De Venezolaanse analist Reinaldo Silva kijkt naar de wetmatigheid van de recente poging van de Nationale Vergadering om het land terug te plaatsen in het door de VS geleide militaire verdrag.
Door Reinaldo Silva voor Aporrea (ES), en venezuelanalysis (EN) 29 juli 2019 ~~~
Afgelopen dinsdag heeft de door de oppositie gecontroleerde en officieel opgeheven Nationale Vergadering gestemd om het land opnieuw op te nemen in het Inter-American Reciprocal Assistance Agreement (TIAR), dat een gemeenschappelijk verdedigings-principe vastlegt voor de landen van Amerika in het geval van externe aanvallen.
De aktie werd snel bekritiseerd door de regering van Nicolas Maduro, die het beschreef als “vernederend” en “decadent”, en “de eerste stap op weg naar een oproep voor een Latijns-Amerikaanse invasie in Venezuela.” Van Juan Guaido, president van de Nationale Vergadering, is bekend dat hij een eerdere oproep tot buitenlandse militaire actie in Venezuela steunde, om zijn doelstellingen voor regime-change te bereiken, inclusief een recent verzoek aan het Southern Command van het Amerikaanse Leger.
Het Hooggerechtshof van het Latijns-Amerikaanse land oordeelde ook over het besluit van de Nationale Vergadering op vrijdag en verklaarde dat het illegaal en ongrondwettelijk is. De beslissing van de rechtbank was gebaseerd op artikel 236 van de Grondwet, en rechter Juan Mendoza, hoofd van de Constitutionele Kamer van het Hooggerechtshof, legde uit dat “De poging om Venezuela opnieuw in de TIAR op te nemen, nietig is [en het dus ontbreekt aan geldigheid en juridische grond] .”
Het Inter-American Reciprocal Assistance Agreement (TIAR) werd ondertekend in Rio de Janeiro in 1947 na de Tweede Wereldoorlog. Het werd opgericht als een systeem van wederzijdse militaire bijstand tussen leden van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), waarin werd vastgesteld dat in het geval dat een land in de regio werd aangevallen door een vreemde natie, het zou worden beschouwd als een aanval op alle van de staten van Amerika.
Het verdrag werd niet ingeroepen toen Argentinië tegenover Groot-Brittannië stond in de Falklands-oorlog in 1982, waarbij de Verenigde Staten de Britten schaamteloos steunden.
In 2012 trok Venezuela zich, samen met de regeringen van Bolivia, Ecuador en Nicaragua, terug uit de TIAR tijdens de 42e OAS-vergadering in Cochabamba [1].
De beslissing volgde op de kritiek van de Bolivarian Alliance for the Peoples of Our America (ALBA) tijdens haar bijeenkomst. ALBA-landen pleitten voor hervorming van het inter-Amerikaanse mensenrechtenstelsel en de OAS zelf, dat zij beschuldigden een instrument van de Amerikaanse macht te zijn. De Cochabamba-vergadering werd gekenmerkt door acute verschillen tussen ALBA-leden enerzijds en de Verenigde Staten en Canada anderzijds.
Deze dinsdag stemde de Nationale Vergadering, onder leiding van Juan Guaidó, voor de terugkeer van Venezuela in de TIAR, op zoek naar een juridische schermutseling om een buitenlandse militaire aanwezigheid op het nationale grondgebied toe te staan.
Het juridische karakter van elk internationaal verdrag is echter gebaseerd op de instemming van de partijen, de wil van de staten en, zoals we weten en onze grondwet bevestigt, wordt de staat vertegenwoordigd door de president van de republiek.
De grondwet van Venezuela luidt: “Artikel 187. Het komt overeen met de Nationale Assemblee: … 18. Goedkeuring door de wet van internationale verdragen of conventies uitgevoerd door de Nationale Executive …”.
Iemand die zichzelf tot president heeft uitgeroepen is niet, en kan niet zijn, de heerser van Venezolanen.
Evenzo is de Nationale Assemblee al meerdere jaren veroordeeld door de rechtbank.
Dit betekent dat figuren die geen juridische status of steun van het volk hebben, geen autoriteit hebben om Venezuela te binden aan, en veel minder uit te nodigen voor een buitenlandse invasie. Alleen president Nicolás Maduro kan deze internationale verdragen ondertekenen, en in dit geval moet het worden goedgekeurd door de Nationale Constituerende Vergadering.
Ondanks ideeën over het gebruik van geweld door buitenlandse agenten, vind ik het niet aannemelijk dat Donald Trump, ondanks zijn gekke strategieën, Venezuela zou durven binnenvallen.
Bij een dergelijke actie zou zijn hoop op herverkiezing beschadigd worden in de ogen van Amerikaanse kiezers, die een militair avontuur tegen Venezuela heel slecht zouden zien, gezien het feit dat het land de VS geen schade berokkent en geen bedreiging vormt voor de bevolking van de Verenigde Staten . Degenen die het meest lijden onder deze impulsieve oorlogen zijn de kinderen van arme Amerikanen.
Evenzo zou, afgezien van de VS, geen enkel ander land op het continent het Venezolaanse grondgebied durven betreden zonder de directe steun van Trump en zijn troepen, omdat is aangetoond dat het louter lafaards zijn die zich verschuilen achter het VS-imperialisme.
Notes:
[1] Mexico had het verdrag al in 2002 verlaten, terwijl Cuba het verdrag formeel in 2012 verliet . Nadat Cuba tussen 1962 en 2009 van de OAS geschorst was, was het Caribische eiland ook in deze jaren feitelijk niet aan de TIAR gebonden.
Reinaldo Silva is een schrijver en analist bij het Venezolaanse Aporrea.org.
Vertaald door Paul Dobson voor Venezuelanalysis.com.