Massamedia,Middenoosten |
23 december 2023
Bron: Jonathan Cook,  
jonathan-cook.net 18 december 2023 ~~~

Beweringen over systematische verkrachting op 7 oktober appelleren aan een racistische voorstelling van de woeste, roofzuchtige Arabier. Daarom maken westerse politici en media zich zo weinig zorgen over de schaarste aan bewijs.

Dit artikel is bedoeld als vervolg op mijn vorige artikel, over de weigering van de westerse media om te onderzoeken wat er op 7 oktober is gebeurd.

Zoals ik daar betoogde, onderdrukken journalisten bewijs van geloofwaardige bronnen, inclusief het Israëlische leger, dat suggereert dat Israël verantwoordelijk was voor veel van de doden van zijn burgers die dag, inclusief die wiens verkoolde resten regelmatig worden aangehaald als bewijs van barbaarsheid door Hamas – en bij implicatie, alle Palestijnen.

De BBC en andere media (zoals ook alle Nederlandse media -Red.) blijven terugkomen op de misdaden die Hamas beging op 7 oktober, maar hebben verzuimd te rapporteren over het groeiende bewijs dat Israël die dag zijn eigen burgers doodde, vaak op groteske wijze.

Mijn laatste artikel is hier te lezen: https://t.co/MHxdUxRrCV

  • Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) 15 december 2023
(Nederlands vertaald: hier in dit archief)

Mijn vorige artikel maakt het punt dat deze beschuldigingen tegen Hamas worden gebruikt om een genocidale bombardementscampagne te rechtvaardigen waarvan bekend is dat ze tot nu toe meer dan 19.000 Palestijnen heeft gedood, waarvan de meerderheid vrouwen en kinderen, evenals een etnische zuiveringscampagne die ongeveer 2 miljoen Palestijnen uit hun huizen heeft verdreven en hen blootstelde aan ziektes en hongersnood in een klein gebied, tegen de nauwe grens met Egypte gedrukt.

Het doel is duidelijk: de Palestijnen uit Gaza en in de Sinaï duwen.

Maar hier wil ik het hebben over een ander, meer specifiek onderdeel van wat neerkomt op een Israëlische en media psy-op tegen het westerse publiek: de bewering dat Hamas-leiders hun strijders opdracht gaven tot massale verkrachtingen van Israëliërs, en dat die strijders inderdaad systematisch seksueel geweld gebruikten als oorlogswapen.

Als dit waar is, zou dit in het internationaal recht gelden als een misdaad tegen de menselijkheid.

Uitbraak in Gaza

De waarachtigheid van deze bewering wordt nu door westerse media en politici als vanzelfsprekend beschouwd, ook al lijkt er geen steekhoudend bewijs voor te zijn.

Vergeet niet dat het argument van degenen die de genocidale bombardementen in Gaza rechtvaardigen niet is dat er geïsoleerde gevallen van verkrachting of seksueel geweld hebben plaatsgevonden.

Gezien het feit dat Palestijnen die dag Gaza uitstroomden nadat Hamas-strijders door het gevangenishek braken, zou alleen een dwaas met zekerheid beweren dat er geen verkrachtingen of aanrandingen plaatsvonden.

Maar het zou niet de taak moeten zijn van degenen die het Israëlische verhaal in twijfel trekken – het verhaal dat beweert dat er geplande, systematische, massale verkrachtingen plaatsvonden op 7 oktober – om te bewijzen dat er geen seksueel geweld plaatsvond.

Het is eerder de verantwoordelijkheid van degenen die de beschuldiging uiten – Israël, westerse politici, de westerse media – om hun bewering te staven met solide bewijs. Anders zijn ze gewoon de veel ernstigere en grotere misdaden aan het rationaliseren die nu in Gaza worden gepleegd tegen Palestijnen.

Het produceren van een paar foto’s die al dan niet bewijs tonen van seksueel geweld is geen bewijs dat Hamas opdracht gaf tot massale verkrachtingen en dat haar strijders deze ook uitvoerden.

Het doorgeven van getuigenissen dat een getuige een groepsverkrachting zag, is geen bewijs dat Hamas opdracht gaf tot massale verkrachtingen en dat haar strijders deze uitvoerden.

En de beweringen van de zeer ideologische en onbetrouwbare leiders van Zaka’s first responders unit tellen ook niet als bewijs – tenzij ze kunnen worden gestaafd met andere soorten bewijs.

De bewijslast in het internationaal recht ligt niet voor niets hoog: omdat de beschuldiging zo ernstig is.

Maar in dit geval moet de lat nog hoger liggen om een extra reden: omdat de reactie van Israël – de massaslachting van burgers in Gaza op basis van de veronderstelde wreedheid van de misdaden van Hamas – nog veel ernstiger is.

Afwezigheid van bewijs

Twee lange artikelen in de gerespecteerde krant Haaretz – Israëls versie van de New York Times – die het bewijs zouden leveren voor de massale verkrachting, zijn de moeite waard om uit te pluizen omdat ze de ruggengraat vormen van de beweringen die door westerse politici en de westerse media worden gerecycled.

De eerste is een soort bewijsoverzicht. Het andere is een profiel van Cochav Elkayam-Levy, de oprichter van de “Civil Commission on October 7 Crimes by Hamas against Women and Children” die in de voorhoede heeft gestaan bij beschuldigingen van massale verkrachtingen door Hamas.

Het profielwerkstuk concludeert: “De bundeling van het bewijsmateriaal geeft een gruwelijk beeld dat geen ruimte laat voor twijfel: Onder de dekmantel van het bloedbad voerde Hamas een campagne van verkrachting en seksueel misbruik uit.”

Na deze gewaagde bewering besteden het artikel en het begeleidende stuk echter veel tijd aan het uiteenzetten van de vele en gevarieerde redenen waarom er weinig bewijs is dat Hamas systematische, massale verkrachtingen uitvoerde.

Ongetwijfeld, zoals deze artikelen stellen, hadden het Israëlische leger en de Israëlische politie het te druk met de strijd tegen Hamas om bewijzen te registreren en te verzamelen. Ongetwijfeld waren sommige lichamen te zeer verbrand – hoogstwaarschijnlijk door Israëlische beschietingen en raketaanvallen, zoals mijn vorige artikel benadrukte – om forensisch onderzocht te kunnen worden. Ongetwijfeld zijn er die dag veel potentiële getuigen gedood.

Maar de afwezigheid van bewijs kan niet worden behandeld als bewijs, zoals Haaretz en de westerse media doen. Alleen diegenen die deze twee artikelen lezen door een volledig ideologische bril – een die probeert in te spelen op een racistische voorstelling van de primitieve, woeste, roofzuchtige Arabische man om zo de massaslachting van Palestijnen in Gaza te kunnen rechtvaardigen – kunnen dat gebrek aan betekenisvol bewijs niet opmerken.

Wat betreft de bewering dat het leiderschap van Hamas zijn strijders opdroeg om verkrachtingen uit te voeren, citeert het hoofdartikel David Katz, een Israëlische politiecommandant die de aanval van 7 oktober onderzoekt. Volgens Haaretz zegt hij dat “het voorbarig is om te bepalen of Hamas-terroristen specifieke instructies kregen om verkrachtingen te plegen”.

Met andere woorden, er is geen bewijs voor een dergelijk bevel.

Het feitelijke bewijs dat massale verkrachtingen werden uitgevoerd dat in de twee artikelen wordt aangehaald, komt in wezen hierop neer:

“Volgens een bron bij de politie hebben ze tot nu toe één getuigenverslag van een verkrachting. De verklaring van de getuige werd onlangs in de media onthuld. Ze verklaarde een vrouw te hebben gezien die door een bende werd verkracht, verminkt en vermoord…

“Hoge veiligheidsfunctionarissen zeggen dat sommige terroristen van de elite-eenheid Nukhba Force van Hamas en andere Gazanen die worden vastgehouden door de Shin Bet veiligheidsdienst en de politie hun kameraden hebben beschuldigd van seksueel geweld…

“De politie heeft ook tientallen verslagen van Zaka-vrijwilligers en soldaten over vrouwenlichamen die in huizen werden gevonden zonder ondergoed. Deze verslagen beschrijven ook fysieke tekenen van seksueel misbruik op lichamen op de plaats delict.”

Gefabriceerde beweringen

Dat dit de bewijslast is voor de bewering dat Hamas systematische, massale verkrachtingen uitvoerde, zou schokkend moeten zijn voor iedereen, behalve voor de meest fanatieke verdedigers van Israël.

Het idee dat de getuigenissen van Hamas-strijders – of van wie dan ook in Israëlische gevangenschap – als geloofwaardig bewijs kunnen worden behandeld, is ronduit absurd. Zoals goed gedocumenteerd is, is marteling standaardpraktijk tijdens verhoren van Palestijnen en wordt zelfs gebruikt tegen kinderen.

Niemand kan serieus beweren dat Hamasstrijders die door Israël werden ondervraagd na de gruweldaden van 7 oktober niet werden onderworpen aan de meest extreme “druk”-technieken. Is het dan waarschijnlijk dat geen enkele van hen bereid was om valselijk te “bekennen” getuige te zijn geweest van verkrachtingen om die druk te verlichten?

Zulke “getuigenissen” zouden waardeloos zijn in een rechtbank buiten Israël.

De beschuldigingen van mannelijke Zaka-vrijwilligers, een hardline religieuze organisatie die vooral bekend staat om het verzamelen van Joodse stoffelijke overschotten voor begrafenissen, kunnen het best met de grootst mogelijke scepsis worden behandeld.

Dit zijn dezelfde mannelijke vrijwilligers die al betrapt werden op het verzinnen of doorgeven van de meest lugubere, verzonnen beweringen tegen Hamas, zoals dat ze 40 baby’s onthoofdden, een baby in een oven stopten, andere baby’s aan een waslijn hingen en een foetus uit de baarmoeder van zijn moeder rukten.

Volgens Israël’s eigen cijfers werden er die dag twee baby’s gedood.

De Zaka-vrijwilligers lijken een ideologische agenda te hebben: het aanwakkeren van zoveel mogelijk haat tegen Palestijnen om het soort genocidale reactie te rechtvaardigen waarvan we de afgelopen twee maanden getuige zijn geweest.

Angstige getuigen

Dan blijven er nog anonieme getuigenverklaringen over, die al dan niet geloofwaardig zijn, en een handvol foto’s waarvan de inhoud rijp is voor interpretatie en betwisting.

Ervan uitgaande dat al dit bewijs met zekerheid op waarheid kan worden geschat, zou dat nog steeds niet aantonen dat Hamas opdracht gaf tot verkrachtingen of dat Hamas-strijders systematische verkrachtingen uitvoerden, of zelfs maar onomstotelijk aantonen dat Hamas-strijders verkrachtingen uitvoerden.

Het zou hoogstens aantonen dat er geïsoleerde, opportunistische gevallen van verkrachting waren en dat die werden uitgevoerd door een paar van de mensen die die dag uitbraken uit Gaza, niet noodzakelijkerwijs Hamas-strijders.

De reden waarom de Israëlische pleitbezorgers van genocide hun bewering moeten opblazen, is dat helaas gelegenheidsverkrachtingen volstrekt onopvallend zouden zijn in elke gewelddadige, gemilitariseerde situatie – en zelfs onopvallend in het gedrag tegenover vrouwen in westerse samenlevingen in het algemeen.

Het zou betekenen dat seksueel geweld tegen Israëlische vrouwen dat plaatsvond op 7 oktober net zo representatief is voor een algemene Palestijnse wreedheid als seksueel geweld door Israëlische soldaten tegen Palestijnse vrouwen – voorbeelden zijn hier en hier te vinden – is voor een algemene Israëlische wreedheid. Wat helemaal niet zo is.

Dezelfde Israëli’s en westerlingen die hun bezorgdheid uiten over het feit dat Israëlische vrouwen bang zijn om naar voren te komen om te vertellen over hun ervaringen op 7 oktober, zoals Elkayam-Levy benadrukt, hebben in het verleden precies nul bezorgdheid getoond over het feit dat Palestijnse vrouwen, die leven onder een oorlogszuchtige militaire bezetting, al tientallen jaren bang zijn om te vertellen over hun ervaringen door toedoen van onverantwoordelijke Israëlische soldaten.

Echter, in tegenstelling tot het gebrek aan bewijs dat Hamas opdracht gaf tot verkrachting als oorlogswapen, hebben we wel bewijs – van de Israëlische media – dat een Israëlische militaire leider Israëlische soldaten aanmoedigde om Palestijnse vrouwen te verkrachten om “het moreel op te krikken”.

Hoe zijn we dan op een punt gekomen waar het in het Westen als “vanzelfsprekend” wordt beschouwd dat Hamas opdracht gaf tot systematische, massale verkrachtingen, en dat dit deel uitmaakt van de basis voor Israëls recht om een genocidale campagne te voeren tegen Palestijnen onder het mom van “zelfverdediging”?

Bewijslast

Het is veelzeggend dat de bewering van systematische verkrachting tegen Hamas door sommige Israëlische en westerse feministen enthousiast wordt omarmd als het nieuwste MeToo-moment – maar op een veel grotere schaal dan ooit tevoren.

Dat lijkt het geval te zijn voor Elkayam-Levy, oprichtster van de burgercommissie 7 oktober en voormalig woordvoerster van het Israëlische leger. Ze bekijkt de kwestie van de Hamasverkrachtingen volledig door een ideologische lens – een lens die is ontworpen om critici van haar project, waaronder vrouwen, de mond te snoeren.

Terwijl ze voor zichzelf en haar commissie slachtofferschap claimt, viert ze het feit dat haar campagne de Universiteit van Alberta onder druk zette om Samantha Pearson, het hoofd van het centrum voor seksueel geweld van de universiteit, te ontslaan omdat ze bewijs eiste voor de beschuldigingen van verkrachting tegen Hamas.

Ze noemt Reem Alsalem, een speciale rapporteur bij de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties voor de bescherming van vrouwen tegen geweld, als het volgende doelwit voor ontslag. Ze verklaart: “Onze bedoeling is om aan de wereld een persoon aan het licht te brengen die gewoon misbruik maakt – ik heb er geen ander woord voor – van wereldwijde publieke middelen.”

Elkayam-Levy maakt zich zorgen dat 7 oktober ” verdwijnt van de tijdlijn”, zelfs als ze verhaalt over de intense belangstelling van westerse journalisten voor het versterken van de beweringen van de commissie.

En natuurlijk noemt ze degenen die voorzichtigheid adviseren en geloven dat bewijs belangrijk is, “antisemieten”, vooral wanneer in Tel Aviv en westerse hoofdsteden een genocide moet worden gerechtvaardigd op basis van de massale beschuldigingen van verkrachting.

Geconfronteerd met de eisen voor bewijs van VN-instanties, spreekt ze haar verontwaardiging uit: “Ben ik degene die het bewijs moet leveren voor de daden van de terroristen? Wat is het voor een aanfluiting dat ze mij de bewijslast opleggen?”

Het antwoord is natuurlijk dat Elkayam-Levy die last aan zichzelf heeft opgelegd, door de commissie op te richten die centraal staat in de campagne om Hamas te beschuldigen van het uitvoeren van systematische, massale verkrachtingen.

Vrouwen geloven

De gevaarlijke gevolgen zijn maar al te duidelijk. “Geloof vrouwen” roepen – of grotendeels in dit geval, “Geloof Hamas martelslachtoffers en bewezen mannelijke fabulisten uit Zaka” – wordt gebruikt als wapen om “Dood Palestijnen” te bedoelen.

Het eenvoudigweg accepteren van deze beweringen als vanzelfsprekend wanneer het bewijs ontbreekt, is deelnemen aan het misbruik van beschuldigingen van verkrachting om het blootstellen van Palestijnen in Gaza – waaronder vele, vele duizenden vrouwen en kinderen – aan wreedheden op een nog grotere schaal te rechtvaardigen.

Ja, in theorie zou het mogelijk kunnen zijn om het voordeel van de twijfel te geven aan degenen die beweren dat Hamas systematische, massale verkrachtingen heeft gepleegd, maar tegelijkertijd nog steeds tegen de massale slachting van Palestijnen in Gaza zijn als antwoord. Maar dat is niet de wereld waarin onze politici en media leven, of ons laten leven.

Daarom moet de bewijskracht hoog zijn. Maar in het geval van Israël is het bewijs inderdaad dun.

Die hoge lat is niet alleen relevant voor juristen en rechtbanken. Het moet ook gelden voor degenen die op dit moment verslag doen van de gebeurtenissen in Israël en Palestina. Toch hebben de westerse media opnieuw gefaald in hun meest basale plichten.

Net als artsen zouden journalisten ernaar moeten streven om geen kwaad te doen. We moeten registreren en uitleggen, niet het pad naar genocide effenen door te leuren met desinformatie.

We moeten proberen de machtigen ter verantwoording te roepen, niet het plegen van hun misdaden makkelijker maken.

En op ons best zouden we ernaar moeten streven de democratische impulsen van de samenleving te versterken door accurate informatie te verspreiden, in plaats van te handelen in opruiing en laster.

Niets van dit alles gebeurt. Dezelfde westerse media die getuigenissen hebben onderdrukt waaruit blijkt dat Israël op 7 oktober misdaden heeft begaan tegen zijn eigen burgers, blazen het aantal en de omvang van de Hamas-wreedheden op, zonder deze te staven met bewijzen.

De enige redelijke conclusie die we kunnen trekken is dat de media gewillige en actieve deelnemers zijn aan de etnische zuivering en genocide in Gaza. Deze misdaden worden niet alleen gewild door Israël; ze worden gewild door westerse elites die Israël zien als een projectie van hun macht in het olierijke Midden-Oosten.

Gerelateerd (berichten in subarchief “Palestina”):