VK |
11 september 2022
Bron: Strategic Culture Foundation 9 September 2022

Liz Truss aan het roer. Het is overduidelijk dat Truss’s prioriteiten liggen bij krankzinnig militarisme en het tegenwerken van Rusland en China bij elke gelegenheid.

De nieuwe premier van Groot-Brittannië, Liz Truss, trad aan in een gedenkwaardige week voor de Britse politiek. Slechts twee dagen nadat zij officieel was benoemd door koningin Elizabeth II, het staatshoofd, overleed de broze monarch op 96-jarige leeftijd.

De landelijke rouw om de overleden monarch, die in de volksmond werd gezien als een geniale matriarchale figuur, voegt een gevoel van voorbode toe aan Truss’ opgang naar de macht.

In de zogenaamde constitutionele monarchie van Groot-Brittannië is de kroon de zetel van de staatsmacht, terwijl de eerste minister een ambtsdrager is. Dat heeft diepgaande – zij het onuitgesproken – gevolgen voor de vermeende democratie van Groot-Brittannië.

Truss neemt het stokje over van Boris Johnson als partijleider en premier van de Conservatieven. Johnson werd uiteindelijk gedwongen af te treden wegens eindeloze schandalen van slijmen en corruptie.

Toen hij de sleutels van Downing Street 10 overhandigde, beschreef Johnson, de blaaskaak die hij is, zichzelf als een ” stuwraket “.

Truss wordt de derde vrouwelijke premier van Groot-Brittannië, die allemaal conservatief (Tories) zijn geweest. Zij is de vierde Tory-premier die in de afgelopen vier jaar zijn ambt heeft bekleed (na Cameron, May en Johnson), wat wijst op een ongewone instabiliteit in het Britse establishment. Het Britse establishment geeft van oudsher de voorkeur aan de rechtse, pro-kapitalistische, pro-militaire Conservatieven als regeringspartij. Alle belangrijke parlementaire partijen in Groot-Brittannië – Tory, Labour, Liberaal-Democraat – zijn trouwe dienaren van het establishment, maar de Conservatieven zijn de meest getrouwe ambtsdragers, die dezelfde rijke klassebelangen en imperialistische kijk op de wereld hebben.

Groot-Brittannië’s langst regerende vorstin

Koningin Elizabeth II was de langst regerende monarch van Groot-Brittannië, met 70 jaar op de troon (1952-2022). Tot haar vergelijkbare gewaardeerde voorgangers, althans in de ogen van het Britse publiek, behoren Elizabeth I (1558-1603) en Victoria (1837-1901).

Tijdens haar regeerperiode heeft Elizabeth 15 premiers geofficialiseerd, waarvan de eerste Winston Churchill was, de leider van de Tweede Wereldoorlog, die in 1951 werd herkozen. De dood van de vorstin (die wordt opgevolgd door haar oudste zoon, de ongelukkige en niet erg populaire Charles) brengt voor veel Britten dan ook het gevoel van het einde van een tijdperk met zich mee. Er is een gevoel dat een zekere nationale stabiliteit en zekerheid, vertegenwoordigd door de overleden monarch, nu verloren is gegaan. Britannia mag dan ooit “over de golven hebben geregeerd” in vroegere glorierijke tijden, vanaf nu staan de Britten voor woelige wateren.

Voorliefde voor rijden op tanks

Liz Truss aan het roer. Zij is niet iemand die het publiek vertrouwen of zekerheid inboezemt met haar leiderschap. Maar ze is een militariste en een havik op het gebied van buitenlandse betrekkingen, wat haar geschikt maakt voor de belangen van het Britse establishment. Haar voorganger Boris Johnson was te veel een blok aan het been en veroorzaakte onrust bij het publiek.

Truss, geboren in 1975, is een vurig volgelinge van de hardliners van de voormalige Conservatieve premier Margaret Thatcher. Net als Thatcher laat Truss zich graag fotograferen bovenop militaire tanks en koestert ze illusies over “Groot-Brittannië” (net als veel andere Tory-politici, dat moet gezegd worden). Ze komt over als een nukkig, hardvochtig persoon.

Nog maar een paar weken geleden, tijdens de strijd om het leiderschap van de Conservatieve Partij, zei Truss dat ze er geen enkel bezwaar tegen zou hebben om kernwapens te gebruiken “zelfs als dat wereldwijde vernietiging zou betekenen”. Het vergt een griezelige psychopathische neiging om zoiets uit te spreken, laat staan dat je er ook nog mee lijkt te pronken.

Het was dan ook huiveringwekkend toen Britse media deze week, nogal terloops, opmerkten dat haar de geheime nucleaire codes van Groot-Brittannië werden toevertrouwd, meteen nadat zij tot premier was benoemd.

Haar eerste actie na haar aantreden in Downing Street was het bellen van de Amerikaanse president Joe Biden om de volledige steun van Groot-Brittannië voor de door de NAVO gesteunde oorlog in Oekraïne tegen Rusland te hernieuwen. De zogenaamde “speciale relatie” van Groot-Brittannië dat als een grommende bulldog voor Uncle Sam fungeert, zal onder Truss nog gehoorzamer en verderfelijker worden.

Haar tweede overzeese telefoontje was naar verluidt met de Oekraïense president Vladimir Zelensky, aan wie zij ook vertelde dat Groot-Brittannië zijn militaire steun aan zijn door nazi’s geteisterde regime in Kiev zou opvoeren. De volgorde van prioriteit van de twee telefoongesprekken laat duidelijk zien dat Truss een roekeloze oorlogszuchtige is. Normaal gesproken plegen nieuwe Britse premiers uit beleefdheid telefoontjes naar andere prominente Europese bondgenoten. Dat Truss na haar telefoontje naar Biden de voorkeur geeft aan het regime in Kiev boven Duitsland of Frankrijk, is een onheilspellend teken van haar kwaadaardige mentaliteit en de agenda die zij volgt.

Ongezouten oproepen tot beslissende nederlaag van Rusland

Truss heeft al ongehoorde, aanstootgevende uitspraken gedaan toen zij nog minister van Buitenlandse Zaken was in het kabinet van Boris Johnson. Zij heeft herhaaldelijk opgeroepen tot een beslissende nederlaag tegen Rusland in het conflict met Oekraïne. Haar minachtende persoonlijke uitlatingen over de Russische president Vladimir Poetin tonen aan dat zij een persoon is met een rabiate russofobie en een zeer lage kwaliteit.

Ze heeft ook onnodig havikachtige opmerkingen gemaakt over de confrontatie met China en het “beëindigen van de invloed van dat land”, ook al betekent dat dat de economische betrekkingen met ’s werelds binnenkort grootste wereldmacht zullen worden geschaad. De irrationele provocaties van Washington jegens Peking zullen door Londen alleen maar verder worden toegejuicht.

De nieuwe leider van de Tory’s heeft beloofd de toch al enorme militaire uitgaven van Groot-Brittannië te verhogen van 2 procent van het BBP tot 3 procent in 2030. Dat betekent een geschatte extra uitgave van 150 miljard dollar voor het leger door Groot-Brittannië in minder dan acht jaar.

Die obscene grootmoedigheid zal onvermijdelijk leiden tot drastische bezuinigingen op de overheidsuitgaven voor gezondheidszorg, onderwijs en andere essentiële diensten. De huidige recordniveaus van armoede in Groot-Brittannië zullen nog verder worden verbrijzeld naarmate Truss Groot-Brittannië meesleept op het pad van de oorlog.

Net als andere westerse regimes, maar nog meer in Groot-Brittannië, heeft Truss er geen problemen mee om miljarden in wapens en oorlogsvoering te pompen terwijl gewone burgers ontberingen lijden. Zij heeft er geen problemen mee om een torenhoge inflatie en economische ellende toe te brengen aan arbeiders en hun gezinnen, zolang het militair-industrieel complex maar winst maakt.

Biden, Scholz en Macron zijn evenzeer verzot op het toegeven aan de oorlogsmachine die het westerse kapitalisme aandrijft. En ze noemen dit “de democratie verdedigen” tegen Russisch “autocratisme”!

Rusland en China tegen zich in het harnas jagen

Het is overduidelijk dat de prioriteiten van Truss liggen bij het waanzinnige militarisme en het bij elke gelegenheid tegenwerken van Rusland en China. De sociale en economische belangen van de meeste Britten worden door Truss gewillig opgeofferd in haar misdadige streven naar een vijandig beleid tegenover Moskou en Peking.

Wat bovendien verontrustend is aan de nieuwe premier, zijn haar karakterfouten. Ze heeft geen scrupules en geen wroeging. Haar zure houding zegt alles. Zij is een “gedaanteverwisselaar” met weinig principes. Voorheen was zij lid van de Liberaal-Democratische partij in Groot-Brittannië. In die periode riep Truss officieel op tot afschaffing van de monarchie. Toen haar politieke carrière meer voordeel opleverde door toe te treden tot de Conservatieven, sprong Truss van boord en werd een overtuigd royalist.

Ze was eerder ook uitgesproken tegen het vertrek van Groot-Brittannië uit de Europese Unie tijdens het Brexit-referendum in 2016. Maar in het kabinet-Johnson maakte ze een ommezwaai en werd ze een fervent voorstander van de Brexit, een ommezwaai die haar snel hoge ministersposten opleverde. Wat de betrekkingen met de Europese Unie betreft, heeft Truss brutaal gewaarschuwd dat haar regering wettelijk bindende Brexit-verbintenissen terzijde zal schuiven. Dat betekent dat de betrekkingen met de rest van Europa een nog moeilijkere tijd tegemoet kunnen gaan. Een fragiel vredesakkoord in Ierland dreigt in duigen te vallen door de terugkeer van burgergeweld, omdat Truss de Brexit-verbintenissen niet wil nakomen en de grens op het Ierse eiland open wil houden.

Met andere woorden, de zelfzuchtige en achterbakse Truss is iemand die niet kan worden vertrouwd op enig principe of ethiek. Haar naam is in het Russisch toepasselijk vertaald als “lafaard”.

Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, is er ook nog bezorgdheid over Truss’ afschuwelijke gebrek aan historische kennis en respect voor de internationale betrekkingen. Zij heeft bijvoorbeeld belachelijke, pretentieuze opmerkingen gemaakt over het feit dat Oekraïne een lange geschiedenis van verzet en onafhankelijkheid heeft, die teruggaat tot de “invasies van de Mongolen en [sic] de Tataren”. Oekraïne is als moderne staat pas ontstaan als deelrepubliek van de in 1917 gevormde Sovjet-Unie. Later werd het onafhankelijk in 1991 na de ontbinding en het uiteenvallen van de USSR. Truss lijkt te denken dat Oekraïne al in de 14e eeuw bestond, samen met Genghis Khan.

Ontstellende onwetendheid

Toen zij haar laatste functie als minister van Buitenlandse Zaken bekleedde, was er sprake van een stuitende gêne toen zij in Moskou de Russische topdiplomaat Sergej Lavrov ontmoette tijdens de aanloop naar het huidige conflict in Oekraïne.

Truss gaf er blijk van zich niet bewust te zijn van Moskou’s lang gekoesterde, legitieme bezorgdheid over de expansiedrift van de NAVO en de onaanvaardbare bedreiging die deze expansie vormt voor de Russische nationale veiligheid. In haar kribbige woordenwisselingen met Lavrov gaf ze ook blijk van een ontstellende onwetendheid over de geografie van Rusland en zijn grens met Oekraïne.

Na hun kille ontmoeting achter gesloten deuren sprak Lavrov de media afzonderlijk toe en beschreef zijn gespannen eerdere gesprekken met Truss als een dialoog tussen een doofstomme en een dove. Zij werd terecht met de rug tegen de muur gezet tijdens haar arrogante bezoek aan Moskou. Het was typerend dat Truss niet op een echte diplomatieke missie was, maar veeleer op een missie van zelfverheerlijking en beeldvorming. Ze kleedde zich voor de camera’s in Russisch bont (in navolging van Thatcher in de jaren van de Koude Oorlog), ook al was het ongebruikelijk warm weer. Ongetwijfeld had Truss haar ogen erop gericht om binnenkort de toekomstige premier van Groot-Brittannië te worden.

Gevaarlijk moment voor internationale betrekkingen

Helaas hebben de internationale betrekkingen een gevaarlijke fase bereikt waarin de spanningen tussen de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten enerzijds, en Rusland en China anderzijds, hoog oplopen. Het is verbijsterend dat steeds meer mensen in de wereld vrezen voor het uitbreken van een wereldoorlog als gevolg van een conflict in Oekraïne of spanningen over Taiwan. Een totale oorlog zou escaleren in een nucleaire vuurzee voor de planeet – en Liz Truss lijkt het daar wel mee eens te zijn.

Wat de wereld in dit precaire tijdsgewricht nodig heeft, zijn diplomaten en vredestichters die conflicten kunnen oplossen door tegemoet te komen aan oprechte zorgen. Dat vereist intelligentie, begrip en wederzijds respect. Truss heeft geen van deze kwaliteiten. Zij is een oorlogszuchtige verrader.

Haar ambtsaanvaarding komt op een onheilspellend moment. Zij zal leiden tot meer instabiliteit en onzekerheid, zowel in de internationale betrekkingen als voor het Britse volk.

Britse waarden: Leider zonder democratisch mandaat

Vergeet ook niet dat zij de volgende premier van Groot-Brittannië wordt zonder enig democratisch mandaat. Ze is door de leden van de Conservatieve partij gekozen om Johnson op te volgen. Johnson won de nationale verkiezingen van 2020 als toenmalig leider van de Conservatieven. Truss’s “verkiezing” komt dus voort uit de interne stemming van 80.000 leden – grotendeels rijken – van de Conservatieve partij. Dat is een fractie (veel minder dan 1 procent) van het totale Britse stempubliek.

Gezien de omstandigheden zouden dus uit democratische overwegingen nieuwe nationale verkiezingen moeten worden uitgeschreven. Maar niet in Groot-Brittannië, waar het ongekozen establishment en zijn handlangers de scepter zwaaien, en verkiezingen in werkelijkheid niet meer dan een bijzaak zijn. Dat is de echte betekenis van “Britse waarden”.

De meeste Britten maken zich steeds meer zorgen over de verslechtering van de sociale en economische omstandigheden, of over hoe ze hun baan kunnen behouden, hun gezin te eten kunnen geven en de verwarming van hun huis kunnen betalen. Truss wil de oorlog met Rusland aanwakkeren en meer uitgeven aan het leger dan aan openbare diensten – en dat alles uit onwetend fanatisme en carrière ijdelheid. Zij laat de gewone mensen opdraaien voor de kosten van de oorlog en laat hen betalen voor haar criminele machinaties ten opzichte van Rusland en China. Huishoudens in heel Groot-Brittannië zullen deze winter bevriezen als gevolg van de torenhoge energierekeningen. Truss en haar soortgenoten, zoals de al even koelbloedige Ursula von der Leyen, de topbureaucraat van de Europese Commissie, veroorzaken ongekende ellende voor de mensen, als ze tenminste niet aanzetten tot een regelrechte wereldoorlog.

Als men ziet wat er gaande is in de Britse politiek, kan men dan echt volhouden dat het een democratie is? Dat is het nooit geweest, zoals de rol van de monarchie aantoont. (Hetzelfde kan gezegd worden van andere westerse staten en hun pseudo-democratische regimes).

Maar helaas, nu de vermeende vriendelijke oude koningin dood is, is het masker van de clown afgegleden, en wat daaronder ligt is een waarlijk akelig, lelijk regime. Op een bepaalde vreemde manier is Liz Truss een geschikte keuze, natuurlijk niet omwille van de wereldvrede, maar als belichaming van de verraderlijke arrogantie, het imperialisme en het endemisch fascisme van het Britse establishment.