NAVO,Oekraïne,Rusland |
15 oktober 2022
Bron: sputniknews 12.10.2022 ~~~~

Toen Rusland eind 2021 en begin 2022 zijn rode veiligheidslijnen en voorstellen om deze te respecteren en de situatie in Oost-Europa te deëscaleren presenteerde, deden de Amerikaanse leiders deze zonder meer af als “non-starters”. Hun eigen deskundigen waarschuwden echter al tientallen jaren voor de risico’s van dergelijke manoeuvres, waaronder pogingen om Oekraïne aan de NAVO toe te voegen.

Op 24 februari reageerde Rusland op de snel instortende situatie in Oost-Oekraïne met een speciale operatie om een einde te maken aan de Oekraïense aanval op de Russisch sprekende Donbass-regio en een einde te maken aan de mogelijkheid dat Kiev tot het NAVO-bondgenootschap toetreedt. Een dergelijke situatie zou de NAVO-wapens tot aan de Russische grenzen brengen en de voormalige Sovjetrepubliek veranderen in een verzamelplaats voor een aanval op het Russische hart.

Terwijl de westerse leiders dit als een onuitgelokte aanval afschilderen, waarschuwen hun eigen vooraanstaande diplomaten en geopolitieke denkers al jaren voor de gevaren van uitbreiding van de NAVO naar het oosten, en vooral voor de pogingen om Oekraïne in het anti-Russische bondgenootschap op te nemen. We hebben enkele voorbeelden verzameld van deze genegeerde wijsheid.

Jack F. Matlock, Jr.

Als voormalig ambassadeur in de Sovjet-Unie en het socialistische Tsjecho-Slowakije werd Matlock in 1997 opgeroepen om te getuigen voor de Amerikaanse Senaat in het kader van een discussie over de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Behalve de voormalige Duitse Democratische Republiek (DDR), die in 1990 deel uitmaakte van een herenigd Duitsland, omvatte de alliantie van westerse kapitalistische mogendheden nog geen voormalige Sovjet-bondgenoten of -republieken. Matlock waarschuwde dat dit “de geschiedenis zou kunnen ingaan als de grootste strategische blunder sinds het einde van de Koude Oorlog”.

“In plaats van de veiligheid van de Verenigde Staten, haar bondgenoten en de landen die tot het bondgenootschap willen toetreden te verbeteren, zou dit een reeks gebeurtenissen in de hand kunnen werken die de ernstigste bedreiging voor de veiligheid van deze natie zouden kunnen vormen sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie,” zei Matlock.
“Leden toevoegen aan de NAVO zal ons niet beschermen tegen de reële dreiging die ik heb beschreven,” zei hij later, verwijzend naar de mogelijkheid dat een massavernietigingswapen uit het overgebleven Sovjetarsenaal in handen valt van een schurk. “Maar het maakt de Russische natie, en vooral hun leger, duidelijk dat wij Rusland nog steeds op zijn minst als een potentiële vijand beschouwen, die niet in aanmerking komt voor dezelfde veiligheidsgaranties en dezelfde mate van samenwerking die de landen in Midden- en Oost-Europa wordt geboden.”

NAVO: Geschiedenis van de uitbreiding © Sputnik


William Perry

Perry, de Amerikaanse minister van Defensie van Bill Clinton van 1994 tot 1997, was zo tegen een snelle uitbreiding van de NAVO naar het oosten dat hij overwoog ontslag te nemen. Op een forum dat The Guardian in 2016 organiseerde, zei Perry dat “in de eerste jaren ik moet zeggen dat de Verenigde Staten een groot deel van de schuld verdienen” voor de groeiende vijandigheid tussen Washington en Moskou.

“Onze eerste actie die ons echt in een slechte richting zette, was toen de NAVO begon uit te breiden en Oost-Europese landen, waarvan sommige aan Rusland grensden, erbij haalde. Op dat moment werkten we nauw samen met Rusland en zij begonnen te wennen aan het idee dat de NAVO een vriend kon zijn in plaats van een vijand … maar zij voelden zich zeer ongemakkelijk bij een NAVO vlak aan hun grens en zij deden een dringend beroep op ons om daar niet mee door te gaan.”

Perry zei dat zijn visie sterk werd bestreden door sommigen in de regering-Clinton. “De mensen met wie ik discussieerde toen ik probeerde het Russische punt naar voren te brengen … de reactie die ik kreeg was eigenlijk: ‘Wat maakt het uit wat zij denken? Ze zijn een derderangs macht. En natuurlijk kwam dat standpunt ook bij de Russen over. Toen begonnen we dat pad af te glijden.”

George F. Kennan

De voormalige Amerikaanse ambassadeur in de Sovjet Unie en architect van het Koude Oorlog beleid van “containment” tegen het communisme, George. F. Kennan wist dat er grenzen waren tot waar het Westen de Russische belangen onder druk kon zetten voordat het resoluut zou reageren.

“Ik denk dat dit het begin is van een nieuwe koude oorlog,” vertelde Kennan de journalist Thomas Friedman voor de New York Times in 1998, te midden van de afronding van een massale uitbreiding van de NAVO naar het oosten met de voormalige Sovjet-bondgenoten Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek.
“Ik denk dat de Russen geleidelijk zeer negatief zullen reageren en het zal hun beleid beïnvloeden. Ik denk dat het een tragische vergissing is. Er was geen enkele reden voor. Niemand bedreigde iemand anders. Deze uitbreiding zou de grondleggers van dit land doen omdraaien in hun graf.

We hebben getekend om een hele reeks landen te beschermen, terwijl we noch de middelen noch de intentie hebben om dat op een serieuze manier te doen. De [NAVO-uitbreiding] was gewoon een luchtige actie van een Senaat die geen echte belangstelling heeft voor buitenlandse zaken.”
“Het toont zo weinig begrip van de Russische geschiedenis en de Sovjetgeschiedenis,” voegde hij eraan toe. “Natuurlijk zal er een slechte reactie van Rusland komen, en dan zullen [de NAVO-uitbreiders] zeggen dat we jullie altijd hebben verteld dat de Russen zo zijn – maar dit is gewoon verkeerd.””

Premier Vladimir Poetin ontmoet voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger © Sputnik / Alexei Druzhinin

Henry Kissinger

Een van de meest eminente Amerikaanse diplomaten, voormalig minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, maakte veel van zijn meest beruchte politieke deals op basis van zijn theorie van “triangulatie”, oftewel het tegen elkaar uitspelen van de USSR en China. Dit vereiste een scherp inzicht in de belangen en zorgen van beide naties, in wat kon worden afgedongen en wat niet.
In de Washington Post van 5 maart 2014, een week nadat de door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev een extreem-rechtse nationalistische groep aan de macht had gebracht, waarschuwde de oudere staatsman dat “het Westen moet begrijpen dat Oekraïne voor Rusland nooit zomaar een ander land kan zijn”.

“De Russische geschiedenis begon in wat Kievan Rus werd genoemd. De Russische religie verspreidde zich van daaruit. Oekraïne maakt al eeuwenlang deel uit van Rusland, en hun geschiedenissen waren daarvoor al met elkaar verweven. Enkele van de belangrijkste veldslagen voor de Russische vrijheid, te beginnen met de Slag bij Poltava in 1709, werden uitgevochten op Oekraïens grondgebied. De Zwarte Zeevloot – Ruslands middel om macht te projecteren in het Middellandse Zeegebied – is op basis van een erfpacht gevestigd in Sevastopol, op de Krim. Zelfs beroemde dissidenten als Aleksandr Solzjenitsyn en Joseph Brodsky hielden vol dat Oekraïne een integraal onderdeel was van de Russische geschiedenis en zelfs van Rusland”.

Verder zei hij dat “Oekraïne niet moet toetreden tot de NAVO, een standpunt dat ik zeven jaar geleden innam toen het voor het laatst ter sprake kwam.” Kissinger heeft dat standpunt tijdens de huidige crisis steeds herhaald, zoals vorige maand nog.

John Mearsheimer

In 2015 hekelde de eminente Amerikaanse politicoloog John Mearsheimer, die niet bekend staat om zijn anti-Kiev gezindheid (hij pleitte er ooit voor dat Oekraïne zijn kernwapens behield die het van de USSR had geërfd), het westerse beleid ten aanzien van Oekraïne door te zeggen dat het Kiev “op het pad van de teunisbloem leidt, en het eindresultaat is dat Oekraïne ten onder gaat”.

In plaats daarvan, zei hij, is “Oekraïne neutraliseren en dan economisch opbouwen” het beste beleid voor stabiliteit.
“We moedigen de Oekraïners aan om het hard te spelen tegen de Russen. We moedigen de Oekraïners aan te denken dat ze uiteindelijk deel zullen uitmaken van het Westen, “omdat we Poetin uiteindelijk zullen verslaan en we uiteindelijk onze zin zullen krijgen. De tijd staat aan onze kant. En natuurlijk spelen de Oekraïners hierin mee. De Oekraïners zijn bijna niet bereid tot een compromis met de Russen en willen in plaats daarvan een hard beleid voeren. Zoals ik al eerder zei, als ze dat doen, is het eindresultaat dat het land wordt verwoest. Wat wij doen is in feite dat resultaat aanmoedigen … Het zou in ons belang zijn deze crisis zo snel mogelijk te beëindigen.”

Noam Chomsky

De linkse criticus, politicoloog en geleerde Noam Chomsky gaf soortgelijke waarschuwingen in 2015 en vertelde Democracy Now! dat “het idee dat Oekraïne zich zou kunnen aansluiten bij een westerse militaire alliantie voor elke Russische leider volstrekt onaanvaardbaar zou zijn” en dat de wens van Oekraïne om zich aan te sluiten bij de NAVO “Oekraïne niet beschermt, maar Oekraïne bedreigt met een grote oorlog.”

“Er is een achtergrond waar we aan moeten denken,” zei hij. “De Russen hebben een argument en je moet het begrijpen … De achtergrond begint met de val van de Sovjet-Unie in 1989, 1990. Er waren onderhandelingen tussen president [George H.W.] Bush, [minister van Buitenlandse Zaken] James Baker, en [Sovjet-president] Michail Gorbatsjov over hoe om te gaan met de problemen die zich toen voordeden.”

Op deze foto van 9 september 1990 schudt de Amerikaanse president George Bush handen met Sovjet-president Michail Gorbatsjov aan het eind van hun gezamenlijke persconferentie ter afsluiting van de eendaagse top in Helsinki, Finland.
© AP Photo / Liu Heung Shin

“Een cruciale vraag is ‘wat gebeurt er met de NAVO?’ De NAVO werd vanaf het begin aangeprezen als noodzakelijk om ‘West-Europa te beschermen tegen de Russische horden’. Ok, geen Russische horden meer, dus wat gebeurt er met de NAVO? Nou, we weten wat er met de NAVO is gebeurd. Maar het cruciale punt is dit: Gorbatsjov stemde ermee in om een verenigd Duitsland toe te laten tot de NAVO, een vijandige militaire alliantie. Het is een vrij opmerkelijke concessie als je denkt aan de geschiedenis van de vorige halve eeuw … maar er was een tegenprestatie: dat de NAVO geen centimeter naar het oosten zou opschuiven.”

Dat is niet gebeurd. In plaats daarvan breidde de NAVO zich in 1999 uit tot aan de westgrens van Rusland, en nog meer in 2004.

William Burns

Het huidige hoofd van de Amerikaanse Central Intelligence Agency (CIA), William Burns diende ook als adjunct-staatssecretaris voor politieke zaken en als de Amerikaanse ambassadeur in Rusland. In zijn memoires uit 2019 “The Back Channel,” herinnert Burns zich een memo die hij in 1995 schreef toen hij diende als adviseur voor politieke zaken op de Amerikaanse ambassade in Moskou.

“Vijandigheid tegen eerdere NAVO-uitbreiding wordt bijna universeel gevoeld in het binnenlandse politieke spectrum hier,” schreef Burns destijds.
In een andere memo schreef hij in 2008 aan toenmalig staatssecretaris Condoleezza Rice dat “toetreding van Oekraïne tot de NAVO de helderste van alle rode lijnen is voor de Russische elite (niet alleen Poetin).”

“In meer dan tweeënhalf jaar van gesprekken met belangrijke Russische spelers, van dwarsliggers in de donkere krochten van het Kremlin tot Poetins scherpste liberale critici, heb ik nog niemand gevonden die Oekraïne in de NAVO anders ziet dan als een directe uitdaging voor de Russische belangen,” merkte Burns op.

Op de een of andere manier is die wijsheid niet doorgedrongen tot de rest van de regering Biden.