Rapport regering VS documenteert verantwoordelijkheid voor humanitair dilemma Venezuela – Openbaar Archief

2021-05-04

Bron: Roger D. Harris 
taskforceamericas 4 mei 2021 ~~~
Rapport van de VS-regering documenteert haar verantwoordelijkheid voor het humanitair dilemma in Venezuela

Venezuela was ooit een van de meest welvarende landen in Latijns-Amerika. De volksklassen genoten grote voordelen van de Bolivariaanse Revolutie die door Hugo Chávez in gang was gezet. Vandaag de dag maakt Venezuela een ongekende economische crisis door met ernstige humanitaire gevolgen.

De regering van de VS wijt de crisis aan het wanbeleid en de corruptie van de Venezolaanse regering onder leiding van Nicolás Maduro. De Venezolaanse regering verwijt de VS en haar bondgenoten het opleggen van sancties, unilaterale dwangmaatregelen die illegaal zijn volgens het internationaal recht.

In een officieel rapport van de US Congressional Research Service van 28 april, Venezuela: Background and US Relations, wordt gesuggereerd dat de Venezolaanse regering gegronde redenen heeft om te beweren dat zij in de wurggreep wordt gehouden door de Amerikaanse sancties. Volgens het rapport:

Het is moeilijk om de precieze omvang te bepalen van Venezuela’s economische ineenstorting die toe te schrijven is aan VS-sancties versus breed economisch wanbeheer. Een rapport van het Government Accountability Office uit februari 2021 stelde dat “sancties, met name tegen de staatsoliemaatschappij in 2019, waarschijnlijk hebben bijgedragen aan de sterkere neergang van de Venezolaanse economie.” De regering-Maduro is in gebreke gebleven bij de aflossing van al haar obligaties, en Amerikaanse sancties verbieden schuldherstructurering met schuldeisers.

Amerikaanse activiteiten voor regimeverandering

Het rapport van de Congressional Research Service geeft een korte herziening van de geschiedenis, dat past in een imperialistisch narratief om de hybride oorlog te rechtvaardigen om een regimeverandering in Venezuela te bewerkstelligen. Zo wordt de door de VS gesteunde staatsgreep in 2002, toen de regering van de VS een “terugkeer naar de democratie” verwelkomde, eufemistisch aangeduid als de “korte overname” van president Chávez’ macht. De daaropvolgende uitsluiting van de werkgevers in 2002-2003, bedoeld om de regering economisch lam te leggen en haar val te veroorzaken, wordt een “staking van de oliearbeiders” genoemd. De dodelijk gewelddadige guarimbas, bedoeld om de gekozen regering van Maduro omver te werpen, worden “door studenten geleide” protesten genoemd.

Vijay Prashad delivers the lecture, “What is the Meaning of the Left?”,
a keynote at the conference ‘Global Radicalism: Solidarity, Internationalism, and Feminist Futures‘ held on September 22, 2018 at The People’s Forum in NYC.

Terwijl in alle bovengenoemde gevallen de rol van de VS in de gebeurtenissen onzichtbaar wordt gemaakt, beschrijft het rapport hoe “het Congres financiering heeft verstrekt om de democratische burgermaatschappij in Venezuela te steunen”, wat Washington’s bedrieglijke steno is voor programma’s om het regime te veranderen.

Het rapport vervolgt: “Meer dan twintig jaar lang hebben de VS aan de democratie gerelateerde bijstand verleend aan het Venezolaanse maatschappelijk middenveld via het US Agency for International Development en de National Endowment for Democracy,” (de eerste via zijn toepasselijk genaamde Office of Transition Initiatives.) “Voor het jaar 2021 vroeg de regering … 200 miljoen dollar om de overgang in Venezuela te ondersteunen.”

In januari 2019 hielden de VS en haar bondgenoten op Maduro te erkennen als Venezuela’s legitieme president nadat toenmalig leider van de Nationale Assemblee Juan Guaidó, die zich nooit kandidaat had gesteld voor een nationale functie, “aankondigde dat hij bereid was om als interim-president te dienen.” Guaidó’s couppogingen worden eufemistisch omschreven als “spraakmakende maar uiteindelijk onsuccesvolle pogingen om veiligheidstroepen ertoe te bewegen Maduro in de steek te laten.”

Zelfs de bondgenoten van de VS die Guaidó hebben erkend, “zijn tegen militair ingrijpen in Venezuela en hebben hun bezorgdheid geuit over de humanitaire gevolgen van brede sancties”, aldus het rapport.

Het rapport klaagt dat: “De Venezolaanse regering heeft het voor Venezolanen moeilijk gemaakt om een geldig paspoort en dus een legale status buiten het land te verkrijgen.” In het rapport wordt gemakshalve weggelaten, dat wanneer een buitenlandse staat de legitieme vertegenwoordigers van Maduro het land uitzet en die van Guaidó installeert, Caracas geen middelen heeft om normale ambassadeactiviteiten te ontplooien.

Economische crisis

De sleutel in de hybride oorlog van de VS om een regimeverandering in Venezuela te bewerkstelligen zijn de economische sancties. Het rapport beschrijft onomwonden:

[de] meerjarige economische crisis, een van de ergste economische crises ter wereld sinds de Tweede Wereldoorlog: De economie is sinds 2014 met meer dan 75% gekrompen, naar schatting de grootste economische ineenstorting buiten een oorlog in ten minste 45 jaar en meer dan twee keer zo omvangrijk als de Grote Depressie in de VS. De invoer – waar Venezuela voor de meeste consumptiegoederen van afhankelijk is – is sinds 2013 met bijna 95% gedaald. Het land kampt met tekorten aan essentiële voedingsmiddelen en medicijnen.

In tegenstelling tot het officiële VS-verhaal dat Venezuela’s Bolivariaanse Revolutie de hoofdoorzaak is van alle problemen, geeft het rapport toe: “De aanleiding voor Venezuela’s economische crisis was de crash van de wereldolieprijzen in 2014.”

Het rapport legt uit hoe de sancties van de VS de inspanningen van de Venezolaanse regering om deze crisis aan te pakken, in de war hebben gebracht:

De versnipperde inspanningen om de crisis aan te pakken, waaronder prijscontroles en de creatie van een nieuwe digitale munt, de petro, waren ineffectief [omdat ze werden geblokkeerd door de Amerikaanse regering]. Sommige initiatieven, zoals het herstructureren van de schuld of het in evenwicht brengen van de overheidsbegroting, werden toegezegd en vervolgens opgegeven [opnieuw verhinderd door de sancties van de Amerikaanse regering].

Latere Amerikaanse sanctierondes tegen de regering, de centrale bank en de goudsector, en het beperken van Venezuela’s toegang tot het Amerikaanse financiële systeem, hebben de economische druk in Venezuela waarschijnlijk verergerd. Omdat particuliere schuldeisers (door de sancties) geen nieuwe Venezolaanse schulden wilden of konden kopen, wendde de regering-Maduro zich routinematig tot haar belangrijkste internationale geldschieters – China, Rusland en recentelijk ook Iran – maar China en Rusland zijn steeds minder geneigd om verdere hulp te verlenen [door de secundaire sancties].

De sancties zijn niet alleen tegen Venezuela gericht, maar treffen ook andere landen, wat neerkomt op een blokkade:

Het sanctiekader verbiedt ook niet-Amerikaanse entiteiten om in Amerikaanse dollars transacties te verrichten met PdVSA (de Venezolaanse staatsoliemaatschappij) en stelt niet-Amerikaanse entiteiten bloot aan blokkering van hun Amerikaanse bezittingen, mocht worden vastgesteld dat zij PdVSA wezenlijk hebben geholpen….

In het kader van de sancties heeft het ministerie van Financiën ook sancties opgelegd aan talrijke personen, schepen en bedrijven die betrokken zijn bij de handel in en de verscheping van Venezolaanse olie. Deze progressieve toepassing van sancties – bedoeld om de export en verkoop van in Venezuela geproduceerde olie te verhinderen – heeft het voor PdVSA moeilijker gemaakt, hoewel niet onmogelijk, om olieverkoop- en exporttransacties af te handelen.

Venezuela’s dilemma: patria o muerte

De Amerikaanse regering legt Venezuela de keuze op – in de woorden van de Latijns-Amerikaanse revolutionaire slogan – van patria o muerte (vaderland of dood). Alleen al in de periode 2017-2018 werden zo’n 40.000 doden toegeschreven aan de sancties. En dat was pre-COVID en voordat de meest verwoestende sancties volledig van kracht werden.

In het tot wapen maken van de pandemie gebruikten de VS de kwetsbaarheid van de gezondheid om de omstandigheden nog erger te maken, aldus het rapport:

De uitbraak van de COVID-19 pandemie verergerde de economische problemen van de Venezolaanse regering nog meer. Brandstoftekorten, nog verergerd door het einde van de door de VS toegestane ruil van olie voor diesel in de herfst van 2020, hebben naar verluidt de voedseldistributie en de levering van humanitaire hulp bemoeilijkt.

In het rapport wordt opgemerkt dat “het onduidelijk is hoe de economie van Venezuela weer kan worden opgebouwd zonder een significante heroriëntatie van het economisch beleid,” en wordt opgeroepen tot het opgeven van het Bolivariaanse sociale project en het aannemen van een structureel aanpassingsprogramma van het IMF, waarbij de prijscontroles op levensnoodzakelijke goederen worden afgeschaft, de banken worden geprivatiseerd en de economie volledig wordt opengesteld voor het dictaat van de internationale financiën.

“De economische crisis, nu verergerd door de pandemie,” verklaart het rapport koel, “is verwoestend geweest voor de burgers, zonder dat er een duidelijke of snelle oplossing in het verschiet ligt bij gebrek aan een oplossing voor de gelijktijdige politieke crisis.” De “politieke crisis” is het Amerikaanse programma voor regimewisseling, ontworpen om Venezuela te onderwerpen.

“Hoewel sancties geen wapens voor fysieke oorlogsvoering lijken te zijn,” merkte de Lancet (3/18/20 zoals geciteerd door FAIR) op, “zijn ze net zo dodelijk, zo niet dodelijker. Het in gevaar brengen van de gezondheid van bevolkingen voor politieke doeleinden is niet alleen illegaal maar ook barbaars.”

Conclusie

De bevindingen in het rapport van het Congres zijn een aan te bevelen tegenhanger van die van de media zoals CNN, die zich zorgen maken over de erbarmelijke omstandigheden in Venezuela, maar de belangrijkste dader verdoezelen. Dito voor linkse analisten zoals Chris Gilbert die schrijft: “De stille gebeurtenis die Venezuela in 2015-16 door elkaar schudde, betrof een abrupte terugkeer naar de kapitalistische normaliteit. Rond die tijd besloot Maduro’s regering terug te treden van bemoeienis met de economie.” Buiten zijn beeld gelaten is het feit dat juist op dat moment Amerikaanse sancties aan Venezuela werden opgelegd.

Als de propaganda van de Amerikaanse regering juist is dat de huidige crisis te wijten is aan Maduro’s wanbeleid en corruptie, dan zouden illegale en onmenselijke sancties niet nodig zijn om het “regime” te verjagen. Omgekeerd, aangezien de sancties en de begeleidende blokkade zo overweldigend zijn, zouden de gevolgen van wanbeheer en corruptie moeilijk te ontcijferen zijn. In het rapport staat zelfs dat “uit gegevens blijkt dat de productie sneller is gedaald na de sancties tegen de oliesector van Venezuela”.

De enige conclusie die zeker is, is dat de VS de Venezolanen straffen voor de goede dingen (zoals armoedebestrijding, die in het rapport wordt beschreven) en niet voor de slechte. Anders zouden aantoonbare narcostaten als Colombia en Honduras, die zich schuldig maken aan duidelijke schendingen van de mensenrechten, net zo worden behandeld als Venezuela, en zou Venezuela de grootste ontvanger van Amerikaanse hulp zijn.

Het rapport van de Congressional Research Service concludeert:

Het falen om Maduro uit de macht te verdrijven heeft de grenzen aangetoond van de Amerikaanse en andere internationale inspanningen om politieke veranderingen in Venezuela teweeg te brengen. Unilateraal beleid van de VS, zoals oliesancties, heeft de humanitaire crisis in het land aantoonbaar verergerd en verdeeldheid gezaaid binnen de internationale coalitie die ooit Guaidó steunde.

Met andere woorden, ondanks de onmenselijke sancties van de VS en zijn bondgenoten heeft de Bolivariaanse Revolutie stand gehouden dankzij de steun van de bevolking.

Roger D. Harris werkt voor de mensenrechtenorganisatie Task Force on the Americas

Topfoto: Washington has imposed crippling sanctions against Venezuela in recent years. (TeleSUR)