kijken wat de Britten doen en dat dan te kopiëren!” Zes jaar geleden werd mij verteld dat ik het ministerie van Buitenlandse Zaken moest opruimen. Het is net het Britse Ministerie van Buitenlandse Zaken….”

Na de dood van de president werd Harry Dexter White uit zijn functie als directeur van het IMF gezet en als communistisch agent bestempeld.

Henry Wallace werd om vergelijkbare redenen afgezet (met zijn waarschuwingen voor de opkomst van een Anglo-Fascistische wereldregering maakte hij geen vrienden in Trumans Washington[4]) maar hij gaf de strijd niet op. Wallace werkte nauw samen met Dexter White aan een poging om in 1948 presidentskandidaat te worden van een derde partij. White stierf in die tijd aan een hartaanval na een slopende getuigenis voor het House of Un-American Activities, dat had besloten dat hij een van de top patriotten zou zijn die vernietigd moesten worden onder de nieuwe “bangmakerij voor rood”.

Wendell Willkie (die met FDR had gesproken over het oprichten van een nieuwe partij) stierf in oktober 1944 en FDR’s rechterhand Harry Hopkins, die het meest bijdroeg aan de alliantie tussen de VS en Rusland, stierf in 1946. FDR’s naaste vertrouwelinge en voormalige stafchef Marguerite LeHand stierf in maart 1944 en Roosevelts trouwe topadviseur generaal Edwin ‘Pa’ Watson werd ziek na de Conferentie van Teheran en na een tweede ontmoeting met Churchill tijdens de Conferentie van Jalta in 1945, en stierf binnen enkele dagen.

Elliot Roosevelt interviewde Stalin een paar jaar later en legde vast dat Stalin altijd geloofde dat Elliot’s vader vergiftigd was “door Churchill’s bende”.

Hoewel in de volksmond wordt beweerd dat Roosevelt een natuurlijke dood stierf, is het een feit dat alle protocollen werden geschonden omdat er nooit een autopsie op een zittende president was toegestaan. De enige keer dat dit was gebeurd vóór de dood van FDR was in het geval van de republikein Warren Harding uit Lincoln, wiens dood “door oesters” in 1923 een grote klap betekende voor de anti-League of Nations patriottenbeweging in de VS die hij had geleid.

Het is ook opmerkelijk dat de openingsvergadering van de Verenigde Naties slechts twee weken later plaatsvond (25 april 1945) en bedoeld was om te worden geleid door de president wiens dood het karakter van het evenement drastisch veranderde.

Op 20 september 1945 werd onder Truman de (nationale veiligheidsdienst) OSS ontbonden, waarmee de basis werd gelegd voor een zuivering van alle authentieke patriotten van de Amerikaanse inlichtingendienst, die wisten wat de Wall Street-Londense cabal achter de opkomst van het fascisme was. In 1946 luidde Churchill de Koude Oorlog in en zette hij voormalige bondgenoten voor de resterende 70 jaar tegen elkaar op, terwijl hij atoombommen liet vallen op een verslagen Japan.

Stalin betreurde de dood van Roosevelt met de woorden “de grote droom is gestorven”. Op 18 september 1947 werd de CIA opgericht, geleid door de ergste Harriman-Dulles vijfde colonnisten van de CFR en OSS. Tegelijkertijd publiceerde de Nationale Veiligheidsraad (NSC – die door Allen Dulles was opgericht om de CIA te leiden) NSC-75: “Een rapport aan de NSC door de uitvoerend secretaris over Britse militaire verplichtingen”.

Historica Cynthia Chung schrijft over de beweegredenen van dit rapport om de Anglo-Amerikaanse speciale relatie te verankeren: “Het rapport concludeerde dat als het Britse Rijk ineenstortte en Groot-Brittannië deze inzet niet langer kon uitvoeren, bij het verdedigen van de ‘vrije wereld’ tegen de Sovjets, de VS niet in staat zou zijn om haar huidige buitenlandse beleid, inclusief NSC-68, uit te voeren. In het rapport werd dan ook geconcludeerd dat het kosteneffectiever zou zijn om Groot-Brittannië te helpen bij het redden van zijn Keizerrijk! Als je je ooit hebt afgevraagd waarom de CIA voortdurend werd gekoppeld aan de Britse inlichtingendienst, vanaf het allereerste begin, in een reeks staatsgrepen in landen waar ze geen reden toe hadden, dan weet je nu waarom.”

In haar Empire on Which the Black Sun Never set schrijft Chung:

“Met de dood van Roosevelt konden de Britten de nogal naïeve president Truman ervan overtuigen om de naoorlogse verantwoordelijkheid voor heel Zuidoost-Azië over te dragen aan het Britse South East Asia Command, onder leiding van Mountbatten. De Britten (en in mindere mate de Fransen en de Nederlanders) beloofden bij de herovering van hun voormalige koloniën goede bedoelingen om uiteindelijk te dekoloniseren, maar toen ze eenmaal militair aan de macht waren, kwamen ze hun beloften niet na. De rechtvaardiging was dat deze koloniën te zwak waren om zichzelf te verdedigen tegen de verspreiding van het door de Sovjet-Unie gedicteerde communisme”.

In de nasleep van de dood van FDR zorgde Keynes’ bestuursmodel, dat was doorgedrongen tot het bestuursbeleid van het naoorlogse tijdperk, ervoor dat het soort INTENTIE-gedreven grootschalige projecten die eindelijk een einde zouden kunnen maken aan het kolonialisme, het daglicht niet zouden zien. Terwijl de democratische partij werd geïnfiltreerd door Keynesianen (vooral over de lijken van John F Kennedy en zijn broer heen), werden de instellingen die door FDR waren opgericht, zoals het systeem van vaste wisselkoersen dat ten grondslag lag aan Bretton Woods, of de bankregulering zoals Glass-Steagall die de oprichting van ‘Too Big to Fail’ banken verhinderde, langzaam ondermijnd. Terwijl de bevolking steeds onwetender werd over haar eigen geschiedenis, werd FDR omgedoopt tot een keynesiaan en dit fictieve beeld van FDR diende als instrument voor de promotie van “groene New Deals” die afgezien van de naam geen verband hielden met de oorspronkelijke New Deal.

De moraal van het verhaal: Denk na over historische causaliteit voordat je een oordeel velt

De Volkenbond werd formeel ontbonden op het moment dat de VN online kwam. De timing van deze twee gebeurtenissen is gebruikt om goedgelovige mensen te laten geloven dat de VN gewoon een voortzetting van de Volkenbond is. Dat is een aantoonbaar onjuiste bewering.

Waar de Volkenbond de afschaffing van nationale soevereiniteit eiste, maakten de Verenigde Naties de verdediging van nationale soevereiniteit en non-interventionisme tot grondbeginselen van hun oprichtingshandvest.

In tegenstelling tot het technocratische/management-gefixeerde Volkenbond-convenant, wordt het VN-Handvest expliciet geleid door een mandaat om grootschalige economische ontwikkeling, win-win samenwerking en de universele behoeften van de hele mensheid, vastgelegd in de Vier Vrijheden van FDR, te bevorderen.

Vandaag de dag is de VN grotendeels een tandeloos orgaan waarvan de 52 pogingen om Israël te bekritiseren sinds 1973 zijn geblokkeerd door de VS.

Maar desondanks heeft het bestaan van de VN-Veiligheidsraad ontegensprekelijk het leven van miljoenen mensen gered door de ontelbare pogingen om Syrië te vernietigen tegen te houden en blijft het dienen als een wig tegen de wensen van unipolaire Dr. Strangeloves met waanideeën van wereldwijde suprematie.

Moderne vertegenwoordigers van de Anglo-Amerikaanse elite die de controle over de VS heeft overgenomen over de dode lichamen van Harding, FDR en JFK hebben aangedrongen op een nieuwe post-natie veiligheidsdoctrine. Deze doctrine stond officieel bekend als Responsibility to Protect (R2P) en werd gelanceerd door Soros-gelieerde medewerkers zoals Lord Mark Malloch Brown, Strobe Talbott en Tony Blair in 1999. Malloch Brown integreerde deze doctrine in de Verenigde Naties toen hij werkzaam was als ondersecretaris-generaal van de organisatie en heeft de afgelopen jaren toespraken gehouden waarin hij opriep tot de ontbinding van de VN-Veiligheidsraad om “autoritaire naties” zoals Rusland en China te verwijderen van elke rol in wereldwijde oorlogsbeslissingen.

Bovendien moet eraan herinnerd worden dat het VN-Handvest zelf geen “zuiver” document is dat vrij is van oneerlijke agenda’s, als gevolg van het feit dat de anti-imperialisten die samenwerkten met Franklin Roosevelt niet slaagden in hun strijd om de mensheid te bevrijden van het imperium in het naoorlogse tijdperk.

De aan de CFR gelieerde netwerken die de macht overnamen, samen met figuren als graaf Richard Coudenhove-Kalergi van de Pan-Europese Beweging, werkten hard onder het marionettenpresidentschap van Harry Truman om ervoor te zorgen dat er trojaanse paarden in de Verenigde Naties zouden worden gestopt, zoals het giftige Artikel 52 (over de vorming van regionale groepen). Zoals Graaf Coudenhove-Kalergi zelf gedetailleerd beschreef in zijn boek An Idea Conquers the World uit 1954, was het slechts door de gelukkige dood van Franklin Roosevelt dat Artikel 52 mogelijk werd gemaakt. Het was door dit Paard van Troje dat de ergste misstanden die de mensheid zijn aangedaan met toestemming van de VN mogelijk werden gemaakt, inclusief de vorming van de Europese Unie zelf. In het volgende deel van deze serie zal ik de Duurzame Ontwikkelingsdoelen van de VN in detail ontleden alsook de Britse keizerlijke oorsprong van de NAVO.

Voetnoten

[1] In sommige gevallen gaan we zelfs nog verder terug in de oude geschiedenis en beweren we dat letterlijk elk moment van de menselijke ervaring volledig gecontroleerd werd door oligarchische agentschappen die elk moment van de ervaring van de mensheid gemanipuleerd hebben. Vanuit het gezichtspunt van dit verhaal wordt elke betekenisvolle overwinning in de richting van vooruitgang en vrijheid, van de opkomst van het Christendom tot de Gouden Renaissance, tot de veldslagen van 1776 en alles daartussenin, afgedaan als weinig meer dan illusies om ons zelfgenoegzaam en gecontroleerd te houden door een masterclass.

[2] Als de VN gewoon een kopie was van de Volkenbond, zoals zo veel tegenstanders beweren, dan had er helemaal geen andere organisatie (de NAVO) met uitsluitend Noord-Atlantische leden hoeven worden opgericht.

[3] Er rijst nu een vraag voor elke zwart gestemde analist die gelooft dat de oligarchie de afgelopen eeuwen alle kanten heeft gecontroleerd: ALS dit zo was, waarom faalde dan de “oplossing” van de dictatuur van de bankiers voor de verwoestingen van WO I en de latere grote depressie in 1923 en opnieuw in 1933?

[4] Voordat hij in 1946 werd ontslagen uit zijn functie als minister van Handel omdat hij in een toespraak opriep tot vriendschap tussen de VS en Rusland, waarschuwde voor de opkomst van een nieuw “Amerikaans fascisme” dat de afgelopen jaren bekend is komen te staan als de Deep State. “Het fascisme zal in de naoorlogse periode onvermijdelijk blijven aandringen op Angelsaksisch imperialisme en uiteindelijk op oorlog met Rusland. Nu al praten en schrijven Amerikaanse fascisten over dit conflict en gebruiken het als excuus voor hun interne haat en onverdraagzaamheid tegenover bepaalde rassen, geloofsovertuigingen en klassen. In zijn missie voor Sovjet-Azië in 1946 zei Wallace: “Voordat het bloed van onze jongens nauwelijks op het slagveld is opgedroogd, proberen deze vijanden van de vrede de basis te leggen voor de Derde Wereldoorlog. Deze mensen mogen niet slagen in hun smerige onderneming. We moeten hun vergif tegengaan door het beleid van Roosevelt te volgen en de vriendschap met Rusland te cultiveren, zowel in vrede als in oorlog”.

Follow my work on Telegram at: T.me/CanadianPatriotPress