Bron: Stephen Sefton, Tortilla con Sal - 22 maart 2020 ~~~
Op 10 maart van dit jaar heeft de UNHCR de volledig valse bewering gedaan dat 77.000 Nicaraguanen momenteel een vluchtelingenstatus aanvragen in Costa Rica. Die bewering is een regelrechte leugen. Ondanks het opportunisme van de Costa Ricaanse vazal-regering, die meer dan 600 miljoen dollar heeft ontvangen om vermeende politieke vluchtelingen uit Nicaragua te helpen, geven Costa Rica’s eigen migratiestatistieken een heel ander beeld.
| Year | Entered Costa Rica | Returned to Nicaragua |
| 2016 | 443054 | 439939 |
| 2017 | 435377 | 433777 |
| 2018 | 418159 | 388687 |
| 2019 | 416862 | 413080 |
Eind 2017 bedroeg het aantal Nicaraguanen dat reeds in Costa Rica woonde volgens de Costa Ricaanse migratiestatistieken 339.495. De netto migratie naar Costa Rica vanuit Nicaragua voor 2018 en 2019 voegde nog eens 33254 toe. Nicaraguanen die Costa Rica ongedocumenteerd binnenkomen, dragen niet bij aan de migratiestatistieken van het land. Nicaraguanen die asiel aanvragen wel. De UNHCR kan zich niet onttrekken aan zijn valse claim door zich achter Nicaraguaanse migranten zonder papieren te verschuilen.
In een recent rapport van de Costa Ricaanse regering staat dat eind 2019 ongeveer 31500 Nicaraguanen asiel aanvroegen. Hoewel er enkele gegevens beschikbaar zijn over het aantal asielaanvragen dat aan Nicaraguanen is toegekend, slechts 6 van de 23.063 in 2018, zijn de gegevens voor 2019 onvolledig, ofschoon Nicaragua’s antiregerings-krant La Prensa meldde dat er vanaf mei 2019 18 asielaanvragen waren goedgekeurd. Het aantal geweigerde aanvragen lijkt ook niet beschikbaar te zijn. Het is dus moeilijk om tot op heden een volledig beeld te schetsen.
Toch heeft de UNHCR op basis van officiële, openbaar beschikbare gegevens geen basis, behalve misschien valse propaganda van de staatsgreep-promotende oppositie van het land, om Nicaragua af te schilderen als een land van waaruit tienduizenden mensen naar Costa Rica zijn gevlucht om te ontsnappen aan gewelddadige politieke vervolging. De eigen migratiestatistieken van Costa Rica bevestigen de verkeerd gepresenteerde realiteit van de UNHCR en bevestigen de reeds lang bestaande historische context van de economische migratie tussen Nicaragua en Costa Rica. Ook de Costa Ricaanse regering heeft zelf erkend dat de meeste Nicaraguanen die asiel aanvragen dit doen om economische redenen.
Uit de statistieken blijkt dat de migratie van Nicaragua naar Costa Rica tijdens en na de periode van de gewelddadige mislukte staatsgreep in Nicaragua daadwerkelijk is afgenomen. Als de beweringen van de oppositie over de massale onderdrukking waar zouden zijn geweest, had deze moeten toenemen. De gegevens van Costa Rica voor ingewilligde asielaanvragen laten ook de valse beweringen van vervolging door activisten van de oppositie zien. In 2018 keurden de Costa Ricaanse autoriteiten slechts 6 aanvragen goed van de 23.062 Nicaraguanen die bij de Costa Ricaanse autoriteiten de vluchtelingenstatus aanvroegen. In datzelfde jaar keurde Costa Rica daarentegen 107 van de 1066 aanvragen voor de vluchtelingenstatus van Salvadoranen goed.
De reden dat de Costa Ricaanse immigratieautoriteiten minder dan 1% van alle 23.062 asielaanvragen van Nicaraguanen in 2018 hebben ingewilligd, is dat de overgrote meerderheid van die aanvragen nep waren. Costa Rica heeft aanzienlijk meer asielaanvragen aan Salvadoranen toegekend omdat de situatie in El Salvador in de nasleep van de staatsgreep in Nicaragua tussen april en juli 2018 onvergelijkbaar gevaarlijker was. De grootste deel van de oppositieactivisten ontvluchtte Nicaragua uit angst voor arrestatie voor de zeer ernstige misdaden die zij tijdens de gewelddadige mislukte staatsgreep van 2018 hadden gepleegd.
Naast het valse rapport van de UNHCR over de situatie van de Nicaraguanen in Costa Rica, heeft ook een echte reportage van de Zweedse veteraan Dick Emanuelsson de dubbelhartigheid van de UNHCR met betrekking tot Nicaraguaanse oppositieactivisten in Honduras aan het licht gebracht. Daar interviewde Emanuelsson de UNHCR-vertegenwoordiger die beweerde dat de UNHCR betrokken was bij het opzetten van infrastructuur voor de vaak gewelddadige leden van de Nicaraguaanse politieke oppositie langs de Hondurese grens met Nicaragua. Vervolgens vemeld Emanuelsson in zijn rapport de vertegenwoordiger van een lokale UNHCR-partnerorganisatie die langs de Hondurese grens met Nicaragua werkt, en die openlijk toegaf precies dat soort onderdak en steun te organiseren.
Dit niveau van dubbelhartigheid is routine geworden voor organisaties en instellingen die op een of andere manier gecoöpteerd zijn door Westerse bedrijfsfinanciering of overheidsbemoeienis. De voorbeelden van de UNHCR in Costa Rica en Honduras die de Sandinistische regering van Nicaragua proberen te schaden, niets nieuws overigens, maar daarom niet minder schandalig en verontrustend. Het fundamentele punt is dat geen enkele echte verslaggever die te goeder trouw de feiten controleert, kan vertrouwen op de schaamteloze desinformatie die wordt verspreid door instellingen als de UNHCR of soortgelijke instanties als de verschillende missies van de Organisatie van Amerikaanse Staten.
De meeste mensen in Noord-Amerika en Europa blijven vertrouwen hebben in internationale mensenrechten- en humanitaire instellingen, ondanks hun inmiddels bewezen chronische onvermogen om eerlijk en nauwkeurig verslag uit te brengen. Dat geldt al lang voor mensenrechten-NGO’s zoals Amnesty International (AI), de International Federation for Human Rights (FIDH and Human Rights Watch (HWR). Maar ook extreem schandalige misvattingen en omissies zijn kenmerkend geworden voor de verslaggeving door veel multilaterale instellingen. Ze zijn door westerse regeringen gecoöpteerd om crises in de wereld te manipuleren, van Syrië tot Oekraïne en van Mali tot Venezuela. Cynische manipulatie van gegevens en gebeurtenissen is de norm geworden in plaats van de uitzondering.
In Latijns-Amerika hebben de gebeurtenissen van het afgelopen decennium de ineenstorting van de institutionele integriteit en onafhankelijkheid van het Hoge Commissariaat voor de Mensenrechten van de VN (OHCHR), het Inter-Amerikaanse Comité voor de Mensenrechten (IACHR ) en het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN (UNHCR) op categorische wijze aangetoond. Dit geldt met name voor de dubbele maatstaven die worden gehanteerd, bijvoorbeeld tussen de verslaggeving over Bolivia voor, tijdens en na de militaire staatsgreep, over Cuba, Venezuela en Nicaragua en de heel andere verslagleggingsnormen die worden gehanteerd voor landen als Haïti, Honduras-Colombia, Ecuador en Chili.
In landen met progressieve regeringen worden de leugens van de rechtse oppositie over het algemeen zonder meer als waarheidsgetrouw beschouwd. Maar in landen die door de rechterzijde worden gedomineerd, worden legitieme, progressieve oppositieclaims onderworpen aan een uiterst nauwgezette, meestal onoprechte en vaak afwijzende controle. Toch publiceren vrijwel alle westerse nieuwskanalen dergelijke informatie zonder enige twijfel. Ze doen dat omdat ze lang geleden de echte verslaggeving hebben opgegeven ten gunste van de imperialistische psychologische oorlogsvoering.
De berichtgeving over de onjuiste voorstelling van de situatie van de Nicaraguanen in Costa Rica door de UNHCR bevestigt dit. De UNHCR beweert dat er een zeer ernstige humanitaire crisis heerst onder de Nicaraguaanse vluchtelingen in Costa Rica, en dat is een leugen. De enige ernstige crisis in Costa Rica waarbij migranten uit Nicaragua betrokken zijn, is de integriteitscrisis bij de UNHCR.