Bron: Iroel Sánchez (internet@granma.cu) granma.cu 25 oktober 2020, resumen-english 25 oktober 2020 ~~~
MAS heeft een historische overwinning behaald en voor het eerst in de geschiedenis mogelijk gemaakt dat, na een staatsgreep, de verworpenen weer terug keren naar de regering; iets wat niet is bereikt door de “democratische overgangen” van de Verenigde Staten in Latijns-Amerika, en ook niet in Zuid-Europa.
De geschiedenis van de staatsgrepen in Latijns-Amerika is lang en ontnuchterend, in die zin dat, nadat de VS een veranderingsproces dat haar belangen in de regio bedreigt omver heeft geworpen, geen enkele onmiddellijk daaropvolgende verkiezing het regeringmandaat ooit heeft teruggeven aan de groepen die uit de regio zijn verdreven.
Nooit… tot 18 oktober 2020, toen de kandidatuur van de Beweging voor het Socialisme (MAS), gevormd door Luis Arce en David Choquehuanca, 55,10% van de stemmen behaalde, wat 8% meer is dan de resultaten van een jaar geleden, toen de staatsgreep werd ontketend, en meer dan 26% boven de op één na meest gestemde optie was.
Het Boliviaanse volk heeft met zijn stem op overtuigende wijze de valsheid aangetoond van de fraude-beschuldigingen van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) over de resultaten van de verkiezingen van november 2019, die de opkomst van een feitelijke macht op basis van onderdrukking, het vergieten van inheems bloed en een aanzienlijke economische en sociale tegenslag hebben uitgelokt die, samenvallend met de COVID-19-pandemie, het land in een dramatische situatie heeft gebracht.
Daarvoor moest het veranderingsproces in Bolivia achtereenvolgens de historische alliantie met Washington van de blanke en racistische nationale oligarchie verslaan: in een anti-constitutionele staatsgreep (2006-2007), een burgerlijk-prefecturale staatsgreep (2008), een separatistische staatsgreep (2009), een andere tegen sociale organisaties (Tipnis 2011 en 2012), en een media-operatie die bekend staat als de Zapata-zaak, slechts drie weken voor het referendum over de presidentiële herverkiezing op 21 februari 2016, waarbij een vrouw, die afkomstig was van de Amerikaanse ambassade, beweerde samen met president Evo Morales een kind te hebben gehad, waarvan later zou worden bewezen dat het nooit heeft bestaan (1). De boodschap aan de kiezers van het referendum was duidelijk: “als Evo niet voor een kind kan zorgen, hoe zal hij dan voor een land zorgen”. Daarmee behaalden de krachten die dicht bij de Verenigde Staten staan een krappe overwinning (51,30 % van het nee tegen 48,70 % van het ja) die later door het Constitutionele Hof van Bolivia nietig zou worden verklaard – een beslissing waartegen Washington geen bezwaar maakte toen hetzelfde artikel 23 van het Amerikaanse Verdrag voor de rechten van de mens werd gebruikt om de herverkiezing van Óscar Arias in Costa Rica en Juan Orlando Hernández in Honduras mogelijk te maken.
Bolivia is een heel bijzonder land, met een plurinationale en multiculturele staat, met ongeveer 40% van de bevolking waarvan de moedertaal niet Spaans is, en een structurering van sociale bewegingen en buurtraden met een lange traditie van verzet en strijd, met een voorouderlijke sociale organisatie die zich heeft verzet tegen vijf eeuwen van geweld en discriminatie, totdat een van hen een politiek topfiguur van het land werd. Als de verkiezingen van deze 18 oktober iets bewijzen, is het dat dit sociale concept “genoeg heeft gezegd en is begonnen met bewegen, en nooit zal stoppen…” na een half millennium van brute uitsluiting.
Voor de rechtse pers zijn de MAS-stemmers “mensen die niet weten wat een mobiele telefoon is, niet weten wat het internet is, en mentaal geen idee hebben van vrijwel alles” (2), maar wat hun stem bewijst bij de opeenvolgende verkiezingen is dat ze beter geïnformeerd zijn en meer gevoel voor de geschiedenis hebben dan de Europese en Amerikaanse kiezers, die door nepnieuws en kunstmatige intelligentie ertoe worden aangezet om tegen hun eigen belangen te stemmen.
Opnieuw heeft Caliban Prospero de les geleerd dat hij, of hij nu een academicus of een coup-plotter is, of hij nu van de OAS of een Amerikaanse universiteit is, tot het punt van zwijgen is gebracht. Begonnen als Amerikaanse bewonderaar van Rome, die de ander veracht, is in feite een verachtelijke indringer uit het Noorden, die het nooit zijn best gedaan om het meest wezenlijke te begrijpen. Nu, wat hij oppervlakkig als zijn overwinning beschouwt, is zijn nederlaag, niet alleen ideologisch, maar ook cultureel, niet in staat om te erkennen dat de Yankee-democratie die hij Latijns-Amerika oplegt niet meer werkt, zelfs niet in het rijk zelf.
Ons Amerika zal nooit bereijken wat Obama in zijn toespelingen op Cuba herhaaldelijk “universele waarden” noemde, dat in feite niets anders is dan systemen van overheersing, die de Verenigde Staten aan de wereld opleggen. Onze meest heldere intellectuelen, van Carpentier tot Wifredo Lam, van García Márquez tot Galeano, en zelfs de eerste Vargas Llosa voordat hij woordvoerder werd van het meest fundamentalistische neoliberalisme, beseften dit. Maar de kolonisten die de kolonisator willen dienen, leren het nooit.
Alle racisme is aangeboren. De Boliviaanse staatsgreepleiders wendden zich tot Israël voor advies over onderdrukking – “We hebben hen uitgenodigd om ons te helpen. Ze zijn gewend om met terroristen om te gaan. Ze weten hoe ze ermee om moeten gaan” (3), zei een minister van de de facto regering aan het persbureau Reuters, terwijl in de particuliere pers voor Cuba, gefinancierd uit de Verenigde Staten, met de ondeugd van een bepaalde Eurocentrische academie van het buigen van de werkelijkheid om haar plannen te passen, waren ze op zoek naar koele verwijzingen in het zionisme goed gezien door de centra van de macht, van de dogma’s die Latijns-Amerika verdelen tussen een “autoritair rechts” en een “totalitair links”, werd Evo beschuldigd een “caudillo” te zijn, verbonden met de laatste. (4)
De totalitaire “caudillo” sprak toen een waarheid die de zionistische ‘democraat’ niet kan uitspreken: “Er zijn vergelijkbare praktijken van de de facto regering van Bolivia, met het regime van Israël” Evo zei dit in relatie met wat er met Palestina gebeurt, zoals het vermoorden van mensen, onderdrukking van de bevolking, censuur van de pers en zelfs de uitwijzing van journalisten die proberen te laten zien wat er aan de hand is.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Evo, sinds het tropisch zionisme, van totalitair gedrag beschuldig werd, waarbij hij de weg volgde van degenen die hem voorheen een terrorist noemden. Zoals ik toen schreef: “Evo Morales is geen traditionele politicus en ook geen militair. Hij is gesmeed als leider in de vakbonden en sociale bewegingen die lange tijd te maken hebben gehad met repressie en dictaturen in het land dat misschien wel de meeste staatsgrepen rondom de planeet heeft gekend. Iedereen die weet hoe vakbonden en buurtraden in Bolivia werken, weet hoe de interne democratie in dat land werkt, hoe ze alle zaken aan de vergadering voorleggen in hun lange geschiedenis van mobilisaties, verzet en stakingen waar niet weinigen van hun leden hun leven hebben verloren.
Niets onderscheidt de fascistische visie van het Zionisme op het Arabische volk van degenen die het Indiase volk minachtend beschuldigen van het negeren van de democratie zoals die door hun koloniale visie wordt opgevat. Het gaat om dezelfde imperialistische ideologie, ten uitvoer gebracht op verschillende geografieën. [Martí heeft terecht degenen in ons Amerika genoemd die geen zeven keer vertrouwen hebben in hun land, en “willen regeren over oorspronkelijke volkeren, van enkelvoudige en gewelddadige samenstelling, met wetten die zijn geërfd van vier eeuwen van vrije uitoefening in de Verenigde Staten, van negentien eeuwen van de monarchie in Frankrijk”. (5)]
De MAS heeft een historische overwinning behaald, hoewel degenen die wat er in Latijns-Amerika is gebeurd alleen maar gebruiken om de Cubaanse revolutionairen en hun kameraden in de regio dogmatisch te bestempelen als totalitair, hun lezers dit niet hebben verteld. De realiteit is dat het de Boliviaanse Indianen voor het eerst gelukt is, mogelijk te maken dat na een staatsgreep, de verworpenen weer terug keren naar de regering, iets wat niet is bereikt door de “democratische overgangen” van de Verenigde Staten in Latijns-Amerika, en ook niet in Zuid-Europa.
Het is waar dat er lessen moeten worden getrokken om ervoor te zorgen dat Washington en de lokale oligarchische strijdkrachten niet langer het (Boliviaanse) leger en een politiemacht in dienst hebben, en het zal duidelijk zijn dat het niet genoeg is dat de economie het goed doet, ook als zelfs de rijken ervan profiteren, om het veranderingsproces onomkeerbaar te maken; Maar het zal niet het koloniale dogma zijn van de nieuwkomer in het Noorden die, zoals elke bekeerling, probeert zelfs het extreme van zijn eigen visie te ontkennen om een realiteit te analyseren die niet past in de geest van degene die, in de woorden van Marti, “in de rottende landen met de parasieten leeft, die de borst vervloekt die hem zoogde, die het verrader-symbool op de achterkant van zijn papieren jasje draagt”, de landen waar Jeanine Añez naar toe zal gaan, nadat ze voor haar ministers en families 350 visas voor de Verenigde Staten heeft aangevraagd.
Misschien is de beste beschrijving van deze voor sommigen onthutsende gebeurtenissen, afkomstig van een Amerikaan genaamd Hemingway, die zijn huid in gevaar bracht voor de goede doelen van zijn tijd en die ervoor koos om onder ons te leven en te leren van onze nederige vissers: “De mens is niet gemaakt om verslagen te worden. Een mens kan vernietigd, maar niet verslagen worden. (8)
Topfoto: “Deze kinderen van ons Amerika, die met hun Indianen gered werden, en van minder naar meer gaan; deze deserteurs die vragen om een geweer in de legers van Noord-Amerika, die hun Indianen in bloed verdrinken, en van meer naar minder gaan!” José Martí | Facebook Millay Poi’s
Voetnoten:
1. Katu Arconada, Caso Zapata, entre el cuento chino y la conspiración estadounidense. La Época, La Paz, 22 de mayo de 2016.
2. “El votante del MAS tiene un nivel intelectual nulo”: el racista e ignorante ‘análisis’ de dos periodistas españoles sobre los comicios en Bolivia. Actualidad RT, 20 de octubre de 2020. Disponible en https://actualidad.rt.com/actualidad/370488-votante-mas-tiene-nivel-intelectual-nulo-periodistas-espanoles-bolivia
3. Mirta Pacheco, Bolivia: el golpismo acude a Israel, buscando adiestramiento militar. La izquierda diario, 10 de diciembre de 2019. Disponible en https://www.laizquierdadiario.com/Bolivia-el-golpismo-acude-a-Israel-buscando-adiestramiento-militar?fbclid=IwAR3jowh46qhzqwkmn9janfkwov5Lk_JhGFK6As6fJtmym9E4_NZf7U958Es
4. Arturo López Levy, Lecciones de la tragedia boliviana, OnCuba, 12 de noviembre de 2019. Disponible en https://oncubanews.com/opinion/columnas/conversaciones/lecciones-de-la-tragedia-boliviana/
5. José Martí, Nuestra América, La Revista Ilustrada de Nueva York, Estados Unidos, 10 de enero de 1891. Disponible en http://bibliotecavirtual.clacso.org.ar/ar/libros/osal/osal27/14Marti.pdf
6. Bolivia: ¿Tiempo de fuga? Áñez pide a EEUU 350 visas para sus ministros, Resumen Latinoamericano, 22 de octubre de 2020. Disponible en https://www.resumenlatinoamericano.org/2020/10/22/bolivia-tiempo-de-fuga-anez-pide-a-ee-uu-350-visas-para-sus-ministros/
8. Ernest Hemingway, El viejo y el mar, Editorial Dante, Mérida, Yucatán, México, 1989 Disponible en https://www.cubahora.cu/uploads/documento/2019/05/17/el-viejo-y-el-mar.pdf