Bron: Stella Calloni, Resumen(Engels) en Solidaria (spaans), 5 april 2020 ~~~
In het midden van een desolaat scenario, waarin de Verenigde Staten het land met het hoogste aantal besmettingen met het coronavirus is geworden, kondigden president Donald Trump en zijn team van serie-criminelen zoals Elliott Abrams, de Cubaans-Amerikaanse Mauricio Claver-Carone en Marco Rubio en anderen aan dat hun land en 22 andere landen een verregaande operatie tegen de drugshandel op het westelijk halfrond zullen starten, waarbij militaire versterkingen van de marine en de luchtmacht in de Caribische Zee en de zuidelijke Stille Oceaan zullen worden ingezet.
Vanuit Venezuela heeft president Nicolas Maduro deze situatie in een buitengewone brief aan de regeringen veroordeeld, terwijl de meerderheid van de landen in de wereld, zelfs de Verenigde Naties, de Verenigde Staten verzoeken de sancties tegen Cuba, Venezuela, Iran en andere landen op te heffen, gezien de zeer ernstige noodsituatie van een pandemie van deze omvang.
Tot nu toe is er geen positieve reactie gekomen en het ergste is dat de dreigende militaire manoeuvre niet ophoudt en dat journalisten en humanitaire organisaties in Colombia de laatste uren de aanwezigheid van Amerikaanse troepen in hun land, waar negen Amerikaanse militaire bases zijn, aan de kaak hebben gesteld.
Holman Morris, directeur van kanaal drie van Colombia, waarschuwde dit weekend dat Amerikaanse troepen en helikopters aangekomen zijn bij de Colombiaans-Venezuelaanse grens in het gebied van Santander, wat lijkt op een scenario van invasie en oorlog, op een moment dat de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, heeft opgeroepen tot een “onmiddellijk wereldwijd staakt-het-vuren in alle uithoeken van de wereld” en waarschuwt voor wat elke oorlogsdaad zou kunnen betekenen voor de meest kwetsbare en door oorlog verscheurde landen waar er een ineenstorting van de gezondheidszorg is geweest, terwijl COVID 19 dagelijks duizenden levens eist.
In het midden van de pandemie wordt een Amerikaans vliegdekschip, de USS Theodore Roosevelt, aan de grond gehouden in Guam, met 5.000 bemanningsleden, van wie 10 procent getroffen is door Covid 19, nadat de commandant bij zijn superieuren heeft gepleit voor de vrijlating van de zieken. De kapitein van het vliegdekschip, Brett Crozier, vertelde het Pentagon dat het coronavirus zich snel aan boord verspreidde en vroeg om hulp bij het in quarantaine plaatsen van zijn bemanning. In zijn brief die in eerste instantie door de San Francisco Chronicle werd vrijgegeven, schreef Crozier “de verspreiding van de ziekte is in beweging en versnelt”. We zijn niet in oorlog. Matrozen hoeven niet te sterven,” waarschuwde hij. De zieke zeelieden werden van het schip gehaald, maar Crozier werd uit zijn functie ontheven voor de manier waarop hij met de situatie omging. Toen hij het schip verliet om terug te vliegen naar Washington, juichten zijn zeelieden hem toe en zongen zijn naam uit dankbaarheid voor zijn dappere gebaar. Het Pentagon was ook kritisch over Crozier voor het bekendmaken van het aantal geïnfecteerden.
“Om veiligheidsredenen zullen we het totale aantal getroffen, dienstdoende leden in de individuele eenheid, basis of gevechts-commandos niet rapporteren,” verklaarde de toenmalige woordvoerster van het Amerikaanse Ministerie van Defensie Alyssa Farah, terwijl ze ook rapporteerde dat meer dan 2.000 van de 40.000 politieagenten van New York besmet zijn. Er is geen bescherming voor wie dan ook.
Hoeveel zieke of dode soldaten zal de VS nu verbergen? Hoeveel zwarte zakken zullen ondergronds gaan in dat land, zonder dat de families het weten?
LATIJNS-AMERIKA ONDER BEDREIGING VAN DE OORLOG
In Latijns-Amerika hebben de Verenigde Staten in deze eeuw vier staatsgrepen opgelegd en illegale presidenten gevalideerd, zoals Lenin Moreno van Ecuador, die tot de regering is toegetreden in naam van een politieke partij en een programma , dat hij slechts enkele dagen na zijn aantreden overboord heeft gegooid, daarbij de wil van het volk negerend; zoals ook Sebastián Piñera , die langste volksopstand aller tijden in Chili met harde hand heeft onderdrukt. In beide landen zijn nieuwe vormen van dictatuur ontstaan, met tientallen doden, gewonden en gevangenen.
In Brazilië werd Jair Bolsonaro onder een de facto regering gekozen, zonder internationale waarneming en zonder de kandidaat die volgens de peilingen de winnaar zou worden, Luiz Inácio Lula de Silva, die onder valse beschuldigingen in de gevangenis zit nadat president Dilma Rousseff in 2016 werd afgezet – met de medeplichtigheid van het gerechtelijk apparaat, het parlement en de media. Deze verkiezingen kunnen niet als vrij worden beschouwd.
In Honduras is de huidige regering een ongebreidelde voortzetting van de dictatuur die met de staatsgreep tegen president Manuel Zelaya in juni 2009 werd afgekondigd. De moorden op leiders, inheemse journalisten en boerenleiders zijn dagelijkse kost. De staatsgreep in Paraguay in 2012, waarbij president Fernando Lugo in een paar uur werd omvergeworpen, maakte de weg vrij voor de terugkeer naar de langdurige dictatuur van Alfredo Stroessner, met personen die medewerkers waren van de dictator of zijn nakomelingen.
De staatsgreep van 2004 tegen de Haïtiaanse president Jean Bertrand Aristide, ontvoerd door Amerikaanse troepen uit zijn land, het armste en meest gestrafte land in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, dat in een eeuwige chaos achtergelaten werd, in een een nieuwe misdaad tegen de menselijkheid en tegen een weerloos volk. In Bolivia heeft de zelfverklaarde president Jeanine Añez, wiens “presidentiële” sjerp door de militaire coupplegers op haar werd gelegd, alle regels geschonden na de staatsgreep tegen president Evo Morales, waarin de secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) Luis Almagro, een hoofdrolspeler was (nov. 2019).
En hoe zit het met dat schandalige personage Juan Guaidó, die zich op het hoogtepunt van zijn delirium en imperiale neergang in de straten van Caracas uitgeroepen heeft tot president van Venezuela, in opdracht van de Trump-tregering? Een president zonder land, die grote sommen geld van de wereld verzamelt en vraagt om de invasie van Venezuela, omdat hij weet dat hij anders nooit door het volk van dat land zou worden gekozen, zelfs niet door de oppositie tegen de regering van Maduro.
In feite tonen de de facto of onderworpen regeringen van het continent, die aan de hand lopen van de Amerikaanse regering, een blijk van totale minachting voor hun volk tegenover de pandemie die de wereld teistert. We zien dit in Brazilië, Ecuador, Chili, Colombia, Bolivia, Honduras en andere landen waar de bevolking van haar essentiële rechten is beroofd.
Ondertussen voert Washington heimelijk en beetje bij beetje een oorlog tegen landen als Mexico, Argentinië en andere Caribische landen omdat die hun eigen weg proberen te vinden. Op dit moment en met deze omstandigheden verspreidt de pandemie zich in gelijke mate tegen iedereen en het is duidelijk welk verschillende aanpak er is bij de regeringen die nog steeds hun eigen strategieën kunnen bepalen om de tragedie het hoofd te bieden.
De Verenigde Staten van hun kant creëren weliswaar een bijna ongelooflijk oorlogsfront, maar laten de Amerikaanse bevolking aan haar lot over, in de wetenschap dat er duizenden mensen op straat zullen sterven, aangezien miljoenen inwoners niet gedekt zijn door enige sociale zekerheid, noch toegang hebben tot medicijnen of apparatuur, noch voldoende voedsel, terwijl het particuliere gezondheidszorgstelsel gericht is op de bevoorrechten. Zo ziet het kapitalistische systeem er in deze turbulente cyclus uit, wat ook duidt op de ineenstorting ervan.
Tien miljoen werklozen in de afgelopen dagen, waarvan de meeste totaal onbeschermd maatschappelijk zullen verdwijnen, zonder sociale zekerheid, zonder openbare ziekenhuizen en zonder arbeidswetten, ten voordele van de grote winsten van de uitbuitende bedrijven te bevoordelen.
Naast het met ijzingwekkende koelheid toegeven, dat als de doden door COVID-19 oplopen tot 200.000, “we goed werk zullen hebben verricht”, kondigde Trump de inzet aan van troepen, schepen en vliegdekschepen, met de duidelijke bedoeling om Venezuela binnen te vallen, onder het valse argument van de strijd tegen de drugshandel, die zij zelf beheren.
Het plan is ook om door Cuba en Nicaragua te gaan en de rest van de landen in de regio te onderwerpen, in de veronderstelling dat dit zijn verkiezingscampagne zou kunnen redden en andere mislukkingen van zijn regeringsbeleid zou kunnen verdoezelen, ten midden van de onderhandelingen tussen Rusland en Saoedi-Arabië over olie.
De verouderde mediacampagnes tegen China en de Russische Federatie worden voortgezet, terwijl deze landen tonnen hulp, wetenschappers en artsen naar landen over de hele wereld sturen, waaronder de VS. Deze enorme tegenstrijdigheid kan niet meer worden verborgen. Evenmin kunnen we de grenzeloze solidariteit van een klein maar immens land als Cuba verbergen.
Het niet stoppen van de militaire operatie in de Stille Oceaan en het Caribisch gebied, die ook Midden-Amerika, Mexico en de rest van de regio en vooral alle landen waar militaire bases en vestigingen van de Verenigde Staten zijn bedreigt, is in deze omstandigheden een nieuw dieptepunt in het falende beleid
Hun delirant fundamentalisme veronderstelt dat het nog steeds de tijd is van het gedroomde wereldbestuur, een spiegel waarin ze naar zichzelf keken en die aan diggelen werd geslagen toen andere mogendheden aan de horizon verschenen; niet bepaald opkomende, zeer geconsolideerde mogendheden die eindigden met de keizerlijke lijn en niet door wrede oorlogen, zoals die waarvan de decadente zakenlieden van de wapen- en moord-industrie altijd hebben gedroomd.
Op deze manier, gevangen in zijn delirium van verdere versterking van de militaire suprematie van de Verenigde Staten, het schenden van alle internationale wetten, het negeren van de rechten van de landen van de wereld en de economische pandemie waarmee het stervende kapitalisme wordt geconfronteerd, is de Amerikaanse president het grootste gevaar geworden waar de mensheid en het Amerikaanse volk mee te maken hebben. In deze tijd, zoals nooit tevoren in de geschiedenis, heeft een virus, nauwelijks een vlekje in een microscoop, in enkele weken de ingewanden van een imperium blootgelegd; van een diep onmenselijk en pervers systeem, dat langzaam en gevaarlijk in elkaar stort.