Eurazie |
4 november 2022
Bron: Andrew Korybko 
korybko.substack.com 4 oktober 2022 ~~~

Welke van deze drie mogelijke acties ze ook kiezen, het valt niet te ontkennen dat de strategische onmacht zich resoluut keert tegen de elites van de gevestigde orde, die hun hybride oorlog/vijfde generatieoorlog (5GW) tegen het Pakistaanse volk al hebben verloren. Zij kunnen ofwel meegaan met de stroom door de massa’s eindelijk toe te staan hun leider democratisch te kiezen, ofwel deze onvermijdelijkheid voorlopig uitstellen door tegen hen te blijven samenspannen of zelfs letterlijk een burgerconflict te riskeren door hen rechtstreeks aan te vallen.

Door de staat gesteunde bedreigingen

De voormalige Pakistaanse premier Imran Khan, die in het vroege voorjaar via een door de VS georkestreerde postmoderne staatsgreep werd afgezet als straf voor zijn onafhankelijke buitenlandse beleid, overleefde donderdag ternauwernood een moordaanslag. Hij leidde zijn beloofde Lange Mars van Lahore naar Islamabad samen met duizenden van zijn aanhangers bij het eisen van vrije en eerlijke verkiezingen op zo kort mogelijke termijn. Voordat de voormalige premier vertrok, dreigde minister van Binnenlandse Zaken Rana Sanaullah hem ” ondersteboven op te hangen”.

De voormalige premier belasteren

Het verbaast dan ook niet dat de meest populaire politieke figuur in Pakistan, wiens partij elke tussentijdse verkiezing waaraan zij sinds april heeft deelgenomen, blijft winnen, Sanaullah, premier Shehbaz Sharif en het hoofd van ISI’s contraspionage generaal-majoor Faisal Naseer ervan beschuldigde hem te willen vermoorden. De eerste heeft zijn bedoelingen al in het vorige voorbeeld en in andere voorbeelden verraden, de tweede heeft er duidelijk belang bij zijn tegenstander te stoppen, en de derde heeft kennelijk opdracht gekregen deze vuile daad uit te voeren.

Waarnemers van buitenaf vragen zich misschien af waarom het hoofd van de contra-inlichtingendienst van het land hiermee belast zou zijn, maar het is eigenlijk wel logisch vanuit het perspectief waarmee de gevestigde orde – dat is Pakistaans taalgebruik voor de machtige militaire en inlichtingendiensten van dit land – de voormalige premier ziet. Het informatieoorlogsverhaal dat de elites het afgelopen half jaar aan hun media en politieke gevolmachtigden hebben opgedragen het publiek te laten geloven, is dat hij een “terrorist” is.

Imran Khan werd immers op belachelijke wijze aangeklaagd op grond van de “Antiterrorismewet” van het land, nadat hij had aangekondigd dat hij van plan was rechtszaken aan te spannen tegen de ambtenaren die naar zijn zeggen een van zijn belangrijkste medewerkers in hechtenis hadden mishandeld. De elite van het establishment heeft geprobeerd de voormalige premier te framen als een zogenaamde “staatsvijandige extremist” die zou hebben samengezworen tot “opstand” en de staatsinstellingen zou hebben “belasterd“. Deze leugens zijn simpelweg verzonnen omdat hij actief probeert de regimewisseling van dit voorjaar terug te draaien.

Van nepnieuws tot een mislukte moordaanslag

Voor alle duidelijkheid: Imran Khan wil dit doen met zuiver vreedzame en politieke middelen die verbonden zijn met de constitutionele processen van zijn land, niet met geweld, terrorisme of desinformatie. Het enige dat hij en zijn tientallen miljoenen patriottische aanhangers eisen, zijn vrije en eerlijke verkiezingen op zo kort mogelijke termijn, zodat het Pakistaanse volk zelf rechtstreeks kan beslissen wie het wil leiden. Dit nobele doel sluit perfect aan bij de zuiverste democratische principes, maar toch is hij juist daarom een “bedreiging”.

De binnenlandse collaborateurs die met de VS hebben samengespannen om de voormalige premier omver te werpen, weten heel goed hoe onpopulair hun postmoderne staatsgreep is, en daarom hebben ze hun toevlucht moeten nemen tot steeds despotischer, dictatorialer en uiteindelijk dystopischer middelen om aan de macht te blijven. Vrije en eerlijke verkiezingen op zo kort mogelijke termijn zouden de machtswissel tegen Imran Khan ongedaan maken, waarna de samenzweerders in het beste geval hun baan zouden verliezen of in het slechtste geval zouden worden vervolgd als ze niet meteen naar het buitenland vluchten.

Nadat zij de volledige controle over de sociaal-politieke (zachte veiligheids) ontwikkelingen in het land hadden verloren als gevolg van de postmoderne coup die zij hielpen plegen en alles wat zich daarna ontwikkelde, raakten de elites van het establishment in paniek en besloten zij Imran Khan uit de weg te ruimen. Zij hadden waarschijnlijk kunnen proberen een soort deal met hem te sluiten om hun vervroegde pensionering te garanderen en hen amnestie te verlenen in ruil voor het zo snel mogelijk houden van vrije en eerlijke verkiezingen, maar vreesden waarschijnlijk de reactie van de VS.

Motieven voor een noodtoestand

Men mag niet vergeten dat degenen die verantwoordelijk waren voor deze regimewisseling, waaronder de elite van The Establishment die op beruchte wijze “neutraal” bleef en het dus “passief faciliteerde”, politiek (en mogelijk economisch) afhankelijk zijn van de VS. Ingaan op de eis van de voormalige premier zonder eerst de goedkeuring van de VS te krijgen – die in theorie had kunnen worden verleend als die hadden besloten de verliezen te beperken door vervroegde verkiezingen in plaats van het risico te lopen Pakistan te destabiliseren – zou wel eens heel gevaarlijk kunnen zijn.

Dat is geen excuus voor hun poging om hem te vermoorden, maar een verklaring voor hun waarschijnlijke denkproces. In ieder geval werd besloten Imran Khan uit te schakelen zodra hij aan zijn beloofde Lange Mars begon, omdat de elite van het establishment verwachtte dat de enige andere manier om hem te stoppen zou zijn het bevel te geven dodelijk geweld te gebruiken tegen die duizenden vreedzame demonstranten zodra zij de hoofdstad binnenkwamen. Het daaruit voortvloeiende bloedvergieten zou hebben geleid tot de staat van beleg en een internationaal isolement.

Natuurlijk zou de meest voor de hand liggende oplossing zijn geweest om hun politieke handlangers zo snel mogelijk vrije en eerlijke verkiezingen te laten organiseren als het meest verantwoordelijke drukventiel, maar dit werd nooit serieus overwogen om de eerder genoemde redenen. De elite van het establishment verwachtte dat de voormalige premier met succes zou worden vermoord, waarna zijn aanhangers voorspelbaar in opstand zouden komen en zo het voorwendsel zouden creëren om zonder internationaal isolement de staat van beleg af te kondigen.

Met andere woorden, het besluit was al genomen om formeel opnieuw een militair bewind over Pakistan in te stellen om te voorkomen dat er zo snel mogelijk vrije en eerlijke verkiezingen zouden worden gehouden. Zo niet, en vooral in het geval dat de Lange Mars de hoofdstad zou bereiken en dus zou leiden tot een bevel tot het gebruik van dodelijk geweld tegen vreedzame demonstranten, zou er sprake zijn van internationale isolatie en mogelijk zelfs van sancties.

De drie meest waarschijnlijke scenario’s

De “oplossing” was de moord op de voormalige premier te organiseren, de schuld te geven aan een “lone wolf”, de staat van beleg af te kondigen als reactie op de voorspelbare rellen van zijn aanhangers, en vervolgens mogelijk zelfs zijn partij te verbieden op grond van het valse argument dat zij “anti-staatsextremisten” zouden zijn. Dit complot mislukte door een gelukstreffer, wat het elite-eskader van het establishment nu voor een dilemma plaatst, aangezien zij hun enige kans verloren hebben om een voorwendsel te creëren voor het opleggen van de staat van beleg zonder internationale gevolgen.

Hun vuile spel is ontmaskerd en de hele wereld vermoedt nu dat er iets fouts aan de hand is, in die zin dat de opeenvolging van gebeurtenissen die iedereen verwachtte als dit moordcomplot zou slagen, voor alle objectieve waarnemers duidelijk is. Aangezien Imran Khan het heeft overleefd en heeft beloofd dat zijn Lange Mars naar Islamabad hoe dan ook zal doorgaan, zijn de elites van het establishment nu gedwongen tot een zugzwang, wat verwijst naar een schaaksituatie waarin alle mogelijke zetten nadelig zijn.

Ze kunnen ofwel eindelijk het politiek juiste doen door hun gevolmachtigden zo snel mogelijk vrije en eerlijke verkiezingen te laten organiseren (maar ten koste van hun eigenbelang, zoals eerder is uitgelegd); proberen een ander duidelijk gefabriceerd voorwendsel te verzinnen om de staat van beleg af te kondigen (maar dit keer mogelijk met internationale gevolgen, omdat iedereen nu op de hoogte is van hun bedoelingen); of gewoon ronduit “rogue” gaan door dodelijk geweld te gebruiken tegen de vreedzame demonstranten, nadat het hun niets meer kan schelen wat er gebeurt.

De elite van de gevestigde orde heeft al verloren (ook al weten ze dat zelf nog niet).

Welke van deze drie wegen ze ook bewandelen, het valt niet te ontkennen dat de strategische onmacht zich resoluut keert tegen de elites van de gevestigde orde, die hun hybride oorlog/vijfde generatieoorlog (5GW) tegen het Pakistaanse volk al hebben verloren. Ze kunnen ofwel met de stroom meegaan door de massa’s eindelijk democratisch hun leider te laten kiezen, ofwel deze onvermijdelijkheid tijdelijk uitstellen door tegen hen te blijven samenspannen of zelfs letterlijk een burgerconflict te riskeren door hen rechtstreeks aan te vallen.

In ieder geval hebben de elites van het establishment alle legitimiteit verloren na hun mislukte moordcomplot tegen Imran Khan. De strijd om de harten en geesten is voorbij, aangezien de ex-premier en zijn aanhangers deze strijd op beslissende wijze hebben gewonnen. Hun buitenlandse institutionele tegenstanders werden door hun vreedzame politieke protesten in de hoek gedreven, waardoor zij overreageerden en praktisch de oorlog verklaarden aan dezelfde 220+ miljoen mensen die zij geacht worden te vertegenwoordigen.

Het beste scenario is dat degenen onder de elites van The Establishment die verantwoordelijk zijn voor deze flagrante schending van het vertrouwen van het volk, die ontegenzeggelijk de rode lijn heeft overschreden, hun nederlaag accepteren door de democratie te laten zegevieren zonder tevergeefs te blijven proberen haar gevaarlijk te dwarsbomen. Geen enkel oprecht patriottisch lid van de gevestigde orde zou het risico aandurven Pakistan in een pandemonium te storten door te blijven samenspannen tegen zijn volk, laat staan een oorlog tegen het volk serieus goed te keuren.

Afsluitende gedachten

Pakistan is letterlijk in de greep van een vreedzame politieke revolutie geleid door patriotten aan de basis die hun geliefde land willen bevrijden van het buitenlandse juk dat het is opgelegd sinds de door de VS georkestreerde postmoderne staatsgreep. De eliteleden van de gevestigde orde die verantwoordelijk zijn voor die regimewisseling en alles wat daarna kwam, met name de poging tot moord op Imran Khan, moeten het juiste doen om het land te redden waarvoor zij zich geroepen voelden het te dienen.