Voedselonzekerheid, het grote verschil tussen de VS en Nicaragua – Openbaar Archief

2022-06-23

Bron: Nan McCurdy 
covertactionmagazine 23 juni 2022 ~~~

De voedselonzekerheid neemt toe in de VS, terwijl het daalt in Nicaragua, dat de de Amerikaanse plannen voor een staatsgreep weerstond

Uitbreiding van publieke sector in Nicaragua heeft levenskwaliteit voor iedereen verbeterd

In 2018 had 48% van de kerken in de VS hun eigen voedseluitdelingsdienst of ondersteunden ze inspanningen van andere kerken of organisaties, zoals voedselbanken of voedselvoorraden.

Deze op geloof gebaseerde steun bieden, in tegenstelling tot overheidsprogramma’s, onmiddellijke hulp aan hongerige mensen zonder eisen te stellen. Meer dan twee miljoen mensen doen vrijwilligerswerk bij een voedselbank, gaarkeuken, noodopvang of naschoolse programma’s in de VS. Met meer dan 100 miljoen vrijwilligersuren per jaar – volgens Hunger in America 2014, een onderzoek uitgevoerd door Feeding America.

Deze golf van liefdadigheid is een erkenning van een ernstig probleem in de Verenigde Staten: Ondanks dat het een welvarend land is, blijft de voedselonzekerheid groot.

Voedsel voor mensen in de V.S. is niet gewaarborgd

In de VS bleef het gemiddelde percentage huishoudens met voedselonzekerheid tussen de 10% en 15% van 1995 tot 2020, toen de aantallen omhoog schoten. Ondanks vrijwillige en overheidsvoedselhulp groeide de honger van 2019 tot 2020 met 9%, toen 38 miljoen mensen honger leden.

Volgens recent onderzoek van het Census Bureau ervoeren tijdens de week voor Kerstmis 2021 81 miljoen mensen voedselgebrek, en 45 miljoen meldden niet genoeg voedsel te hebben. Gezinnen met kinderen hebben het meest te lijden gehad: het hongercijfer lag 41% tot 83% hoger voor huishoudens met kinderen dan voor huishoudens met alleen volwassenen.

In 2020 kon een op de zeven (14,8%) huishoudens met kinderen niet genoeg voedsel kopen voor hun gezin. De voedselonzekerheid was in sommige staten veel hoger dan in andere, variërend van 5,7% in New Hampshire tot 15,3% in Mississippi van 2018 tot 2021.

Twee keer zoveel zwarte huishoudens hebben honger dan blanke huishoudens. Tijdens de pandemie heeft 19% tot 29% van de zwarte gezinnen met kinderen gemeld niet genoeg te eten te hebben; 16% tot 25% van de Latino gezinnen en 7% tot 14% van de blanke gezinnen meldden hetzelfde. Zwarte gezinnen lijden 2 tot 3 keer meer honger dan blanke gezinnen.

Ongeveer 43% van de zwarte gezinnen met kinderen heeft tijdens de pandemie te maken gehad met voedselonzekerheid – het hoogste percentage in de geschiedenis. Kinderen worden vaker ziek als ze niet genoeg voedzaam voedsel tot zich nemen, en honger belemmert het leerproces.

Een op de vier mensen in onze natie, de rijkste natie ter wereld, had dus niet voldoende toegang tot voldoende voedzaam voedsel dat nodig is voor een gezond leven.

In het licht van deze alomtegenwoordige voedselonzekerheid wenden gezinnen zich tot verschillende bronnen voor hulp.

Meer dan 42 miljoen mensen doen een beroep op SNAP, het Supplemental Nutrition Assistance Program. Tijdens de Covid-pandemie heeft de USDA de koopkracht van het plan met 21% verhoogd – voor het eerst sinds 1975. Er waren ook noodtoewijzingen die de waarde van de voedselbonnen die de mensen ontvingen, verhoogden. Dit programma zal waarschijnlijk binnenkort stoppen.

In 2019 waren 35 miljoen mensen afhankelijk van voedselbonnen, nog een teken dat miljoenen mensen geen leefbaar loon verdienen.

Ongedocumenteerde immigranten zijn meer afhankelijk van voedselbanken omdat ze zijn uitgesloten van overheidsprogramma’s. Kerkelijke voedselprogramma’s maken een groot verschil voor het leven van deze mensen, vooral voor hun kinderen.

Een op de acht gezinnen heeft bezuinigd op voedsel om de gezondheidszorg te kunnen betalen. En bij zwarte gezinnen is de kans twee keer zo groot dat zij geen gezondheidszorg kunnen betalen. Verarming in de Verenigde Staten omvat voedselonzekerheid, gebrek aan fatsoenlijke huisvesting, gebrek aan gezondheidszorg, slecht betaald werk of geen werk, en openbaar onderwijs van slechte kwaliteit.

Ongeveer 80% van de huishoudens die voedselbonnen ontvangen, had ten minste één kostverdiener, hetgeen aangeeft dat miljoenen mensen geen leefbaar loon verdienen.

In 2019 was de werkloosheid onder zwarten twee keer zo hoog als onder blanken en zwarten hadden veel meer kans om alleen het minimumloon of minder te verdienen.

In 2020 had het gemiddelde zwarte gezin $ 1.500 voor nooduitgaven, terwijl blanke gezinnen $ 7.500 hadden. Slechts 10% van de Latino gezinnen had spaargeld om zes maanden mee te gaan, terwijl 36% van de blanken dat had.

In januari 2020 zaten ten minste 580.466 Amerikanen zonder huis, en 30% daarvan waren kinderen. Gemarginaliseerde raciale groepen hebben een grotere kans om zonder huis te zitten als gevolg van segregatie en discriminatie op het gebied van huisvesting en werkgelegenheid, maar ook op vele andere gebieden van het leven. Niet alle daklozen leiden honger. Het komt echter wel veel vaker voor dan onder de gehuisveste bevolking.

“Slapen in zijn auto is een van de snelst groeiende vormen van dakloosheid,” aldus Sara Rankin, hoogleraar rechten en directeur van het Homeless Rights Advocacy Project aan de Seattle University School of Law.

Het buitenlands beleid van de VS heeft al vele jaren een groot effect op honger en voeding in ontwikkelingslanden. Het landbouwbeleid van de VS stimuleert op agressieve wijze het creëren van markten voor onze boeren door de internationale afhankelijkheid van de export van Amerikaans voedsel te bevorderen.

VS-gerelateerde internationale voedselonzekerheid

Het VS-beleid is niet gericht op de voedselzekerheid voor de bevolking van ontwikkelingslanden; in plaats daarvan bevordert het de productie en export van producten als bananen, suiker en koffie, zodanig dat veel ontwikkelingslanden dezelfde dingen gaan produceren en exporteren. Zo blijft de internationale prijs kunstmatig laag en hebben de landen weinig baat bij deze export.

Kleine en middelgrote boeren verbouwen het voedsel dat de plaatselijke bevolking eet, zoals maïs, bonen, rijst, groenten en fruit, en zij fokken ook boerderijdieren op een gezondere manier dan grote bedrijven. Maar het beleid van de VS heeft ertoe bijgedragen dat dit land in handen is gekomen van grootgrondbezitters en grote bedrijven.

De VS beïnvloeden het nationale beleid van ontwikkelingslanden zodanig dat het voor kleine en middelgrote boeren erg moeilijk is om leningen of andere vormen van overheidssteun te krijgen.

De VS subsidieert haar eigen boeren zodanig dat producten als maïs en rijst in feite onder de werkelijke prijs worden verkocht.

Op deze manier zetten wij kleine en middelgrote maïs- en rijstproducenten in ontwikkelingslanden buitenspel – zij kunnen eenvoudigweg niet concurreren met de grootschalige gesubsidieerde boeren. Uiteindelijk moeten de meesten dus hun land verkopen, wat leidt tot meer grote, op export gebaseerde landbouwbedrijven – waarvan er vele nu in handen zijn van Amerikaanse bedrijven.

Dit hele proces leidt ook tot meer migratie uit deze landen.

De afhankelijkheid van voedselimporten uit de VS ondermijnt ook de internationale doelstellingen die op de Wereldvoedselconferentie van de VN in 1974 werden geformuleerd om voedselonafhankelijkheid en zekerheid tegen honger aan te moedigen.

Een voorbeeld van voedselonafhankelijkheid voor de Verenigde Staten en andere landen

De kleine natie Nicaragua in Centraal Amerika heeft de laatste vijftien jaar gewerkt aan de verdwijning van de armoede. Een van de belangrijkste strategieën was het ontwikkelen van voedselzekerheid, en vandaag de dag hebben ze ongeveer 90% voedselzekerheid bereikt.

Dit betekent dat kleine en middelgrote boeren 90% van het voedsel produceren dat de Nicaraguanen eten: maïs, bonen, rijst, bakbananen, groenten, fruit, kip, vis, varkensvlees, rundvlees, honing, suiker, enz. Hun bevolking is veel zekerder van voedsel in tijden van crisis, of het nu gaat om een klimaat gerelateerde crisis of een politieke crisis. Er zijn geen industriële veehouderijen. Er zijn grote en bedrijfsmatige producenten van exportgewassen zoals suikerriet; maar zelfs de productie van koffie voor de export is meer in handen van kleine en middelgrote producenten.

Nicaraguaanse boer. [Bron: peoplesdispatch.org]

Daarnaast hebben ze nu bijna 100% dekking van elektriciteit, meer dan 90% van de mensen hebben drinkbaar water in hun huizen, en er is een goede universele gezondheidszorg en onderwijs, inclusief technisch en universitair onderwijs. De regering subsidieert vervoer, elektriciteit en water voor hun meer kwetsbare bevolking.

Sinds de aardolieprijzen in maart 2022 omhoogschoten, dekt de regering alle stijgingen van elektriciteit, gas en benzine. Sinds 2007 hebben ze de hernieuwbare energie verbazingwekkend genoeg opgevoerd van 20% tot bijna 80% en staan ze wereldwijd op de derde plaats.

Nicaragua organiseerde een grote landhervorming in de jaren 1980 die land in de handen van bijna een miljoen mensen legde. Tijdens drie regeringen door en voor de rijken, van 1990 tot begin 2007, kwam veel van dat land terug in de handen van de rijken. Maar het regeringsbeleid heeft bijna 600.000 families geholpen hun eigendom te legaliseren. De regering stelt ook technische bijstand, opleiding en leningen tegen lage rente ter beschikking van micro- en kleinschalige landbouwfamilies.

Het is interessant op te merken dat er tijdens de jaren van de dictatuur van de Somoza-familie, die van de jaren dertig tot 1979 door de VS werd gesteund, een grote concentratie van grond in een paar handen was. Dat had gevolgen voor wat er werd verbouwd en hoe. In het westelijk deel van de Stille Oceaan werden zoveel pesticiden gebruikt voor de katoenproductie dat zelfs vandaag nog pesticiden worden aangetroffen in de moedermelk van vrouwen uit dit gebied.

Anastasio Somoza Garcia met zijn zonen, de daarop volgende dictators Anastasio Somoza Debayle en Luis Somoza Debayle. [Bron: latinamericanstudies.org].

Vanwege het huidige beleid in Nicaragua dat ten goede komt aan het volk in plaats van aan Amerikaanse bedrijven, heeft de VS veel ondernomen om Nicaragua politiek te destabiliseren, en zelfs een couppoging in 2018 georganiseerd en gefinancierd.

Gewelddadige door de VS gesteunde protesten in Managua in 2018 die de regering-Ortega ten val dreigden te brengen. [Bron: truthdig.org]

Hoewel het niet lukte, kostte het de economie miljarden dollars, en de VS blijft proberen om het uitstekende voorbeeld dat Nicaragua aan de wereld geeft te vernietigen. Bezoek Nicaragua en je zult zien dat een andere wereld mogelijk is en dat wij in ons land een soortgelijk beleid zouden kunnen voeren.

De winsthonger van de grote bedrijven beperkt voedselzekerheid en gezondheid in de Verenigde Staten

Monocultuur van granen op industriële schaal is niet goed voor de landbouw en vereist enorme hoeveelheden kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Terwijl duurzame landbouwpraktijken onkruid, insecten en andere plagen onder controle houden met het ecosysteembeheer

Boeren die monocultuur bedrijven zijn afhankelijk van pesticiden. Pesticiden worden in verband gebracht met tal van gezondheidsproblemen, waaronder neurologische en hormonale aandoeningen, geboorteafwijkingen, kanker en andere ziekten.

De productie van runderen, varkens en kippen op bedrijfsschaal is verschrikkelijk voor het milieu en er zijn veel gevallen van vervuiling van het water.

Dierlijke producten die op grote schaal door bedrijven worden geproduceerd, zoals rundvlees, bevatten minder belangrijke voedingsstoffen en hebben een hoger LDL (het “slechte”) cholesterolgehalte. Grasgevoerde koeien die in de wei eten, produceren melk en vlees met een hoger gehalte aan omega-3 vetzuren, hoogwaardige vetten en voorlopers van vitamine A en E.

De hoeveelheid dierlijk afval die op industriële boerderijen wordt geproduceerd is veel groter dan die van menselijk afval. Huishoudelijk afval komt terecht in de rioleringen, terwijl dierlijk afval vaak wordt geloosd in lagunes of, onbehandeld, als meststof wordt gebruikt op de velden. Die in lagunes opgeslagen uitwerpselen bevatten ziekteverwekkers zoals E.coli, residuen van antibiotica, dierenbloed, reinigingsvloeistoffen en andere chemicaliën. Gassen uit mastafval putten vullen de lucht met met waterstofsulfide, ammoniak en methaan, samen met stof en irriterende stoffen.

Industriële is vooral een bedreiging voor de grondwatervoorraden. Bacteriën, virussen en nitraten kunnen in het water terechtkomen en de gemeenschap kan aldus worden blootgesteld aan ziekten en nitraatvergiftiging. Nitraatvergiftiging is gevaarlijk voor zuigelingen en foetussen en kan leiden tot geboorteafwijkingen en miskramen. Het wordt ook in verband gebracht met slokdarm- en maagkanker.

Er is een aanzienlijk overmatig gebruik van antibiotica op de industriële boerderijen. 80% van de antibiotica die vandaag de dag in de wereld worden verkocht zijn bestemd voor de landbouw. Overmatig gebruik van antibiotica leidt tot de evolutie van antibioticaresistente bacteriën. Vervolgens kunnen deze bacteriën door mutaties op de mens overgaan, waardoor pandemieën ontstaan. Pandemieën worden ook in verband gebracht met virale mutaties die worden bevorderd door het grote aantal dieren in zeer kleine ruimten. De laatste jaren zien we een toename van zoönoses; dit zijn infectieziekten die worden veroorzaakt door een ziekteverwekker, zoals een bacterie, een virus of een parasiet, die van een dier op een mens is overgegaan. Voorbeelden zijn salmonella, ebola, griep, en vogel- en varkensgriep.

In de Verenigde Staten is het, naast de liefdadigheid op voedselgebied, van essentieel belang dat wij ons inzetten voor het veranderen van het voedselproductie ter ondersteuning van meer kleine en middelgrote boeren, die kunnen worden aangemoedigd om duurzame praktijken toe te passen, bijvoorbeeld door middel van een voordelige leningen.

We hebben ook een agrarisch hervormingsplan nodig en wetten om de omvang van een boerderij te beperken, zodat we prioriteit geven aan de gezondheid van onze bevolking in plaats van aan de winsten van bedrijven. En natuurlijk hebben we goede banen nodig die een leefbaar loon opleveren, zodat iedereen van goede voeding kan genieten – en dat moeten we erkennen als een mensenrecht.

Een laatste punt om over na te denken. De VS hebben al 13,6 miljard dollar aan wapens naar Oekraïne gestuurd en lijken op het punt te staan nog eens 33 miljard dollar aan wapens te sturen. Een einde maken aan de honger in de wereld zou slechts 45 miljard dollar kosten. Waarom geven de regeringsleiders zo gemakkelijk miljarden uit aan oorlog, maar overwegen ze niet eens geld uit te geven aan vrede?

Topfoto: Personeel vaan het werk bij de voedselbank in Houston. [Bron: time.com]

Nan McCurdy werkt voor de United Methodist Church in de staat Puebla, Mexico met ‘Give Ye Them to Eat’ (GYTTE), een afdeling met verarmde plattelandsbewoners die werkt in gemeenschapsgerichte gezondheid, duurzame landbouw, en gemeenschapsontwikkeling gespecialiseerd in geschikte technologieën. Nan is ook de redacteur van het weekblad over Nicaragua, NicaNotes. Nan is te bereiken op nanmigl@yahoo.com.