Bron:: Dayron Chang
cubadebate 30 oktober 2025 ~~~
Santiago werd op 29 oktober wakker zonder zon. Voor sommige generaties zijn deze lange nachten niet ongewoon. Maar deze keer brachten de wind en het water ons nog iets anders: een geluid dat je doet huiveren en dat je niet snel vergeet. Het duwde ramen open, rammelde aan deuren, verbogen antennes, brak glasramen en ontwortelde bomen. Te midden van die intensiteit schreeuwen de buren naar elkaar, op zoek naar een teken. Niet alleen van verbondenheid. Van hoop. Van leven.
Melissa, de orkaan, heeft zijn sporen achtergelaten in de straten, op de gezichten, in deze stad die niet zonder ritme kan leven. Daarom durfde er, voordat hij aan land kwam, ergens in een wijk een conga te klinken temidden van de angst. Want elke inwoner van Santiago gaat op zijn eigen manier om met angst: sommigen dansen, anderen delen afbeeldingen van de beschermheilige van Cuba vanuit het heiligdom van Cerro del Cardenillo, sommigen bidden, anderen wachten gewoon af.
Santiago trilt op die muziek. Die muziek is uniek en geeft veerkracht een andere filosofie.
Ik weet dat men op sommige plekken probeerde de wind te trotseren met melodieën om de spanning te verminderen die al dagenlang met een trage snelheid van kilometers per uur toenam. Maar Melissa heeft haar eigen tempo. En ze danste niet. Ze verwoestte alles.
Velen hebben Flora en Sandy nog steeds in hun botten. Melissa voegt zich bij die emotionele geografie. Haar winden waren meedogenloos. Voorwerpen vlogen als bladeren door de lucht. De windstoten maakten een oorverdovend geluid, alsof de hemel schreeuwde. In El Caney liep het water huizen binnen. In El Cristo werden daken weggerukt. In Palma Soriano brak de antenne van het telecentrum in tweeën. In Siboney overspoelden de golven huizen. In Contramaestre werd alles met een licht dak verwoest. Het water steeg tot ongekende hoogten. De rivieren zwollen aan. De vegetatie werd weggevaagd.
In de vroege ochtend vertelt een arts in het dorp El Cobre hoe 17 levens werden gered. Tot het laatste moment probeerden mensen contact op te nemen met hun dierbaren. De connectiviteit was fragiel, maar de wens om te weten of de ander in orde was, was sterker. Groepen, netwerken, menselijke, digitale en spirituele ketens werden geactiveerd.
Melissa bracht niet alleen water en wind. Ze bracht onzekerheid. Ze bracht discussie. Ze bracht een golf van spontane meteorologen, experts in druk, snelheid en actieradius. Ze bracht weer een lange nacht. Een extreem lange nacht.
Iets verliezen is niet alleen het verliezen van een voorwerp, vertelt een buurvrouw. Het is het verliezen van een routine, een toevluchtsoord, een symbool. Het is zien hoe de spirituele geografie van een gemeenschap wordt herschikt. Een beschadigde kerk. Heiligen die van hun altaar zijn gevallen. Een universiteit zonder ramen. Gebouwen die trillen zonder dat er een aardbeving is. “Barmhartigheid?”, zei iemand. Een woord dat voorbehouden leek voor aardbevingen, maar dat nu met dezelfde trilling in de stem wordt uitgesproken wanneer er over cyclonen wordt gesproken.
Omgevallen elektriciteitspalen. Afgerukte daken. Ondergelopen huizen. En temidden van dit verschrikkelijke tafereel roepen de meest moedigen vanaf hun balkons: “We leven nog!”. Als een mantra. Als een bevestiging. Als een belofte.
Als je het meemaakt en naar de mensen luistert, besef je dat dit niet alleen het verhaal van een orkaan is. Het is een collectief verhaal. Het zijn vele boodschappen, vele ervaringen, vele verliezen. Pijn en hoop. Het is het verhaal van een stad die schudt, huilt om te verwerken en zingt. Die elkaar omhelst.
Wanneer de inwoners van Santiago weer opstaan, contact maken, met elkaar praten, terugkeren naar hun digitale bubbels, degenen omhelzen aan wie ze dachten terwijl ze trilden, zullen ze zien dat zij niet alleen wakker waren. Ze zullen zien dat bijna alle Cubanen met hen zijn opgebleven. Dat het hele eiland die schok heeft gevoeld.
Bedankt, broeders en zusters. Er is tenslotte leven. Zoals mijn grootmoeder zegt: “Zolang er leven is, is er hoop”.
Melissa was angst, was verzet, was gemeenschap. En hoewel de wind is gaan liggen, klinkt het geluid ervan nog steeds na in het geheugen van Santiago.
Het pad van de orkaan Melissa, dinsdag: Jamaica, woensdag: Cuba | foto: accuweather.com
Topfoto: Sociale media.