Bron: Ron Jacobs, counterpunch 30 maart 2020 ~~~
De recente aanklachten van Nicolas Maduro en andere Venezolaanse regeringsfunctionarissen tegen drugshandel en narcoterrorisme zijn een schijnvertoning. Het is een politiek gemotiveerde en hypocriete aanval op de gekozen regering van Venezuela. Het is duidelijk een ander front in de aanhoudende Amerikaanse laaghartige oorlog tegen de meerderheid van de Venezolanen. Het is cynisch omdat Venezuela’s buurland Colombia het grootste deel van de afgelopen dertig jaar letterlijk is geregeerd door drugshandelaren, zo niet langer.
De poging om Maduro of de Colombiaanse linkse opstandelingen FARC af te schilderen als drugshandelaren die op gelijke voet staan met de kartels in Mexico of de cocaïneheren die Colombia beheersen, is een verdraaiing van de historische belastingheffing en bescherming van de cocatelers in Colombia door de FARC . Als de VS en zijn drugsbestrijdingsapparaat echt geïnteresseerd zouden zijn in het stoppen van de cocaïnesmokkel vanuit Colombia, zou het alle hulp die naar Bogota stroomt tegenhouden totdat de regering elke politicus, militair lid en overheidsbureaucraat met connecties met de Colombiaanse smokkelaars die dat land besturen zou hebben verwijderd.
Deze aanklachten zijn puur politiek. De Verenigde Staten hebben lang geleden besloten dat zij alles in het werk zouden stellen om het succes van de Bolivariaanse revolutie in de Latijns-Amerikaanse landen waar deze succesvol was, in de kiem te smoren. De staatsgreep van 2019 in Bolivia was het meest recente succes in die campagne. Een week geleden werden de verkiezingen in dat land voor onbepaalde tijd uitgesteld. Dit betekent dat de fascistische elementen die de gekozen regering in La Paz ten val brachten, aan de macht zullen blijven zolang zij hun Amerikaanse meesters en hun bondgenoten onder de rijken in Bolivia behagen. Wat Venezuela betreft: het bestrijdt momenteel het COVID-19 virus te midden van de toegenomen armoede en de toegenomen voedseltekorten voor de armen als gevolg van de Amerikaanse sancties en de diefstal van Venezuela’s oliewinsten. Tegelijkertijd probeert het de door de VS gesponsorde aanvallen op zijn grondgebied af te weren en de pogingen van een aantal burgers die met de Amerikaanse inlichtingendiensten werken om de komende verkiezingen te ondermijnen.
De kans op Amerikaanse militaire actie blijft groot. Deze aanklachten maken die mogelijkheid zelfs nog groter. In december 1989 vielen de Verenigde Staten Panama binnen onder het voorwendsel dat het zijn president Manuel Noriega arresteerde op basis van een drugsdossier. De werkelijke bedoeling van de invasie, waarbij duizenden Panamese doden en gewonden vielen, was om te voorkomen dat het Panamakanaal van de VS naar Panama zou worden overgebracht. Naast de evidente illegaliteit van de invasie zelf, is er de grotere juridische vraag welk recht de VS hadden om de ambtenaar van een andere natie op haar grondgebied te arresteren en gevangen te nemen voor het schenden van de Amerikaanse wetten. De VS heeft die vraag in de nasleep van 9-11, waarbij tientallen vermeende terroristen werden ontvoerd en in beslag genomen, al vaak enigszins beantwoord. Zelfs toen waren die arrestanten nog geen leiders en functionarissen van een andere natie. Het lijkt erop dat het opnemen van beschuldigingen van narcoterrorisme gedeeltelijk bedoeld is om een mogelijke ontvoering van de heer Maduro of een andere van de aangeklaagden als legitiem te rechtvaardigen. De hypocrisie van deze aanklacht wordt blootgelegd in de onderhandelingen met opstandelingen in Afghanistan – velen die door de meeste wetshandhavingsinstanties over de hele wereld zeker als terroristen en drugshandelaren worden beschouwd.
In 1989, tijdens de invasie van Panama, spraken slechts weinig leden van de anti-oorlogsbeweging zich uit. Dit was in een periode waarin die beweging vrij sterk was in relatie tot het weinige dat er v an overgebleven is in de huidige anti-oorlogsbeweging. Hun bezwaren waren vergelijkbaar met de kwalificaties van veel progressieven en linksen wier verzet tegen de Amerikaanse inmenging in Venezuela op zijn zachtst gezegd lauw is. Dat stilzwijgen van de anti-oorlogsgroepen in 1989 deed de hoop opleven van de toenmalige president George HW Bush (die wegkwam met het runnen van een cocaïne-voor-wapens netwerk tijdens de door de VS gesponsorde Contra-oorlogen in Nicaragua eerder in het decennium) en maakte zeker deel uit van zijn denken toen hij minder dan een jaar later honderdduizenden Amerikaanse troepen naar het Midden-Oosten begon te sturen ter voorbereiding op de invasie van Irak op 16 januari 1991. Sindsdien hebben de VS in andere landen non-stop invasies en bezettingen uitgevoerd, gedood en vernietigd.
Men kan twijfel hebben bij mijn argument, dat deze beschuldigingen slechts een voorwendsel zijn voor een mogelijke militaire actie tegen Venezuela. Ik wil u er echter aan herinneren dat de VS keer op keer hebben bewezen dat ze niet alleen maar heel weinig argumenten nodig hebben om een andere natie aan te vallen die ze als een bedreiging voor hun hegemonie beschouwen. Washington heeft zelfs meer dan eens gelogen om zo’n inval mogelijk te maken. Ik heb moeite om te geloven dat deze aanklachten dit keer niet zulke leugens zijn. Zelfs als de aanklagers in deze zaak samenzwering zouden kunnen bewijzen – een aanklacht die speculatief en subjectief is, zoals elke aanklacht mogelijk is – zou de cocaine de Verenigde Staten nog steeds op dezelfde manier binnenkomen zoals decennialang het geval is geweest. Dit komt omdat het bij de vervolging van drugshandel niet gaat om het beëindigen van de drugshandel, maar om het controleren van wie de handel doet en wie het geld verdient. Eerlijke bestrijders weten dit en doen hun best. De rest van hen negeert het of neemt een deel van dat geld voor zichzelf. Regeringen zijn niet veel anders. Sommigen, zoals die van de Verenigde Staten, doen actief mee aan de drugshandel, gebruiken de winst om illegale oorlogen te financieren en ondermijnen legitieme regeringen waar ze een hekel aan hebben. De aanklachten van Maduro en een aantal van zijn medewerkers zijn slechts een nieuw hoofdstuk in dit decennialange verhaal.
Topfoto: Tekening van Nathaniel St. Clair
Ron Jacobs is de auteur van Daydream Sunset: Sixties Counterculture in de jaren zeventig gepubliceerd door CounterPunch Books. Zijn laatste aanbod is een pamflet getiteld Capitalism: Is the Problem. Hij woont in Vermont. Hij is te bereiken op: ronj1955@gmail.com.