Bron: Guido de Schrijver op deWereldmorgen.be 13 december 2019 ~~~
Tijdens de recente verkiezingen in Argentinië werd de partij van de regerende president Mauricio Macri teruggefloten. Hij voerde een genadeloos neoliberaal beleid en zadelde de Argentijnen op met een astronomische schuldenlast door leningen aan te gaan met het Internationaal Muntfonds. In zijn plaats komen president Alberto Fernández en vicepresidente Cristina Fernández de Kirchner. Zij was al eens president tijdens een vorige regeringsperiode. Beide staan voor een sociaaldemocratische aanpak.
Op geopolitiek vlak betekent dit alvast een heuse verschuiving. Werd de vorige president Macri nog bleek rond de neus bij het horen van de namen Cuba en Venezuela, dan kwam nu de Cubaanse president Miguel Díaz Canel over de vloer ter gelegenheid van de machtsovername. En naast hem, godbetert, de Venezolaanse minister van Communicatie Jorge Rodríguez. En zelfs de voormalige sociaaldemocratische president van Ecuador, Rafael Correa, die sinds een paar jaar in ballingschap leeft in Louvain-la-Neuve, liet zich uitnodigen. Die storende aanwezigheid werkte danig op de zenuwen van de Amerikaanse afgezant Mauricio Claver-Carone. Het was Clarín, de belangrijkste krant van Argentinië die zijn ongenoegen naar buiten bracht. De man is een telg van uitgeweken Cubanen. Hij behoort tot de fameuze gemeenschap in Miami die zich rabiaat kant tegen de regering van Cuba. En hij is alleszins niet karig met straffe uitspraken. Zo verklaarde hij ter gelegenheid van de dood van president Fidel Castro in de pers van Miami dat “de bloedige dictator eindelijk deze wereld verlaten heeft.” Ik dacht dat bloedige dictaturen te maken hebben met het afslachten of spoorloos doen verdwijnen van duizenden burgers zoals gebeurde in Chili, Argentinië en Uruguay in de jaren ’70 en in Guatemala en El Salvador in de jaren ’80. Bovendien worden in beide Centraal-Amerikaanse landen tot op vandaag – door medeplichtigheid of onkunde van de overheid – dagelijks mensen afgeslacht. Al die regimes werden door de VS zo niet gesteund, dan toch geen strobreed in de weg gelegd. In Colombia, een goede bondgenoot van de VS, worden overigens al tientallen jaren haast dagelijks verdedigers van mensenrechten vermoord. Massale slachtpartijen in Cuba? Hallo, wanneer juist?
In elk geval de Amerikaanse Claver-Carone vond het toch maar niets en pakte vroegtijdig zijn koffers om weg te gaan uit Argentinië. De Cubaanse president reageerde: “Nu hanteren ze geen eufemismen meer om wat zij hun achtertuin noemen te destabiliseren of de strijdbijl van de Monroe Doctrine terug op te graven.” Hij voegde eraan toe dat dit beleid niet onoverwinbaar is.
Astronomische buitenlandse schuld.
Erik Toussaint, de Belgische woordvoerder van CADTM, het Internationaal Netwerk dat zich inzet voor de Annulering van de Schuldenlast in de Derde Wereld, was in Argentinië op uitnodiging van volksvertegenwoordiger Fernanda Vallejos. Hij stelde dat Argentinië het akkoord dat voormalig president Macri met het Internationaal Muntfonds aanging niet zou mogen erkennen. Vooreerst omdat Macri niet gemachtigd was om het akkoord te ondertekenen. Op die manier werden immers grondwettelijke normen geschonden. Daarnaast ging het Internationaal Muntfonds tegen zijn eigen statuten in om een lening van dergelijke omvang toe te staan. En bovendien werd het akkoord onderschreven onder druk van de regering van Donald Trump. Erik Toussaint verwelkomde dan ook het voorstel van Martín Guzmán, de Argentijnse minister van Economie om terugbetalingen van de leningen van kapitaal en interesten voor twee jaar op te schorten.
Misdadigers keren terug naar huis.
Nu de staatsgreep op de regering van Evo Morales zich aan het consolideren is, gaat de repressie tegen de Boliviaanse opposanten door de regering ‘de facto’ genadeloos door. Ondertussen keren obscure elementen zoals Achacachi Elsner Larrazabal terug uit ballingschap. In 2017 leidde hij protestacties tegen de toenmalige burgemeester Edgar Ramos van de regerende partij van Evo Morales. Hij werd beschuldigd en veroordeeld tot de cel voor ontvoering en foltering van de leider van de ‘Rode Ponchos.’ Hij zat een aantal maanden gevangen en zocht daarna zijn heil in Peru.
In 2008 maakte Pando Leopoldo Fernández zich schuldig aan de moord op een aantal boeren tijdens een confrontatie tussen leden van de regerende partij ‘Beweging voor het Socialisme’ (MAS) en functionarissen van de prefectuur in El Porvenir. Hij werd veroordeeld tot 15 jaar gevangenis. Nu is hij vrijgekomen.
Voelen de VS zich vandaag niet meer op hun gemak in Argentinië, dan zijn de kansen gekeerd in Bolivië. Roger Carstens, de assistent afgevaardigde voor het Amerikaanse Bureau voor Democratie, Mensenrechten en Arbeid was op bezoek in de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Hij voelde er zich als een vis in het water. Hij hield een persconferentie en zei dat zijn land staat te popelen om “een sterke en goede bondgenoot van Bolivië te worden.” Hij loofde de bereidheid van de overgangsregering ‘de facto’ van Jeanine Añez om “de democratie te herstellen die tijdens de regering van Evo Morales afwezig was, vooral omdat er geen persvrijheid was.”
Kers op de taart lijkt ons wel het verzoek van de Boliviaanse regering ‘de facto’ aan Israël om hulp te bieden in de strijd tegen links. Het was Arturo Murillo, de minister van Binnenlandse Zaken ‘de facto’ die het verzoek aan Israël aankondigde. Hij beschuldigt, zonder enig juridisch bewijs, Venezuela en Cuba ervan complotten te beramen om het land te destabiliseren.
“We hebben hen (Israel nvdr) uitgenodigd om ons te helpen. Zij zijn gewoon om te gaan met terroristen. Zij weten ze goed aan te pakken. En het enige wat wij willen is vrede te verschaffen aan de burgers,” wist hij te melden. Ondertussen blijkt hij geen weet te hebben van de repressie door militairen en politieagenten tegen de manifestanten die het herstel van de grondwettelijke draad opeisen. Naar verluidt zou de minister van Buitenlandse Zaken van het Israëlische regime met genoegen het verzoek ontvangen hebben. “Deze hulp zal bijdragen tot de buitenlandse relaties van Israël en zijn internationale status,” zei hij.
Een catastrofale vergissing.
José Sant Roz is professor van wiskunde aan de Venezolaanse universiteit Los Andes en auteur van meer dan twintig boeken over de politieke conflicten tussen Venezuela en Colombia sinds de 18e eeuw. Hij schrijft dat Mike Pompeo, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken het volgende toegaf:
“Het was een catastrofale vergissing te kiezen voor de heer Juan Guaidó… Ook de Venezolaanse oppositie was hoegenaamd niet klaar om een verandering teweeg te brengen, noch de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) en nog minder de Groep Lima (Deze multilaterale instantie bestaat uit 14 landen en werd in het leven geroepen om een vreedzame oplossing te vinden voor de crisis in Venezuela. In feite staat de Groep lijnrecht tegenover de regering van Nicolás Maduro nvdr). Ook Colombia was er niet klaar voor, noch Mevrouw Michelle Bachelet (De Chileense Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties nvdr) en verderop konden onze bondgenoten van de Europese Unie het niet aan.”
Ondertussen pompten de VS miljoenen dollars in de pogingen om de regering van Nicolás Maduro omver te werpen. Wat doorheen de geschiedenis in verschillende Latijns-Amerikaanse landen telkens opnieuw lukte, komt in Venezuela maar niet van de grond.
‘Out of the record’ zou Pompeo eraan toegevoegd hebben: “We staan hier niet voor Grenada of Panama. We staan niet voor de Dominicaanse Republiek of Haïti. We staan niet voor een land als Honduras of zelfs Bolivië. (Deze uitspraak dateert nog van vóór de staatsgreep in Bolivië nvdr). We staan voor een leger dat bereid is om de strijd aan te gaan en rechtstreeks tegen onze strijdkrachten in Colombia in te gaan. We hebben alle implicaties bestudeerd bij een directe aanval en de gevolgen zouden heel gevaarlijk kunnen zijn voor de hele regio… Dit hebben we nooit eerder gezien. Onze eigen bondgenoten hebben de zeer hoge risico’s erkend. Bovendien willen zij dat wij ze absoluut allemaal op ons nemen.”
Deze laatste uitlatingen worden deels bevestigd door Shannon O’Neil, Onderzoeker van de ‘Think tank’ van de Amerikaanse Raad voor Buitenlandse Relaties en specialist in Latijns-Amerika. “Venezuela is niet Grenada of Panama, want de invasie in Venezuela zou bijvoorbeeld van dezelfde schaal zijn als die in Irak.”
Deze analyse van Guido de Schrijver was
gepubliceerd op deWereldmorgen.be, 13 december 2019
