Bron: Kevin Young op venezuelaanalyzes.com, 3 september 2019 ~~~
Ondanks eerdere sancties die hebben geleid tot meer dan 40.000 doden in Venezuela gedurende twee jaar, escaleert de VS zijn economisch offensief.
Door Kevin Young – NACLA
Op 5 augustus escaleerde de Trump-regering haar sancties tegen Venezuela met een uitvoerend bevel. Het bevel bevroor alle activa van de Venezolaanse overheid in de Verenigde Staten en bedreigde derde partijen over de hele wereld met strafmaatregelen als ze handel zouden drijven met de Venezolaanse overheid.
De volgende dag hield de nationale veiligheidsadviseur John Bolton een toespraak voor een vergadering van buitenlandse regeringen in Lima, Peru. “We sturen een signaal naar derden die zaken willen doen met het Maduro-regime: ga uiterst voorzichtig te werk”, zei hij. “Het is niet nodig om uw zakelijke belangen met de Verenigde Staten te riskeren.”
Als reactie hierop annuleerde de regering Nicolás Maduro haar onderhandelingen met de zelfbenoemde ‘interim-president’ Juan Guaidó, die later die week in Barbados waren gepland. De Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken speculeerde geloofwaardig, dat Washington ‘de dialoog wilde opblazen’.
Dit beleid is de nieuwste escalatie van de coup-campagne in Venezuela door de Trump-regering. In augustus 2017 heeft Trump sancties opgelegd die de toegang van de overheid tot de financiële markten van de VS belemmeren. In januari 2019 erkende het de rechtse Guaidó, die zichzelf tot president kroonde en legde sancties op die de staatsoliemaatschappij van Venezuela verhinderden naar de Verenigde Staten te exporteren.
De concrete impact van de nieuwe sancties valt nog te bezien. Eerdere sancties hadden de Maduro-regering al de toegang tot haar buitenlandse activa ontnomen. En de Trump-regering had buitenlandse bedrijven al bedreigd met sancties – die soms uitgevoerd werden – voor de handel met Venezuela.
Maar de toegenomen bedreigingen tegen derden kunnen aanzienlijke gevolgen hebben. Twee dagen nadat de Verenigde Staten de sancties hadden aangekondigd, meldde de Venezolaanse regering dat een schip met soja-import in beslag werd genomen in Panama. Western Union reageerde op het besluit van Trump door alle geldoverboekingen naar Venezuela op te schorten.
Eerdere Amerikaanse sancties hebben al verwoestende gevolgen gehad. Hoewel de Venezolaanse economische crisis niet alleen door de Amerikaanse agressie veroorzaakt is, heeft het de situatie wel veel erger gemaakt. Econoom Francisco Rodríguez schat dat de sancties van 2017 de overheid 17 miljard dollar per jaar aan verloren olie-inkomsten kosten en dat de oliesancties van dit jaar haar nog eens 10 miljard dollar extra kosten. Vergeleken met die cijfers vormen de miljoenen ‘humanitaire hulp‘ die de Verenigde Staten Venezolaanse emigranten hebben aangeboden een cynische druppel in de emmer.
Onze kinderen en ouderen vermoorden
Amerikaanse functionarissen beweren meestal, althans in het openbaar, dat de sancties alleen de overheid bestraffen. Het decreet van 5 augustus bevat een vage uitsluiting voor “voedsel, kleding en medicijnen bedoeld om menselijk lijden te verlichten.”
Zelfs als de bewering waar zou zijn, verbiedt het internationale recht nog steeds “dwangmaatregelen van economische of politieke aard.” En je zou je kunnen afvragen hoeveel morele autoriteit er is bij een regering die concentratiekampen aan haar grens exploiteert, een milieucrisis versnelt die miljoenen mensen doodt, en regimes ondersteunt die veel repressiever zijn dan die van Venezuela.
Maar de bewering zelf is duidelijk onjuist: de slachtoffers van de sancties zijn het Venezolaanse volk. Door de door de staat gerunde oliesector te wurgen, die 99 procent van de exportinkomsten voor zijn rekening neemt, en de buitenlandse activa van de overheid te bevriezen, ontnemen de sancties het land als geheel de benodigde deviezen om voedsel en medicijnen te importeren. Francisco Rodríguez merkt op dat “als je de olie-export van Venezuela blokkeert, je de capaciteit van Venezuela om te betalen voor voedsel wegneemt. Daarom is het zinloos om voedsel het land in toe te staan, terwijl je geen olie naar buiten laat.”
Bovendien hebben kapitalisten de neiging om te extra te voldoen aan sanctieregelingen. Dat wil zeggen, ze blijven weg van economieën die door de westerse mogendheden verbannen worden, zelfs wanneer beleggen daar wettelijk is toegestaan.
De sancties komen dus neer op collectieve bestraffing van het Venezolaanse volk, wat volgens de Geneefse Conventies illegaal is. Afgelopen april bleek uit een studie van het Centre for Economic and Policy Research dat sancties tot meer dan 40.000 doden hebben geleid in 2017 en 2018. De sancties van dit jaar hebben dat aantal zeker verhoogd. Het rapport heeft in totaal één vermelding gekregen in de belangrijkste Amerikaanse media; in de vijftiende alinea van een verhaal van Reuters.
De gevolgen zijn duidelijk voor de meeste Venezolanen. Zelfs rechtse enquêtebureaus hebben sterke tegenstand gevonden tegen de sancties. Meer dan tweederde zegt dat de sancties hen schaden. Daarentegen ondersteunen Guaidó en zijn team de sancties volledig.
Jordania Lunar, een jonge arbeidersvrouw uit Caracas, geeft de schuld van de crisis voor ’50 procent’ aan het wanbeheer van haar regering . Maar ze wijst de rest van de schuld toe aan de Verenigde Staten, omdat “Venezuela zijn medicijnen moet importeren”, en sancties de inkomsten ontnemen om dat te doen.
Elba Zapata, een 68-jarige vrouw die aan de rand van Caracas woont, verwerpt de misvatting dat de sancties alleen gericht zijn op overheidsfunctionarissen: “Deze blokkade, deze verachtelijke oorlog die ze tegen ons voeren, brengt Maduro niet ten val , het brengt Diosdado Cabello [president van de Constituent National Assembly] niet ten val. Het brengt ons ten val, het Venezolaanse volk. En waarom dit alles? Vanuit de wens om de hulpbronnen van Venezuela in handen te krijgen. “
De achterkleindochter van Elba, Desiree, heeft een levensbedreigende ziekte van de lymfeklieren en het gezin kan de nodige medicijnen niet krijgen. De vader van het meisje, Jorge Tarazona, zegt dat de sancties “ons, onze kinderen en onze ouderen doden”.
Wanneer kritiek op de sancties in gevestigde media verschijnt, is het meestal beperkt tot bezwaren dat ze “niet zullen werken” of dat de coup-strategie te “simplistisch” is. Morele veroordelingen zoals die van Jordania, Elba en Jorge zijn niet toegestaan.
Evenmin erkennen de meeste critici de logica achter de Amerikaanse strategie, die een oud draaiboek volgt: ellende toebrengen aan de burgerbevolking zodat ze opstaan tegen regeringen die de regering van de VS niet leuk vindt.
Kort na de Cubaanse revolutie van 1959 schreef de officiële ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken Lester Mallory privé dat ‘onmiddellijk alle mogelijke middelen moesten worden genomen om het economische leven van Cuba te verzwakken’ , door ‘geld en voorraden aan Cuba te onthouden, monetaire en reële lonen te verlagen, honger, wanhoop en omverwerping van de overheid te brengen.’ Het economische embargo is tot op de dag van vandaag blijven bestaan.
Toen socialist Salvador Allende in 1970 tot president van Chili werd gekozen, beval Richard Nixon in het geheim zijn ondergeschikten om ‘de economie te laten creperen’. Hetzelfde doel lag ten grondslag aan de economische component van de Amerikaanse terreuroorlog tegen Nicaragua in de jaren tachtig, waaraan door John Bolton in zijn toespraak van 6 augustus werd gerefereerd als een positieve precedent.
Het Amerikaanse beleid ten aanzien van Venezuela volgt dezelfde logica. Op een persconferentie van 11 maart gaf minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo uiting aan zijn optimisme dat de strijdkrachten van Guaidó spoedig ‘het tij zouden keren’. In zijn woorden: “De humanitaire crisis neemt met het uur toe … Je kunt de toenemende pijn en het lijden zien waar het Venezolaanse volk aan lijdt.” Op dezelfde manier heeft de Amerikaanse speciale gezant Elliott Abrams gedreigd dat “herstel van Venezuela niet gaat gebeuren onder het Maduro-regime. “
Een test van U.S. Power
De coup-push in Venezuela is onder andere een test van de Amerikaanse macht in een tijdperk waarin de economische hegemonie van het rijk wordt betwist. De Trump-regering gokt dat het, door een mix van overtuiging en dwang, de rest van de wereld ertoe kan brengen om mee te gaan.
Het heeft enig succes gehad. De regeringen van Haïti en verschillende andere kleine Caribische landen hebben Guaidó erkend in ruil voor beloften van Amerikaanse hulp en investeringen. De coalitie van 56 landen die de coup steunen, omvat o.a. extreemrechtse ideologische sympathisanten in plaatsen als Brazilië, Colombia, Hongarije, Israël en Polen.
De vergadering van 6 augustus in Lima was hiervan een weerspiegeling. De centrale deelnemers waren de Lima-groep, een alliantie van rechtse Latijns-Amerikaanse regeringen die op zoek waren naar regime-change in Venezuela. Terwijl tien jaar geleden de meeste Latijns-Amerikaanse regeringen de invloed van de VS probeerden te beperken, heeft een opeenvolging van rechtse staatsgrepen en verkiezingsoverwinningen dat anti-imperialistische tij teruggedraaid.
Toch hebben grenzen van de Amerikaanse macht zich heel duidelijk geopenbaard. De meeste bondgenoten van Trump hebben zich verzet tegen zijn dreigingen met militaire invasie en zijn meer toegewijd aan onderhandelingen dan Washington.
De grote obstakels zijn met name China, Rusland en India, die weigerden de staatsgreep te steunen. China en Rusland hebben leningen aan Venezuela verstrekt, terwijl China en India veel van de olie van Venezuela hebben gekocht. Op 8 augustus kondigden Venezuela en China een nieuwe joint venture aan om de Venezolaanse olieproductie te stimuleren.
Trump-functionarissen hebben geprobeerd China en anderen te beïnvloeden door te waarschuwen dat Venezuela haar leningen niet zal kunnen terugbetalen totdat de economie zich herstelt – wat zij niet zullen toestaan ‘te gebeuren onder het Maduro-regime.‘ Recentelijk voerden ze de dreigementen op met economische vergelding. Maar China en haar gezelschap zijn misschien te machtig om geintimideerd te worden, zoals hun verzet tegen de sancties van Trump tegen Iran ook suggereert.
Maar zelfs als het de macht ontbreekt om regime-verandering op te leggen, kunnen de Verenigde Staten nog steeds veel ellende opleggen aan Venezolanen.
Sombere vooruitzichten
De sancties blijven van kracht zolang Trump en Maduro op hun plaats blijven, waardoor economisch herstel vrijwel onmogelijk is. En omdat de meeste Democraten de sancties steunen, zou een potentiële Democratische president ze na 2020 zelfs kunnen handhaven.
In Venezuela is de situatie grimmig. Hoewel de vooruitzichten van Guaidó sinds het begin van dit jaar lijken te zijn verminderd, is een succesvolle staatsgreep nog steeds mogelijk. Hoewel het een einde zou maken aan sancties, zou het een nieuw tijdperk van privatisering, deregulering, soberheid en waarschijnlijk de massale vervolging van linksen inluiden – hetgeen Guaidó-aanhangers ‘het prachtige Venezuela van weleer’ noemen.
Van haar kant is de Maduro-regering onhandig geweest in de omgang met de economie, wat leidde tot wijdverspreide ontgoocheling. Zelfs onder progressieve Venezolanen groeit de desillusie. Maduro heeft onvoldoende actie ondernomen om slachtoffers van rechts geweld te beschermen, en in veel gevallen hebben staatstroepen de democratische krachten van het land lastiggevallen en gehinderd. Imperialistische vijandigheid heeft voorspelbaar bijgedragen aan de vernauwing van de politieke ruimte, inclusief voor linkse kritiek op de regering.
Nieuwe onderhandelingen zijn noodzakelijk, maar wat ze kunnen produceren is onduidelijk. Voor zinvolle onderhandelingen zou het Trump-regime moeten erkennen dat zijn coup-strategie is mislukt. Tot op heden heeft de Trump-regering compromisvoorstellen afgewezen. Eerlijke onderhandelingen zouden ook het voorafgaan van opheffing van de sancties vereisen.
Met andere woorden, de directe vooruitzichten zijn somber. De noodzaak van Trump om rechtse immigranten in Florida te paaien, zijn wraakzuchtige en narcistische mannelijkheid en bipartisane medeplichtigheid in het Congres zullen waarschijnlijk een verzachting van de sancties in de weg staan. Venezolanen zullen de prijs blijven betalen.
Dit was een vertaling van het opinieartikel van Kevin Young – NACLA op venezuelaanalyzes.com,3 september 2019.