Oekraïne |
15 juni 2022
Bron:  Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk, Paris 14 juni 2022 ~~~

Polen en Oekraïne hebben een complexe geschiedenis van bloedbaden over en weer . Toch waren ze de afgelopen acht jaar verenigd tegen Rusland. Na te hebben overwogen Russisch grondgebied te annexeren als Moskou de oorlog zou verliezen, zou Warschau Oekraïens grondgebied willen annexeren als Kiev zou verliezen. President Andrzej Duda zou garanties hebben gekregen van zijn ambtgenoot Volodymyr Zelensky: als dank voor zijn militaire hulp tegen de Russen zou hij zijn land Galicië kunnen annexeren.

Ook in taalversies عربي Deutsch ελληνικά English

Español français italiano Português русский

Dit artikel is een vervolg op :
 1. “Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren“, 4 januari 2022.
 2. “Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië“
 3. “Washington weigert naar Rusland en China te luisteren“, 18 januari 2022.
 4. “Washington en Londen, getroffen door doofheid“, 1 februari 2022.
 5. “Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden”, 8 februari 2022.
 6. “Twee interpretaties van de Oekraïense zaak“, 15 februari 2022.
 7. “Washington slaat alarm, terwijl zijn bondgenoten zich terugtrekken“, 22 februari 2022.
 8. “Rusland verklaart de oorlog aan de Straussianen“, 8 maart 2022
 9 “Een bende van drugsverslaafden en neonazi’s”, 5 maart 2022.
 10. “Israël verbijsterd door Oekraïense neonazi’s”, 8 maart 2022.
 11. “Oekraïne: de grote manipulatie“, 22 maart 2022.
 12. “De Nieuwe Wereldorde wordt voorbereid onder het voorwendsel van oorlog in Oekraïne” 29 maart 2022.
 13. “Oorlogspropaganda verandert van vorm” 5 april 2022.
 14. “De alliantie van MI6, de CIA en het Banderisme”, 12 april 2022.
 15. “Het einde van de westerse overheersing“, 19 april 2022.
 16. “Oekraïne: de Tweede Wereldoorlog wordt voortgezet” 26 april 2022.
 17. “Washington hoopt zijn hypermacht te herstellen door oorlog in Oekraïne“, 3 mei 2022.
 18. “Canada en de Bandera aanhangers”, 10 mei 2022.
 19. “Een nieuwe oorlog wordt voorbereid na de nederlaag tegen Rusland”, 24 mei 2022.
 20. “Geheime militaire programma’s van Oekraïne”, 31 mei 2022.
 21. “Oekraïne : misverstanden, vergissingen en onbegrip”, 9 juni 2022

Van de Karpaten tot de Oeral zijn er geen bergen. Oost-Europa is bijgevolg een uitgestrekte vlakte waarin vele volkeren zijn gemigreerd en zich soms gevestigd hebben zonder dat zij de grenzen van hun grondgebied met reliëf konden afbakenen. Polen, Moldavië, Oekraïne, Wit-Rusland, de Baltische Staten en het Europese deel van Rusland zijn doorgangsgebieden waarvan de geschiedenis wordt gedomineerd door bewegingen. De meeste van deze staten liggen aan zee of aan een berg. Alleen Wit-Rusland en Oekraïne hebben niet zulke natuurlijke grenzen.

Toen de Vredesconferentie van Versailles aan het einde van de Eerste Wereldoorlog probeerde grenzen in Oost-Europa vast te stellen, slaagde zij daar niet in. Naargelang historische, taalkundige, etnische of economische criteria werden gehanteerd, moesten verschillende kaarten worden ontworpen, maar de belangen van de overwinnaars (de Verenigde Staten, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk) waren tegenstrijdig, zodat de genomen beslissingen slechts de helft van de betrokkenen tevredenstelden. Ook nu nog, hoezeer we de zaak ook wenden en keren, zijn en blijven de grenzen van Wit-Rusland en Oekraïne kunstmatig. Dit is een zeer bijzondere situatie, moeilijk te begrijpen voor mensen met een lange nationale geschiedenis.

Dit gezegd zijnde, moet worden toegegeven dat noch Wit-Rusland noch Oekraïne naties kunnen zijn in de gebruikelijke zin van het woord, hetgeen niet betekent dat zij geen staten kunnen zijn. Oekraïens nationalisme” is een kunstmatige ideologie die alleen kan worden opgebouwd door andere volkeren te verwerpen. Dit is wat de Banderisten deden tijdens het interbellum en nu nog steeds tegen de “Moskovieten” of “Groot Russen”. Deze vorm van nationalisme kan alleen maar destructief zijn. Het voorbeeld van Wit-Rusland toont aan dat een andere weg mogelijk is.

Polen, dat in de 19e eeuw volledig was verdwenen, werd na de nederlaag van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk en de Russische Revolutie opnieuw gecreëerd. De Conferentie van Versailles had geen problemen met het vaststellen van de westgrens van Polen, maar zij wist niet waar zij haar oostgrens moest trekken. Daarom probeerde de Tweede Poolse Republiek te groeien door een oorlog met Oekraïne uit te vechten. Het slaagde erin heel Galicië te annexeren. Vandaag is Krakau nog Pools, terwijl Lviv Oekraïens is. Er is in feite geen duidelijke reden voor deze verdeling, behalve de toevallige afloop van de gewapende conflicten.

Wanneer president Volodymyr Zelensky zegt dat Donbass en de Krim Oekraïens zijn, beschrijft hij de huidige stand van het kadaster, maar kan hij dit niet rechtvaardigen.

In 1792 werd de Krim door het Russische Rijk veroverd op het Ottomaanse Rijk, samen met het recht voor zijn vloot om vrij gebruik te maken van de Dardanellen en de Bosporus. Tsarina Catharina II wilde haar invloed uitbreiden naar de zuidelijke zeeën. Maar de Britten, bezorgd dat de Russen de Middellandse Zee zouden binnendringen en hun maritieme hegemonie zouden uitdagen, organiseerden een coalitie met Frankrijk en het Ottomaanse Rijk. Zij slaagden erin het Russische leger te verslaan, maar niet om dit gebied te heroveren.

Dit werd door de Sovjet-Unie in 1917 behouden. De beslissende slag van de “Tweede Wereldoorlog” (of “Grote Patriottische Oorlog” in Russische terminologie), die het begin markeerde van het einde van het Derde Rijk, vond plaats in Sebastopol op de Krim.

In 1954 besloot de eerste secretaris van de USSR, de Oekraïner Nikita Chroesjtsjov, tegelijkertijd amnestie te verlenen aan de Banderisten en de Krim administratief bij de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek te voegen. Dit was om de bladzijde om te slaan van de misdaden van de Banderisten en de nazi’s tijdens de wereldoorlog en de misdaden van de Banderisten en de CIA aan het begin van de koude oorlog.

Toen de Sovjet-Unie uiteenviel, verklaarde de Krim zich op 12 februari 1991 bij referendum onafhankelijk als de Autonome Socialistische Sovjetrepubliek van de Krim. De rest van het huidige Oekraïne bevestigde zijn onafhankelijkheid pas negen maanden later, op 1 december 1991. De Russische president Boris Jeltsin weigerde echter de Krim opnieuw aan zijn land toe te wijzen, zodat de Krim op 26 februari 1992 besloot terug te keren naar Oekraïne.

Toen de democratisch verkozen president Viktor Janoekovitsj door een door de VS georganiseerde kleurenrevolutie omver werd geworpen, bestond de nieuwe regering onder meer uit een tiental Banderisten [1].. Onder deze omstandigheden weigerden de Krimbewoners zich een racistisch politiek regime te laten opleggen. Het besloot in een referendum zijn onafhankelijkheid te herwinnen en het lidmaatschap van de Russische Federatie aan te vragen.

Na de vestiging van Russische militaire bases in Syrië ziet Londen de Russische aanwezigheid op de Krim als de terugkeer van een echte rivaal, die een bedreiging kan vormen voor zijn maritieme hegemonie.

Na de verovering van de Krim stuurde tsarina Catharina II haar vloot naar Beiroet en Latakia. Zij stichtte ook een nederzetting in het zuiden van Oekraïne, het “Nieuwe Rusland” (Novorossia). Dit gebied omvatte Donbass, Mykolayev, Kirovograd (nu Kropyvnytskyi), Kherson, Odessa, Gagauzia en Transnistrië (nu de Moldavische Republiek Dnjestrië). Pavel Gubarev, die in 2014 gouverneur van Donetsk was, verzette zich ook tegen het nieuwe regime in Kiev dat door de “staatsgreep” of door de “revolutie” (het hangt ervan af hoe je het bekijkt) werd opgelegd. Hij stelde daarom de afscheiding voor van Oekraïne met alle gebieden van Catharina II’s “Nieuwe Rusland”. Het is belangrijk te weten dat Gubarev noch pro-Russisch noch pro-VS was, maar integendeel pro-Europees. Pas toen Kiev hem arresteerde en gevangen zette, werd hij pro-Russisch. Toen president Zelenski het Russische vredesaanbod afwees, zei president Poetin hem dat zijn eisen mettertijd zouden toenemen. Van nu af aan is de bevrijding van het “Nieuwe Rusland” (Novorossia) het strategische doel van de Russische legers. In bijna alle oorlogen eist de overwinnaar compensatie, vaak grondgebied. Hier, zal het Novorossia zijn.

Met de oprichting van de Verenigde Naties hoopten de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog een einde te maken aan de veroveringsoorlogen. Zij erkenden echter dat oorlog een juridisch antwoord kan zijn op bepaalde conflicten. De grote mogendheden onthielden zich van stemming totdat de NAVO Joegoslavië uiteenvaagde en er zeven nieuwe landen ontstonden. Kosovo werd een militaire basis van de VS in de Balkan. Haar veiligheid wordt nog steeds verzorgd door een NAVO-contingent. Bosnië en Herzegovina is nog steeds een kolonie van de Europese Unie. Het wordt nog steeds bestuurd door een internationale Hoge Vertegenwoordiger. Deze betreurenswaardige voorbeelden scheppen een precedent waardoor kritiek op de eventuele toetreding van Novorossia tot de Russische Federatie niet mogelijk zal zijn.

Polen, dat het verlies van Oost-Galicië nog steeds niet heeft aanvaard, heeft in 2014 deelgenomen aan de Angelsaksische operatie om de verkozen president omver te werpen. In die tijd publiceerde ik een artikel waarin ik onthulde dat 86 bendeleden van de banderistenmilitie Pravy Sektor in september 2013 door Polen waren getraind in het politiecentrum Legionowo [2]. De operatie stond onder toezicht van Radosław Sikorski, minister van Defensie en later minister van Buitenlandse Zaken. Deze informatie werd door hemzelf ontkend, maar uiteindelijk opende de Poolse procureur-generaal een gerechtelijk onderzoek naar deze vreemde zaak.

De steun van Polen aan de Banderisten tegen de Oekraïense president had een mooie zet zijn geweest. Stepan Bandera had in 1934 namens de Gestapo toezicht gehouden op de moord op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken Bronisław Pieracki. Vervolgens gaf hij opdracht tot talrijke massamoorden op Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De Poolse veiligheidsspecialist Jerzy Dziewulski en de Oekraïense waarnemend president Oleksandr Turchynov hebben de leiding over de militaire operaties tegen de opstandelingen in Donbass (juni 2014).

Al snel bleek dat de Oekraïense kleurenrevolutie/coup van 2014 werd geleid door de Straussiaanse diplomaten Victoria Nuland (de huidige nummer 2 op het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken) en Derek Chollet (de huidige adviseur van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken), maar uitgevoerd door de Canadezen en de Polen Radosław Sikorski en Jerzy Dziewulski. De laatste is een gerespecteerd politieman die zijn opleiding in Israël heeft genoten en vervolgens adviseur van de president van de republiek en parlementslid is geworden. Op een foto, genomen in juni 2014, staat hij aan het hoofd van de Oekraïense interventietroepen naast de Oekraïense interim-president Oleksandr Turchynov.

Polen keerde terug in de strijd bij het begin van de speciale Russische militaire operatie van 2022. Toen de NAVO een op handen zijnde Russische nederlaag aankondigde, eiste generaal Waldemar Skrzypczak dat Kaliningrad (dat nooit Pools is geweest) door Rusland aan Polen zou worden teruggegeven als oorlogsvergoeding. Toen al snel duidelijk werd dat Rusland oprukte en dat de nederlaag Oekraïens zou zijn, overwoog president Andrzej Duda Oost-Galicië, dat in de Tweede Wereldoorlog verloren was gegaan, terug te vorderen. Ten eerste stelde hij de Oekraïners voor een Poolse vredesmacht op te richten om Galicië te beschermen. Daarna hield hij een opzwepende toespraak om zijn buren te verzekeren van hun steun tegen Rusland. Vervolgens ging hij naar Kiev en hield een toespraak voor de Verchovna Rada. Tenslotte is Polen begonnen met de tenuitvoerlegging van een eenrichtingssamenwerking. Zij heeft hoge ambtenaren gezonden om het land, waaruit een groot deel van de bevolking was gevlucht, te besturen. Maar niet omgekeerd: er zijn geen Oekraïense ambtenaren in Polen. Evenzo heeft Polen, na twee miljoen Oekraïense politieke vluchtelingen te hebben opgenomen, te kennen gegeven dat het vanaf 1 juli geen uitkeringen meer aan hen zal betalen.

De enthousiaste aanvaarding door de Banderisten van de hulp van Warschau in ruil voor grondgebied getuigt van de kunstmatige aard van hun “nationalisme”.

Topfoto: De Poolse en Oekraïense presidenten, Andrzej Duda en Volodymyr Zelensky, in de Verkhovna Rada in Kiev op 22 mei 2022.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *