Massamedia,Middenoosten |
20 december 2023
Bron: Jonathan Cook 
middleeasteye 15 december 2023 [EN]
Ook franstalig beschikbaar(upd: 19 dec.)~~~

De BBC en anderen blijven maar wijzen op de misdaden van Hamas die dag, maar verzuimen te berichten over het groeiende bewijs dat Israël zijn eigen burgers heeft gedood

Sinds de aanval van 7 oktober door Hamas is er nauwelijks een dag voorbij gegaan waarop de westerse media niet opnieuw op deze gebeurtenissen zijn teruggekomen, vaak om naar eigen zeggen nieuwe details te onthullen van verbazingwekkende wreedheden die door de Palestijnse groepering zijn uitgevoerd.

Deze onthullingen hebben de publieke verontwaardiging in het Westen in stand gehouden en Palestijnse solidariteitsactivisten op de achtergrond gehouden.

Op zijn beurt heeft de verontwaardiging de weg vrijgemaakt voor Israël, dat grote delen van Gaza met de grond gelijk heeft gemaakt, meer dan 18.700 Palestijnen heeft gedood, van wie de meesten vrouwen en kinderen waren, en de 2,3 miljoen inwoners van de enclave de toegang tot voedsel, water en brandstof heeft ontzegd.

Het heeft het voor westerse regeringen ook veel gemakkelijker gemaakt om zich achter Israël te scharen – en het te bewapenen – zelfs terwijl Israëlische leiders herhaaldelijk genocidale uitspraken hebben gedaan en etnische zuiveringsoperaties hebben uitgevoerd.

De intensieve bombardementen van Israël hebben bijna twee miljoen Palestijnen samengedreven in een klein deel van Gaza, tegen de nauwe grens met Egypte, terwijl honger en dodelijke ziektes hun tol beginnen te eisen.

Veel van de beweringen over 7 oktober zijn onvoorstelbaar schokkend, zoals verhalen dat Hamas 40 baby’s onthoofdde, een andere baby in een oven bakte, massale, systematische verkrachtingen uitvoerde en een foetus uit de baarmoeder van zijn moeder sneed.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken beschreef zelfs in grafisch detail – en geheel ten onrechte – een aanval van Hamas op een Israëlische familie: “Het oog van de vader werd uitgestoken voor de ogen van zijn kinderen. De borst van de moeder afgesneden, de voet van het meisje geamputeerd, de vingers van de jongen afgesneden voordat ze werden geëxecuteerd.”

Weinig bewijs

Er werden die dag ongetwijfeld wreedheden begaan door Hamas en andere schutters in Israël, zoals groepen als Human Rights Watch hebben gedocumenteerd.

Ze zijn sindsdien elke dag blijven plaatsvinden in Gaza, niet in het minst door de voortdurende en meedogenloze Israëlische bombardementen op burgers en door de weigering van Hamas om de overblijvende Israëlische gijzelaars vrij te laten zonder een uitwisseling van Palestijnen die in Israëlische gevangenissen worden vastgehouden.

Maar met betrekking tot de meer schokkende beschuldigingen tegen Hamas die door de westerse media worden gepromoot – en die de zaak voor Israëls twee maanden durende razernij in Gaza hebben ondersteund – is er vaak weinig of geen bewijs geleverd buiten beweringen van Israëlische functionarissen en zeer partijdige en onbetrouwbare ‘hulpverleners’.

Vorige week voerden de BBC en anderen opnieuw de boventoon met verhalen over systematische massale verkrachtingen door Hamas op 7 oktober. Pogingen van de Verenigde Naties om deze beweringen te onderzoeken worden door Israël gedwarsboomd.

De versterking door de media van Israëls versie van 7 oktober blijft de Israëlische zaak voeden dat het vernietigen van Gaza om Hamas uit te schakelen moreel gerechtvaardigd is.

De berichtgeving over de groeiende verwoestingen in Gaza werd echter nog maar eens terzijde geschoven.

De bereidheid van de media om 7 oktober opnieuw te onderzoeken, lang nadat deze gebeurtenissen plaatsvonden, bleef beperkt tot strikte grenzen. Alleen beweringen die het verhaal van Israël over wat er die dag gebeurde ondersteunen, worden uitgezonden.

Een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal dat wijst op een veel complexere realiteit, een die Israëls eigen acties in een veel verontrustender daglicht stelt, wordt genegeerd of onderdrukt.

Deze zeer bedrieglijke aanpak van de westerse media geeft aan dat ze niet, zoals ze zelf beweren, onbevreesd de waarheid najagen. In plaats daarvan nemen ze praatjes over die hen door Israël worden voorgeschoteld.

Dat is niet alleen gewetenloos – vooral gezien Israëls lange staat van dienst in het aanvoeren van kleine en grote leugens – maar het schendt ook alle journalistieke basiscodes.

En, erger nog, de onvoorwaardelijke versterking door de media van Israëls versie van 7 oktober houdt de Israëlische zaak in stand dat het vernietigen van Gaza om Hamas uit te schakelen moreel gerechtvaardigd is.

Actieve cheerleaders

Voor de meeste westerse toeschouwers is er de afgelopen twee maanden een gestage stroom van bewijsmateriaal uit Israëlische bronnen geweest dat Israëls eigen leger beschuldigt van tenminste enkele van de moorden die aan Hamas worden toegeschreven.

Deze week gaf het Israëlische leger eindelijk toe dat het op 7 oktober zijn eigen burgers had gedood “in immense en complexe hoeveelheden”. Gezien de grote aantallen, voegde het er met doorzichtige non-logica aan toe: “zou het niet moreel verantwoord zijn om deze incidenten te onderzoeken.”

Hoe is het mogelijk, gezien hun voortdurende interesse in het onderzoeken van de gebeurtenissen van 7 oktober, dat geen van de westerse media dit verontrustende bewijs heeft opgepikt, laat staan onderzocht?

Het is bijna onmogelijk om niet te concluderen dat de westerse media alleen geïnteresseerd zijn in verhalen – en grotendeels onverschillig staan tegenover de vraag of ze waar of niet waar zijn – die Hamas, maar niet Israël, afschilderen als de slechteriken. Dat zou betekenen dat de media geen onpartijdige verslaggevers zijn, maar door Israël zijn gerekruteerd als zijn actieve cheerleaders.

Oorlog tussen Israël en Palestina: Israël wordt keer op keer betrapt op liegen. En toch leren we nooit

Read More “

Het officiële verhaal van Israël, dat door de westerse media wordt herhaald, is dat Hamas al lang van plan was om een waanzinnige, barbaarse ravage aan te richten door gemeenschappen in Israël – gedreven door een mix van primitieve, religieuze bloeddorst en Jodenhaat.

De kans voor de groep om dit doel te bereiken kwam volgens het Israëlische verhaal op 7 oktober, toen Israël zijn waakzaamheid even liet varen en Hamas door het hightech hek brak dat bedoeld was om Hamas en de andere 2,3 miljoen inwoners van Gaza permanent gevangen te houden.

Tijdens de uitbraak richtte Hamas zich op het afslachten van burgers, het onthoofden van baby’s en het gebruik van verkrachting als oorlogswapen en bezoedeling. Ze schoten in de huizen van naburige Israëlische gemeenschappen, lieten die vaak in puin liggen en verbrandden hun slachtoffers levend.

Toegegeven, de bewering over 40 onthoofde baby’s is stilletjes opgeborgen, omdat er precies nul bewijs voor is. Volgens de door Israël zelf gepubliceerde cijfers stierven er die dag slechts twee baby’s.

Desalniettemin stellen de media Israëlische woordvoerders of westerse politici zelden ter discussie wanneer ze deze al lang weerlegde bewering doen.

Maar veel van deze andere aantijgingen zijn niet minder bewijseloos en moeten ook kritisch bekeken worden.

Hoewel ze zelden aan het woord komen, hebben de Palestijnen hun eigen alternatieve verhaal over wat er die dag is gebeurd – en delen daarvan worden ondersteund door verslagen van Israëlische bronnen.

Betwisting van het officiële verhaal

Volgens dit verhaal heeft Hamas lang getraind voor de uitbraak, en met een strategisch doel voor ogen. Het doel was een commando-achtige aanval op vier militaire bases rond Gaza om zoveel mogelijk Israëlische soldaten in gijzeling te nemen of te doden, en een soortgelijke aanval op lokale Israëlische gemeenschappen om burgers in gijzeling te nemen.

Het doel, volgens dit verhaal, was om de gijzelaars te ruilen voor Palestijnse gevangenen, waarvan er duizenden in Israëlische gevangenissen zitten, waaronder vrouwen en kinderen, die vaak worden vastgehouden zonder (militair) proces en zelfs zonder aanklacht.

Voor het Palestijnse publiek zijn deze gevangenen evenzeer gijzelaars als de Israëli’s die in Gaza worden vastgehouden.

Hamas bestormde militaire bases en de Israëlische gemeenschappen Be’eri en Kfar Azza. Daarom was ongeveer een derde van de 1200 Israëli’s die die dag werden gedood soldaat, politieman of gewapende bewaker – en daarom waren veel van de 240 gijzelaars ook in dienst van het Israëlische leger.

Volgens de meeste verslagen, zelfs die van Israël, kwam Hamas per ongeluk terecht op het Nova muziekfestival, dat was verplaatst naar een gebied dicht bij het hek met Gaza. Er waren onverwachte botsingen met veiligheidsagenten, terwijl de aanval op festivalgangers bijzonder chaotisch en gruwelijk werd.

Wat had Hamas te winnen om zoveel energie en munitie te besteden aan griezeltheater in plaats van aan het plan om gijzelaars te nemen?

Waarom week Hamas dan af van zijn plan door zoveel burgers te doden? En waarom deed het dat op zo’n wrede, zinloze en tijdrovende manier, waarbij het Israëli’s levend verbrandde, zijn vuurkracht gebruikte om hun huizen in puin te schieten en honderden auto’s in brand stak op de snelweg in de buurt van het muziekfestival?

Wat had Hamas te winnen bij het besteden van zoveel energie en munitie aan horrortheater in plaats van het plan om gijzelaars te nemen?

Voor veel westerse leiders en journalisten lijkt er geen rationeel antwoord nodig te zijn. Hamas – en mogelijk alle Palestijnen – zijn gewoon barbaren voor wie het vermoorden van Israëliërs, Joden of misschien wel alle niet-moslims een tweede natuur is.

Maar voor diegenen wier geest minder vervormd is door racistische aannames, is er gestaag een alternatief beeld van de gebeurtenissen ontstaan, ingegeven door de getuigenissen van Israëlische overlevenden en functionarissen en de verslaggeving van de Israëlische media.

Omdat ze het officiële verhaal van Israël tegenspreken, zijn deze getuigenissen angstvallig genegeerd door de westerse media.

Levend verbrand

Verrassend genoeg is Mark Regev, de woordvoerder van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, de persoon wiens verklaringen het officiële verhaal het meest in de war hebben gestuurd.

In een interview op MSNBC op 16 november merkte Regev op dat Israël het officiële dodental met 200 had verlaagd nadat uit onderzoek was gebleken dat de verkoolde resten die het had geteld niet alleen Israëli’s omvatten, maar ook Hamas-strijders. De levend verbrande strijders waren te verminkt om ze gemakkelijk te kunnen identificeren.

Regev vertelde aan MSNBC presentator Mehdi Hasan: “Er waren lichamen die zo erg verbrand waren dat we dachten dat ze van ons waren. Uiteindelijk bleken het Hamas terroristen te zijn.”

Er was een duidelijk probleem met de onthulling van Regev dat niet werd aangevochten door de interviewer van MSNBC en dat sindsdien door de media is genegeerd. Hoe konden zoveel Hamas-strijders verbrand eindigen – en op precies dezelfde locaties als Israëli’s, waardoor hun stoffelijke resten vele weken lang niet afzonderlijk konden worden geïdentificeerd?

Voerden Hamas-strijders een vreemd ritueel uit, waarbij ze zichzelf in auto’s en huizen verbrandden naast hun gijzelaars? En zo ja, waarom?

Hamas bestormde militaire bases en de Israëlische gemeenschappen Be’eri en Kfar Azza. Daarom was ongeveer een derde van de 1200 Israëli’s die die dag werden gedood soldaat, politieman of gewapende bewaker – en daarom waren veel van de 240 gijzelaars ook in dienst van het Israëlische leger.

Volgens de meeste verslagen, zelfs die van Israël, kwam Hamas per ongeluk terecht op het Nova muziekfestival, dat was verplaatst naar een gebied dicht bij het hek met Gaza. Er waren onverwachte botsingen met veiligheidsagenten, terwijl de aanval op festivalgangers bijzonder chaotisch en gruwelijk werd.

Wat had Hamas te winnen om zoveel energie en munitie te besteden aan griezeltheater in plaats van aan het plan om gijzelaars te nemen?

Waarom week Hamas dan af van zijn plan door zoveel burgers te doden? En waarom deed het dat op zo’n wrede, zinloze en tijdrovende manier, waarbij het Israëli’s levend verbrandde, zijn vuurkracht gebruikte om hun huizen in puin te schieten en honderden auto’s in brand stak op de snelweg in de buurt van het muziekfestival?

Wat had Hamas te winnen bij het besteden van zoveel energie en munitie aan horrortheater in plaats van het plan om gijzelaars te nemen?

Voor veel westerse leiders en journalisten lijkt er geen rationeel antwoord nodig te zijn. Hamas – en mogelijk alle Palestijnen – zijn gewoon barbaren voor wie het vermoorden van Israëliërs, Joden of misschien wel alle niet-moslims een tweede natuur is.

Er is een waarschijnlijke verklaring, bevestigd door een Israëlische overlevende van de gebeurtenissen op 7 oktober, evenals door een veiligheidsagent en verschillende militairen. Deze getuigenissen ondermijnen het officiële verhaal.

Beschoten door Israël

Yasmin Porat, die het Novafestival ontvluchtte en zich schuilhield in Be’eri, was een van de weinigen die die dag overleefde. Haar partner, Tal Katz, werd gedood.

Ze heeft herhaaldelijk aan de Israëlische media uitgelegd wat er gebeurd is.

Volgens Porat’s verslag aan Kan radio op 15 november, barricadeerden de Hamas strijders in Be’eri zichzelf in een huis met een groep van ongeveer een dozijn Israëlische gijzelaars – ofwel van plan om hen te gebruiken als menselijk schild of als ruilmiddel voor een uitweg.

Het Israëlische leger was echter niet in de stemming om te onderhandelen. Porat ontsnapte alleen omdat een van de Hamas-strijders het huis vroegtijdig verliet, waarbij hij haar als menselijk schild gebruikte, voordat hij zichzelf overgaf.

Oorlog tussen Israël en Palestina: Israël’s claim van ‘zelfverdediging’ heeft nul rechtsgeldigheid

Lees meer “

Porat beschrijft hoe Israëlische soldaten een vier uur durend vuurgevecht aangingen met de Hamas-schutters, ondanks de aanwezigheid van Israëlische burgers. Maar niet alle gijzelaars werden gedood in het kruisvuur. Israël beëindigde het gevecht met een Israëlische tank die twee granaten in het huis afvuurde.

In Porat’s getuigenis, toen haar werd gevraagd waarom dit was gedaan, “legden ze me uit dat het was om de muren te breken, om te helpen het huis te zuiveren”.

De enige andere overlevende, Hadas Dagan, die tijdens het vuurgevecht met haar gezicht naar beneden op het grasveld voor het huis lag, vertelde Porat wat er gebeurde nadat de twee granaten het huis hadden geraakt. Dagan zag haar beide partners naast haar liggen, gedood door granaatscherven van de explosies.

Een 12-jarig meisje, Liel Hatsroni, dat tijdens het vuurgevecht in het huis had geschreeuwd, viel ook stil.

Hatsroni en haar tante Ayalan werden beiden verbrand. Het duurde weken om hun lichamen te identificeren.

Het is opmerkelijk dat de verkoolde resten van Liel Hatsroni een van de emotionele bewijsstukken zijn die door Israël worden aangehaald om Hamas te beschuldigen van het doden en verbranden van Israëliërs.

Bij het rapporteren van de dood van Liel, haar tante, haar tweelingbroer en haar grootvader, stelde de Israëlische nieuwswebsite Ynet dat Hamasstrijders “hen allemaal vermoordden. Daarna staken ze het huis in brand”.

Verwarde piloten

De getuigenis van Porat is lang niet de enige bron die aantoont dat Israël waarschijnlijk verantwoordelijk was voor een aanzienlijk deel van de burgerdoden die dag – en voor de verbrande lichamen.

De veiligheidscoördinator in Be’eri, Tuval Escapa, bevestigde het verhaal van Porat aan de krant Haaretz. Hij zei: “Commandanten in het veld namen moeilijke beslissingen – waaronder het beschieten van huizen met hun bewoners om de terroristen samen met de gijzelaars uit te schakelen.”

Met de uitgebrande auto’s op het Nova festival en hun inzittenden lijkt een soortgelijk drama te zijn geschiedt. Omdat ze bezorgd waren dat Hamas-schutters het gebied ontvluchtten met gijzelaars in auto’s, kregen helikopterpiloten de opdracht om het vuur te openen, waardoor de auto’s en alle inzittenden werden verbrand.

Bezorgd dat Hamas-schutters het gebied ontvluchtten met gijzelaars in auto's, werd helikopterpiloten opgedragen het vuur te openen en de auto's en alle inzittenden te vernietigen.

Hier is een waarschijnlijke verklaring voor. Het Israëlische leger heeft al lang een geheim protocol – bekend als de Hannibal-richtlijn – waarin soldaten de opdracht krijgen om gevangen kameraden te doden om te voorkomen dat ze gegijzeld worden. Het is minder duidelijk hoe deze richtlijn van toepassing is op Israëlische burgers, hoewel hij in het verleden lijkt te zijn gebruikt.

Het doel is om te voorkomen dat Israël wordt geconfronteerd met eisen om gevangenen vrij te laten.

In minstens één geval heeft een Israëlische militaire functionaris, kolonel Nof Erez, verklaard dat “de Hannibal-richtlijn blijkbaar werd toegepast”. Hij noemde de Israëlische luchtaanvallen op 7 oktober “een massale Hannibal“.

Haaretz meldde dat politieonderzoekers tot de conclusie kwamen dat “een IDF-gevechtshelikopter die ter plaatse aankwam en daar op terroristen vuurde, blijkbaar ook enkele deelnemers aan het festival raakte”.

In een video die door het Israëlische leger is vrijgegeven, is te zien hoe Apache helikopters willekeurig raketten afvuren op auto’s die het gebied verlaten, vermoedelijk in de veronderstelling dat zich daarin Hamas-strijders bevonden die gijzelaars probeerden terug te smokkelen naar Gaza.

De nieuwswebsite Ynet citeerde een beoordeling van de Israëlische luchtmacht van haar twee dozijn aanvalshelikopters in het luchtruim boven het Novafestival: “Het was erg moeilijk om onderscheid te maken tussen terroristen en [Israëlische] soldaten of burgers.” Desondanks kregen de piloten de opdracht “om te schieten op alles wat ze zien in het gebied van het hek” met Gaza.

“Pas op een bepaald moment begonnen de piloten hun aanvallen te vertragen en de doelen zorgvuldig te kiezen,” meldde de krant.

Een andere Israëlische publicatie, Mako, merkte op dat “er bijna geen inlichtingen waren om te helpen bij het nemen van noodlottige beslissingen”, eraan toevoegend dat de piloten “de ‘buik van de helikopter’ in minuten leegmaakten, opnieuw vlogen om zich te herbewapenen en terugkeerden in de lucht, opnieuw en opnieuw”.

In een ander Mako rapport wordt de commandant van een Apache eenheid geciteerd die zegt: “Schieten op mensen in ons territorium – dit is iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou doen.” Een andere piloot herinnerde zich de aanval: “Ik sta voor een dilemma waar ik op moet schieten.”

Geheimen tot in het graf

Het is opmerkelijk dat verslaggevers, bij het verslaggeven van de verwoestingen van verwoeste huizen en verbrande en verfrommelde auto’s, het visuele bewijs dat hen in het gezicht staarde volledig hebben genegeerd en gewoon het officiële Israëlische verhaal hebben versterkt.

Er zijn genoeg meer dan voor de hand liggende vragen die niemand stelt – en waarop waarschijnlijk nooit antwoorden zullen komen.

Oorlog tussen Israël en Palestina: Israëlische journalist hekelt leger voor het voeden van hem valse lijn over Hamas gruweldaad

Lees meer “

Hoe kon Hamas zo’n grootschalige en intense verwoesting aanrichten als de strijders op hun eigen video’s meestal lichte wapens dragen?

Waren degenen die eenvoudige RPG’s droegen in staat om honderden snel rijdende voertuigen die het festival ontvluchtten nauwkeurig op te sporen en te raken – en dat vanaf de grond?

Op videobeelden van bodycams van Hamas zijn auto’s te zien die het Novafestival verlaten met zowel schutters als gijzelaars erin. Waarom zou Hamas het risico nemen om zijn eigen mensen te verbranden?

Waarom zijn er, gezien het feit dat Hamas graag zijn triomfen filmt, geen beelden van dergelijke acties? En waarom zou Hamas zijn kostbaarste munitie verspillen aan willekeurige aanvallen op auto’s in plaats van het te bewaren voor de veel moeilijkere taak om Israëlische militaire bases aan te vallen?

Israël lijkt niet geïnteresseerd in het onderzoeken van de uitgebrande auto’s en verwoeste huizen, mogelijk omdat het de antwoorden al kent en bang is dat anderen op een dag ook achter de waarheid komen.

Omdat religieuze organisaties eisen dat de auto’s in allerijl begraven worden om de heiligheid van de doden te bewaren, zullen de metalen skeletten hun geheimen meenemen in het graf.

Groteske fabels

Wat zeker lijkt uit deze groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal – en uit het spoor van visuele aanwijzingen – is dat op 7 oktober veel Israëlische burgers werden gedood in het kruisvuur van vuurgevechten tussen Israël en Hamas of door Israëlische militaire richtlijnen om te voorkomen dat Hamasstrijders terugkeerden naar Gaza en gijzelaars meenamen.

Deze week noemde een Israëlische commentator in de krant Haaretz de getuigenissen “wereldschokkend” en voegde eraan toe: “Werd de Hannibal-richtlijn toegepast op burgers? Een onderzoek en een publiek debat moeten nu plaatsvinden, hoe moeilijk dat ook is.”

Maar zoals het leger duidelijk heeft gemaakt, is het niet van plan om een onderzoek in te stellen wanneer zijn hele genocidecampagne tegen Gaza gebaseerd is op lugubere beweringen die slechts een beperkte relatie met de werkelijkheid lijken te hebben.

Israël en zijn aanhangers hebben groteske fabels verzonnen om de Palestijnen voor te stellen als bloeddorstige wilden.

Niets van dit alles rechtvaardigt de wreedheden van Hamas, vooral het doden en gijzelen van burgers. Maar het schetst wel een heel ander beeld van de gebeurtenissen van die dag.

Vergeet niet dat Israël en zijn aanhangers hebben geprobeerd om de Hamas-aanval van 7 oktober te vergelijken met de nazi-holocaust. Ze hebben groteske fabels verzonnen om Palestijnen voor te stellen als bloeddorstige wilden die elk lot verdienen dat hen overkomt.

En die fabels hebben gediend als basis voor westerse toegeeflijkheid en sympathie voor Israël terwijl het etnische zuiveringen en genocide uitvoerde in Gaza.

De waarheid is dat het voor westerse regeringen veel moeilijker zou zijn geweest om Israëls rooftocht in Gaza aan hun publiek te verkopen als de misdaden van Hamas, helaas, beschouwd werden als typerend voor moderne gemilitariseerde confrontaties waarbij burgers collateral damage worden.

Wat westerse regeringen en instellingen hadden moeten doen, is een onafhankelijk onderzoek eisen om de omvang van de wreedheden van Hamas die dag op te helderen, in plaats van Israëlische functionarissen na te praten die een excuus wilden om Gaza te verwoesten en de inwoners de naburige Sinaï in te jagen.

De prestaties van de westerse media waren nog bedroevender – en gevaarlijker. De media beweren dat ze een waakhond van de macht zijn. Maar ze hebben herhaaldelijk de beweringen van de Israëlische bezetter zonder bewijs versterkt, laster verspreid tegen Palestijnen met weinig of geen onderzoek en actief bewijs onderdrukt dat het officiële verhaal van Israël in twijfel trekt.

Alleen al daarom zijn westerse journalisten volledig medeplichtig aan de misdaden tegen de menselijkheid die momenteel in Gaza worden begaan – misdaden die nu worden begaan, niet twee maanden geleden.

Topfoto: Een Israëlische man wiens neef werd gegijzeld tijdens de aanval van 7 oktober bezoekt het huis van zijn familie in Kibboets Nir Oz op 5 december, 2023 (Reuters)

Jonathan Cook is auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict en winnaar van de Martha Gellhorn Special Prize for Journalism. Zijn website en blog zijn te vinden op www.jonathan-cook.net

Gerelateerd (berichten in subarchief “Palestina”):