Syrie |
mei 31, 2021
Bron: Daniel Kovalik 
RT-opEd 31 juni 2021 ~~~

Door Assad voor een nieuwe termijn te kiezen, hebben de Syriërs een onvolmaakte maar rationele keuze gemaakt, door hun eigen leider te verkiezen boven buitenlandse strijders en regeringen die hun land ruïneerden.

Na 10 jaar wrede oorlog hebben de Syriërs bij de presidentsverkiezingen op 26 mei uiting gegeven aan hun opluchting, onafhankelijkheid en verzet. Met een opkomst van 78% verkozen de Syriërs met een overweldigende meerderheid Bashar Assad als president boven zijn twee rivalen. Hoewel het Westen deze verkiezingen een “schijnvertoning” heeft genoemd en van tevoren duidelijk heeft gemaakt dat het de uitslag niet zou erkennen, kunnen deze verkiezingen niet zo gemakkelijk worden weggewuifd.

Ik ben de afgelopen week in Syrië geweest met een internationale fact-finding delegatie. Onze delegatie verbleef in Damascus, maar bezocht ook Douma, Jobar, Maaloula, Saidnaya en het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk. We waren getuige van de verwoestingen die de oorlog heeft aangericht.

Net als andere steden en dorpen in heel Syrië zijn Douma, Jobar en Yarmouk grotendeels in puin gelegd door de jarenlange gevechten tussen de Syrische strijdkrachten en verschillende gewapende milities die letterlijk van de ene dag op de andere in deze steden ontstonden en ze snel overnamen.

Wij zijn afgedaald in de geavanceerde, met staal versterkte tunnels die door gewapende extremistische groepen in het hele land zijn gebouwd. Deze tunnels, waar je letterlijk met een vrachtwagen doorheen kunt rijden, zijn kilometers lang. Zoals talrijke getuigen ons uitlegden, stelden zij deze groepen in staat ongezien steden binnen te dringen en hun terreurbewind te beginnen, waarbij zij inwoners om het leven brachten voor kleine overtredingen, anderen gevangennamen en dwongen meer tunnels te graven, en vrouwen verkrachtten.

Terreurtunnel in Jobar omgetoverd tot kunst © Daniel Kovalik

Hoewel de mainstream pers in het Westen het tien jaar durende conflict heeft afgeschilderd als een conflict tussen de Syrische strijdkrachten en de burgerbevolking, en resulterend uit vreedzame demonstraties tegen de regering in 2011, is dit gewoon niet waar. Het lijkt er veeleer op dat deze oorlog tegen Syrië jaren van tevoren was gepland, waarbij buitenlandse strijders betrokken waren die zwaar werden gesteund door andere landen, waaronder de VS, Saudi-Arabië, Israël, de VAE en Turkije.

Kortom, Syrië is werkelijk het toneel geweest van een wereldoorlog die op manipulatieve wijze is afgeschilderd als gewoon een intern burgerconflict. Omdat ik dit zeg, zal ik zeker allerlei bijnamen krijgen, zoals “samenzweringstheoreticus”, “Assadist”, of gewoon gek. Het zijn echter degenen die dergelijke pejoratieven slingeren die een standpunt innemen dat te fantasievol is om te geloven.

Reeds in 2007 schreef de Pulitzer-prijswinnende journalist Seymour Hersh over de steun van de VS aan extremistische groeperingen in Syrië. In zijn artikel ‘The Redirection’ stelde hij: “De VS heeft…deelgenomen aan clandestiene operaties gericht tegen Iran en zijn bondgenoot Syrië. Een bijproduct van deze activiteiten is de versterking van soennitische extremistische groeperingen die een militante visie op de Islam aanhangen en vijandig staan tegenover Amerika en sympathiseren met Al-Qaeda.”

Dit strookt met de onthullingen van de Amerikaanse generaal Wesley Clark, die schreef over de plannen van de VS uit 2001 om “zeven landen” in het Midden-Oosten en Noord-Afrika uit te schakelen, te beginnen met Irak en Syrië, dan Libanon, Libië, Somalië en Soedan, en eindigend met Iran”.

Ondertussen werd ons door mensen ter plaatse in Syrië verteld dat 2010 – het jaar voordat de problemen begonnen – het begin van betere tijden voor Syrië leek, met een bloeiende economie en een versoepeling van de binnenlandse veiligheidsmaatregelen door president Assad, die zich wilde concentreren op de verdere opbouw van de economie.

In 2011 leidden de VS de NAVO-operatie tegen Libië, kennelijk als onderdeel van hun grootse plan om zeven soevereine naties met een moker te lijf te gaan. Deze operatie liet Libië in puin achter, verdeeld tussen strijdende krijgsherengroepen en zo ontluisterd dat er nu slaven worden verkocht op openbare markten.

Maar er was ook een ander resultaat, dat niemand ontkent – dat duizenden jihadisten met wie de NAVO samenwerkte om de Libische regering van Kadhafi ten val te brengen, zich vervolgens naar andere landen begonnen te begeven, waaronder Syrië, om te proberen hun vreselijke overwinning in Libië te herhalen. Zoals een auteur het beknopt uitdrukt: “nadat daar [Syrië] begin 2011 een burgeroorlog uitbrak, tegelijk met die in Libië, werd Syrië een verzamel- en trainingsplaats voor ongeveer 3.000 strijders op weg naar Syrië, van wie velen zich aansloten bij Jabhat al-Nusra, een filiaal van Al-Qaeda, en bij Katibat al-Battar al-Libi (KBL), een filiaal van Islamitische Staat, dat was opgericht door militanten uit Libië.

Ondertussen stroomden terroristen Syrië binnen met de hulp van andere landen, zoals toenmalig vicepresident Joe Biden later zou veroordelen. Dus, zoals de Washington Post meldt, Biden betreurde in 2014 al dat:

Onze bondgenoten in de regio waren ons grootste probleem in Syrië. De Turken waren grote vrienden, en ik heb een geweldige relatie met Erdogan, [met wie] ik zojuist veel tijd heb doorgebracht, [en] de Saoedi’s, de Emiraten, enzovoort.

Wat waren ze aan het doen? Ze waren zo vastbesloten om Assad neer te halen, en in wezen een proxy Sunni-Shia oorlog te voeren, wat deden ze? Ze gaven honderden miljoenen dollars en tientallen tonnen wapens aan iedereen die tegen Assad wilde vechten – behalve dat de mensen die werden bevoorraad, [zij] al-Nusra waren, en al-Qaeda, en de extremistische elementen van jihadi’s die uit andere delen van de wereld kwamen.

“Nu, denk je dat ik overdrijf? Kijk maar eens. Waar is dit allemaal gebleven? Dus nu dat gebeurt, is iedereen plotseling wakker geschud omdat deze bende genaamd ISIL, die toen al-Qaeda in Irak was, toen ze in wezen uit Irak werden gegooid, open ruimte en grondgebied in [oost] Syrië hebben gevonden, [en ze] werken samen met al-Nusra, die we al vroeg tot een terroristische groepering hebben verklaard. En we konden onze collega’s er niet van overtuigen om te stoppen met het leveren aan hen.”

Biden zou ook toegeven dat, ondanks de lange tijd dat de VS beweerde dat het “gematigde rebellen” in Syrië steunde, er in feite “‘geen gematigd midden’ was in de Syrische burgeroorlog.”

Oude kerk beklad door terroristen in Maaloula waar mensen de taal van Jezus spreken © Daniel Kovalik


Ondertussen blijft de VS ongeveer een derde van het Syrische grondgebied bezetten, en dit gebeurt in kritieke gebieden die de belangrijkste olievoorraden van Syrië bevatten, en de VS heeft illegaal winst gemaakt met deze olie terwijl de Syrische economie is ingestort en de bevolking als gevolg daarvan heeft geleden.

Het is tegen deze achtergrond dat de Syrische presidentsverkiezingen net hebben plaatsgevonden. Ik ben er vast van overtuigd, na het zien van de opwinding die velen over de verkiezingen hadden en de jubelstemming die gepaard ging met de resultaten, dat deze verkiezingen de wil van het Syrische volk weerspiegelen. Wat ook de oorzaken mogen zijn van het conflict dat in 2011 begon – en er bestaat enige onenigheid over de gebeurtenissen die dit conflict hebben uitgelokt, zoals blijkt uit een eerder rapport van het waarnemersteam van de Arabische Liga – het volk, dat voor de keuze werd gesteld tussen Assad enerzijds en de gewelddadige extremisten anderzijds, heeft voor Assad gekozen. Nogmaals, Biden heeft als vice-president duidelijk gemaakt dat dit in feite al geruime tijd de enige keuze is.

Zij hebben hun eigen Syrische leider verkozen boven buitenlandse strijders en buitenlandse regeringen die hun land zijn binnengevallen en zoveel van hun steden en dorpen in puin hebben gelegd. In een oud, pluralistisch land met vele godsdiensten hebben zij een seculiere regering verkozen boven religieuze extremistische krachten die een Kalifaat wilden stichten waarin één enkele, extreme godsdienst – als je het zo mag noemen – zou heersen. Zij hebben gekozen voor één soevereine natie boven buitenlandse inmenging en een fatale deling. Kortom, zij hebben de enige keuze gemaakt, hoewel onvolmaakt, die rationele, zichzelf respecterende mensen zouden maken.

De wereld zou deze keuze moeten honoreren en het Syrische volk vrede, nationale soevereiniteit en de kans om hun gebroken natie weer op te bouwen, moeten gunnen.

Daniel Kovalik doceert Internationale Mensenrechten aan de University of Pittsburgh School of Law en is auteur van het onlangs verschenen No More War: How the West Violates International Law by Using “Humanitarian” Intervention to Advance Economic and Strategic Interests.

Topfoto: Syrische president Bashar Assad aanhangers houden nationale vlaggen en foto’s van Assad omhoog terwijl ze feestvieren op het Omayyadplein, in Damascus, Syrië, donderdag 27 mei 2021. © AP Foto / Hassan Ammar