Bron: Elijah J. Magnier, ejmagnier.com 8 december 2020 (EN) Vertaald door Francis J. (NL) ~~~
Caracas, Venezuela, door Elijah J. Magnier:
Op de “Escuela Técnica Comercial Manuel Palacio Fajardo De Caracas Venezuela” in een gebied genaamd 23 Enero, kwam de Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken Jorge Arreaza stemmen. De mensen uit de buurt stonden in de rij te wachten op hun beurt nadat ze waren gedesinfecteerd door de sanitaire ambtenaren. Enkele bewakers stonden op de achtergrond en bemoeiden zich niet met de zelforganisatie van de bevolking. Minister Arreaza kreeg later gezelschap van de dochter van commandant Hugo Chávez, Maria Gabriel, die ook kwam stemmen op dezelfde school waar wijlen Chávez stemde.
Het is hier inderdaad een normaal tafereel om mensen van alle rangen en standen te zien stemmen, ook ouderen die zich nauwelijks kunnen verplaatsen en bijgestaan worden door hun familieleden. Het aantal kiezers is niet enorm (slechts 31%), wat zeer begrijpelijk is vanwege de angst die de beperkingen van het coronavirus over de hele wereld hebben opgedrongen. Ook is Latijns-Amerika gewend aan een laag aantal kiezers voor het parlement (Costa Rica met 24%) maar veel hogere aantallen voor het presidentsverkiezingen. Bovendien hadden vier van de grootste oppositiepartijen bij de huidige verkiezingen besloten ze te boycotten. De oppositie die wel deelnam aan de verkiezingen behaalde, zoals officieel is aangekondigd 18% van de zetels gewonnen.
De kwaliteit van de contacten tussen het volk en sommige regeringsfunctionarissen is echter uniek en ongekend. De interactie en het gedrag tussen beide partijen wijzen op een sterke band en verklaren waarom de meerderheid van de bevolking, ondanks de harde sancties van de VS die hen verarmen, nog steeds standvastig blijven en zich niet tot de VS zal wenden.
Nadat hij stemde, liep Jorge Arreaza naar het nabijgelegen café aan de overkant van de straat waar mensen van alle leeftijden hem welkom heetten. Ze zaten allemaal toen hij in zijn zwarte T-shirt (relaxte dresscode) kwam, zonder de nationale televisie om hem heen, wat er op wijst dat hij er niet voor publiciteit en propaganda was. Een paar lijfwachten bleven op afstand om de interactie niet te verstoren. Arreaza begroette elk van hen in het buitencafé en wisselde vuistgroeten met iedereen uit praatte met hen als een buurman die ze gewend waren te zien en regelmatig ontmoeten.
Het is verre van een electoraal manoeuvre, want ze hebben al gestemd: “We zien Jorge en andere leden van de regering hier in deze buurt regelmatig”, zei Diego, een jongeman die daar zat en de minister van Buitenlandse Zaken vroeg om samen een selfie te maken.
“Als mensen horen over corruptie of wanbeleid in welke wijk dan ook, worden we geïnformeerd als we op bezoek komen en direct met hen omgaan, omdat we voor ons land moeten zorgen en we alleen de macht hebben gekregen van de mensen, om namens hen op te treden. Dit is de leer van commandant Hugo Chávez”, zei minister Arreaza.
Het bescheiden gedrag van deze ambtenaren die deel uitmaken van de bevolking (en van wie ze nooit afstand hebben genomen) is verrassend. Het geheim van Venezuela is het feit dat er aan de ene kant politici zijn zoals Juan Guaidó die de supermacht VS om een militaire interventie tegen zijn eigen volk vroeg. Aan de andere kant zijn er politici als president Nicholas Maduro en het grootste deel van zijn team die vinden dat ze deel uitmaken van het volk en dat de macht die ze genieten afkomstig is van de mensen die hen tegen elke vorm van schade beschermen. Wat de Venezolanen aan de kant van de oppositie ook mogen zeggen, ervaren of bekritiseren, het feit dat hun vertegenwoordiger een buitenlands leger heeft opgeroepen om in te grijpen en de oppositieleiders aan de macht te brengen, wordt op zijn zachtst gezegd als hoogverraad beschouwd, en volledig tegen de wil van de meeste kiezers, ook tegen de wil van veel andere oppositiepartijen. Het lijkt erop dat de nostalgie van het kolonialisme nog steeds boven Venezuela zweeft.
In feite werd Hugo Rafael Chávez Frías, geboren uit tot armoede vervallen lerarenouders in het zuidwesten van Venezuela, lid van het Venezolaanse leger en werd hij in 1992 in de gevangenis gezet voor zijn mislukte poging tot een staatsgreep. Zes jaar later, toen Chavez werd vrijgelaten, leidde hij de verkiezingen en won hij 56 procent van de stemmen en werd hij president. In 2002 gingen een miljoen mensen de straat op en arresteerde het leger Chavez om een interim-president, Pedro Carmona, te benoemen. Maar binnen enkele dagen werd hij vrijgelaten door het volk en door trouwe militaire maatjes en was hij weer terug in het presidentiële paleis. De macht van de bevolking was een bepalende factor. In 2004 steunde de bevolking Chavez opnieuw toen de oppositie opriep tot een referendum. In 2006 kreeg Chavez 63% van de stemmen en in 2012 won hij opnieuw het presidentschap met 54% van de stemmen. In Venezuela heeft het volk de uiteindelijke beslissing omdat het een collectieve samenleving is waar de legitimiteit van de president door de bevolking wordt gecreëerd.
Daarom heeft de VS geen enkele kans om deze bevolking te verslaan, zeker niet op eerlijke gronden. De enige manier om Venezuela te beteugelen, in de geest van de VS, is door het land uit te hongeren en het tegen de regering te keren. Dat is precies wat de VS vandaag de dag doet in Libanon, in Iran en in Syrië, maar met bijna geen enkel succes. Hier in Venezuela, in dit land dat zowel arm als rijk is, heeft de bevolking het laatste woord. Hier zijn er geen krijgsheren of Emirs of Kings – in tegenstelling tot het Midden-Oosten – die decennialang op hun troon zitten en waarvan sommigen de macht aan hun kinderen doorgeven, uiteraard met de zegen van de Verenigde Staten van Amerika.
De Venezolanen zeggen graag “Hasta la Victoria siempre” (altijd verder naar de overwinning), een mythische uitspraak van Che Guevara, die door Chavez is overgenomen en door de bevolking bij elke gelegenheid wordt herhaald. Inderdaad, de overwinning werd vandaag geschreven toen de Maduro-Chavez-partij de verkiezingen won met 67% van de parlementszetels. Verwacht wordt dat zowel de VS als de EU en hun bondgenoten (50 landen die Juan Guaidó onrechtmatig tot president hebben uitgeroepen) de resultaten zullen verwerpen om Guaidó als marionet te behouden. Maar er is nu één belangrijk extra detail: hij is niet langer de parlementsvoorzitter en geniet geen enkele officiële legitimiteit in het land. Het zal heel interessant zijn om te zien wat de nieuwe Amerikaanse regering onder leiding van de gekozen president Joe Biden zal doen. De Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken heeft de deur op een kier gezet, die hij ten aanzien van president Donald Trump gesloten had: “Het is niet mogelijk om een beschaafd gesprek met de VS te voeren zolang Trump aan de macht is.” De mate van hoop op een verandering van de Amerikaanse houding, is in Venezuela realistisch gezien erg zwak, want “de ene Amerikaanse regering lijkt heel erg op de andere”.
“Ik heb hoop in het volk van de Verenigde Staten van Amerika”, zei de minister van Buitenlandse Zaken Jorge Arreaza. Een positieve benadering en hoogstwaarschijnlijk een Wishfull thinking (wensdenken).
Copyright © https://ejmagnier.com 2020
Schrijf in voor een abonnement
Aan mijn lezers: Ik kan geen vrije toegang meer tot mijn artikelen aanbieden. De nieuwsindustrie is onder grote druk komen te staan door het neoliberalisme en de COVID lockdown. Helaas rest mij geen andere keuze dan om individuele ondersteuning te vragen. Door je in te schrijven ondersteun je de onderzoeksjournalistiek die nodig is voor een goed begrip van wat er in het Midden-Oosten (en Venezuela) gebeurt. Hartelijke dank aan iedereen die hieraan bijdraagt. – Elijah J. Magnier
De Vertaling is van Francis J.