Venezuela |
2020-08-24
Bron: Pasqualina Curcio, Venezuela
ultimas noticias, 23 augustus 2020 (SP)
resumen-english, 23 augustus 2020 (EN) ~~~

We zijn als mensheid uitgenodigd voor een “nieuwe normaal”. De oproep aan ons kwam van de VN, het systeem van de Verenigde Naties.

Het normale is het “algemeen aanvaarde”, het is het bekende, het gebruikelijke, het gewone, of we het nu leuk vinden of niet, of we het nu eerlijk vinden of niet. Met verantwoordelijkheid moeten we ons afvragen waarom deze, en niet een andere normaliteit de wereld vandaag de dag kenmerkt? Wie profiteert er nu van die normaliteit en wie zijn blijkbaar degenen die beslissen wat normaal is en wat niet? Hoe zijn ze erin geslaagd ons te overtuigen van die normaliteit? Is wat vandaag de dag als normaal wordt beschouwd geëigend voor de 7,5 miljard wezens die deze planeet bevolken? Wat moet er veranderd worden?

Dit lijken zeer complexe en filosofische vragen, maar aangezien we zijn opgeroepen, om mee te denken zoals we de nieuwe wereld willen, laten we dan de huidige “normaliteit” in vraag stellen en overdenken, laten we ons ontdoen van de paradigma’s die ons zijn opgelegd, laten we ons iets anders voorstellen, laten we denken over een andere mogelijke wereld.

Galeano zei, Fernando Birri citerend: “Waar is utopie voor? Utopia is aan de horizon, en als het aan de horizon is zal ik het nooit bereiken, want als ik 10 stappen loop zal de utopie 10 stappen verder gaan, en als ik 20 stappen loop zal de utopie 20 stappen verder gaan, met andere woorden ik weet dat ik het nooit, nooit zal bereiken. Waarvoor is de utopie dan? Daarvoor, om te lopen.”

Het huidige “normale”

Het lijkt erop dat het “normaal” is, dat ongeveer 820 miljoen mensen in de wereld vandaag de dag in een situatie van voedselonzekerheid verkeren, en van hen 150 miljoen honger lijden ondanks het feit dat, volgens de FAO, er elke dag genoeg voedsel wordt geproduceerd voor alle bewoners van de planeet Aarde.

Naar schatting zullen in 2020 elke dag zo’n 12.000 mensen van honger zijn omgekomen als gevolg van de gevolgen van de pandemie, een groter aantal dan door Covid-19 zelf wordt geschat. Honger is nu de oorzaak van 45% van de sterfgevallen van kinderen onder de 5 jaar in de wereld. Dit is de “normaliteit” die we ervaren, terwijl 8 van de grootste voedsel- en drankbedrijven sinds januari van dit jaar meer dan 18 miljard dollar onder hun aandeelhouders hebben verdeeld, en wel op het hoogtepunt van de pandemie. Dit is tien keer zo veel als wat de Verenigde Naties schatten dat nodig is om te voorkomen dat mensen honger lijden.

Het lijkt “normaal” dat 1% van de wereldbevolking zich 82% van de wereldproductie toe-eigent; dat is tenminste wat er al tientallen jaren gebeurt. Het is ook “normaal” dat meer dan de helft van de 7,5 miljard mensen op deze planeet in armoede leeft.

Het is “normaal” dat in een situatie van inkrimping van de wereldproductie zo’n 450 miljoen mensen werkloos zullen zijn, want het is ook “normaal” in deze wereld waarin we vandaag de dag leven dat, terwijl deze miljoenen werklozen niets hebben om hun dagelijks voedsel naar hun kinderen te brengen, de 12 grootste miljardairs ter wereld een record hebben gebroken door hun rijkdom sinds januari van dit jaar met meer dan 40% te verhogen. Normaal?

Het ziet er “normaal” uit of dat is tenminste wat we al vele decennia lang zien en begrijpen, dat relaties in het sociale proces van werk gebaseerd moeten zijn op afhankelijkheid, overheersing en uitbuiting. Waarom is het “normaal” dat degenen onder ons die echt produceren en degenen onder ons die waarde toevoegen, degenen zijn die de in- en uit moeten checken, die nauwelijks een half uur te eten krijgen, dat afgetrokken wordt van de werktijd, en als klap op de vuurpijl maar 18% krijgen van alles wat we produceren ondanks dat we 99% van de bevolking zijn, terwijl de andere 1% 82% krijgt? Het wordt “zo normaal”, deze kwestie van de uitbuiting van de werknemer, dat soms, enkelen, zich niet eens bewust zijn dat ze tot de uitgebuite klasse behoren; zelfs dat de klasseindeling “normaal” is.

Laten we ons even voorstellen dat “normaal” geen kapitalisme is, dat de bourgeoisie zich de waarde van onze beroepsbevolking niet blijft toe-eigenen. Laten we denken aan meer humane arbeidsverhoudingen, aan een eerlijke verdeling van de rijkdom in termen van bijdrage aan het productieproces.

Het is dringend noodzakelijk om na te denken over hoe het kapitaal opnieuw zal worden uitgevonden in deze “nieuwe normaliteit” die niet alleen nieuwe arbeidsverhoudingen zonder overheersing zal omvatten, maar ook nieuwe technologieën. Er moet vooruitgang worden geboekt om te voorkomen dat er opnieuw een “nieuwe normaliteit” wordt opgelegd.

Wat “normaal” is, is dat bijvoorbeeld vrouwen en meisjes over de hele wereld 12,5 miljard uur per dag besteden aan activiteiten zoals de zorg voor kinderen, ouderen, zieken of gehandicapten, naast huishoudelijke taken zoals koken, wassen of het halen van water of brandhout, die niet worden erkend als een toegevoegde waarde voor de economie, en veel minder beloond.

Economische blokkades maken al deel uit van de “normaliteit” van deze wereld, of dat is tenminste wat de belangen van het grote kapitaal ons willen laten geloven. Het is al “normaal” om elk jaar naar de VN-Vergadering te gaan, en voor alle landen op twee na om tegen de blokkade van Cuba te stemmen, net zoals het “normaal” is voor de Verenigde Staten dat deze stemming het niet “nog erger” maakt. De opleggingen en criminele bedreigingen door de VS aan de volkeren van de wereld maken deel uit van die “normaliteit” die moet worden veranderd. Waarom zou een land over het lot van andere volkeren moeten beslissen?

Het is “normaal”, dat sinds Bretton Woods, slechts één valuta, de Amerikaanse dollar, de wereldreferentie is en dat slechts één betalingssysteem, de SWIFT, het domein van financiële transacties is. Sinds de jaren ’70 is het “normaal” dat olie in dollars wordt gekocht en verkocht, waarbij alle landen deze “kostbare” valuta moeten hebben. Misschien is het tijd voor een “nieuwe normaliteit” op monetair en financieel gebied, om het voorrecht en de macht weg te nemen die de Verenigde Staten in de “normaliteit” na de Tweede Wereldoorlog hebben gekregen. Misschien is het tijd voor meer referentievaluta’s om mee te handelen en meer compensatiesystemen.

We zouden een grote kans als mensheid verliezen als we in deze tijden van pandemie, na te zijn opgeroepen tot een “nieuw normaal”, ons zouden beperken tot het nadenken over, en plannen van slechts een nieuwe wereld waarin het mondkapje een onmisbaar accessoire wordt van onze dagelijkse kledij.

Wij verdienen een wereld van gelijkheid, zonder uitbuiting of uitbuiters, zonder onderscheid of uitsluiting, zonder racisme of vreemdelingenhaat, ecologisch duurzaam. De wereld die wij willen, moet het recht van de volkeren op zelfbeschikking garanderen, moet multicentrisch en multipolair zijn, zonder imperiale overheersing, waarbij samenwerking en solidariteit de boventoon voeren. Een wereld waarin de internationale normen door iedereen gerespecteerd en nageleefd worden.

We willen een wereld waarin rechtvaardigheid, echte vrijheid en vrede de norm zal zijn. Laten we, zonder af te wijken, naar die horizon toe lopen.

Pasqualina Curcio
Econoom (Centrale Universiteit van Venezuela). PhD in Politieke Wetenschappen van de Simón Bolívar Universiteit (Venezuela). Master in Public Policies van het Institute of Advanced Studies in Administration (Venezuela). Zij is hoogleraar aan de afdeling Economische en Administratieve Wetenschappen van de Simón Bolívar Universiteit. Zij was vice-minister voor Collectieve Gezondheidsnetwerken.

Topfoto: San Francisco, CA, Photo: Bill Hackwell

Eerdere opiniestukken van Pasqualina Curcio: