China,Rusland |
15 juni 2021

Waarom een Yalta II?

Bron:  Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk 15 juni 2021 [Fr] 
ع De ελλ En Es fr it Pt ру Tr~~

De Verenigde Staten zijn niet de hypermacht die ze droomden te zijn. Ze hebben een verschrikkelijke militaire nederlaag geleden in Syrië met honderd geallieerde staten. Ook al blijven dezen zichzelf voor de gek houden, de tijd van de afrekening is gekomen. Om te overleven, heeft Washington geen andere keuze dan een verbintenis te sluiten met een van zijn vijanden. Rusland of China, dat is de vraag.

Voltaire Netwerk | Paris (Frankrijk) | 15 juni 2021

PNG - 225.1 kB

Tijdens een voorbereidende vergadering van de G7 op 3 mei 2021 hebben de ministers van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, Antony Blinken en Dominic Raab, laten horen dat het Westen zowel Rusland als China zou bestrijden. Maar een heel ander scenario zou uitgevoerd moeten worden.

We kunnen in een maatschappij niet zonder regels leven. Als de regels onrechtvaardig zijn, komen we in opstand en veranderen we ze. Dit is onvermijdelijk want wat op een bepaald moment goed leek, hoeft dat niet te blijven. Hoe dan ook, we hebben orde nodig, anders wordt iedereen de vijand van elkaar. Wat voor mensen geldt, geldt ook voor volkeren.

In 1945 werd op de Conferentie van Jalta de basis gelegd voor de verdeling van de wereld in de invloedssferen van de drie grote overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog: de VS, het Verenigd Koninkrijk en vooral de Sovjet-Unie. Tijdens de Koude Oorlog beledigden beide partijen elkaar in het openbaar, maar onder de tafel konden ze altijd met elkaar opschieten. Historisch onderzoek heeft uitgewezen dat, hoewel de overeenkomst op elk moment in een confrontatie had kunnen ontaarden, de beschimpingen eerder bedoeld waren om elkaar beter te leren kennen, dan om de tegenstander/partner te kwetsen. Dit systeem is nooit aangevochten. Het duurde tot het verdwijnen van de USSR in 1991.

Sindsdien heeft de Verenigde Staten beweerd de enige hypermacht te zijn die in staat is de wereld te organiseren. Ze zijn er echter niet in geslaagd. China en Rusland – de erfgenaam van de USSR – hebben bij vele gelegenheden geprobeerd de speelkaarten te herschikken. Ook zij zijn er niet in geslaagd, maar zij zijn niet gestopt met vooruitgang boeken. Het Verenigd Koninkrijk, dat tijdens de Koude Oorlog tot de Europese Unie was toegetreden, verliet deze om opnieuw aan de wedloop deel te nemen (“Global Britain“). Er zijn dus niet langer drie, maar vier machten die de wereld willen verdelen.

Na de periode van verwarring van 1991 tot 2021, van “Desert Storm” tot de “herschikking van het bredere Midden-Oosten”, is de ambitie van de VS in Syrië stukgelopen. Het duurde enkele jaren voordat zij haar nederlaag toegaf. De Russische legers beschikken nu over veel geavanceerdere wapens en het Chinese leger heeft veel gekwalificeerder personeel. Washington moet dringend nota nemen van de realiteit en een overeenkomst aanvaarden, anders zal het alles verliezen. Het gaat er niet meer om te bedenken wat voor haar het beste is, maar alles te doen om te overleven.

De bondgenoten van de Verenigde Staten hebben de omvang van de militaire ramp in Syrië niet ingezien. Zij blijven zichzelf voorliegen en behandelen dit grote conflict, waarbij nog meer landen betrokken zijn dan bij de Tweede Wereldoorlog, als een “burgeroorlog” in een klein, verafgelegen land. Het zal voor hen dan ook bijzonder moeilijk zijn om zich te schikken in de trapsgewijs terugtrekkende bewegingen van Washington.

Een Yalta II is de laatste kans voor de UK. Het voormalige “Rijk waar de zon nooit ondergaat” heeft niet langer de militaire middelen voor zijn ambities. Maar het behoudt een uitzonderlijke know-how en een niet aflatend cynisme (het “Perfidious Albion“). Het neemt deel aan elke deal zolang dat hen een opbrengst garandeert. Zij treedt in de voetsporen van de Amerikaanse regering en maakt gebruik van hun gemeenschappelijke cultuur en solide netwerken van invloed. De Pilgrim’s Society, die zeer aanwezig was tijdens de eerste Obama regering, is terug in het Witte Huis.

Rusland is niet de USSR, waar maar weinig leiders Russisch waren. Het is niet de bedoeling om een ideologie te doen zegevieren. Zijn buitenlands beleid is evenmin gebaseerd op een schimmige “geopolitieke” theorie, maar op de projectie van zijn sterke persoonlijkheid. Het is bereid zijn belangen te verwaarlozen in plaats van zichzelf te verloochenen.

China heeft een lange weg afgelegd zonder ook maar iets verschuldigd te zijn aan wie dan ook, en zeker niet aan degenen die het land in het begin van de 20e eeuw hebben verwoest. Het is vooral de bedoeling zijn regionale invloed en zijn handel met de rest van de wereld te herstellen. Het weet hoe het moet wachten, maar is niet bereid om concessies te doen. Het is nu een bondgenoot van Rusland, maar herinnert zich diens rol tijdens de kolonisatie en heeft zijn territoriale aanspraken op Oost-Siberië niet opgegeven.

Kortom, geen van de vier grootmachten handelt volgens dezelfde logica en streeft dezelfde doelstellingen na. Dit maakt het gemakkelijker om tot een overeenkomst te komen, maar moeilijker om deze na te komen.

Het Pentagon heeft een task force aangesteld om na te gaan welke opties er zijn om met China om te gaan (DoD China Task Force), dat het meer vreest dan Rusland. Want alles wat Peking van zijn regionale invloed herwint, zal ten koste van de posities van Washington in Azië zijn. Het Witte Huis van zijn kant heeft een topgeheime werkgroep opgericht om na te denken over mogelijke nieuwe maatregelen. De eerste groep heeft haar verslag uitgebracht, dat geheim is verklaard. Niemand weet of de tweede groep zijn werk heeft voltooid of niet.

Het is deze groep die toezicht houdt op het lot van de Verenigde Staten. De samenstelling zelf is geheim. De leden zijn duidelijk machtiger dan een seniele president. Het speelt een rol in centrale besluitvorming, die vergelijkbaar is met die van de National Energy Policy Development Group (NEPD) tijdens de regering Bush-Cheney.

Op dit moment is er geen indicatie of deze groep beleidsdoelstellingen en/of financiële belangen vertegenwoordigt. Hoe het ook zij, het is duidelijk dat de wereldfinanciën zowel de NAVO als het Witte Huis beïnvloeden. Zij tracht niet van bondgenootschap te veranderen, maar veeleer over de nodige informatie te beschikken om zich aan deze veranderingen aan te passen en haar maatschappelijke positie te handhaven.

De reizen van de verschillende speciale afgezanten van Washington doen vermoeden dat de regering Biden er reeds voor heeft gekozen het duopolie van de Koude Oorlog te herstellen. Dit is de enige manier voor Washington om een oorlog te vermijden tegen een Russisch-Chinese alliantie die het waarschijnlijk niet zou overleven.

Deze optie houdt in dat Washington zich ertoe verbindt de integriteit van Russisch Siberië tegen China te verdedigen en dat Moskou op zijn beurt de Amerikaanse bases en bezittingen verdedigt die zich in de Chinese invloedszone bevinden.

Deze optie veronderstelt dat Washington de Chinese economische superioriteit in de wereld erkent. Maar het laat de mogelijkheid open om het “Rijk van het Midden” politiek in te dammen, zodat het nooit een wereldmacht in de volle betekenis van het woord wordt.

De enige echte verliezer zou China zijn, dat nog steeds beroofd is van een deel van zijn invloedszone en politiek ingeperkt wordt. Het zou voorlopig echter gerustgesteld zijn indien het Taiwan zou kunnen terugwinnen, dat door de denktank van het Pentagon sinds een week als “niet belangrijk” voor de VS wordt beschouwd.

Het is belangrijk te begrijpen dat het grootste obstakel in de VS van mentale aard is. Sinds 2001 is Washington ervan overtuigd dat instabiliteit in zijn voordeel speelt. Daarom instrumenteert zij ongegeneerd jihadisten over de hele wereld, waarmee zij de strategie Rumsfeld/Cebrowski uitvoert. Het concept van een overeenkomst van het Jalta-type is daarentegen gericht op stabiliteit, hetgeen Moskou al twee decennia lang predikt.

President Biden heeft een ontmoeting met zijn Britse partners gepland om hun wederzijds bondgenootschap te versterken naar het model van het Atlantisch Handvest; vervolgens zal hij zijn belangrijkste bondgenoten bijeenbrengen voor de G7; en tenslotte zal hij zijn militaire en civiele bondgenoten in de NAVO en de Europese Unie ontmoeten. Pas nadat hij zich van de loyaliteit van allen heeft verzekerd, zal hij op 16 juni in Genève zijn Russische ambtgenoot, Vladimir Poetin, ontmoeten.

Dit alles is paradoxaal, omdat het erop neerkomt dat de regering-Biden precies datgene doet wat de Trumpregering belet werd te doen. Vier jaar zijn voor niets verspild.

(Wordt vervolgd…)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *