Bron: Joe Emersberger, TheCanary venezuelanalysis, 28 februari 2019 ~~~
Door te weigeren Amerikaanse sancties en pogingen tot staatsgreep door de oppositie te veroordelen, biedt Amnesty dekking voor een mogelijke vuile oorlog in Venezuela, stelt Joe Emersberger.
De rapporten van Amnesty International vereisen van nature dat de lezers vertrouwen hebben in hun eerlijkheid en onpartijdigheid. Maar er is voldoende reden om ze niet te vertrouwen. Want Amnesty heeft de ernstige schendingen van de mensenrechten in Venezuela in het volle zicht genegeerd en tegelijkertijd de aanhangers van de Venezolaanse president Nicolás Maduro gedemoniseerd.
Kort na een ontmoeting met Juan Guaidó (die Donald Trump en een nieuwe Irak-stijl-coalitie van de wilskracht hebben gezalfd als de interim-president van Venezuela) heeft Amnesty een rapport uitgebracht dat leest als een nauwelijks verhulde poging om de militaire dreigementen van Trump en zijn handlangers tegen Venezuela vanuit een ‘mensenrechtenperspectief’ te versterken.
Team Trump als Venezuela’s ‘enige hoop’?
Erika Guevara-Rosas, Amnesty’s Americas directeur, zei:
Internationale gerechtigheid is de enige hoop voor slachtoffers van mensenrechtenschendingen in Venezuela. Het is tijd om alle beschikbare mechanismen te activeren om verdere wreedheden te voorkomen.
En dan staat in het rapport:
Landen die echt bezorgd zijn over de mensenrechtensituatie in Venezuela moeten de toepassing van universele rechtspraak onderzoeken.
De beschuldigingen van Amnesty over Venezuela zijn ernstig en verdienen, als ze waar zijn, een veroordeling. Maar er zijn tal van redenen om vraagtekens te plaatsen bij de eerlijkheid, de onpartijdigheid en de publieke verklaringen van de groep.
Iemand zou Amnesty bijvoorbeeld moeten vragen een lijst op te stellen van de landen die “oprecht bezorgd” zijn. Hoeveel landen die de Saoedies bewapenen zoals de VS, het Verenigd Koninkrijk, Canada en Frankrijk staan op die lijst?
Toen Amnesty dit verslag uitbracht, kon de dreiging van een militaire aanval van de VS op Venezuela, onder het mom “humanitaire hulpverlening” niet duidelijker zijn. Het maakt niet uit dat Venezuela in feite buitenlandse hulp ontvangt met toestemming van de Maduro-regering. De Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur John Bolton en senator Marco Rubio hebben herhaaldelijk maffiose dreigementen geuit tegen het leger en Maduro van Venezuela. Trump zelf heeft sinds 2017 (het jaar dat hij naar verluidt vroeg “Waarom zijn we niet in oorlog met Venezuela?”) herhaaldelijk gedreigd met een militaire “optie”.
Amnesty negeert Trump’s aanval op het recht op gezondheid en voedsel
Tegelijkertijd heeft Amnesty geweigerd de financiële sancties van Trump, die sinds augustus 2017 van kracht zijn en waarvan de gevolgen voor de hele economie verlammend zijn, te veroordelen. Inmiddels hebben de sancties de Venezolaanse regering meer dan 6 miljard dollar aan inkomsten gekost in een economie die in 2018 11,7 miljard dollar aan goederen heeft geïmporteerd. Voor de diepe en aanhoudende ineenstorting van de olieprijzen (en de olieproductie, die kelderde toen de sancties begonnen) had de Venezolaanse economie ongeveer 2 miljard dollar per jaar aan medicijnen geïmporteerd.
Het is belangrijk om te onthouden dat Amnesty in het geval van Venezuela zeer expliciet heeft gewezen op economische problemen als schendingen van de mensenrechten. Vorig jaar, toen ze me schreven dat ze weigerden de sancties van Trump aan de kaak te stellen,
Amnesty:
Amnesty International neemt geen standpunt in over de huidige toepassing van deze sancties, maar benadrukt eerder de dringende noodzaak om de ernstige crisis van het recht op gezondheid en voedsel waarmee Venezuela wordt geconfronteerd, aan te pakken. Wat de mensenrechten betreft, is het de verantwoordelijkheid van de Venezolaanse staat om dit op te lossen.
Zoals ik op The Canary heb opgemerkt, heeft Amnesty nu zijn standpunt over de sancties van Trump geactualiseerd. Zij vraagt Troef om alstublieft voorzichtig te zijn en de gevolgen van de nieuwe sancties die hij in januari heeft opgelegd, te “monitoren”. De nieuwe sancties snijden rechtstreeks de inkomsten af die de Venezolaanse regering heeft verkregen uit de verkoop aan de VS. De aanhoudende weigering van Amnesty om te erkennen dat er sinds augustus 2017 een verwoestende aanval op het Venezolaanse “recht op gezondheid en voedsel” gaande is, is ontstellend. En dat alleen al is een uitstekende reden om te twijfelen aan de eerlijkheid en onpartijdigheid van hun werk in Venezuela. Want elke geloofwaardige mensenrechtengroepering zou eisen dat er onmiddellijk een einde komt aan alle economische sancties die Trump heeft opgelegd.
Gewelddadige misdaad in Venezuela
Amnesty stelde in haar laatste
ook dat:
De meer verarmde gebieden van Caracas en andere delen van het land werden bijzonder getroffen en gestigmatiseerd, waarbij de hoogste aantallen slachtoffers werden geregistreerd, die later werden voorgesteld als ‘misdadigers’ die in botsingen met de autoriteiten werden gedood.
Het lijdt geen twijfel dat de veiligheidstroepen van Venezuela misdaden hebben begaan. De Maduro-regering heeft dat ook toegegeven. En Venezolaanse politieagenten werden gearresteerd voor misdaden die werden gepleegd tijdens de gewelddadige protesten van 2017. In juni 2017 waarschuwde minister van Defensie Vladimir Padrino López de veiligheidstroepen publiekelijk in opmerkingen die op de staatstelevisie werden uitgezonden dat hij “niet wilde dat er nog een nationale garde een gruweldaad zou begaan”. Deze protesten waren de vijfde door de VS gesteunde poging om de regering met geweld te verdringen sinds 2002. Trump leidt nu de zesde.
Het is ook belangrijk om te onthouden dat de Venezolaanse veiligheidstroepen geconfronteerd zijn met een zeer hoog moordcijfer (sinds lang voordat de huidige regering aan de macht kwam) en het sterftecijfer van politieagenten. Tegelijkertijd wordt het land al jaren geplaagd door gewelddadige, door de VS gesteunde demonstranten, die dingen doen als het levend verbranden van Afro-Venezuelanen op straat en het vermoorden van politieagenten. En vandaag de dag wordt het land geconfronteerd met de zeer ernstige dreiging van een Amerikaanse invasie die de meest gewelddadige oppositiegroepen aan de macht zou brengen.
We kunnen ons alleen maar voorstellen hoe de veiligheidstroepen in een land als het Verenigd Koninkrijk zich onder deze omstandigheden zouden gedragen. Jonge mannen zijn bijvoorbeeld naar de gevangenis in Groot-Brittannië gestuurd, gewoon omdat ze Facebook-berichten hebben geschreven waarin wordt gepleit voor rellen. Ik heb een aantal van deze punten vorig jaar naar voren gebracht in reactie op een soortgelijk VN-rapport dat door Reuters werd gehypet.
Het zeer reële moordprobleem van Venezuela (en het gewelddadige, door de VS gesteunde oppositieprobleem) zou inderdaad kunnen betekenen dat de veiligheidstroepen buitengerechtelijke executies als “misdaadbestrijding” of als zelfverdediging kunnen laten doorgaan. Maar het kan ook toestaan dat blijkbare partizanen zoals Amnesty de situatie verdraaien ter ondersteuning van Trump’s regime-veranderingsagenda.
Propagandabasis voor een vuile oorlog tegen Maduro-aanhangers?
Amnesty zei in zijn verslag dat:
Er is een sterke aanwezigheid van pro-Nicolás Maduro gewapende groepen (algemeen bekend als “colectivos”) in deze gebieden, waar de bewoners voor een groot deel afhankelijk zijn van de momenteel beperkte staatsprogramma’s om basisvoedsel te verdelen.
Ook hier zouden de “beperkte staatsprogramma’s” degenen zijn die Trump sinds 2017 door middel van sancties valselijk heeft aangevallen. Merk ook op hoe Amnesty de georganiseerde arme mensen wier voedsel aan miljoenen mensen wordt uitgedeeld – tot 60% van de huishoudens volgens een op de oppositie gerichte opiniepeiler (Datanálisis), als misdadigers aanmerkt.
Zoals George Ciccariello-Maher in ‘We Created Chavez‘ uitlegde, gaat de geschiedenis van arme mensen die zich (begrijpelijkerwijs) organiseren en bewapenen voor zelfverdediging in Venezuela’s armste buurten decennia terug. Het is niet nieuw.
Het zijn echter Maduro’s aanhangers in arme buurten en op het platteland die – al dan niet gewapend – met geweld het doelwit worden als de door de VS gesteunde oppositie de macht grijpt; vooral als ze dat doen in een staatsgreep of door middel van een Amerikaanse invasie. Amnesty lijkt zich echter weinig zorgen te maken over het “stigmatiseren” van hen, en heeft een te verwaarlozen bezorgdheid over de aanval van Trump op hun “recht op gezondheid en voedsel”.
Alle bovenstaande redenen zijn een sterk argument om de integriteit en objectiviteit van Amnesty in twijfel te trekken als het gaat om Venezuela. En in het belang van vrede en gerechtigheid zouden we Amnesty veel kritischer moeten bekijken..
Topfoto: Amnesty Americas directeur Erika Guevara-Rosas heeft er bij de Trump administratie op aangedrongen om de verwoestende impact van de illegale economische sancties op Venezuela te “monitoren”. (Youtube)