Syrie |
juni 1, 2021
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk 1 juni 2021 (FR)
[English]  [Deutsch]  [Español] en andere talen ~~~

Parijs (Frankrijk). De Syrische presidentsverkiezingen waren een viering van de overwinning op agressie van buitenaf. Het bevestigde het gezag van Bashar al-Assad, niet om zijn politieke ideeën, maar om zijn moed en vasthoudendheid als krijgsheer. De westerlingen, die deze oorlog verloren, accepteren het nog steeds niet. Daarom beschouwen zij deze verkiezing als ongeldig. Zij blijven de Syrische autoriteiten als folteraars neerzetten en zijn niet in staat hun misdaden te erkennen.

De Arabische Republiek Syrië heeft onlangs presidentsverkiezingen gehouden ondanks de vijandigheid van het Westen, dat haar nog steeds wil breken en omverwerpen ten gunste van een overgangsregering naar het voorbeeld van Duitsland en Japan aan het einde van de Tweede Wereldoorlog [1]. De verkiezingen zijn eerlijk verlopen volgens internationale waarnemers, afkomstig uit alle landen die ambassades in Damascus hebben. Bashar al-Assad werd met een overweldigende meerderheid verkozen voor een vierde termijn.

Deze gegevens verdienen enige toelichting. Voor het grootste deel had dit artikel geschreven kunnen zijn in 2014, tijdens de vorige presidentsverkiezingen, aangezien de standpunten van het Westen ondanks hun militaire nederlaag helemaal niet zijn veranderd.

De context

In 2010 (d.w.z. voor de oorlog) was de Arabische Republiek Syrië een staat met een sterke demografische en economische ontwikkeling. De president was het populairste Arabische staatshoofd, zowel in zijn land als in de Arabische wereld. Hij liep met zijn vrouw, zonder begeleiding, overal in Syrië. Hij werd in het Westen gezien als een positief voorbeeld van eenvoud en moderniteit.

Toen de Verenigde Naties op basis van valse informatie het Westen toestemming gaven om in Libië in te grijpen, heeft de Qatarese zender Al-Jazeera gedurende verscheidene maanden zijn kijkers tevergeefs gevraagd om in Syrië in opstand te komen tegen de Ba’ath-partij. Na de val van de Libisch-Arabische Jamahiriyyah onder NAVO-bombardementen hebben gewapende groepen in Syrië staatssymbolen vernield en burgers aangevallen. Net als in Libië konden in stukken gehakte lichamen in de straten worden gevonden. Na oproepen van Al-Jazeera, Al-Arabiya en de Moslimbroederschap begonnen uiteindelijk demonstraties tegen de persoon van president Bashar al-Assad, over het algemeen met als enige argument dat hij geen “ware moslim” was maar een “Alawitische ongelovige”. Het was nooit een roep om democratie, een concept dat islamisten verafschuwen. Andere demonstraties, georganiseerd door de PSNS, bestreden echter de regeringsorganisatie en de foute rol van de geheime diensten. Soldaten van de Islamitische Strijders in Libië (GICL), die door de NAVO aan de macht was gebracht in Tripoli, werden door de Verenigde Naties met hun wapens als “vluchtelingen” naar Turkije vervoerd, voorafgaand aan de oprichting van het Vrije Syrische Leger [2] De “burgeroorlog” begon toen, terwijl westerse leiders scandeerden: “Bashar moet weg! “(en niet “Democratie!”).

Twee jaar lang werd de Syrische bevolking geconfronteerd met twee verschillende verhalen over de gebeurtenissen. Enerzijds veroordeelden de Syrische media een aanval van buitenaf en berichten zij niet over de betogingen tegen de organisatie van de staat; anderzijds kondigen de Arabische media de ophanden zijnde val van het “regime” aan en de installatie van een regering van de Moslimbroederschap. In feite steunde een klein deel van de bevolking deze geheime organisatie. De onlusten hebben veel meer slachtoffers gemaakt onder de politie en het leger dan onder de burgerbevolking. Beetje bij beetje beseften de Syriërs dat wat de Republiek ook misdaan had, het de Republiek was die hen beschermde en niet de jihadisten.

Tijdens deze drie jaar durende “burgeroorlog” bezetten de jihadisten, bewapend en gecoördineerd door de NAVO vanuit Izmir (Turkije), onder toezicht van Turkse, Franse en Britse officieren, het platteland, terwijl het Syrische Arabische Leger de bevolking verdedigde die zich in de steden had verzameld. In 2014 heeft de Russische luchtmacht op verzoek van Syrië ingegrepen en ondergrondse installaties van de jihadisten gebombardeerd. Het Syrische Arabische Leger begon toen met de herovering van het grondgebied. Het was ook in 2014 dat de NAVO de transformatie van een Iraakse jihadistische groep tot Daesh (d.w.z. de “Islamitische Staat in Irak en de Levant”) aanmoedigde [3]. In één jaar tijd oversteeg het aantal buitenlandse jihadisten die tegen de Arabische Republiek Syrië vochten de 250.000. Het is dan ook volslagen absurd om te blijven praten over een “burgeroorlog”.

Reeds in 2014 heeft de Syrische Arabische Republiek een ministerie van verzoening opgericht, onder het gezag van de leider van de NSSP, Ali Haidar. Tijdens de daaropvolgende zeven oorlogsjaren heeft de Republiek zich ingespannen om de Syriërs die met de invasiekrachten hadden gecollaboreerd amnestie te verlenen en hen opnieuw in de samenleving te integreren.

Op dit moment is het land in vieren gedeeld. Het grootste deel van het land wordt gecontroleerd door de regering in Damascus; het noordwestelijke gouvernement Idleb, waar de jihadisten zich hebben gehergroepeerd, staat onder bescherming van het Turkse bezettingsleger; het noordoosten wordt bezet door het Amerikaanse leger en Koerdische milities; en de Golan Hoogvlakte in het zuiden wordt bezet door Israël, dat het voor de oorlog eenzijdig heeft geannexeerd.

De positie van buitenlandse mogendheden

Volgens het internationaal recht zijn Iran en Rusland legaal in Syrië aanwezig, terwijl Israël, Turkije en de Verenigde Staten verschillende delen van het Syrische grondgebied illegaal bezetten.

De Verenigde Staten, die de grootste militaire coalitie in de geschiedenis van de mensheid hadden samengesteld, onder de paradoxale titel “Vrienden van Syrië”, slaagden er niet in hen verenigd te houden. Geleidelijk aan heeft elk van hen zijn autonomie herwonnen en streeft het zijn eigen doelstellingen na.

Zoals het Pentagon van plan was de Syrische staat te vernietigen in overeenstemming met de Rumsfeld/Cebrowski doctrine [4], zo hoopte Turkije een aantal verloren gegane Ottomaanse gebieden te kunnen annexeren, zoals vastgelegd in de “nationale eed” van 1920 [5], probeerde het Verenigd Koninkrijk zijn imperiale economische belangen terug te winnen, en wilde Frankrijk zijn mandaat, zoals vastgesteld door de Volkenbond in 1922, herstellen [6].

Nadat in 10 jaar oorlog de wapens hebben gesproken, is het duidelijk dat het Syrische volk zijn republiek wil behouden en dat deze in de invloedssfeer van Rusland is gekomen. Op korte en middellange termijn zal het Westen nooit in staat zijn het naar zijn hand te zetten. Men zou dus verwachten dat zij zich rekenschap nemen van hun nederlaag en hun discours wijzigen. Maar dat is niet het geval. In de politiek, zoals in de wetenschap, verdwijnen doctrines niet wanneer zij zijn verslagen of weerlegd, maar pas met het verdwijnen van de generatie die ze bezigt.

Het Westen blijft dus valse berichten verspreiden en president al-Assad en de republiek ervan beschuldigen beulen te zijn, net zoals het Derde Rijk Charles De Gaulle beschreef als een dienaar van de Joden en de Britten als aan het hoofd van een bende huurlingen en beulen.

Kort voor de Syrische presidentsverkiezingen zijn Washington en Brussel het eens geworden over hun gemeenschappelijk standpunt. Volgens hen is deze verkiezing ongeldig omdat zij in strijd is met resolutie 2254 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. In deze tekst [7], die zes jaar geleden is aangenomen, wordt echter op geen enkel moment melding gemaakt van de presidentsverkiezingen. Integendeel, zij verklaart dat de toekomst van Syrië alleen aan de Syriërs toebehoort en bevestigt de legitimiteit van de strijd van de republiek tegen de jihadistische groeperingen. Toevallig werd deze tekst opgevolgd door onderhandelingen in Zwitserland tussen de verschillende Syrische partijen, en vervolgens parallel daaraan in Rusland. De delegaties kwamen overeen de grondwet te hervormen, maar zijn daar nooit in geslaagd. Beetje bij beetje legden de Navo-collaborateurs (de “oppositie”) de wapens neer, zodat er geen geloofwaardige afgevaardigden meer waren om de besprekingen voort te zetten.

Syrische vluchtelingen

In 2010 woonden er 20 miljoen Syrische burgers (en 2 miljoen Palestijnse en Iraakse vluchtelingen) in Syrië. In 2011 bouwde Turkije nieuwe steden aan zijn Syrische grens en riep het Syriërs op zich daar te vestigen tot de vrede in hun land was teruggekeerd. Daarmee voerde zij een NAVO-tactiek [8] uit om Syrië van zijn burgerbevolking te beroven. Vervolgens sorteerde Turkije deze vluchtelingen, waarbij het de Soennieten in zijn fabrieken gebruikte en de anderen naar Europa stuurde. Terzelfder tijd vluchtten vele andere Syriërs voor de gevechten naar Libanon en Jordanië. In totaal staan er nu 5,4 miljoen geregistreerd bij de UNHCR in het buitenland.

Gezien de desorganisatie van het land is het onmogelijk om het exacte aantal oorlogsdoden vast te stellen. Het zijn minstens 400.000 Syriërs, mogelijk veel meer, en minstens 100.000 buitenlandse jihadisten. Evenzo zijn het aantal en de nationaliteit van de inwoners die onder Turks of Amerikaans gezag staan, onbekend. Het Westen heeft tijdens de oorlog voortdurend belachelijke cijfers verspreid. Zij spraken bijvoorbeeld van een miljoen “democraten” in Oost-Ghouta, maar toen het in 2013 viel, waren er slechts 140.000 mensen (90.000 Syriërs en 50.000 buitenlanders). Het cijfer van 3 miljoen mensen in de bezette gebieden, dat door het Westen wordt genoemd, heeft waarschijnlijk geen enkele waarde.

Hoe dan ook, het aantal Syrische burgers wordt momenteel door de Arabische Republiek Syrië op 18,1 miljoen geraamd. Maar veel mensen hebben geen teken van leven gegeven aan de Syrische autoriteiten en leven wellicht nog steeds, als vluchtelingen in het buitenland.

De westerlingen, die hun demografische tactiek vergeten en bedwelmd zijn door hun eigen propaganda, zijn ervan overtuigd dat de vluchtelingen hun land zijn ontvlucht om aan de “dictatuur” te ontkomen. Toch gaf de presidentsverkiezing op de ambassade in Libanon aanleiding tot onwaarschijnlijke uiting van overwinning op de buitenlandse agressors en trouw aan de republiek. De overgrote meerderheid van de Syrische vluchtelingen bleef beweren dat zij niet het “regime” waren ontvlucht, maar de jihadisten. Dezelfde scènes hadden zich in 2014 afgespeeld.

De kandidatuur van Bashar al-Assad

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, heeft Bashar al-Assad het Syrische presidentschap niet geërfd. Hij was niet voorbestemd voor de politiek en was in 1992 naar Londen verhuisd, waar hij een leven als oogarts leidde. Hij was toegewijd aan het dienen van zijn patiënten, weigerde een praktijk uitsluitend voor de rijken te openen en gaf er de voorkeur aan te werken in het ziekenhuis voor iedereen. Na de dood van zijn broer Bassel stemde hij er echter mee in naar huis terug te keren en naar een militaire academie te gaan. In 1998 benoemde zijn vader hem tot hoofd van de Syrische computermaatschappij en belastte hem vervolgens met diplomatieke missies. Toen president Hafez el-Assad overleed, was Bashar geen kandidaat voor zijn opvolging, maar brak er voor het land een periode van onzekerheid aan. Het was onder druk van de Ba’ath, toentertijd de enige partij, dat hij het presidentschap van de Republiek aanvaardde, een besluit dat niet door verkiezingen maar door een referendum werd bevestigd.

Toen hij eenmaal president was, begon hij met het liberaliseren en moderniseren van zijn land. Hij gedraagt zich op dat moment zoals alle Europese leiders, niet beter en niet slechter. Maar in 2011, wanneer zijn land wordt aangevallen en het Westen hem privileges aanbiedt indien hij ermee zou instemmen te vertrekken, buigt hij niet, maar komt in opstand. De familie Assad (“Leeuw” in het Arabisch) staat bekend om haar plichtsbesef en haar beheersing van de angst. Deze man zal, zoals de anderen, een uitzonderlijk leider blijken te zijn. Net als Charles De Gaulle is hij van een gewone man uitgegroeid tot de bevrijder van zijn land.

De presidentsverkiezingen van 2021

De Syrische wet bepaalt dat alleen burgers die de laatste tien jaar, dus tijdens de hele oorlog, in het land zijn gebleven, het recht hebben om zich kandidaat te stellen. Dit is een manier om degenen te diskwalificeren die zich aan het Westen gingen verkopen. Ook waren er slechts drie kandidaten voor de presidentsverkiezingen van 2021. De kandidaten hebben de gelegenheid gekregen om te wijzen op de sociale problemen die door de oorlog waren ontstaan en te bespreken hoe deze konden worden opgelost.

Maar de verkiezingen zelf konden slechts als een volksstemming gezien worden; een uiting van dank van de natie aan de man die haar redde. 76,64% van de geregistreerde kiezers brachten hun stem uit. 95,1% van hen koos voor Bashar al-Assad. Dat is veel meer dan in 2014.

Overal vierden menigten de overwinning. Het was evenzeer die van de presidentsverkiezingen als die van de oorlog tegen de indringers.

Westerlingen erkennen het niet. Zij worden achtervolgd door de herinnering aan hun eigen misdaden die zij proberen te verbergen: De meeste huizen, hele steden, zijn nu niet meer dan hopen puin, 1,5 miljoen Syriërs zijn gehandicapt en ten minste 400.000 zijn dood.

Thierry Meyssan

Thierry Meyssan leefde van 2011 tot 2020 aan de zijde van de Syriërs, onder de bommen van de Navo en Israël, onder de aanvallen van Al-Qaeda en Daesh. Hij schreef een gezaghebbend boek, Before Our Very Eyes, over de westerse strategie in het Midden-Oosten en met name over de oorlog tegen Syrië.

[1] “Duitsland en de Uno tegen Syrië”, door Thierry Meyssan, Vertaling Bart Ero, Al-Watan (Syrië) , Voltaire Netwerk, 29 januari 2016.

[2] “Free Syrian Army commanded by Military Governor of Tripoli”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 19 December 2011.

[3] “The Muslim Brotherhood as auxiliaries of the Pentagon”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 13 July 2019.

[4] “De Rumsfeld/Cebrowski doctrine”, door Thierry Meyssan, openbaararchief.nl , Voltaire Netwerk, 25 mei 2021.

[5] « Serment national turc », Réseau Voltaire, 28 janvier 1920.

[6] « Il faut envoyer l’ONU pour pacifier la Syrie », Entretien de Valéry Giscard d’Estaing avec Henri Vernet et Jannick Alimi, Le Parisien, 27 septembre 2015. “Waarom wil Frankrijk de Arabisch Syrische Republiek ten val brengen?”, door Thierry Meyssan, Vertaling Bart Ero, Voltaire Netwerk, 14 oktober 2015.

[7] “Resolution 2254 (Peace plan for Syria)”, Voltaire Network, 18 December 2015.

[8] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration : Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon : New Evidence from the Middle East”, in Coercion : The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018.