Bron: Yorlis Luna, COHA 13 mei 2020 ~~~
Managua, Nicaragua. Ik denk dat velen van ons die naar de wereld van vandaag kijken, het gevoel hebben of we naar een sciencefiction-film kijken: 22 miljoen officiele werklozen in de VS, terwijl analisten zeggen dat het ware aantal het dubbele kan zijn, voorspellingen van de ergste economische crisis sinds de Great Depression van de jaren ’30, en wachtrijen tot 15 uur lang waar voedsel of een beetje geld wordt uitgedeeld.
In Ecuador geven ze de families van mensen die sterven aan COVID-19 kartonnen doodskisten, terwijl de lichamen van andere slachtoffers op straat of bij mensen thuis liggen zonder dat iemand ze kan ophalen. In Brazilië, Colombia en El Salvador gaan de pannen-protesten en -demonstraties door, ondanks de avondklok en de militarisering, omdat ze de grenzen hebben gesloten terwijl de binnenlandse voedselproductie ontoereikend was, waardoor er voedseltekorten ontstonden die de prijzen deden stijgen. De honger is in de huizen en magen van de armste mensen terechtgekomen.
Het Wereldvoedselprogramma schat dat naast de 820 miljoen mensen die al honger lijden in de wereld, nog eens 135 miljoen mensen te maken zullen krijgen met acute voedselonzekerheid als een voorlopig gevolg van de gezondheidscrisis. De belangrijkste slachtoffers zijn vrouwen, zuigelingen en kinderen (VN, 2020). Dit heeft op zijn beurt grote gevolgen voor de gezondheid, de voeding en de humanitaire hulp, wat leidt tot grotere stromen van gedwongen migratie, ontheemding, geweld en sociale conflicten.
In Latijns-Amerika en het Caribisch gebied zijn er al 19 miljoen meer mensen die honger lijden en 37,71 miljoen werklozen. “Modellanden zoals de Verenigde Staten en de vazalstaten in Latijns-Amerika betalen nu de prijs voor de inkrimping van de staat, de wrede privatisering van de basisvoorzieningen (met name de volksgezondheid) en het in de steek laten van de boeren. Ondertussen demonstreren de landen die voortdurend gedemoniseerd worden als de “Trojka van de Tirannie”, Venezuela, Cuba en Nicaragua, hun morele superioriteit en hun vermogen om de crisis effectief te beheersen op basis van de sterke punten die ze hebben opgebouwd in de publieke sector en met meer georganiseerde en sociaal bewuste samenlevingen, gedisciplineerd om te werken voor het algemeen belang.
Dit onthult opnieuw de leugens, de schaamteloosheid en het cynisme van de hegemonische media die de waarheid verhullen: het imperialisme in alle vormen is niet alleen slecht, maar zijn wereldbeeld faalt voortdurend.
Hoe gaat het met ons belegerde, belasterde en gesanctioneerde Nicaragua?
Ik ben opgegroeid in een Nicaragua dat altijd in het publieke debat verscheen als een object van medelijden, zijn hand uitgestoken voor liefdadigheid als antwoord op de honger, extreme armoede en pijn waar ons volk in ondergedompeld was. Dit was nog erger in tijden van internationale crisis, zoals de orkaan Mitch. Ik herinner het me alsof het gisteren was. In de openbare scholen stonden wij kinderen in de rij om een theelepel poedermelk in een vel schriftpapier te krijgen en te zien hoe sommige van onze klasgenootjes flauwvielen van de honger of gewoonweg niet in staat waren om zich te concentreren of buiten te spelen. Onze bureaustoelen waren betonnen stoeptegels waarop we ons comfortabel moesten maken. En als je ziek werd, had je pech omdat er geen plaats was om naartoe te gaan. Om nog maar te zwijgen van de schietpartijen en nachtelijke gevechten die we hoorden tussen de “Come Muertos” en de “Galleros” – de twee jeugdbendes in mijn buurt van zieke, blootsvoets werkende jongens.
Tegenwoordig staat Nicaragua niet meer op de landkaarten waarop de tragedie van extreme honger of hopeloos geweld wordt afgebeeld, zoals de buren Honduras, Guatemala en El Salvador. Dit feit wordt echter bewust verborgen gehouden door de massamedia.
Nicaragua wordt geconfronteerd met een felle internationale lastercampagne, met leugens in de wereldpers, terwijl er in het land een heel andere situatie wordt ervaren. In de context van COVID-19 voelen gezinnen meer economische druk door de indirecte gevolgen voor onze open en kapitalistische economie, maar ze gaan daar ook mee akkoord en voelen zich ook normaal, vrede en rust.
Veel Latijns-Amerikaanse landen hebben zich gehaast om lockdowns op te leggen met draconische, maar inconsequente maatregelen: het sluiten van de markten van de arbeidersklasse en van kleine bedrijven, terwijl de internationale supermarktketens open blijven in een uiting van oneerlijke concurrentie die enorme verliezen veroorzaakt voor kleine producenten, handelaars en distributeurs. Nicaragua daarentegen heeft dergelijke beleidsmaatregelen om de gezondheidssituatie aan te pakken niet blind gekopieerd. De aanpak van Nicaragua is veeleer verstandig, weloverwogen en aangepast aan onze context en realiteit, en aangepast aan het aantal gevallen. De focus lag op de bescherming van de boeren- en volkseconomie en het leven van de meeste Nicaraguaanse mensen die ervan leven. Dit is een voorbeeld van de stelregel van [de Peruaanse filosoof] Mariátegui: de revolutie in Latijns-Amerika moet niet “een kopie of een imitatie zijn… het moet een heroïsche schepping zijn”. Voor elk uniek probleem, een unieke oplossing.
Deze beslissingen worden ondersteund door tastbare en ongrijpbare prestaties gedurende 14 jaar van aanzienlijke vooruitgang in het bevorderen van de menselijke waardigheid. Dit geldt met name voor de gezondheid, met meer ziekenhuisdekking, diversiteit en getraind personeel. Het geldt ook voor onderwijs, veiligheid, productie en de aanleg van wegen op het platteland. En het wordt ondersteund door het vertrouwen, de vasthoudendheid en de opoffering van duizenden Nicaraguaanse gezinnen die dagelijks worstelen om de volkseconomie in stand te houden. Het wordt ondersteund door de kracht van de gemeenschapsgezondheidsbrigades waarin de bevolking samenwerkt met de regering. En het wordt ondersteund door de honderdduizenden families van kleine en middelgrote boeren die een bastion van productie zijn en ongeveer 85% van het voedsel dat wij Nicaraguanen eten, produceren.
Dankzij onze boerenfamilies en het overheidsbeleid van de Sandinistische regering staat Nicaragua vandaag de dag niet meer op de hongerkaart. In plaats daarvan zijn we goed op weg naar voedselsoevereiniteit omdat onze voedselproductie lokaal is en opgedeeld in kleine clusters – nog meer opvallend, als men de grootte van het land in ogenschouw neemt. Daarom is er in Nicaragua genoeg voedsel in deze moeilijke tijd en zijn de prijzen stabiel gebleven of licht gedaald.
De boerencultuur van het land, en zijn talent en oneindige capaciteit om elke dag te werken, zorgen ervoor dat de woorden van president Daniel Ortega vorige maand waar blijven: “We zullen niet sterven van de honger”. De eerste plant-fase staat op het punt te beginnen en de boerenfamilies bereiden zich er liefdevol op voor. Ze maken hun zaden klaar, zetten jukken op de ossenploegen en wachten op de eerste stortbuien, de geur van vochtige aarde en een goede maan om de heilige zaden van maïs, rijst en bonen te zaaien die ons verzet als volk weer zullen verzekeren.
Referenties:
Yorlis Gabriela Luna Delgado – Wiskundige, populair pedagoog, agro-ecoloog en onderzoeker. Promovendus in Ecologie en Duurzame Ontwikkeling in het Colegio de la Frontera Sur, ECOSUR, Mexico.