Bron: Yve Sengler, op yvesengler.com, 5 februari 2020 ~~~
Wat zal met meer waarschijnlijkheid het Canadese beleid op het halfrond bepalen: mensenrechten en democratie of de kriteria van bankiers?
Vorige week werd de Venezolaanse politicus Juan Guaidó gefêteerd in Ottawa. De zelfverklaarde president ontmoette de Canadese premier, minister van internationale ontwikkeling en minister van Buitenlandse Zaken. Trudeau zei: “Ik prijs interim-president Guaidó voor de moed en het leiderschap die hij heeft getoond in zijn inspanningen om de democratie terug te brengen naar Venezuela, en ik bied Canada’s voortdurende steun.”
Vorige maand werd Guaidó onttroond als leider van de nationale vergadering van Venezuela. Hoewel de stemming werd betwist, betekent dit een belangrijke klap voor voor Guaidó en zijn jarenlange claim om de legitieme president van Venezuela te zijn. Om zijn positie als oppositieleider te versterken, reisde Guaidó naar een aantal internationale hoofdsteden, het World Economic Forum in Zwitserland en was hij te gast bij Donald Trump in de ‘state of the union’ bijeenkomst.
De stop in Ottawa tijdens de legitimiteits-toernee van Guaidó, was de nieuwste aflevering van de veelvuldige inspanning van de regering van Trudeau om de regering van Nicolás Maduro omver te werpen. In een poging om “regimeverandering” uit te lokken, heeft Ottawa geprobeerd Caracas te isoleren; heeft het illegale sancties opgelegd, die regering naar het Internationaal Strafhof heeft gebracht; heeft het een vaak ongure oppositie gefinancierd en besloten dat een marginale oppositiepoliticus de legitieme president was.
Op dezelfde dag dat Guaidó in Ottawa werd uitgenodigd schreef Brian Porter, CEO van Scotiabank, “Een oproep tot actie tegen Venezuela” in de National Post. De op-ed drong er bij regeringen op aan om “activa van corrupte regeringsfunctionarissen in beslag te nemen” en de opbrengst ervan te gebruiken om “steun te geven aan de democratische beweging in Venezuela.” Porter juichte ook de “morele duidelijkheid van de liberaal toe door de misbruiken van het Maduro-regime ondubbelzinnig te veroordelen” en prees hun “enorme moed en leiderschap op het halfrond en op het wereldtoneel.”
Scotiabank heeft sinds lang bevroren relaties met de Bolivariaanse regering. Enkele dagen na het overlijden van Hugo Chavez in 2013 publiceerde het Globe & Mail Report on Business een voorpagina-verhaal over de financiele belangen van Scotiabank in Venezuela, die vlak voor zijn machtsovername waren verworven. Het merkte op: “Bank of Nova Scotia [Scotiabank] wordt vaak geprezen om zijn gedurfde uitbreiding naar Latijns-Amerika, toen het grote acquisities in Colombia en Peru voltooide. Maar als het gaat om Venezuela, heeft de bank de afgelopen 15 jaar weinig gedaan – vooral omdat de regering van president Hugo Chavez vijandig staat tegenover grootschalige buitenlandse investeringen. ‘
De zienswijze van de op 40 na grootste bank ter wereld heeft de positie van Ottawa ten opzichte van Caracas gevormd. Het heeft ook, aan de andere kant van het continent, financieel bijgedragen aan de steun van de Trudeau-regering voor de in moeilijkheden geraakte miljardair-president Sebastián Piñera. Een aantal verhalen benadrukten de bezorgdheid van Scotiabank over recente protesten tegen ongelijkheid in Chili. De Financial Post melde: “Scotiabank’s strategische uitstap naar Latijns-Amerika ontmoet een een addertje onder het gras van de “onrusten” en “Rebellie” in Chili; de noodtoestand in Chili dwingen Scotiabank om de investeerdersdag uit te stellen.” Vorige week gaf de CEO van Scotiabank de schuld van de protesten die in oktober begonnen aan “een verstoring van de veiligheid” met mensen van buiten Chili” die binnenkwam met de bedoeling om chaos te veroorzaken. “In een verhaal getiteld” Waarom Brian Porter de Latijns-Amerikaanse expansie van Scotiabank verdubbelt “, vertelde hij de financiële post dat Russische Twitter-accounts de aanzet waren voor onrust!
Na twee weken van massale demonstraties tegen de regering van Pinera, voerde Trudeau een telefoongesprek met de Chileense president, die een goedkeuringspercentage van 14% had. Volgens Amnesty International waren al 19 mensen omgekomen en tientallen anderen raakten ernstig gewond bij de protesten, die begonnen tegen een stijging van de tarieven voor vervoer en veranderden in een breder protest tegen economische ongelijkheid. Enkele duizenden werden gearresteerd door de regering, die de staat van beleg verklaarde en het leger de straat op stuurde.
Volgens het gepubliceerde rapport van het gesprek bespraken Trudeau en Piñera hun gezamenlijke campagne om de president van Venezuela te verwijderen en de premier bekritiseerde “verkiezingsonregelmatigheden in Bolivia”, die ten onrechte werden gebruikt om het afzetten van de linkse inheemse president Evo Morales te rechtvaardigen. In een artikel in de Canadese pers werd opgemerkt: “In een samenvatting van het telefoongesprek van de regering van minister-president van Trudeau met Piñera werd niet expliciet melding gemaakt van de aanhoudende onrust in Chili, een bloeiend land waarmee Canada een vrijhandelsovereenkomst heeft gesloten.”
Ondanks talloze oproepen van de Chileense gemeenschap van Canada heeft de regering Trudeau gezwegen over de hevigste repressie in Chili, sinds de dictatuur van Augusto Pinochet. Een delegatie van parlementsleden uit Québec, professoren en vakbondsleiders die eind januari naar Chili reisden, eiste onlangs dat Ottawa zich uitsprak tegen de misstanden (vier stierven vorige week in protestgerelateerd geweld). In een reportage over de delegatie merkte Mining Watch op, dat meer dan 50% van de grote mijnbouwindustrie in Chili in Canadese handen is. Canadese bedrijven zijn ook grote spelers in de infrastructuur van het land en Scotiabank is een van de grootste banken van het land. Chili is de topbestemming voor Canadese investeerders in Latijns-Amerika, met investeringen van meer dan $ 20 miljard.
Zoals ik uitvoerig vermeld in mijn komende boek House of Mirrors – Justin Trudeau’s Foreign Policy (Black Rose * ), hebben de liberalen weinig gezegd over de honderden moorden door regimes in Haïti, Honduras, Bolivia, Chili en Colombia. Aan de andere kant hebben ze een agressieve veroordeling uitgesproken over ‘schendingen van rechten in Venezuela en Nicaragua’. Velen aan de linkerkant zouden zeggen dat dat is omdat die regeringen gelieerd zijn met Washington, wat waar is. Maar het is ook omdat ze meer tegemoetkomend zijn voor Canada. Als u de posities van Ottawa in Latijns-Amerika wilt begrijpen, kijk dan naar wat Canadese bankiers te zeggen hebben.
(*)House of Mirrors — Justin Trudeau’s Foreign Policy will be released in March. To help organize an event for the Spring tour please email yvesengler (@) hotmail.com.
Yves Engler Voormalig Vice President van de Concordia Student Union, is een activist en schrijver, gesitueerd in Montréal.
Hij heeft onderstaande 10 boeken geschreven:
- Left, Right — Marching to the Beat of Imperial Canada; A Propaganda System—How Canada’s Government, Corporations, Media and Academia Sell War and Exploitation,
- Canada in Africa — 300 Years of Aid and Exploitation,
- The Ugly Canadian — Stephen Harper’s Foreign Policy,
- Lester Pearson’s Peacekeeping — The Truth May Hurt,
- Stop Signs — Cars and Capitalism on the Road to Economic,
- Social and Ecological Decay (with Bianca Mugyenyi),
- The Black Book of Canadian Foreign Policy (Shortlisted for the Mavis Gallant Prize for Non Fiction in the Quebec Writers’ Federation Literary Awards),
- Playing Left Wing: From Rink Rat to Student Radical and (with Anthony Fenton)
- Canada in Haiti: Waging War on The Poor Majority and Canada and Israel: Building Apartheid.