Repressie |
6 juli 2021

Caitlin Johnstone caitlinjohnstone.com 6 Jul 6i 2021

Door Caitlin Johnstone – 6 jul, 2021

In een essay uit 1933 waarin hij de opkomst van het nazisme in Duitsland betreurde, schreef Bertrand Russell: “De fundamentele oorzaak van het probleem is dat in de moderne wereld de dommeriken zelfverzekerd zijn, terwijl de intelligenten vol twijfel zitten.”

Dat is natuurlijk een dynamiek die nog steeds speelt in de moderne wereld; het Dunning-Kruger effect is een ding, en men hoeft alleen maar naar Amerikaanse presidenten te kijken om te zien dat er weinig verband is tussen iemands intelligentie en hoe ver ze kunnen komen als ze het in hun hoofd halen dat ze de baas moeten zijn.

Maar ik denk dat een veel grotere factor in de problemen waarmee onze wereld te kampen heeft, niet zozeer te maken heeft met intelligentie als wel met empathie.

Ik was erg nerveus om mijn multimedia stuk The Wizard te delen voor Julian Assange’s 50ste verjaardag, omdat ik niet wist hoe het ontvangen zou worden. Ik had er zo hard aan gewerkt en ik had diepe, tedere delen van mezelf moeten aanspreken om het tot stand te brengen, en ik wist niet zeker hoe ik ermee om zou gaan als mensen online zouden besluiten er schijt aan te hebben, omdat over de innerlijke delen die het hadden gecreëerd geen pantserhuid zit. Ik wist dat als het veel hoon en spot zou aantrekken nadat ik het in de wereld had gezet, het veel pijn zou doen, want ik ben een gevoelig persoon en dit was een gevoelig stuk voor mij.

Gelukkig hoefde ik daar niet mee om te gaan, want het werd overweldigend positief ontvangen, maar het zette me wel aan het denken over hoe verknipt onze wereld is omdat mensen die zich kwetsbaar opstellen er zo vaak voor kiezen om te zwijgen, terwijl mensen zonder empathie of connectie met anderen vrijuit kunnen spreken.

Is het je wel eens opgevallen dat de grote influencers op social media in staat zijn om alle bergen negatieve feedback die ze online krijgen gewoon te negeren en gewoon ongestoord verder te gaan met hun dagen, maar dat het voor jou moeilijk is om ook maar één knagende opmerking te negeren? Heb je je ooit afgevraagd hoe ze dat doen?

Ik in ieder geval wel. Mijn grootste uitdaging in de paar jaar dat ik nu schrijf, is niet het schrijven zelf geweest of het bedenken van nieuwe ideeën of het fris en interessant houden, maar het omgaan met de enorme toevloed van aandacht die het mij en mijn leven heeft gebracht. Plotseling heb ik allemaal stemmen in mijn wereld die tegen me schreeuwen omdat ik iets zeg waar ze het niet mee eens zijn, of die zeggen dat ik een propagandist ben die voor een buitenlandse regering werkt, of die eisen dat ik de hele tijd over hun stokpaardje schrijf omdat ik anders bedrog ben, of die volhouden dat ik een nazi in de kast ben vanwege een paar onhandige opmerkingen die ik heb gemaakt nadat ik voor het eerst begon te schrijven, en een bijna oneindige lijst van andere grieven waar ik niet echt iets aan kan doen, allemaal omdat ik in 2016 ben begonnen mijn gedachten op het internet te typen.

Het is een echte uitdaging geweest om dit allemaal uit te zoeken. Ik zie andere invloedrijke stemmen die zich gewoon niet veel met de massa bemoeien, wat ik geprobeerd heb, maar het voelt een beetje oneerlijk en elitair, alsof je mensen afwijst omdat ze niet zo belangrijk zijn als jij bent. Het voelt niet goed om te doen alsof de mening van anderen er niet zoveel toe doet als de mijne, alleen maar omdat mijn stem meer invloed heeft dan die van hen door een vreemde speling van het lot die ik nooit heb begrepen en waar ik nooit enige controle over heb gehad.

Ik zeg dit niet om te klagen; mijn baan is geweldig en de meeste mensen hebben het moeilijker dan ik. Ik zeg het omdat ik weet dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt, en ik weet zeker dat de druk groot genoeg is om velen de mond te snoeren. Ik heb vele jaren van intensief innerlijk werk achter de rug, dus als het voor mij moeilijk is, dan weet ik zeker dat degenen die niet de luxe van tijd hebben gehad om veel diepzee en rabbit-hole, innerlijke ontdekkingsreizen te maken, het veel moeilijker hebben dan ik.

Maar weet je wie er geen probleem mee zou hebben om de perspectieven van anderen af te wijzen alsof ze er niet toe doen? Narcisten en sociopaten. Zij die niet om andere mensen geven, zij die zichzelf als het middelpunt van het universum zien, of zij die denken dat ze superieur zijn aan andere mensen.

Je kunt meteen zien hoe dit een onbalans creëert. Als degenen die niets geven om menselijke verbondenheid totaal niet geïntimideerd worden door de aandacht van de menigte, terwijl degenen die veel om mensen geven worden gekoeioneerd door de schijnwerpers, dan krijg je vanzelf narcisten en sociopaten die de invloedrijke posities in onze samenleving innemen. Wat veel zegt over waarom de dingen zo klote zijn als ze zijn.

Combineer dit met het feit dat de meest invloedrijke stemmen in dit model diegenen zijn die hebben geprofiteerd van de status quo, en het feit dat rijkdom empathie doodt, en het feit dat geld diegenen verheft die bereid zijn te doen wat nodig is om vooruit te komen, ongeacht over wie ze heen moeten stappen, en het is geen wonder dat we geregeerd worden door sociopaten die de publieke opinie in hun voordeel manipuleren.

Ondertussen worden de ware kunstenaars en visionairs, zij die het medicijn hebben voor wat ons kwelt, tot zwijgen gedwongen door mensen die hun innerlijke verwonding wegmastuberen op vreemden op het internet.

Ik zie geen gemakkelijke oplossingen voor deze onbalans. We willen zeker geen harteloze, gevoelloze wezens worden die de mening van de massa terzijde schuiven alsof het onbelangrijke insecten zijn, maar we moeten ook een manier vinden om te kunnen blijven spreken zonder dat ons licht wordt gedimd door degenen die onverantwoordelijk omgaan met hun innerlijke ellende. Voor zover ik het kan beoordelen, is onze beste optie om zo diep wakker te worden dat we kunst kunnen blijven maken en ons kunnen blijven uitspreken tegen de machtigen, zelfs te midden van het vitriool en de vituperatie die afkomt op iedereen die dapper genoeg is om helder te schijnen. Om ons zo bewust te worden van onze innerlijke dynamiek dat de aanvallen van vreemden ons niet tot zwijgen brengen.

Hier zijn enkele van mijn hulpmiddelen waarop ik terugval als mensen gemeen zijn.

(1) Neem even de tijd. Het maakt niet uit of ik ooit reageer op een kwetsende opmerking, laat staan dat ik meteen reageer. Ik kan een glas water gaan drinken, mijn tanden poetsen, de was buiten hangen, een eindje gaan wandelen, wat dan ook, en dan maakt het eigenlijk niet uit. Ik heb alle tijd van de wereld om te reageren, als ik daar al voor kies. En ik hoef het nooit te doen. Ik heb een gezegde verzonnen: “Ik ben niet verplicht te verschijnen voor een straf die ik niet verdien.” Het is verrassend hoeveel mensen denken dat ik wel moet komen opdagen. Maar ze hebben het mis.

(2) Zoom een beetje uit. Doet het echt ergens pijn? Ik herinner mezelf er altijd aan dat ik hier niet ben om mijn kleine Caitlin ego te verdedigen. Ik probeer dit te doen in het hoogste belang van iedereen. Ik moet enkel mijn reputatie verdedigen in de mate dat ik mijn stem moet behouden. Als ik het risico loop om het zwijgen opgelegd te worden of de invloed van mijn stem gemarginaliseerd te zien door laster, dan ja, dan moet ik mezelf verdedigen, maar als het gewoon iemand is die impotent gemeen is, dan spaar ik mijn energie en schud ik het van me af. Wat me eraan herinnert…

(3) Schud het letterlijk van je af. Persoonlijk heb ik veel genezing gevonden in het letterlijk van me afschudden, evenals in andere kinesthetische bewegingen. Als ik zin heb om te huilen, dan ga ik flink jammeren. Ik tik vaak met mijn vingertoppen rond mijn lichaam terwijl ik gaap, hoest, boertjes laat, of me droog laat kokhalzen om dingen in beweging te krijgen. Ik ga op mijn fysieke impulsen af, zoals je doet bij improvisatietheater of dans.

Iemand omhelzen, uitpraten, opschrijven wat ik eigenlijk zou willen zeggen, kunst voor mezelf maken uit de gevoelens die het opriep, zijn allemaal manieren waarop ik het ongemak tegemoet ga in plaats van de deur dicht te slaan en te beloven nooit meer iets te doen. De enige uitweg is er doorheen, in mijn ervaring. Doen alsof ik me goed voel zorgt er alleen maar voor dat ik vastzit en niet kan creëren. Als je nog andere hulpmiddelen of strategieën hebt, deel ze dan in de reacties hieronder. Dit is een gebied waar we elkaar allemaal kunnen helpen.

En misschien kunnen we in de tussentijd allemaal proberen aardig te zijn voor degenen die ook creëren. Collectief ontwaken is een teamsport, en er is maar één kant. Het is in ons aller belang om de hogere aspecten van onszelf naar boven te halen en de schoonheid in elkaars creaties te zien en elkaar het vertrouwen te geven dat we nodig hebben om weer een dag te strijden.

Topfoto: Caitlin Johnstone vraagt zich af hoe mainstream media talking heads zich niets kunnen aantrekken van de negativiteit die ze ontvangen. Foto: Medium

Caitlin: Mijn werk wordt volledig ondersteund door lezers, dus als je dit stuk leuk vond, overweeg dan om het te delen, volg me op Facebook,  Twitter,  Soundcloud of YouTube,, of gooi wat geld in mijn fooienpot  Kofi,  Patreon  of Paypal. Als je meer wilt lezen kun je mijn boeken kopen. De beste manier om er zeker van te zijn dat je alles ziet wat ik publiceer is om je in te schrijven voor de mailinglijst op mijn website of op Substack,, dan krijg je een e-mailnotificatie voor alles wat ik publiceer. Iedereen, racistische platfoBitcoin donations:1Ac7PCQXoQoLA9Sh8fhAgiU3PHA2EX5Zm2rms uitgezonderd, heeft mijn toestemming om elk deel van dit werk (of iets anders dat ik heb geschreven) gratis te her-publiceren, gebruiken of vertalen op elke manier die ze maar willen. Voor meer info over wie ik ben, waar ik sta, en wat ik probeer te doen met dit platform, klik hier.

Bitcoin donations:1Ac7PCQXoQoLA9Sh8fhAgiU3PHA2EX5Zm2

Geef een reactie