VS |
26 september 2023
Bron: Julian Macfarlane 
SouthFront 24 september 2023 ~~~

Ik kwam naar Azië in de jaren 70 tijdens de oorlog in Vietnam om te werken als een stringer a.k.a. onafhankelijk journalist.

Het eerste wat je leert in een oorlogsgebied is dat het slagveld slechts een deel van de oorlog is en niet noodzakelijkerwijs de uitkomst bepaalt, zoals zeker het geval was in Vietnam. En later in Irak en Afghanistan.

Een Amerikaanse generaal:

“Jullie realiseren je dat jullie ons nooit verslagen hebben op het slagveld.”

Zijn Vietnamese tegenhanger:

“En jullie hebben je nooit gerealiseerd dat dat er niet toe doet.

De media geven een ander beeld. Tanks, bommen, gevechtsvliegtuigen, explosies en geweervuur – en “onze man” – de knappe held met de spieren en geweldige buikspieren – die in zijn eentje de vijandelijke hordes verslaat.

De realiteit op de grond is anders. Het verhaal is anders. De acteurs hebben hier geen script. De helden zijn meestal gewone mensen die gewoon proberen de dag door te komen. Gewoon mensen van alle leeftijden en beschrijvingen,

KIA? Gedood in actie. In een oorlogsgebied is iedereen “in actie”.

Ik herinner me Vientiane, waar ik tijdens de belegering wachtte op een vlucht naar Phnom Penh. Er was een korte wapenstilstand in Vientiane, die abrupt eindigde. Ik heb dat vliegtuig dus nooit gehaald en dat was maar goed ook, want ik zou het niet overleefd hebben omdat ik geen “geaccrediteerde” journalist was en geen bescherming had.

Als Canadees kon ik in die tijd met bijna iedereen praten.

De Amerikanen dachten dat ik net als zij was.

De Vietnamezen en de Pathet Lao hadden allemaal het verhaal gehoord van Norman Bethune, de Canadese arts die algemeen werd beschouwd als een held van de Chinese revolutie. Ze wisten dat Canada onderdak bood aan Amerikaanse oorlogsverzetsstrijders.

Ik kende mensen van de CIA. Ik hoorde hun verhalen. Ik had vrienden in het Amerikaanse leger. Voordat ik naar Laos kwam. Ik had met piloten gesproken die de volgende dag zouden vliegen en doelen in Laos zouden bombarderen. Als ze er boven Laos zouden uitspringen, zouden lokale dorpelingen hen waarschijnlijk doden. Wat er gebeurt, gebeurt.

Het was een leerzame ervaring. Bij aankomst in Vientiane. Ik deelde sigaretten met Laotiaanse en Vietnamese strijders en had gesprekken in gebroken Frans. Ik heb veel geleerd. Veel kleine dingen die samen iets groters werden.

Maar het meeste heb ik geleerd van gewone mensen, op straat, op markten en ’s nachts in tempels. De Laotianen zijn erg vriendelijke mensen.

Terwijl ex-pats in Vientiane genoten van wijn en jachtvlees en Franse restaurants, bedelden kinderen zonder armen en benen en ogen en oren op straat. Kleine meisjes boden hun lichaam aan voor een dollar. De ex-pats klaagden over de airconditioning.

Militair en politiek lag mijn sympathie bij het Vietnamese leger en de Pathet Lao, maar mijn hart lag bij de mensen van Laos.

Elke avond ging ik naar de tempel en danste ik met hen en dronk ik frisdrank en lachte ik en probeerde ik de bommen te vergeten.

Uiteindelijk vluchtte ik naar het noorden en over de noordelijke grens. Ik overleefde het, min of meer toevallig. Sommige van mijn vrienden hadden minder geluk.

De Amerikanen wierpen 260 miljoen bommen op dit kleine vreedzame land, waardoor het het meest gebombardeerde land in de geschiedenis werd. Is het een misdaad? Het lag geografisch te dicht bij andere landen waarmee de VS in oorlog was.

Maar de Laotianen wonnen toch. Net als Vietnam. Net als de Afghanen. Net zoals de Irakezen en de Syriërs dat zullen doen. Net als de Russen.

Je kunt een leger verslaan. Maar je kunt geen volk verslaan. Zeker niet als ze vechten voor hun huis. Dat brengt ons terug bij Oekraïne.

West-Oekraïne vecht niet voor de huizen van zijn volk. De oorlog is etnocide. De oorlog wordt gedreven door ideologie.

Elke dag bombardeert het Westen burgercentra in Donetsk, daar worden clusterbommen voor gebruikt. De slachtoffers zijn vrouwen, kinderen en ouderen. Maar ze geven niet op. Opgeven is gewoon sterven.

Uiteindelijk zal Oekraïne zich volledig en abject moeten overgeven – en er zullen rechtszaken over oorlogsmisdaden moeten komen, zodat het voor het Westen moeilijker wordt om zijn schaamte te vergeten, niet dat het die heeft.

Onderhandelingen?

Het hele idee van “onderhandelingen” is beledigend voor de nagedachtenis van de doden. Laat er in plaats daarvan gerechtigheid zijn.

De VS gebruikt hetzelfde excuus als de Japanners blijven gebruiken voor hun wreedheden in China – dat de schuld bij de oorlog zelf ligt – en niet bij degenen die de oorlog voeren,

zelfs als ze verschrikkelijke, gemene en onnodig wrede dingen doen – vaak alleen maar omdat het kan.

De Japanners verontschuldigen zich wel, maar met diplomatieke taal en smoesjes om herstelbetalingen of territoriale aanpassingen te vermijden – excuses zonder verantwoordelijkheid.

De VS bieden nooit hun excuses aan. Ze hebben nooit hun excuses aangeboden aan Laos. Noch aan Vietnam. Ze zullen zich niet verontschuldigen tegenover Rusland of China of Syrië. Er kan dus geen sprake zijn van vergeving. Er zou geen vergiffenis mogen zijn.

We weten allemaal dat oorlog de hel is, maar de hel kent niveaus van verdoemenis.

De VS bevindt zich op het onderste niveau. Het is geen vlammende put. Slechts een zwarte schandkuil.

Topfoto: KUWAIT : 11e geniesoldaten van het Amerikaanse leger, toegevoegd aan de 3-7 infanterie, nemen hun positie in op 18 maart 2003 in afwachting van een mogelijke militaire aanval bij de grens tussen Koeweit en Irak. (Foto door Scott Nelson/Getty Images)

Julian Macfarlane is onderzoeksjournalist, auteur, geopolitiek analist en defensieanalist uit Tokio.

Gerelateerd (berichten in dit archief):