Genocide,geschiedenis,terreur |
October 28, 2022
Bron: Kit Klarenberg
the cradle 28 oktober 2022 ~~~

Decennia lang werd het gebruik van verboden biologische wapens tijdens de Nakba verborgen gehouden in Israëlische archieven. Recente ontdekkingen hebben niet alleen licht geworpen op deze zionistische oorlogsmisdaad, maar ook op het sinistere motief erachter…

In september werd een zeer onthullend academisch artikel gepubliceerd waarin de details werden onthuld van een voorheen verborgen operatie van zionistische milities tijdens de Nakba (of “catastrofe”) van 1948. Daarbij werden chemische en biologische wapens gebruikt om Palestijnen, interveniërende Arabische legers en burgers van buurlanden te vergiftigen met tyfus, dysenterie, malaria en andere ziekten.

De zionistische strijders spoten in het geheim grote hoeveelheden besmettelijke bacteriën in de putten en aquaducten die dorpen, steden en gemeenten van water voorzagen, wat een rechtstreekse schending is van het Protocol van Genève van 1925, dat “het gebruik van bacteriologische oorlogsmethoden” ten strengste verbiedt.

De plaatselijke epidemieën die door deze door de mens veroorzaakte ramp werden veroorzaakt, droegen in belangrijke mate bij tot de gewelddadige verovering van de Palestijnse gebieden door gewapende Joodse milities en verhinderden tegelijkertijd de opmars van de oprukkende Arabische legers.

Biologische oorlogsvoering en het ontstaan van Israël

De oorlog van 1948 is goed onderzocht en de gevolgen ervan, met name de permanente ontheemding van honderdduizenden Palestijnen in de Nakba, klinken nog steeds na. Toch is het begrip van het conflict onvolledig.

Afgezien van obscure verwijzingen naar biologische oorlogsvoering in de dagboeken en autobiografieën van zionistische leiders en strijders uit die periode, en een wetenschappelijk artikel uit 2003, is het gebruik van deze illegale stoffen tot nu toe nooit onthuld.

Ironisch genoeg werd de zionistische biologische blitzkrieg zo succesvol onderdrukt dat tal van zeer belastende documenten met betrekking tot de naam van de operatie – “Werp uw brood”, een bijbels citaat uit Prediker 11:1 waarin de Joden wordt opgedragen “werp uw brood op het water, want na vele dagen zult gij het terugvinden” – ongeschonden langs de staatscensoren gleden.

Blijkbaar waren zelfs zij niet op de hoogte van deze oorlogsmisdaad die volgde op de chemische uitroeiing van miljoenen Joden, wat veel zegt.

Het blijkt dat deze leemte in het historisch verslag opzettelijk werd gecreëerd en in stand gehouden. Zoals de krant opmerkt, vermeldden de dagboeken van de eerste premier van Israël, David Ben-Gurion, twee dagen voor het uitbreken van de oorlog op 15 mei 1948 dat een zionistische militant onlangs enkele duizenden dollars had uitgegeven aan “biologisch materiaal”. Dit werd echter gecensureerd door de pers van het Ministerie van Defensie toen de delen in 1982 werden gepubliceerd.

Ernstig en krachtig gebruik

Deze doofpotaffaire duurt tot op de dag van vandaag voort, ook in de krant zelf. De auteurs – Benny Morris van de Ben Gurion Universiteit en Benjamin Z. Kedar van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem – lijken moeite te doen om het belang van “Cast Thy Bread” te bagatelliseren door te wijzen op het relatief geringe aantal slachtoffers dat de operatie eiste als teken van haar “ineffectiviteit”.

Een dergelijke analyse gaat voorbij aan een voor de hand liggende alternatieve interpretatie, namelijk dat het relatief lage aantal doden in feite opzettelijk was. Dit is het gevolg van de lang gekoesterde doelstelling van de zionisten om het land dat in het VN-verdelingsplan van 1947 voor de Arabieren was gereserveerd – volgens welke het mandaatgebied Palestina in twee afzonderlijke Arabische en Joodse staten moest worden verdeeld – en delen van de naburige Arabische landen te veroveren zonder massale doden te veroorzaken.

Ter ondersteuning van deze theorie wijst het document erop dat de watervoorziening van verscheidene Arabische dorpen, steden en gemeenten reeds vóór de oorlog het doelwit was van zionistische strijders, en dat biologische oorlogsvoering destijds door de zionistische strijders werd gezien als een centrale factor in de permanente verovering van Palestijns land en de verdrijving van de inwoners ervan.

Een voorbeeld hiervan is de zionistische vergiftiging van een vitaal aquaduct in Kabri, een belangrijke bron van watervoorziening voor de nabijgelegen Palestijnse nederzettingen, die door de auteurs van de studie wordt omschreven als het “ernstigste en effectiefste gebruik” van biologische wapens tijdens de oorlog van 1948, ook al vond dit plaats vóór het officiële begin van het conflict.

Productie van epidemieën en ontheemding

De historische stad Akko in het noorden van het land, door de Verenigde Naties erkend als onderdeel van een toekomstige Arabische staat, was sterk afhankelijk van de watertoevoer via het aquaduct. Morris en Kedar melden dat het moreel van de inwoners al wankelde op het moment dat de plaatselijke watervoorziening werd vergiftigd omdat de zionisten kort daarvoor de nabijgelegen hoofdstad Haifa hadden veroverd.

De val van de stad leidde ertoe dat een groot deel van de bevolking vluchtte en zich vestigde in Akko, dat was afgesneden van andere belangrijke regionale centra en het naburige Libanon. Dit, samen met de op handen zijnde terugtrekking van de Britten die de Arabieren moesten beschermen tegen de zionistische aanval, leidde tot een verslechtering van de stemming onder de burgerbevolking. Het uitbreken van een tyfusepidemie bracht hen in een “staat van uiterste wanhoop”, zoals de burgemeester van de stad op 3 mei van hetzelfde jaar zei.

Dertien dagen later vielen de zionistische troepen de stad aan en stelden een brutaal ultimatum als de inwoners van Akon zich niet zonder verzet zouden overgeven: “We zullen jullie tot de laatste man vernietigen”. Uren later gaven de plaatselijke leiders zich over, waardoor driekwart van de Arabische bevolking van Akon – 13.510 burgers – voorgoed ontheemd was.

Een maand later werd in een rapport van de militante zionistische inlichtingendienst geconcludeerd dat het van tevoren kunstmatig op gang brengen van de epidemie in belangrijke mate had bijgedragen tot de plotselinge ineenstorting van Akon. Hetzelfde rapport concludeerde dat tyfusuitbraken en de “paniek veroorzaakt door geruchten over de verspreiding van de ziekte” eveneens “een verzwarende factor waren bij de evacuatie” van verscheidene Palestijnse gebieden.

De biologische wapens zorgden dus niet alleen voor een laag sterftecijfer, maar deden ook de massale zuivering van de Palestijnen door eigen toedoen lijken.

Gericht op andere Arabieren

Op 26 september begonnen de zionistische agenten een brede campagne van “intimidatie met alle middelen” tegen soldaten en burgers in heel Palestina en op het grondgebied van de Arabische landen die betrokken waren bij de oorlog van 1948. De verdrijving van de inwoners van de door de VN voor Joden aangewezen gebieden, de inbeslagneming van de Westelijke Jordaanoever en het verhinderen van de terugkeer van vluchtelingen waren allemaal doelstellingen van het zionistische project.

Zionistische strijders vielen al enige tijd Arabische soldaten rechtstreeks aan met biologische wapens. Eind mei van dat jaar stuurde de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken een telegram naar de secretaris-generaal van de VN waarin hij de recente arrestatie aankondigde van twee “zionistische agenten” die toegaven dat zij opdracht hadden gekregen om de bronnen waaruit de Egyptische troepen in Gaza hun water halen te besmetten.

De twee gaven toe dat zij tyfus- en dysenteriebacteriën in nabijgelegen putten gooiden, en dat zij in het bezit waren van “verscheidene flessen met een vloeistof waarvan bewezen is dat zij dysenterie- en tyfusbacteriën bevat” en een “waterfles met een vloeistof met een hoge concentratie tyfus- en dysenteriebacteriën”.

Dit grote gevaar heeft de uitvoering van Cast Thy Bread niet verhinderd. Integendeel, wat het verdoezelde relaas van Morris en Kedar verder ondermijnt, de aanvallen op de Arabische buurlanden gingen door tot in de laatste fase van de oorlog, toen de zionistische overwinning zo goed als onvermijdelijk was.

In het geval van Libanon onderzochten zionistische agenten in Beiroet, nog voordat de campagne van “intimidatie met alle middelen” begon, mogelijke doelen voor sabotage in Libanon, waaronder “bruggen, spoorlijnen, water- en elektriciteitsbronnen”. Ze stonden te popelen om het blikveld van “Werp uw brood” breder te maken.

Nog in januari 1949, twee maanden voordat het land een wapenstilstand met de zionisten tekende, kregen de activisten de opdracht “waterbronnen [en] centrale reservoirs” in Beiroet te onderzoeken en “kaarten van waterleidingen” in grote Libanese en Syrische steden te maken.

Na het einde van de oorlog van 1948 werd de informele Zionistische Biologische Oorlogseenheid het Instituut voor Biologisch Onderzoek in Ness Ziona, centraal Israël. De eerste directeur was Alexander Keynan, een voormalige strijder die nauw betrokken was bij de planning en uitvoering van Cast Thy Bread. Zijn uitstekende werk zorgde er onmiskenbaar voor dat hij een vooraanstaande kandidaat was voor onderzoek naar toekomstige offensieve biologische oorlogsvoering.

Waarschuwing uit de geschiedenis?

Waar het onderzoek van Keynan toe leidde, en hoe groot het biologische en chemische arsenaal van het moderne Israël vandaag is, valt niet met zekerheid te zeggen – hoewel het land een van de slechts 13 van de 184 door de VN erkende gebieden is die het Verdrag inzake biologische wapens van 1975 niet hebben ondertekend en een van de slechts vier staten die niet zijn toegetreden tot het Verdrag inzake chemische wapens van 1997.

Dit zou erop kunnen wijzen dat het Israëlische onderzoek op dit gebied nog gaande is. Het zou ook een andere reden kunnen zijn waarom “Cast Thy Bread” zo strak onder de pet wordt gehouden, omdat de beruchte operatie nog steeds een relevantie heeft voor het heden en de Israëlische autoriteiten die geheim willen houden.

In november 1998 berichtte de Britse Sunday Times, onder verwijzing naar Israëlische militaire en westerse inlichtingenbronnen, dat Tel Aviv “werkte aan een biologisch wapen dat Arabieren zou schaden maar niet Joden” door ” dat het slachtoffers zou selecteren op basis van hun etnische afkomst”.

“Bij de ontwikkeling van hun ‘etnobom’ proberen Israëlische wetenschappers de medische vooruitgang te benutten door bepaalde genen te identificeren die sommige Arabieren dragen en vervolgens een genetisch gemodificeerde bacterie of virus te creëren,” aldus de krant.

“Het idee is om gebruik te maken van het vermogen van virussen en bepaalde bacteriën om het DNA in de levende cellen van hun gastheren te veranderen. Wetenschappers proberen dodelijke micro-organismen te ontwikkelen die alleen diegenen aanvallen die de karakteristieke genen dragen.”

Het programma zou zijn gevestigd in een “biologisch instituut” in Ness Iona, waar het Instituut voor Biologisch Onderzoek is gevestigd. Een wetenschapper van het instituut zou hebben gezegd dat zijn collega’s “erin waren geslaagd een bepaalde eigenschap in het genetische profiel van bepaalde Arabische gemeenschappen, met name de Irakezen, te identificeren” en dat “de ziekte zou kunnen worden verspreid door de organismen in de lucht te spuiten of in de watervoorziening te brengen”.

Critici hekelden het Times-rapport destijds als een “bloed smaad”, verwijzend naar de verzonnen, antisemitische mythe dat Joden jonge christelijke jongens vermoorden om hun bloed te gebruiken voor religieuze rituelen.

Op 27 mei 1948, toen de Syrische vertegenwoordiger bij de VN het Egyptische telegram aan de secretaris-generaal van de organisatie voorlas over de gevangenneming van “zionistische agenten” die probeerden Egyptische troepen in Gaza te vergiftigen, beschuldigde zijn tegenhanger van het Joodse Agentschap [de vertegenwoordigers van] Syrië en Caïro en Damascus ervan zich aan te sluiten bij “de meest verdorven traditie van middeleeuwse antisemitische agitatie – de beschuldiging dat Joden christelijke bronnen vergiftigden”.

Volgens The Palestine Chronicle maken de onlangs opgegraven documenten deel uit van vele historische oorlogsmisdaden die door de toenmalige bezettingsstaat tegen het Palestijnse volk zijn begaan, maar een groot deel van het verhaal van de Nakba blijft geheim en komt langzaam aan het licht.