Bron: Clodovaldo Hernández, orinocotribune 23 april 2020 ~~~
Overleven te midden van een pandemie en de daarmee gepaard gaande economische crisis is een uitdaging waarvan de complexiteit met de dag toeneemt, vooral voor degenen die geen spaargeld of een vast salaris hebben.
Paradoxaal genoeg benaderen Venezolanen uit verschillende sociale lagen, met name de armste, de situatie met de middelen die zij na lange ervaring in economisch lijden hebben opgedaan. Ze hebben een postdoctorale graad in wat in de volksmond “aguantar la pela” (niet van de wijs laten brengen) wordt genoemd en dit wordtals een echte wetenschap beschouwd.
Quarantaine, sociale afstandelijkheid en transportproblemen treffen bijna iedereen, maar brengen de mensen die hun brood verdienen met beroepen die nauw contact met anderen met zich meebrengen, in gevaar. Bijvoorbeeld, mensen in het kappersvak.
José Gutiérrez, al meer dan 40 jaar kapper en met een grote klantenkring, drukt het uit in dramatische termen, zij het met een vleugje humor. “Kappers zijn de dupe, want hoe knip je iemands haar met een masker, terwijl je handschoenen draagt, anderhalve meter verderop? Alleen de Elastische Man kan dat.”
Hij verzekert ons dat hij, zoals bijna alle kappers en kappers, van dag tot dag leeft, zodat het verstrijken van deze weken zonder te werken hem de nek omdraait, vooral door de onevenredige stijging van de prijs van alle basisbenodigdheden. Om deze reden is hij in de verleiding gekomen om zijn activiteit op een of andere manier te hervatten, maar hij heeft dat gestaakt, niet alleen omdat het tegen de quarantaine is, maar ook omdat het eng is. “Ik ben op de hoogte en ik weet dat mensen besmet kunnen raken zonder dat ze symptomen hebben, dus iedereen kan het je geven, zelfs als ze geen loopneus hebben. Zape gato! (Shoo kat!)” zegt hij.
Gutiérrez merkt op dat andere mensen in dit vakgebied hun klanten thuis verzorgen. Zo belt een kapper met de naam Maribel haar klanten op om ze te begroeten en te vragen hoe het met hen gaat in quarantaine. Als de gelegenheid zich voordoet in het gesprek, vertelt ze hen dat als noodoplossing thuis het haar kan knippen, met de nodige sanitaire voorzorgsmaatregelen.
Kappers zijn overigens bezorgd dat veel wanhopige mensen zelf hun haar knippen of zich in de handen van familieleden leggen. “We zullen veel rampen moeten oplossen als dit voorbij is”, zegt Gutiérrez, wederom met een humoristische noot.
Onzekere banen in de wacht
Hoewel de regering vanaf het begin maatregelen heeft genomen om ontslagen te voorkomen en de betaling van de lonen te garanderen, beschermt deze bescherming alleen werknemers met een formele baan. Maar in deze tijden zijn veel arbeidsrelaties precair.
Dora Rinaldi, bijvoorbeeld, is een gepensioneerde die haar inkomen had aangevuld met het aan huis afleveren van accessoires voor mobiele telefoons, maar voor nu heeft het bedrijf (dat geen organisatie is, maar een natuurlijk persoon, “een ondernemer”) de verkoop stilgezet. Gelukkig heeft Rinaldi’s dochter een vast salaris en is niet gestopt met het ontvangen ervan.
Er zijn ook gevallen zoals dat van de ober Anderson Torres, die een periode van zekere voorspoed had meegemaakt omdat zijn bazen hem het nationale minimumloon in bolivars en een dollarbonus betaalden die, sinds het begin van de quarantaine, niet meer gekomen is. Het is duidelijk dat de verplichtingen van het bedrijf [slechts] tot een nominaal salaris gaan.
Verlamde sectoren
De hele samenleving wordt door de situatie getroffen, maar sommige sectoren hebben er veel meer last van. Bijvoorbeeld, al degenen die werkzaam zijn in activiteiten die verband houden met toerisme en vrije tijd. De hele kuststrook van het land heeft te lijden gehad, met name door het absolute nulpunt van het paasseizoen, een van de belangrijkste van het jaar.
In Margarita was de situatie al slecht, maar het werd onbeschrijflijker nadat het eiland de zwaarste hotspot van het land voor Covid-19 werd. Gezinnen die van de feestdagen (Carnaval, Pasen, schoolvakanties en Kerstmis) leven, hebben een somber vooruitzicht omdat de verlamming naar verwachting de rest van het jaar zal duren. “Dit stopt ook de rondleidingen met Brazilianen, die de laatste tijd het jaar voor ons hebben gered,” zegt een kleine zakenman die onderdak biedt, die tot overmaat van ramp besmet was (hoewel hij asymptomatisch is) in de golf die door de honkbalacademie van Pedro González werd gegenereerd.
De meeste Brazilianen die Margarita tot begin 2020 bezochten, kwamen trouwens uit Manaus en Boa Vista, in het noorden, vlakbij de grens, één van de gebieden die het zwaarst getroffen werd door de pandemie in het buurland, dus zullen er bijkomende voorzorgsmaatregelen moeten genomen worden bij hun terugkeer op het eiland.
Zeer getroffen zijn ook al diegenen die afhankelijk zijn van feestjes, inclusief muzikanten, dj’s en entertainers. Rosa Jiménez, bijvoorbeeld, vult haar salaris aan door als clown op kinderfeestjes te werken en natuurlijk zit ze nu twee maanden zonder die extra inkomsten.
In de barrio gaat het leven verder
Degenen die in de meer formele gebieden van Caracas in quarantaine en op sociale afstand leven, hebben misschien een verkeerd idee van wat er in de barrios gebeurt, waar het leven wat dichter bij de normaliteit komt. Zo ziet Ana Peraza, die in La Vega (Caracas) woont, het. “Nou, hier in de barrio, bedrijven gaan door met hun gebruikelijke verkoop en de beweging is normaal, natuurlijk, met prijzen die omhoogschieten en alleen tot de middag, want dat is de toestemming die ze hebben van de autoriteiten.”
Hoe overleven mensen? Wel, min of meer op dezelfde manier als in voorgaande jaren met tekorten, gebrek aan geld, hyperinflatie en black-outs. “De marktkramers zijn niet gestopt met het verkopen van onder andere koffie en sigaretten”, zegt Peraza. De grootouders overleven op het pensioen en met de bonussen van het Patria-systeem, maar ze hebben hun dieet moeten verminderen omdat het voor bijna niets genoeg is. Publieke medewerkers ronden hun salaris af met bonussen en kruimeltjes, het verkopen van kazen, gebakjesdeeg of iets anders dat telt. ”
Net als in tijden van de zogenaamde “economische oorlog” hebben veel gezinnen de gewoonte gehad om slechts twee maaltijden per dag te eten: één halverwege de ochtend en één aan het eind van de middag. Er is niet genoeg voor meer.
Dankzij het feit dat er in veel arme gezinnen een of meer leden zijn met een professionele of technische opleiding, zijn freelance banen die in dollars worden betaald een levensader, net als de overmakingen die worden gedaan door familieleden die zijn gemigreerd. Gezien de werkgelegenheidsproblemen die Venezuelanen in andere landen ondervinden, zijn deze inkomsten in veel gevallen echter al gestopt of staan ze op het punt te stoppen.
Voor gezondheidswerkers en anderen in prioriteit-sectoren die in populaire gebieden wonen, wordt het overleven veel moeilijker dan het al was. Degenen die niet over een eigen auto beschikken, moeten betalen voor het openbaar vervoer en worden opnieuw geconfronteerd met het probleem van een gebrek aan contant geld. Als voorbeeld zegt Peraza dat voor de inwoners van La Vega de reis door “La India” 10 duizend bolivars is en door de Panamericana 30 duizend bolivars .
Anderen die van dag tot dag leven en daarom niet kunnen stoppen met werken, zijn juist de chauffeurs van de perifere bus/jeepsroutes. “De jeeps chauffeurs moeten vroeg opstaan en urenlang in de rij staan om benzine te tanken.”
De vindingrijkheid, die al bij eerdere calamiteiten werd ervaren, komt weer naar voren. In populaire gebieden is het ruilen van voedsel zoals rijst, pasta of granen gemeengoed geworden. Vanwege de behoeften die inherent zijn aan de pandemie, is men nu ook overgestapt op chloor en vloeibare zeep.
“Het lukt de mensen wel, maar wat ik het meest hoor is de klacht over de kosten van de producten, aangezien de kooplieden natuurlijk de prijzen opdrijven. Ook houden ze niet op met praten over de stijging van de dollar”, vat Peraza samen.
Ondernemers: doorzettingsvermogen en bezuinigingen
Mensen die jaren geleden met hun reguliere inkomensbanen zijn gestopt en de uitdaging van een eigen bedrijf zijn aangegaan, ondervinden ook de schokken van de economische crisis die gepaard gaat met de pandemie.
In de Valles del Tuy hebben Juan Lugo en zijn vrouw de storm doorstaan door zware bezuinigingen door te voeren en tegelijkertijd heel consequent te blijven werken aan hun houtsnijwerk. “De laatste tijd heeft het voedingssupplement dat via de volksorganisatie, de Lokale Bevoorradings- en Productiecomités, werd geleverd, ons veel geholpen. In ons geval, omdat we maar met z’n tweeën zijn, ondersteunt het ons heel goed. Daarnaast voegen we ook de hulp toe die ons door de obligaties is toegewezen, geleverd door het systeem van het Carnet de la Patria. In ons geval hebben we de Hogares de la Patria-bonus ontvangen, de speciale bonussen, die over het algemeen voor ons beiden gelden, en in de huidige omstandigheden is de Stay at Home-bonus voor mij uitgekomen, voor mensen die als zelfstandige werkzaam zijn”.
Het echtpaar heeft hun twee kinderen in Peru, maar hun activiteiten (in een muziekschool en het maken van thuisleveringen op motorfietsen) leveren niet genoeg op om geld over te maken.
“Aan de andere kant heb ik een neef in Argentinië, die ons maandelijks ongeveer het equivalent van een Homeland voucher stuurt”, zegt de ambachtsman, een gepensioneerd universitair psycholoog. Ik vertel hem dat hij me mijn koffie geeft, dat wil zeggen dat ik mezelf de ‘luxe’ geef om dankzij zijn hulp dagelijks koffie te blijven drinken”.
Bron (SP): Supuesto Negado