Oekraïne,Rusland,VK,VS |
24 mei 2023
Bron: Ray McGovern, 
raymcgovern.com 22 mei 2023 ~~~

Het automatische antwoord is meestal: “Ja, hij had zeker andere opties dan een invasie, en hij had er eerst een moeten kiezen.”

Deze veronderstelling benadrukt de armoede van de discussie over Oekraïne. De hoofdschuldige is natuurlijk de gevestigde (overgekochte/gecontroleerde -Red.) media. Maar ook anderen hebben verzuimd zorgvuldig na te gaan of de feiten een dergelijk oppervlakkig antwoord ondersteunen. En zo is het niet alleen een zweverig – ja, zweverig – dogma geworden; het kan ons allemaal het leven kosten.

Het oppervlakkige antwoord is gebaseerd op een misleidende logica dat groot gevaar belooft, vooral op dit cruciale moment waarop misleide burgers opnieuw kunnen instemmen met verdere escalatie in Oekraïne. De logica is:

De Russen hadden andere manieren om Oekraïne binnen te vallen.

Ze vielen Oekraïne aan in een “oorlog van hun keuze”; waarbij ze ook de NAVO bedreigden.
Dus moet het Westen Oekraïne tot de tanden bewapenen, met het risico van een grotere oorlog.

De niet onderzochte hoofdpremisse loert op elke hoek, ook in zeer recente en onthullende verklaringen zoals die van de NY Times van 16 mei ( https://eisenhowermedianetwork.org/russia-ukraine-war-peace/ ). Daarin staat:

Onze poging om het Russische perspectief op hun oorlog te begrijpen spreekt zich niet uit voor een invasie en bezetting, noch impliceert het dat de Russen geen andere keuze hadden dan deze oorlog te voeren. Maar net zoals Rusland andere opties had, hadden de VS en de NAVO tot nu toe ook andere opties.

De poging tot een regeling – hoe doorzichtig ook – is welkom. Maar zijn de lezers het niet aan ons verplicht om te proberen die “andere opties” uiteen te zetten? Dit is geen marginaal geschil; we hebben het over oorlog. Als men luchthartig beweert dat een land dat de vijandelijkheden is begonnen andere opties had, welke waren dat dan? Een verklaring zo lang als die in de New York Times had ruimte kunnen bieden voor een poging om een of twee van die opties te noemen (deze nalatigheid was de reden dat ik weigerde toen mij werd gevraagd de advertentie te ondertekenen).

Begrijp me niet verkeerd. Ik denk dat de NYT-advertentie over het algemeen een puur geschenk was aan degenen die er verder door geschoold zullen worden (en het grenst aan een wonder dat de Times hem heeft gepubliceerd). Bovendien ken ik de auteurs en ondertekenaars van deze verklaring goed genoeg om elke gedachte uit te sluiten dat het weglaten te wijten zou zijn aan angst, alsof ze in “Poetin’s zak” zouden zitten. Ook zijn dit niet het soort mensen die woorden masseren om politieke correctheid te garanderen.

Het lijkt me eerder een geval van het aanvaarden van de ” gangbare wijsheid ” dat Poetin zeker andere opties had, zonder deze belangrijke kwestie zorgvuldig te overwegen – en zich niet ten volle te realiseren hoe belangrijk het is beter geïnformeerd te zijn. Vooral nu.

Een hardere visie

Professor Oliver Boyd-Barrett is harder – te hard, naar mijn mening – in zijn kritiek op de paginagrote advertentie van de NYT. Hij knikt instemmend naar de oproep tot een volwassen-vriendelijke erkenning dat tegenstanders ook legitieme belangen hebben. Maar hij voegt eraan toe dat de verklaring “onmiddellijk hapert, namelijk door Rusland de schuld te geven van zijn speciale militaire operatie (SMO) in Oekraïne”. Hij wijt dit aan “een onvermogen om achter de oppervlakkigheid van clichés te komen”.

Boyd-Barrett: “Poetin lanceerde de SMO juist omdat hij intelligent genoeg was om de realiteit onder ogen te zien en te weerstaan dat het Westen meedogenloos naar een dergelijk conflict toewerkt en dat, zoals Machiavelli ooit opmerkte, hoe langer hij dat naliet, hoe schadelijker het was.” zijn ultieme militaire hachelijke situatie.” https://oliverboydbarrett.substack.com/

Kijken naar wat leiders zeggen

Als Kremlinoloog gedurende een halve eeuw heb ik enig inzicht in wat ervaren beoefenaars kunnen leren van media-analyse. Historici zijn meestal de beste. Aangezien media-analisten een uitstervende soort zijn, vond ik een doordacht artikel over Oekraïne van Geoffrey Roberts, emeritus hoogleraar geschiedenis aan het University College Cork, Ierland.

Hieronder volgen korte uittreksels uit een analyse die hij “Now or Never” noemde: The Immediate Origins of Putin’s Preventive War on Ukraine (afgelopen december gepubliceerd in het Journal of Military and Strategic Studies ): https://jmss.org/article/view/ 76584/56335

Mensen zijn de oorzaak van al hun eigen daden, niet in de laatste plaats van het beginnen van oorlogen. Dergelijke acties kunnen irrationeel, onsamenhangend of overdreven emotioneel zijn, maar ze blijven begrijpelijk en presenteerbaar in een verklarend verhaal over wat er is gebeurd en waarom. Deze narratieve benadering … is empirisch gedreven. Het is gebaseerd op … bewijsmateriaal dat ons in staat stelt … de motivaties en berekeningen van de betrokkenen te achterhalen.

Dit essay is gewijd aan het wanneer en waarom van het besluit van president Vladimir Poetin om Oekraïne binnen te vallen in februari 2022. … Het baseert zich bijna uitsluitend op verslagen van Poetins publieke verklaringen tijdens de aan de oorlog voorafgaande crisis. … Dit bewijs toont aan dat Poetin ten strijde trok om te voorkomen dat Oekraïne een steeds machtiger en bedreigender NAVO-strandhoofd aan Ruslands grenzen zou worden. …

Hoe langer de oorlog wordt uitgesteld, betoogde hij in februari 2022, hoe groter het gevaar en hoe kostbaarder een toekomstig conflict tussen Rusland, Oekraïne en het Westen zal zijn. Het is beter om nu oorlog te voeren …

Roberts wees er ook op dat Poetin op 21 december 2021 tegen Russische militaire leiders had gezegd dat het “uiterst alarmerend is dat elementen van het Amerikaanse wereldwijde verdedigingssysteem worden ingezet in de buurt van Rusland … Als die infrastructuur doorgaat en als het leger van de VS en de NAVO.” Als de systemen in Oekraïne worden gestationeerd, bedraagt hun vluchttijd naar Moskou slechts 7-10 minuten, of zelfs vijf minuten voor hypersonische systemen.”

Blaast Poetin rook?

Media-analyses, samen met deskundigen op meer technische gebieden, kunnen een grote hulp zijn voor beleidsmakers, leden van het Congres en iedereen die geïnteresseerd is in feiten. Ook ik had nota genomen van wat Poetin zijn militairen vertelde op dat kritieke moment eind december 2021. Ik heb het grote voordeel dat ik gerenommeerde en betrouwbare specialisten kan raadplegen, waaronder Ted Postol, emeritus hoogleraar natuurkunde (MIT) en voormalig topadviseur van de Chief of Naval Operations.

Ik nodig u uit om te kijken wat er uit deze samenwerking is voortgekomen:

Nee, Poetin blaasde niet alleen maar rook. Ted en ik konden aantonen dat de Amerikaanse raketlocaties in Roemenië en Polen een legitieme zorg waren voor de Russische leiders; dat Poetins beweringen over de tijd die nodig was om het doel te bereiken niet overdreven waren; en dat de analogie die wij trokken met de Cubaanse raketcrisis van 1962 nuttig was om te illustreren dat de bezorgdheid van het Kremlin niet kunstmatig maar reëel was.