Bron: Teresa Paez, Antwoord Coalitie 18 november 2020 ~~~
Op 6 december worden er in Venezuela parlementsverkiezingen gehouden om nieuwe afgevaardigden te kiezen voor de Nationale Vergadering, de wetgevende macht van het land. Met de toegenomen aanvallen van de VS in Venezuela, waaronder een verscherping van de economische blokkade, zijn de verkiezingen van groot belang voor de toekomst van het land.
Bij de laatste parlementsverkiezingen in 2015 verloor de regerende Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) een meerderheid van de zetels in de Nationale Vergadering aan een coalitie van rechtse partijen die de Democratische Ronde Tafel voor Eenheid (MUD) werd genoemd. Door deze verschuiving kon de oppositie haar inspanningen om Venezuela te destabiliseren en de interventie van de VS te bevorderen, opvoeren.
Centraal in deze destabilisatiecampagne staat de bewering dat de democratische processen in het land frauduleus zijn en dat de gekozen president Nicolás Maduro een “dictator” is. Sinds het begin van de Bolivariaanse revolutie, na de verkiezing van Hugo Chavez tot president in 1998, heeft Venezuela zich echter strikt gehouden aan de grondwettelijke beginselen en een eerlijk en transparant verkiezingsproces.
De verkiezingsautoriteit van Venezuela – de Nationale Kiesraad (CNE) – is een van de vijf gelijkwaardige afdelingen van de regering van het land. Het beschikt over het technologisch meest geavanceerde en transparante kiesstelsel ter wereld. De voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter merkte op: “[…] van de 92 verkiezingen die we hebben gevolgd, zou ik zeggen dat het verkiezingsproces in Venezuela het beste ter wereld is.”
Venezuela heeft een elektronisch stemsysteem waarbij iemands identiteitskaart en vingerafdrukken worden gebruikt om zijn identiteit vast te stellen om dubbel stemmen te voorkomen. Het systeem drukt vervolgens een papieren stembevestiging af die door de kiezer kan worden geverifieerd en in de stembus kan worden geplaatst. De kiezer ondertekent vervolgens en laat een fysieke vingerafdruk achter in een logboek in het centrum waar hij/zij stemt. Dit maakt elke poging tot fraude tijdens de verkiezingen uiterst moeilijk.
De regering van Venezuela is legitiem
Desalniettemin hebben rechtse partijen, gesteund door de Amerikaanse regering en haar junior partners, talloze pogingen gedaan om de Bolivariaanse revolutie omver te werpen. Dit omvat het delegeren van de kerninstellingen van de regering van het land en het creëren van een wijdverbreide chaos.
De doorbraak van de MUD op de Nationale Vergadering in 2015 heeft de rechtervleugel in staat gesteld om in 2017 dodelijke rellen te bevorderen en te ondersteunen die het leven hebben gekost aan tientallen aanhangers van de revolutie en aan onschuldige omstanders. Dit geweld had vaak een racistisch karakter. In een berucht voorbeeld stierf Orlando Figuera, een jonge zwarte Venezolaanse aanhanger van de regering, nadat hij levend was verbrand door een contrarevolutionaire menigte.
Om de orde te herstellen en de revolutionaire regering een nieuw mandaat te geven om verder te gaan, beriep president Maduro zich op artikel 347 van de Venezolaanse grondwet om een orgaan bijeen te roepen dat bekend staat als de National Constituent Assembly (ANC). De grondwetgevende vergadering is een tijdelijk, gekozen orgaan dat de bevoegdheid heeft om de grondwet van het land te wijzigen of te herschrijven. Het ANC heeft ook de bevoegdheid om wetten aan te nemen terwijl het in zitting is. De Nationale Assemblee werd destijds door het Hooggerechtshof in minachting gehouden, nadat de oppositie aandrong op het plaatsen van afgevaardigden waarvan de verkiezingen werden aangevochten vanwege het kopen van stemmen, dus het ANC diende ook het doel om het land een goed functionerende wetgevende tak te geven die in staat was om diepgaande uitdagingen het hoofd te bieden.
Het MUD boycotte de verkiezingen voor de Nationale Grondwetgevende Vergadering van 2017. Meer dan acht miljoen Venezolanen hebben de gewelddadige boycot echter getrotseerd en zijn gaan stemmen. Deze steunbetuiging haalde het momentum uit de rellen van de oppositie, die al snel uit de hand liepen.
Het land ging toen een periode in waarin er twee concurrerende wetgevende organen waren — de Nationale Assemblee die de oude elite vertegenwoordigde, gesteund door het Amerikaanse imperialisme, en de Constituerende Assemblee die de belangen vertegenwoordigde van de arbeidersklasse die vocht voor de opbouw van het socialisme. De Nationale Assemblee zou vervolgens dienen als lanceerbasis voor de belachelijke verklaring van de mislukte staatsgreepleider Juan Guaidó dat hij, en niet Maduro, de legitieme president van het land was.
Het belang van de verkiezingen van dit jaar
De verkiezingen van 6 december kunnen een einde maken aan deze constitutionele crisis die is ontstaan door de contrarevolutie, door de Nationale Vergadering voor de Bolivariaanse Revolutie te heropstarten. Deze verkiezingen worden gehouden temidden van de pandemie van Covid-19 en de verlammende economische sancties van de Verenigde Staten, die het Venezolaanse volk in een diepe economische crisis hebben doen belanden, met name in de meest kwetsbare sectoren van de arbeidersklasse.
De coalitie van anti-Chavista-partijen die “G4” wordt genoemd, waaronder Guaidó’s Popular Will-partij, Justice First, Democratic Action en A New Era, heeft besloten de verkiezingen te boycotten. De sectoren van de oppositie hebben echter besloten deel te nemen aan de verkiezingen, waaronder de facties van de G4-partijen, waardoor de contrarevolutie verder is gesplitst.
Desondanks hebben Juan Guaidó en zijn bondgenoten het proces “onwettig” en ondoorzichtig verklaard. Spanje heeft Venezuela gevraagd “democratische garanties” te bieden om het verkiezingsproces te kunnen ondersteunen. De Europese Unie heeft het sturen van waarnemers naar Venezuela in december uitgesloten.
In de loop der jaren hebben de rechtse eliteklasse in Venezuela met steun van de Verenigde Staten, haar partners in de regionale alliantie van rechtse regeringen van de “Lima-groep” en de Organisatie van Amerikaanse Staten onvermoeibaar getracht bijna elke democratische verkiezing die Venezuela heeft gehouden te ondermijnen. Hun pogingen tot staatsgrepen en economische sancties slagen er voortdurend niet in de revolutie teniet te doen vanwege het bewustzijn en de vastberadenheid van het volk om de onafhankelijkheid van hun land te verdedigen. De retoriek van de rechtervleugel, die alle verkiezingen in Venezuela als “ondemocratisch” bestempelt, gaat voorbij aan deze lange geschiedenis van naleving van grondwettelijke beginselen en participatieve democratie onder leiding van de arbeidersklasse.