Economische groei zet door in Sandinistisch Nicaragua – Openbaar Archief

2023-03-16

Bron: Fabio CASARI 
Les deux Rives, 16 maart 2023 ~~~

De aankondiging van een aanzienlijke groei van het havenverkeer in Nicaragua is nieuws dat zijn weg niet heeft gevonden naar de grote media.

De BCIE (Centraal-Amerikaanse Bank voor Economische Integratie) vond het echter zeker nieuwswaardig, want juist de financiering van projecten voor de modernisering en verbetering van de efficiëntie van de havendiensten, die twee nieuwe aanlegplaatsen krijgen (waarvan één voor toerisme) en een opslag- en opslagcapaciteit van drieduizend containers, waaraan silo’s worden toegevoegd met een capaciteit van achtduizend vierhonderd ton voor de invoer van graan. Wanneer het moderniseringsproject voltooid is, zal de haven plaats bieden aan 20 schepen, tegenover 12 nu.

Daarnaast is er de geplande aanleg van de diepzeehaven van Bluefields, een project dat voor een bedrag van 594 miljoen dollar zal worden gefinancierd.

Voor de verstrooide media is het nieuws van de dag dat Nicaragua door de toegenomen productie en de financiële steun van de internationale monetaire instanties zijn systematische groei voortzet. Dat wil zeggen een groei die niet het resultaat is van een gunstige economische situatie, maar van een voorzichtige en doordachte sociaal-economische strategie die sinds 2007 wordt uitgevoerd door de regering onder leiding van president Daniel Ortega en vicepresident Rosario Murillo.

De groei van Nicaragua, die van 2007 (toen Daniel opnieuw president werd) tot 2017 gemiddeld tussen 4% en 5% per jaar bedroeg, is in 2018 slechts licht vertraagd door de poging tot een criminele staatsgreep die, na een verlies van 1,8 miljard dollar, de koers van de groei heeft vertraagd.

Maar ondanks investeringen om de economische wonden van de couppoging te herstellen, is het zelfs in 2018 gelukt om een “+” teken op de economische balans van het land te zetten. De veroorzaakte schade is in zijn gevolgen beperkt gebleven, juist dankzij een economische planningsstrategie die heeft bewezen zelfs in troebele wateren te kunnen navigeren zonder de controle over het roer te verliezen.

Het is ook het overwegen waard dat de buitengewone resultaten die een land met slechts 6,7 miljoen inwoners aan zijn vrienden en tegenstanders voorlegt, worden bereikt ondanks het algemene kader van Amerikaanse en Europese sancties waaraan Managua is onderworpen. Dit is voornamelijk te danken aan twee elementen: ten eerste hebben de sancties die Washington op verzoek van de naar een vaderland zoekende coupplegers heeft opgelegd, een relatief effect gehad op de economie. Nu de produktie en de uitvoer kunnen worden toegespitst op produkten waaraan de VS en de Amerikaanse markten in het algemeen grote behoefte hebben, is er een wederzijdse behoefte aan handel ontstaan en niet alleen een eenzijdige behoefte aan uitvoer.

Bovendien maken de politieke en economische overeenkomsten tussen Nicaragua en China, alsook met Rusland en Iran, unilaterale maatregelen zinloos. Een embargo op Nicaraguaanse producten in de VS zou leiden tot meer voedselinvoer uit China, dat voedsel en energie meer dan ooit nodig heeft.

Is Nicaragua geïsoleerd?

Hoewel het staatloze Chamorrisme (1) nepnieuws en kreupele analyses van de Nicaraguaanse werkelijkheid blijft verspreiden, zogenaamd om aan te tonen hoe geïsoleerd Nicaragua is, wijst Andres Oppenhaimer, een woordvoerder van ultrarechts Miami, er in een artikel in de Miami Herald op dat de export van Nicaragua naar de Verenigde Staten vorig jaar 5,7 miljard dollar bereikte, bijna het dubbele van de 3,2 miljard dollar in 2017. Wat maar één ding betekent, heel duidelijk en op zich buitengewoon: de buitenlandse handel van Nicaragua is in zes jaar tijd met 78% gegroeid. Europese landen bijvoorbeeld zitten tussen 21% en 34% groei sinds 2018. Aangezien buitenlandse handel wordt gedefinieerd als de uitwisseling van goederen en diensten tussen twee of meer landen, benadrukt dit resultaat echt het isolement van Managua? Of is het integendeel een duidelijk teken van een dwingende en steeds toenemende aanwezigheid van economische betrekkingen tussen Managua en zijn handelspartners?

Het constante refrein van de internationale rechtervleugel die de coupplegers steunt, herhaalt echter slaafs het internationale isolement van Nicaragua. Zij mogen het woord geven aan een onbekende die zich presenteert als Nobelprijswinnaar in de geopolitiek, maar dit is over het algemeen het thema dat obsessief wordt herhaald. Niets is minder waar, want uit de zojuist gepresenteerde gegevens blijkt dat Nicaragua niet politiek, diplomatiek of commercieel geïsoleerd is. En het is niet alleen niet geïsoleerd van bevriende landen of landen met een “neutrale” positie, maar het is ook niet geïsoleerd van zijn belangrijkste vijanden. Te beginnen met de Verenigde Staten, waarmee, om de afstand tussen propaganda en werkelijkheid, de verspreiding van een instrumenteel politiek beeld en de waarheid van de feiten te onderstrepen, de export van Nicaragua sterk is toegenomen.

De stortingen, die 1,4 miljard dollar hebben bereikt (bijna 11% van het BBP), dragen in belangrijke mate bij tot de groei van het BBP van Nicaragua. Dit geld, waarvan 76% afkomstig is van Nicaraguanen die in de Verenigde Staten wonen, draagt bij tot de toename van de hoeveelheid buitenlandse valuta die het land direct en indirect rijkdom verschaft. Doordat het de koopkracht verhoogt, voedt het de nationale economie, wat bijgevolg de hele economie ten goede komt via de geldhoeveelheid in omloop en het effect ervan op de groei van het BBP.

Anderzijds is het strategische hoofdstuk van de financiering door de internationale financiële organisaties, zowel op regionaal als op intercontinentaal niveau, het grootste bewijs van de betrouwbaarheid van het Nicaraguaanse systeem. In de eerste plaats omdat zij het door Daniel en Rosario bestuurde land zeer betrouwbaar achten wat de uitvoering van de gefinancierde projecten betreft. Ten tweede omdat zij Nicaragua beschouwen als een land waar de economische expansie, mits voldoende gestimuleerd door internationaal kapitaal, op korte en middellange termijn het belangrijkste economische ontwikkelingskader in Midden-Amerika kan genereren.

Dante Mossi, voorzitter van de BCIE, noemde de uitvoering door Managua van de gefinancierde projecten “voorbeeldig”, herinnerde eraan dat de criteria voor de toekenning van de financiering aan Managua dezelfde zijn als die welke voor alle landen gelden en benadrukte dat de toekenning van middelen aan Nicaragua “het resultaat is van een besluit dat met regionale consensus is genomen”. Voor ons”, aldus Mossi, “is Nicaragua een goed voorbeeld van hoe door internationale organisaties gefinancierde projecten moeten worden uitgevoerd”.

Het is duidelijk dat bij dit “goede voorbeeld” sprake is van een algemene beoordeling van de wijze waarop de regering van GRUN de ontvangen middelen beheert, hetgeen vooral betekent dat er geen sprake is van corruptie bij grote overheidsprojecten, anders zou er verspilling hebben plaatsgevonden en zou het allesbehalve een “goed voorbeeld” zijn geweest.

Er is een inherent politiek aspect dat niet over het hoofd mag worden gezien. Ondanks de propagandistische verklaringen van de VS en de EU, die door sommige bekrompen Zuid-Amerikaanse presidenten met een beperkte soevereiniteit worden omarmd, die graag goed willen overkomen in de ogen van de reus van het Noorden, is het duidelijk dat Nicaragua internationaal niet wordt gezien als een “dictatuur” of als een regering die de mensenrechten schendt. Anders zouden de VS en andere landen, zoals in het geval van andere landen, de volledige blokkering van financiering en kredietlijnen aan Managua hebben bevolen.

Dat dit niet is gebeurd, komt omdat de regeringen, buiten de hype van de media om, heel goed weten dat Nicaragua zich in al zijn juridische en constitutionele stelsels heeft laten leiden door internationaal aanvaarde normen, door waardeoordelen die in alle delen van de wereld unaniem worden toegepast. Als iets de beslissingen van de Nicaraguaanse autoriteiten heeft gekenmerkt, is het een buitensporige flexibiliteit en een uitgesproken bereidheid tot vergeving, vanwege de noodzaak de groei van het land te herstellen en het te bevrijden van haat.

Er wordt niet eens vermeld dat de wet in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en andere landen de intrekking van het staatsburgerschap toestaat. Dat weten ze in Washington, waar nationaliteit en staatsburgerschap kunnen worden ingetrokken wegens “deelname aan een samenzwering om de regering van de Verenigde Staten omver te werpen, te onderdrukken of met geweld te vernietigen”. En zelfs Londen, dat zich in weerwil van de werkelijke geschiedenis presenteert als “de oudste democratie ter wereld”, heeft weinig te klagen: het heeft het burgerschap aangeboden aan Nicaraguaanse criminelen, maar zou ondertussen kunnen beginnen met het teruggeven van het burgerschap aan de 767 burgers sinds 2010, onderdanen van Hare Majesteit, van wie het Britse burgerschap is ingetrokken als gevolg van herhaalde misdaden en overtredingen.