Bron: Alejandro López world socialists website, 4 juli 2020 ~~~
Uit rapporten blijkt dat de Spaanse regering van Socialistische Partij(PSOE) en Podemos, in mei jongstleden, in Venezuela het voortouw nam bij de door de VS georkestreerde staatsgreep.
Dit zou de tweede keer zijn dat de door de Socialistische Partij (PSOE) geleide regering, nu gesteund door Podemos, in iets meer dan een jaar een door de VS geleide staatsgreep in het olierijke Zuid-Amerikaanse land probeerde te steunen. Vorig jaar steunde Madrid de mislukte staatsgreep van de Trump-regering onder leiding van Juan Guaidó, een door de VS gefinancierde politiek onbenul, die het leger opriep om in opstand te komen en de regering van Nicolás Maduro omver te werpen. In die tijd erkende Spanje Guaidó als “interim-president”.
Venezuela’s vice-president van Communicatie, Cultuur en Toerisme, Jorge Rodríguez, beschuldigde Spanje vorige week van het gebruiken van de ambassade in Caracas om staatsgrepen te beramen. Vanuit Miraflores Palace verwees hij naar een artikel van 26 juni van het Amerikaanse dagblad Wall Street Journal. Het identificeert Leopoldo López – de leider van de extreemrechtse Voluntad Popular Party, die al meer dan een jaar in asiel in de Spaanse ambassade in Caracas zit – als een van de belangrijkste aanstichters bij het plannen van de mislukte “Operatie Gideon”.
De Wall Street Journal onthult hoe López bijeenkomsten hield om de staatsgreep te bespreken. De staatsgreep werd begin mei gelanceerd, opnieuw onder leiding van de zelfverklaarde “president” Guaidó, die gebruik maakte van CIA-huurlingen die in Colombia waren opgeleid, in samenwerking met Amerikaanse militairen en de inlichtingendiensten, om Venezuela over zee binnen te dringen en Maduro uit zijn ambt te ontzetten. Het vond plaats aan het begin van de COVID-19 pandemie, toen het dodelijke virus zich over de wereld verspreidde, waarbij honderdduizenden mensen omkwamen.
Het plan riep op om op 3-4 mei 2020 Venezuela per boot binnen te dringen, om Simón Bolívar International Airport in Maiquetia in te nemen, Maduro en andere topfiguren van zijn regering te pakken en het land uit te slepen. Maduro heeft geopperd dat het doel van de huurlingen een regime-change-operatie was die erop gericht was hem te vermoorden.
Rodríguez zei dat López en Guaidó mogelijk zes particuliere beveiligingsbedrijven hebben ontmoet om een contract te verzegelen om de Venezolaanse regering illegaal ten val te brengen. Hij vroeg erom: “Weten de ambassadeur en de regering van Spanje dat Leopoldo López herhaalde videoconferenties heeft gehouden en nog steeds houdt met als enig doel aan te dringen op zijn plannen om president Nicolás Maduro te vermoorden? … Gaan de ambassadeur … en de regering van Spanje akkoord met deze bijeenkomsten die hebben plaatsgevonden in het hoofdkwartier van zijn residentie?”
Het antwoord is natuurlijk “ja”. López is een telg uit een van de meest aristocratische families van Venezuela, met nauwe banden met rechtse regimes in Zuid-Amerika en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. López begon met het plannen van staatsgrepen in de jaren 2000, toen hij deelnam aan de kortstondige staatsgreep die Hugo Chávez in 2002 voor korte tijd verjoeg – een staatsgreep die destijds werd gesteund door de Spaanse regering van de rechtse Partido Popular (PP). López werd ook veroordeeld voor het organiseren van een gewelddadige campagne in 2014 die bekend staat als “La Salida” (de uitgang), gericht op het omverwerpen van Maduro.
In 2019 werd López “bevrijd” van huisarrest door Guaidó en een dozijn militairen tijdens een andere mislukte staatsgreep in april 2019. Toen het duidelijk was dat de operatie mislukte, zocht López asiel in de Spaanse ambassade in Caracas.
De rol van López bij staatsgrepen tegen de Venezolaanse regering is zo bekend, dat delen van de rechtse oppositie hebben geprobeerd zich van hem te distantiëren om zichzelf een meer “democratisch” vernisje te geven. Madrid wist heel goed, dat toen López zijn ambassade binnenkwam, Spanje een samenzweerder huisvestte. Madrid heeft in ieder geval sinds 2002 nauwe banden met hem.
De steun van Madrid aan de regime-change in Venezuela legt de frauduleuze bewering bloot, als zou het buitenlands beleid van Podemos en de PSOE gebaseerd zijn op mensenrechten. De belangen van Madrid worden in feite bepaald door de herhaalde pogingen om het Spaanse imperialisme in zijn voormalige Zuid-Amerikaanse koloniën een nieuwe rol toe te bedelen. Het vreest dat Spanje achterop raakt bij zijn imperialistische rivalen in de nieuwe herverdeling van de wereld.
Deze meedogenloze regimechange-operaties zijn bedoeld om zijn imperialistische belangen te bevorderen. Volgens het Spaanse economische en commerciële bureau in Caracas staat Spanje op de zevende plaats op de lijst van bestemmingen voor de Venezolaanse export. Uit de statistieken van de Centrale Bank van Venezuela blijkt ook dat Spanje in de afgelopen tien jaar de tweede investeerder in het land is geweest, na Nederland, waarbij de investeringen sinds 2017 vrijwel zijn gestagneerd als gevolg van de economische wurging van Venezuela door Washington.
Op dit moment zijn er honderd Spaanse bedrijven actief in Venezuela, vooral in strategische sectoren. Na de aankoop van Telcel is Telefónica de tweede grootste mobiele telefoonoperator van het land. Spaanse banken, bouwbedrijven, uitgeverijen, toeristische bedrijven, verzekeraars en het energiebedrijf Repsol blijven in Venezuela, ondanks de moeilijkheden die de Amerikaanse sancties met zich meebrengen.
Deze belangen liggen ten grondslag aan het stilzwijgen van Podemos als reactie op de beschuldigingen van de Venezolaanse regering. Deze stilte is des te opmerkelijker omdat de belangrijkste oprichters van Podemos – Pablo Iglesias, Juan Carlos Monedero, Iñigo Errejón en anderen – via hun Stichting Centrum voor Politieke en Sociale Studies (Fundación Centro de Estudios Políticos y Sociales -CEPS) als adviseurs van de Chavez-regering en andere zogenaamde Pink Tide regeringen in Zuid-Amerika hebben gewerkt.
Volgens het Venezolaanse ministerie van Cultuur ontving de Stichting CEPS 7 miljoen dollar voor haar adviesdiensten voor de regering van Hugo Chávez.
Terwijl hij als Chavista-agent vaak wordt aangevallen door rechtse krachten, heeft Iglesias duidelijk gemaakt dat hij zich aansluit bij de Spaanse heersende klasse tegen Venezuela. In december 2018, maanden nadat Podemos de installatie van een minderheids-PSOE-regering had georkestreerd, zei Iglesias “Ik ben het niet eens met sommige dingen die ik in het verleden heb gezegd”, hetgeen neerkomt op een publieke verwerping van zijn eerdere kritiek op de imperialistische onderdrukking van Venezuela:
“De politieke en economische situatie in Venezuela is verschrikkelijk”, zei hij, zonder enige verwijzing naar de economische wurging van het land door de VS. De Podemos-leider voegde eraan toe dat “het goed is om de politiek recht te zetten” en dat “er dingen zijn waar ik het bij het verkeerde eind had. … Wat ik een paar jaar geleden zei komt niet overeen met wat ik nu denk”.
Wat veranderd was, was dat hij slechts één stap verwijderd was van een door PSOE geleide regering. Een jaar later werd hij vice-premier van de PSOE-Podemos-regering.
Jarenlang bevorderden “linkse populistische” vertegenwoordigers van de welvarende middenklasse, zoals Iglesias, het burgerlijke nationalisme in Latijns-Amerika – Lula in Brazilië, Chavez in Venezuela en Evo Morales in Bolivia – als alternatief voor het opbouwen van een revolutionair leiderschap binnen de arbeidersklasse. Ze gebruikten dit om zichzelf als “links” op de markt te brengen terwijl ze probeerden hun weg naar de regering te vinden.
In de woorden van Podemos mede-oprichter Iñigo Errejón in ‘Podemos in de naam van het volk’ (2016) dat hij samen met de populistische theoreticus Chantal Mouffe geschreven had, was een beslissend element in zijn denken, de “blootstelling aan de populaire constituerende processen van politieke transformatie en staatshervorming in Latijns-Amerika”.
Errejón ging door met het uitleggen van zijn ervaring met het werken voor de Bolivariaanse regering: “Ik heb dus een positiestrijd in de staat meegemaakt, waarvan ik getuige was. … Ik heb ook geleerd te waarderen hoeveel moeite het kost om veroveringen uit te voeren en hoe je onomkeerbaarheid kunt opbouwen, wat voor mij vanaf dat moment een centraal object van intellectuele preoccupatie zou worden. Ik herinner me dat ik in Bolivia een statisticus ontdekte die aantoonde dat sinds het begin van het proces van politieke verandering, en als gevolg van een betere toegang tot melk, kinderen nu meer gewicht in de schaal leggen. En ik herinner me dat ik dacht dat dit misschien niet helemaal socialistisch was, en dat alleen een dwaas de prestatie zo zou verwerpen…”
Vijf jaar later, sinds de oorspronkelijke publicatie van het boek in het Spaans, is de Pink Tide uitgeblust. De bezuinigingen en het pro-bedrijven-spolitiek hebben de weg vrijgemaakt voor een scherpe verschuiving naar rechts, inclusief de opkomst van Jair Bolsonaro in Brazilië.
Dit heeft ook het pro-imperialistische beleid van Podemos blootgelegd. Errejón’s “onomkeerbaarheid” en “niet helemaal socialisme” maakten de weg vrij voor de door de VS gesteunde staatsgreep in 2019 tegen Morales, de president van Bolivia, die het land ontvluchtte en de bevolking achter liet om de staatsgreep op straat te bestrijden. Morales probeert nu een groots nationaal akkoord te bereiken met de leiders van de staatsgreep. Podemos van zijn kant is ontmaskerd als een politiek instrument van het bloedige buitenlandse beleid van het imperialisme in Latijns-Amerika.