Geen categorie |
28 juli 2022
Bron:mid.ru 
 NL-Vertaling: AFVN/Bond van Antifascisten 26 juli 2022 ~~~

Waarin de mededeling van een nieuw doel: Verwijdering van Zelensky regime uit Oekraïne

Klik hier om de video van de toespraak te bekijken.

Hieronder staat de volledige, officiële transcript van de toespraak van minister van Buitenlandse Zaken Lavrov voor de Arabische Liga, van de website van het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken:

Geachte Secretaris-generaal,
Geachte President,
Dames en heren,
Excellenties,

Het is mij een grote eer de vertegenwoordigers van de Arabische Liga te mogen toespreken over de kwesties van de samenwerking tussen de Russische Federatie en uw organisatie. De betrekkingen zijn gebaseerd op een Memorandum, dat in 2023 20 jaar oud zal zijn. Dit zou een belangrijke verjaardag zijn. Vandaag met de Secretaris-Generaal afgesproken om besprekingen te voeren over waar wij staan en welke aanvullende plannen wij kunnen invoeren om onze betrekkingen op verschillende gebieden te bevorderen: zij handel, investeringen, cultuur, onderwijs, en natuurlijk samenwerking in internationale kwesties. Dit zou een van de belangrijke taken zijn van het Russisch-Arabisch Samenwerkingsforum. Het is reeds vijf keer bijeengekomen. En wij zijn van plan binnenkort een zesde bijeenkomst te houden.

Ik ben dankbaar voor de belangstelling die de Arabische Liga toont voor de situatie in en rond Oekraïne. Wij waardeerden het evenwichtige, eerlijke en verantwoordelijke standpunt van de Lid-Staten en van de Liga als zodanig. In april ontvingen wij de Contactgroep van de Arabische Liga. Het was een nuttige discussie waarin de partijen vragen konden stellen en antwoorden konden geven. Wij staan er zeer voor open om deze dialoog met onze vrienden in de Arabische Liga en in andere delen van de wereld voort te zetten, als het ware, wij hebben niets te verbergen.

Wij hebben uitgelegd waarom wij met de speciale militaire operatie zijn begonnen, de redenen zijn de jarenlange verwaarlozing, die onze westerse collega’s aan de dag hebben gelegd ten aanzien van de legitieme bezorgdheid van de Russische Federatie over onze veiligheid. Te beginnen met de uitbreiding van de NAVO dichter bij onze grenzen, ondanks de beloften die aan de Sovjetleiders waren gedaan voordat de Sovjet-Unie verdween, en natuurlijk het binnen de NAVO trekken van landen van de voormalige Sovjet-Unie, waaronder in de eerste plaats Oekraïne.

Oekraïne werd gekozen om anti-Rusland te zijn, zoals wij zeggen. Het werd volgepompt met wapens, er waren plannen om marine- en andere militaire bases op Oekraïense bodem te bouwen. De organisatoren van de illegale staatsgreep in februari, 2014 werden door hun Westerse sponsors niet tot tucht geroepen. Integendeel, het Westen steunde deze zaak. Terwijl de leiders van de staatsgreep onmiddellijk, toen zij aan de macht kwamen, hun voornemen aankondigden om de status van de Russische taal in Oekraïne op te heffen, de intentie aankondigden om Russen van de Krim weg te vagen. Zij stuurden gewapende groepen om het Krimparlement te bestormen. De rest weet u – de Krimbewoners verzetten zich daartegen en zij hielden een referendum over onafhankelijkheid, en daarna sloten zij zich aan bij de Russische Federatie.

In het Oosten van Oekraïne aanvaardden ze de staatsgreep ook niet. Zij zeiden: “Jongens, wij kunnen deze illegale macht, die jullie ondanks een akkoord over een regeling en over vervroegde verkiezingen hebben genomen, niet erkennen. Jullie konden niet enkele maanden wachten op het democratisch proces en jullie besloten geweld te gebruiken”. Trouwens, toen de leiders van de staatsgreep de macht grepen, schonden zij de overeenkomst waarvan de eerste regel luidde “een regering van nationale eenheid te vormen om nationale verkiezingen voor te bereiden”. Toen zij de staatsgreep pleegden, gingen zij met al die demonstranten naar het plein en zij kondigden trots aan: “Feliciteer ons, wij hebben de regering van de winnaars tot stand gebracht”. Dat betekent dat het andere deel van Oekraïne, dat hen niet steunde, verliezers moesten zijn. Ik denk niet dat dit de manier is om nationale verzoening, nationale vrede te bevorderen. Wie anders? Ik bedoel, u, uw landen zouden dat beter weten dan vele anderen, wat de prijs is van deze winner-loser situatie als het gaat om het opbouwen van nationale consensus.

Later werden die gebieden van Oekraïne, die de staatsgreep niet aanvaardden en gewoon vroegen om met rust gelaten te worden, terroristen genoemd, hoewel zij de rest van Oekraïne nooit aangevallen hebben, zij zeiden alleen maar: “Wij willen niet onder de onwettige regering zijn”. Zij werden tot terroristen verklaard. De anti-terreuroperatie werd ingezet met het bombarderen van steden door oorlogsvliegtuigen, artillerie, meervoudige lanceerraketsystemen. Zo begon de oorlog in het Oosten van Oekraïne, die wij pas een jaar later, in februari 2015, wisten te stoppen, toen de Akkoorden van Minsk werden ondertekend, waardoor Oekraïne een stuk soeverein territoriaal integraal bleef, met een speciale status voor deze twee republieken, die ermee instemden niet op onafhankelijkheid aan te dringen, maar deel uit te maken van de Akkoorden van Minsk, deel uit te maken van Oekraïne. Een speciale status was niet te veel gevraagd: de Russische taal, die volledig in overeenstemming is met talrijke internationale verdragen over minderheidstalen, plus de lokale politie, het recht om geraadpleegd te worden bij de benoeming van rechters en officieren van justitie voor deze gebieden, en een of ander speciaal economisch vergemakkelijkt regime tussen deze republieken en de aangrenzende gebieden van de Russische Federatie. Zoiets als de Republika Srpska in Bosnië heeft met Servië, zoiets als wat aan de Serviërs in Kosovo beloofd was – de deal werd in 2013 gesloten met hulp van de Europese Unie. De deal wordt tot schande van de Europese Unie nog steeds niet uitgevoerd.

Eigenlijk werd de speciale status voor Donbass in Oekraïne ook onderhandeld met de hulp van de leiders van de Europese Unie, Duitsland en Frankrijk. En net als in het geval van Kosovo heeft de Europese Unie volledig verzuimd waar te maken wat door de handtekeningen van haar leden gegarandeerd was. De Minsk-akkoorden werden al die zeven lange jaren door het regime in Kiev gesaboteerd. In plaats van de economische betrekkingen met deze twee gebieden te hervatten, bevonden zij zich intussen in een blokkade, economisch en vervoersgewijs. En in plaats van met hen in contact te treden voor een rechtstreekse dialoog, die geëist wordt door de akkoorden van Minsk, die door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bekrachtigd zijn, weigerden zij met hen te vergaderen. Zij zeiden dat alles beslist moet worden door de Russische Federatie, die nooit genoemd wordt in de Akkoorden van Minsk. Maar de eis aan het Kievse regime om rechtstreeks met deze gebieden te praten werd verschillende malen herhaald.

Het was duidelijk dat Duitsland en Frankrijk en de EU in het algemeen niet bereid zijn aan te dringen op iets waarvan zij gegarandeerd hebben dat het uitgevoerd zal worden. Ook in dit geval. De heer die namens Oekraïne deze Minsk Akkoorden ondertekende, de toenmalige president van Oekraïne de heer Porosjenko, verklaarde een paar weken geleden openlijk: “Toen ik die akkoorden ondertekende, was ik nooit van plan ze uit te voeren. Ik deed dit om meer tijd te winnen om meer westerse wapens te krijgen”. En volgens hem is dat gelukt. Voor dat doel hebben de Minsk Akkoorden hun rol vervuld. Heel cynisch, maar in ieder geval eerlijk.

Daarbij hebben wij herhaaldelijk de aandacht van onze westerse collega’s gevestigd op de gevaarlijke ontwikkelingen in en rond Oekraïne, vooral toen Oekraïne bij de NAVO werd getrokken. Wij hebben verschillende keren, vanaf 2009, een verdrag voorgesteld, dat een heel eenvoudig ding zou doen – de plechtige politieke verbintenis codificeren, die op de topontmoetingen van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa verschillende keren werd bekrachtigd, de laatste keer in 2010 in Kazachstan. De verbintenis betrof de naleving van het Concept van Gelijke en Ondeelbare Veiligheid, dat duidelijk zei: elk land kan allianties kiezen, maar daarbij mag geen enkel land zijn veiligheid verhogen ten koste van de veiligheid van anderen, en geen enkele organisatie in Europa mag pretenderen de veiligheidsagenda te domineren. De NAVO deed precies dat door uit te breiden en erop aan te dringen dat de NAVO het recht heeft te beslissen wie er lid wordt, zonder acht te slaan op de belangen van Rusland en andere landen.

Omdat deze politieke verbintenis niet werkte, stelden wij een verdrag voor dat deze verbintenis zou codificeren en juridisch bindend zou maken. Wij kregen te horen “no way”, wettelijk bindende veiligheidsgaranties kunnen alleen binnen de NAVO worden gegeven, hetgeen een schending is van het beginsel zelf dat geen enkele organisatie kan pretenderen de veiligheidsruimte te domineren. De laatste poging die wij ondernamen was in december 2021, toen wij opnieuw deze aanpak bijstelden en verdragen over veiligheid voorlegden aan de Verenigde Staten en een ander aan de NAVO, en opnieuw werden wij afgewezen. Zij zeiden: “Wel, misschien kunnen wij erover denken om sommige van de gevaarlijke wapens niet op Oekraïense bodem te plaatsen, maar wat het lidmaatschap van de NAVO betreft, dat gaat u niets aan, dat zullen wij samen met Oekraïne beslissen, zonder het u te vragen en zonder rekening te houden met de zorgen die u zou kunnen hebben”. En intussen gingen de bombardementen en beschietingen van die gebieden, die krachtens de akkoorden van Minsk een speciale status hadden moeten krijgen, gewoon door en bleven de wapens Oekraïne binnengepompt worden. Toen wij begrepen dat de resolutie van de VN-Veiligheidsraad over de akkoorden van Minsk niet zou worden uitgevoerd, toen wij begrepen dat de Oekraïense regering duidelijk voor plan B kiest, hadden wij geen andere keus dan de onafhankelijkheid van deze twee republieken te erkennen, verdragen over wederzijdse bijstand met hen te ondertekenen en militaire steun te verlenen om hun bevolking tegen het Kievse regime te verdedigen.

Het regime evolueerde in de periode na de staatsgreep in een zeer specifieke richting. Net als het regime van president Porosjenko zijn opvolger, heeft het regime van president Zelenskiy wet na wet aangenomen, die de Russische taal verbiedt in het onderwijs, in de mediaruimte en vervolgens ook in het gewone leven. Zij voerden administratieve straffen in voor wie, bijvoorbeeld, de Russische taal zou gebruiken bij het binnengaan van een kantoor van de plaatselijke overheid of zelfs van een winkel. Tegelijkertijd werd wetgeving bevorderd om neonazistische praktijken en theorieën aan te moedigen. Degenen die door het tribunaal van Neurenberg schuldig bevonden waren, die met Hitler gecollaboreerd hadden, in de Waffen SS gediend hadden, die zich schuldig gemaakt hadden aan het doden en vermoorden van Russen, Joden, burgers van Polen en andere nationaliteiten, werden tot nationale Oekraïense helden uitgeroepen. Dit was een nieuwe aanwijzing dat het regime een weg van racisme insloeg, een zeer agressieve en neonazistische richting. Wij hebben de aandacht van onze Westerse collega’s op deze feiten gevestigd gedurende al die lange zeven jaar, toen de akkoorden van Minsk werden gesaboteerd en de Russische cultuur en alles wat Russisch was uit het Oekraïense leven werd uitgehold. Wij kregen een zeer koude schouder van de westerse partners, die de belangen van de Russische bevolking in Oekraïne totaal negeerden, net zoals zij de belangen van de Russischtaligen in Letland, Estland en andere delen van de Europese Unie negeerden.

Daarom hebben wij de speciale militaire operatie aangekondigd. Wij zijn vastbesloten om de mensen in het Oosten van Oekraïne te helpen zich te bevrijden van de last van dit absoluut onaanvaardbare regime, om vrij hun taal te kunnen gebruiken, hun godsdienst, hun cultuur, hun traditie, hun familiewaarden te kunnen beoefenen. En dat is precies de wens van de mensen die daar wonen. U hoeft alleen maar naar die gebieden te gaan en te zien hoe zij zich voelen in de gebieden die niet door de Oekraïense regering gecontroleerd worden. Wij hebben trouwens alle buitenlandse journalisten uitgenodigd om daarheen te gaan en zelf te gaan kijken om de waarheid te kunnen vernemen. Er wordt niet erg enthousiast gereageerd door de belangrijkste media. Sommigen geven ons privé toe dat hun regering hen categorisch verbiedt erheen te gaan.

De operatie gaat door. Wij sluiten de deur niet voor onderhandelingen. Toen enkele dagen na het begin de Oekraïense regering om onderhandelingen vroeg, stemden wij toe. Bijna een maand lang waren er verschillende vergaderingen, die nergens toe leidden omdat de Oekraïense delegatie haar standpunt niet kon uiteenzetten. Uiteindelijk kwamen zij eind maart in Istanboel met een document, waarin de beginselen stonden op grond waarvan zij zich wilden schikken. En wij steunden dit zonder enig voorbehoud. Wij stelden voor om deze ideeën in een verdragsvorm te gieten en dit ontwerp half april aan de Oekraïners voor te leggen. Sindsdien hebben wij niets meer van hen gehoord. Maar wat wij wel in het openbaar gehoord hebben, dat zijn de verklaringen van president Zelensky en zijn talloze adviseurs die zeggen: “Wij kunnen pas onderhandelen als wij Rusland volledig verslaan, al onze gebieden terugnemen”.

Overigens bombarderen zij daarbij die gebieden, waarbij zij wijken, woonwijken, scholen, kleuterscholen en mensen vernietigen die volgens hen onder hun regering terug moeten komen. Om nog maar te zwijgen van de methoden van militaire operaties. Zij gebruiken burgers als menselijk schild, zetten zware wapens in op scholen, ziekenhuizen en andere civiele plaatsen en gebieden.

Terug naar de onderhandelingen. Sinds half april hebben wij van hen geen enkele reactie meer gehoord op het ontwerp-verdrag, dat geschreven is op basis van hun concept, precies op basis van de beginselen, die zij zelf hebben voorgesteld. En de verklaringen die wij uit de Westerse hoofdsteden horen zijn zeker zeer oorlogszuchtig en agressief. Het Westen dringt erop aan dat Oekraïne niet met onderhandelingen mag beginnen voordat Rusland op het slagveld verslagen is. Dat is de officiële verklaring die herhaald wordt door Berlijn, Brussel, Londen, Washington en enkele andere Westerse hoofdsteden.

Wat betekent dit in dit specifieke stadium? Dit betekent dat wij niet eeuwig kunnen wachten. Wij kunnen niet alleen maar toekijken hoe de mensen lijden die op de door het Kievse regime gecontroleerde gebieden wonen. Wij kunnen niet blijven toekijken hoe men Oekraïne blijft gebruiken als een trefpunt in de oorlog tegen Rusland.

Toen de Russische troepen enkele stellingen in Oekraïne innamen, ontdekten wij tientallen laboratoria, die betrokken waren bij militaire biologische activiteiten, waarbij geëxperimenteerd werd met zeer gevaarlijke ziekteverwekkers, met een duidelijke aanwijzing dat het hier niet om een gewoon wetenschappelijk experiment ging, maar dat het gericht was op het maken van biologische wapens. Wij hebben het proces in het kader van het Verdrag inzake biologische wapens krachtens de artikelen vier en vijf ingeleid om een onderzoek in te stellen en wij zullen aandringen op transparantie van alles wat de Verenigde Staten en hun bondgenoten doen op het gebied van militaire biologische activiteiten, want zij hebben honderden laboratoria over de hele wereld, ook in regio’s van Centraal-Azië, Azië, Latijns-Amerika. Het is een zeer gevaarlijke ontwikkeling. En een andere aanwijzing die het vermelden waard is, is dat wanneer onze militairen Oekraïense bataljon-strijders gevangen nemen, wij onmiddellijk zien wat zij eigenlijk zijn. Ze zijn allemaal getatoeëerd met swastika-symbolen, insignes van Waffen SS-divisies, met Hitler, “Mein Kampf”. De hoofdkwartieren, die onze militairen innemen nadat de Oekraïners gevlucht zijn, staan vol met propagandamateriaal dat afkomstig is van het Derde Rijk, waarin nazi-collaborateurs geprezen worden, waarin degenen geprezen worden die onderworpen zijn geweest aan het vonnis van het Tribunaal van Neurenberg. Deze neonazistische opvoeding van de bevolking, zo u wilt, is dus zeer diep geworteld in het dagelijkse leven van Oekraïne en vooral van het Oekraïense leger.

Het spijt ons voor het Oekraïense volk, dat veel beter verdient. Het spijt ons voor de geschiedenis van Oekraïne, die voor onze ogen geruïneerd wordt. En het spijt ons voor degenen die gezwicht zijn voor de staatspropaganda van het regime in Kiev en zijn westerse medestanders, die ervoor proberen te zorgen dat Oekraïne de eeuwige vijand van Rusland wordt. Dit zal niet zegevieren. Dit zal niet slagen. Het Russische en het Oekraïense volk zullen samen blijven leven, wij zullen het Oekraïense volk zeker helpen om zich te ontdoen van het regime, dat absoluut anti-volk en anti-historisch is. Het staat aan een zeer verkeerde kant van de geschiedenis, een kant van de geschiedenis, die voor eeuwig door het Tribunaal van Neurenberg beschuldigd is. De pogingen om in de moderne wereld die absoluut misdadige illegale praktijken, die door Hitler werden toegepast, nieuw leven in te blazen, zijn gedoemd te mislukken. Ik twijfel daar niet de minste aan.

Dit gezegd zijnde zou ik nogmaals willen wijzen op de besprekingen over deze kwestie met onze Arabische vrienden en met onze vrienden in andere delen van de wereld. Wij willen naar u luisteren. Wij willen begrijpen wat u denkt, wat u bezighoudt, wat voor vragen u hebt. Wij zouden altijd klaar zijn voor deze dialoog en bereid zijn om aan uw belangstelling tegemoet te komen. Er zijn zoveel vervalsingen in de situatie in Oekraïne en rond Oekraïne zoals die in de westerse media wordt voorgesteld, dat ophelderingen, regelmatige dialoog met de echte feiten in handen zeer belangrijk zijn.

Eén nepverhaal, dat ik hier wil noemen, dat belangrijk is voor deze regio, is de zogenaamde wereldvoedselcrisis, waarvan men Rusland onvoorwaardelijk de schuld geeft, alsof de voedselcrisis begonnen is op de dag dat wij onze speciale militaire operatie in Oekraïne begonnen. Als iemand objectief wil zijn, zou hij statistieken kunnen lezen van het Wereldvoedselprogramma, van de Voedsel- en Landbouworganisatie, waarin de moeilijkheden op de voedselmarkt worden beschreven die begonnen met de pandemie van het coronavirus, toen sommige contacten en bevoorradingsketens werden getroffen. Toen begonnen de Amerikanen en de Europeanen geld bij te drukken met triljoenen dollars en euro’s, en gebruikten dat geld om voedsel, medicijnen en andere spullen te kopen. Natuurlijk speelde ook de droogte gedurende vier opeenvolgende jaren in deze regio een rol. En ja, de crisis werd nog verergerd door de illegale Westerse sancties tegen de Russische Federatie. Zij probeerden te doen alsof de sancties geen betrekking hebben op graanvoedsel en meststoffen. Als u de lijst van sancties bekijkt, zult u zien dat, ja, voedsel was vrijgesteld, maar wat niet vrijgesteld was, was de mogelijkheid voor Russische schepen om de Middellandse-Zeehavens aan te doen, en ook de mogelijkheid voor buitenlandse schepen om de Russische havens aan te doen om graan en andere voedingsmiddelen in te nemen. Wat ook niet vrijgesteld was, was de verzekering van de Russische graanleveranties en wat ook niet vrijgesteld was, waren de betalingsmechanismen, die onder de sancties vielen. En deze leugen is steeds weer herhaald, om uiteindelijk uit te monden in een overeenkomst die uiteindelijk op 22 juli in Istanboel werd ondertekend. Het verplichtte de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, die het proces op gang bracht, om de Westerse landen over te halen en het besluit te verkrijgen om al die beperkingen, die ik opsomde, op te heffen en niet langer te verhinderen dat het Russische graan aan de kopers geleverd kon worden.

In dat proces is er ook een besluit genomen over het Oekraïense graan dat al meer dan twee maanden in de Zwarte Zee-havens opgesloten zit. Onze marine heeft dagelijks veilige corridors aangekondigd in de internationale wateren in de Zwarte Zee, en gezorgd voor de schepen, die in de Oekraïense havens geblokkeerd worden, omdat de kustlijn door Oekraïne is ondermijnd. Er verblijven daar nog steeds zo’n 70 schepen uit 16 landen, omdat zij niet weg konden vanwege de mijnen. Wij hebben dus voorgesteld dat, als de Oekraïense kant de ontmijning zou organiseren of een aantal veilige doorgangen zou vrijmaken, wij de veiligheid en de zekerheid zouden garanderen van de schepen in de internationale wateren om naar de zeestraten en dan naar de Middellandse Zee te gaan. Wij werkten samen met Turkije, dat ermee instemde dit samen te doen. Maar tot voor kort weigerde Oekraïne categorisch om deze ontmijning te verrichten. Uiteindelijk zijn wij er, zoals ik al zei, in Istanboel in geslaagd het eens te worden. Het tweede papier werd ondertekend. Oekraïne ontmijnt en laat de schepen in open zee varen. Rusland en Turkije, samen met een andere, nog te bepalen deelnemer, begeleiden de konvooien naar de zeestraten. In het geval dat de schepen onderweg extra graan uit Oekraïense havens komen halen, worden de schepen geïnspecteerd om er zeker van te zijn dat ze geen wapens meenemen, wat alleen maar nadelig zou zijn voor het voortduren van het conflict. Dit is maar één voorbeeld van hoe de waarheid op een zeer verdraaide manier wordt voorgesteld om de boodschap uit te dragen dat alles wat niet goed is in de moderne wereld te wijten is aan de Russische Federatie.

De agressiviteit waarmee het Westen deze situatie heeft aangepakt, zowel uit het oogpunt van de fysieke sancties als van de haatzaaiende toespraken, wijst op één heel eenvoudige conclusie. Het gaat niet om Oekraïne, maar om de toekomst van de wereldorde. Onze westerse vrienden zijn opgehouden de uitdrukking “internationaal recht” te gebruiken. Zij zeggen: “Iedereen moet een op regels gebaseerde wereldorde steunen”. En de regels worden geschreven naar gelang van welke specifieke situatie het Westen in zijn eigen voordeel wil oplossen.

Wij staan aan het begin van zeer ernstige veranderingen in de multilaterale instellingen. Steeds meer landen denken na over enkele alternatieve middelen om hun handel te onderhouden in plaats van met dollars, steeds meer landen gaan over op het gebruik van nationale valuta voor het onderhouden van handel en andere economische uitwisselingen met behulp van toeleveringsketens, die niet afhankelijk zouden zijn van het wispelturige gedrag van de Verenigde Staten en zijn bondgenoten. Het zal lang duren, maar wij staan aan het begin van een nieuw tijdperk, dat een beweging zou zijn naar een echt multilateralisme, niet naar het multilateralisme, dat het Westen probeert op te leggen op grond van de uitzonderlijke rol van de westerse beschaving in de moderne wereld. De wereld is veel rijker dan alleen de westerse beschaving. Wie maar van u de oude beschavingen vertegenwoordigen, zou dit moeten weten. En ik denk dat de beweging niet te stoppen is. Proberen om het op pauzes te zetten gaat in tegen het objectieve proces van de geschiedenis. Dat zou de uiteindelijke vorming van de echte multipolaire democratische wereld alleen maar enige tijd vertragen.

Ik stel mijn westerse collega’s altijd voor om, wanneer zij in dit of dat land de kwestie van de democratie, de rechtsstaat enzovoort aan de orde stellen, de criteria van de democratie te gaan toepassen op de internationale betrekkingen. Het Handvest van de VN zegt immers dat de VN gebaseerd is op de eerbiediging van de soevereine gelijkheid van de staten. Als dat het geval is, moet de democratie in de internationale betrekkingen worden geëerbiedigd. Het ene land meent het juiste gedaan te hebben, een ander land zegt het er niet mee eens te zijn, maar laten alle anderen naar het ene luisteren, dan naar het andere en dan hun eigen mening vormen. Laten wij niet de praktijk steunen dat één land of een groep landen de hele wereld over rent en van landen in Azië, Afrika, Latijns-Amerika eist dat zij geen Russen of Chinezen ontmoeten, zelfs dat zij niet met iemand op de foto gaan. Ik vind dat het de waardigheid te boven gaat van degenen die dat doen. Zij hebben geen respect voor zichzelf en voor degenen die zij met straf proberen te bedreigen, tenzij zij doen wat hun gezegd wordt. Ik geloof niet dat iemand dit soort behandeling kan waarderen. En nogmaals, ik geloof dat deze behandeling geen eer doet aan hen die zich met dit soort activiteiten bezighouden.

Alvorens af te sluiten zou ik nogmaals willen wijzen op onze vastberadenheid om het partnerschap met de Arabische Liga te bevorderen, op onze belangstelling voor de bevordering van de economische samenwerking. Sinds wij het memorandum over onze samenwerking hebben ondertekend, is de handel inderdaad aanzienlijk toegenomen tot meer dan 20 miljard dollar. Misschien zullen wij de volgende keer in andere munteenheden rekenen, en niet in dollars. En natuurlijk is dit bedrag niet iets overweldigends. De handel van andere landen met de regio is in veel grotere getallen, maar wij zijn op de goede weg. De gestage toename van onze handels- en investeringsactiviteiten is een goede aanwijzing dat wij het fundament van onze samenwerking aan het verstevigen zijn. En deze samenwerking strekt zich ook uit tot internationale en regionale kwesties. Wij werken samen op het gebied van Palestina. Deze kwestie is er zeer slecht aan toe door de onwil van de Verenigde Staten om de activiteiten van het Kwartet met deelneming van de vertegenwoordigers van de Arabische Liga nieuw leven in te blazen. Wij bespreken ook Libië, Syrië en andere kwesties in het gebied dat onder de verantwoordelijkheid van de Arabische Liga valt. Wij hebben grote waardering voor de traditionele belangstelling die de Liga aan de dag legt om het standpunt, de visie van de Russische Federatie te vernemen. En voor ons is het advies van de Liga zeer waardevol.

Dames en heren, ik dank u hartelijk voor uw aandacht en vertrouw erop dat uw secretaris-generaal de juiste boodschappen aan de Russische Federatie zal blijven zenden.

Eerdere uitspraken/ toespraken: