Bron: Telesurtv 30 mei 2018 of: popularresistance 30 mei 2018 ~~~
Bolivia, Cuba, Nicaragua en Venezuela zijn stuk voor stuk doelwitten van de Amerikaanse regering omdat zij de controle over Latijns-Amerika en het Caribisch gebied door westerse bedrijfselites en hun lokale bondgenoten betwisten. Door middel van zachte staatsgrepen hebben deze belangengroepen – althans voorlopig – de macht gegrepen in Brazilië en Argentinië, de regering in Ecuador gekaapt en het vredesproces in Colombia doen ontsporen. Momenteel zijn de pogingen van de VS om regimewisselingen te bewerkstelligen het meest dringend gericht op Venezuela en Nicaragua, terwijl zij terugvallen op het mislukte beleid van bestraffende sancties tegen Cuba en hun tijd afwachten in Bolivia.
Ondanks de niet aflatende psychologische oorlogscampagne om hen in diskrediet te brengen, verdedigen de regeringen van Bolivia, Cuba, Nicaragua en Venezuela de fundamentele democratische rechten van hun volkeren op een vreedzame economische ontwikkeling die eerder gericht is op menselijke behoeften dan op bedrijfswinst. Dit is vooral belangrijk om te begrijpen in het geval van Nicaragua. Daar heeft de regering de economie zodanig gedemocratiseerd dat de coöperatieve, associatieve en op familiebedrijven gebaseerde sectoren van kleine en micro-ondernemingen 70% van de werkgelegenheid genereren en meer dan 50% van het BBP bijdragen.
Op hun eigen manier hebben deze vier landen – allen lid van de Bolivariaanse Alliantie van Amerika (ALBA) – levensvatbare economische modellen ontwikkeld die lijnrecht tegenover het westerse corporatieve monopolistische financiële kapitalisme staan. Ze hebben allemaal te maken met illegale acties van de regering van de VS en haar bondgenoten die erop gericht zijn hun legitieme regeringen te destabiliseren – en zo mogelijk omver te werpen. Zij promoten allen verschillende modellen van echte politieke en economische democratie voor hun volkeren. Zij voeren een gemeenschappelijke strijd tegen de Amerikaanse en Europese imperiale elites, wier regeringen wanhopig proberen hun eigen steeds snellere achteruitgang ten opzichte van China, Rusland en andere meerderheidslanden in de wereld een halt toe te roepen.
Nicaragua en Venezuela: Overeenkomsten
Terwijl de eindeloze oorlog tegen Venezuela gericht is op het controleren van de enorme olie- en mineraalvoorraden van het land, beschikt Nicaragua ook over aanzienlijke natuurlijke hulpbronnen. Het heeft de meest overvloedige watervoorraden van Centraal-Amerika, meer dan 60 procent van de natuurlijke ecosystemen van Centraal-Amerika en ook ongeveer zeven tot 10 procent van de biodiversiteit van de wereld.
De geostrategische positie van Nicaragua en Venezuela stelt hun regeringen in staat om in het Caribisch gebied en hun respectieve buurlanden de politieke en economische visie te projecteren van een multipolaire wereld die gebaseerd is op solidariteit en samenwerking in plaats van de onderwerping en plundering die nu welig tiert in Brazilië, Argentinië en elders.
De minderheid van de oppositie – geleid door de particuliere zakenwereld, de media en de NGO’s in zowel Venezuela als Nicaragua – heeft electoraal en politiek voortdurend gefaald en haar toevlucht genomen tot opstandig geweld gericht op regimeverandering, hetgeen door de meerderheden van de landen is verworpen.
De politieke oppositie is in beide landen diep verdeeld, en niet in staat om de kiezers een levensvatbaar inclusief programma van duurzame nationale menselijke ontwikkeling aan te bieden dat tegemoetkomt aan ieders behoeften op alle gebieden van het burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele leven.
De regeringen van beide landen hebben herhaaldelijk blijk gegeven van hun institutionele legitimiteit bij opeenvolgende verkiezingen.
Beide landen zijn omringd door militaire bases van de VS en de geallieerden.
Beide landen zijn geëngageerd in regionale integratie-initiatieven – Venezuela in Unasur, Nicaragua in het Centraalamerikaanse Integratiestelsel (SICA), terwijl beide sterk voorstander zijn van CELAC.
In de Verenigde Naties en andere internationale fora verdedigen Venezuela en Nicaragua het internationale recht en veroordelen zij de misdadige acties van de Verenigde Staten en hun bondgenoten tegen, bijvoorbeeld, Palestina, Syrië en Iran.
Beide regeringen dringen aan op dialoog en wederzijds respect om zowel binnenlandse nationale conflicten als regionale en wereldwijde internationale conflicten op te lossen.
De facto Volksfront
De verschillen tussen de twee landen vloeien rechtstreeks voort uit hun verschillende geografie en economische structuur. Venezuela kon besluiten uit de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) te stappen omdat zijn status als leverancier van olie en minerale rijkdommen het land voldoende autonomie geeft. Nicaragua, dat meer afhankelijk is van de handel in landbouwprodukten en handel met regionale partners, heeft ervoor gekozen de OAS niet op te geven. Dit besluit kan ten dele zijn ingegeven door de wens het aantal OAS-leden op peil te houden dat zich verzet tegen de druk om de onwettige oorlog van de VS tegen Venezuela te legitimeren. Maar de regering van Nicaragua denkt ook dat het in stand houden van de dialoog met dit door Noord-Amerika gedomineerde forum zal helpen om mogelijk sterk agressieve maatregelen van de regering van de VS tegen de kwetsbare economie van Nicaragua te ontwapenen.
Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom Nicaragua een trouwe bondgenoot van Taiwan blijft, terwijl cliëntstaten van de VS zoals Costa Rica en Panama Taiwan in de steek hebben gelaten ten gunste van de Volksrepubliek China, een belangrijke investerings- en handelsbondgenoot van Venezuela. Zijn loyaliteit aan Taiwan heeft Nicaragua er echter niet van weerhouden met China samen te werken bij de ontwikkeling van het voorstel voor een nieuw inter-oceanisch kanaal ter aanvulling van het Panamakanaal door de scheepvaartcapaciteit over de Midden-Amerikaanse landengte uit te breiden. Nicaragua onderhoudt ook uitstekende betrekkingen op het gebied van handel en ontwikkelingssamenwerking met Zuid-Korea en Japan, alsmede met verschillende Arabische naties, alsmede met Iran. Venezuela en Nicaragua delen deze eclectische benadering van internationale betrekkingen. Beide hebben zeer belangrijke handels- en investeringsbetrekkingen met Rusland en ontwikkelen momenteel betrekkingen met India.
In feite vormen de ALBA-landen een hedendaags Volksfront. Regionaal verzetten zij zich tegen de vastberadenheid van de fascistische bedrijfselites in de regio om de macht te grijpen of te behouden en de economieën van hun landen ondergeschikt te maken aan de belangen van de Noord-Amerikaanse en Europese ondernemingen. Wereldwijd verdedigen zij de visie van een multipolaire wereld, gebaseerd op solidariteit en internationaal recht, tegen de herhaalde misdadige imperialistische economische en militaire agressie van de Verenigde Staten en haar bondgenoten. Nicaragua ligt nu onder vuur omdat het een vitaal onderdeel is van dat regionale Volksfront, zowel om sterke politieke en economische redenen als ook om diepgaande historische en culturele redenen.
Huidige nationale ontwikkelingen
Na vijf jaar van ongekende belegering heeft de Venezolaanse president Nicolas Maduro de Amerikaanse regering en haar bondgenoten opnieuw verslagen door de verkiezingen van 20 mei op beslissende wijze te winnen. Nu zal de oorlog tegen Venezuela nog heviger worden: economisch, diplomatiek en militair. Ook de pogingen van de Amerikaanse regering om de gekozen regering van Nicaragua omver te werpen zullen mislukken. In wat neerkomt op een uitputtingsslag, ontmantelen president Ortega en zijn regeringsteam systematisch de onwettige pretenties van de geïmproviseerde coalitie van de minderheids-oppositie, ondanks cynische manipulatie door de bemiddelende Bisschoppelijke Conferentie die probeert de Nationale Dialoog voor de Vrede in het voordeel van de oppositie te verdelen.
Net als in Venezuela is de publieke opinie in Nicaragua sterk gekant tegen de gewelddadige tactieken van afpersing en intimidatie door de minderheids-oppositie. Zelfs de secretaris-generaal van de OAS, Luis Almagro, heeft de leugens van de oppositievertegenwoordigers in Nicaragua vernoordeeld. De Inter-Amerikaanse Commissie voor Mensenrechten heeft toegegeven dat de doden en gewonden die in haar voorlopig verslag worden genoemd, nog moeten worden onderzocht. Naarmate de feiten aan het licht komen, zal een juister beeld ontstaan dat bevestigt dat de meeste doden en gewonden zijn gevallen onder regeringsaanhangers of omstanders die bij het geweld betrokken waren. In een getuigenis van een van de demonstranten die de gebeurtenissen niet met zijn geweten kan rijmen, wordt bijvoorbeeld beweerd dat de twee studenten die op 20 april in Esteli werden gedood, door betaalde misdadigers van de oppositie werden neergeschoten. Soortgelijke getuigenissen zullen bevestigen dat het geweld in Nicaragua opzettelijk werd uitgelokt door de oppositie – die het oprechte protest uitbuitte – om de regering op onrechtvaardige wijze in diskrediet te brengen, net als in Venezuela.
Dit weekend trok de campesinoleider Comandante Jorge Diaz, voorzitter van een gedemobiliseerde vereniging van ex-strijders, zich terug uit de oppositiezijde van de Nationale Dialoog en drong er bij zijn achterban op aan om hun wegversperringen te ontmantelen, een fenomeen dat het land al wekenlang lamlegt. Hij keurde de manipulatie van zijn lidmaatschap van de landarbeiders door sommige bisschoppen en de oppositie af. Die zet herinnert aan de scherpzinnige opmerkingen van de vermoorde voormalige Nicaraguaanse Contra-leider Comandante Franklin aan een Sandinistische leider na de verkiezingen van 1990: “De oligarchie heeft jullie gebruikt om Somoza omver te werpen. Nu hebben ze ons gebruikt om jullie omver te werpen.” Alles wijst erop dat – net als in Venezuela – de mensen aan de basis in Nicaragua zich niet opnieuw voor de gek zullen laten houden.
Topfoto: All the signs are that – just as in Venezuela – people at the grassroots level in Nicaragua won’t get fooled again. | Photo: Reuters